Γιάννη Σμίχελη
Σου ξέφυγα μάνα και γλίτωσα
Με γέννησες μα δεν με νοιάστηκες
Φοβήθηκες τα σπλάχνα σου
Και δεν με σεβάστηκες.
Δεν σου χαρίστηκα από την πρώτη στιγμή,
Αδέξια μου φέρθηκες σαν με ξεπέταξες
Μα δεν δείλιασα κι αναζήτησα
Αμέσως μιαν άλλη μάνα.
Σου ξεγλιστρούσα πάντα
Δεν έγινες Αγαύη γιατί
Αρνήθηκα να είμαι ο γιος σου
Δεν με σταύρωσες ποτέ
Γιατί δεν δέχτηκα τ' όνομά σου
Και δεν έγινες ο σταυρός μου.
Χίλιες φορές καλύτερα, οδοιπόρος του Ελευθερίου
Η ομορφιά δεν μπορεί να προδίδει
Την αξία του εαυτού
Και η ουσία του έστω κι από την πρωταρχική απόρριψη
Στη ζωή γίνεται ποίηση.
Κι αφού δεν επέτρεψα στο μεθυσμένο κορίτσι
Να με θανατώσει,
Έχοντας ήδη αποφύγει τη θυσία μου
Στον σκοτεινό θεό σου,
Γιατί κι αν στον Διόνυσο έμοιαζε
Δεν τον πήρα ποτέ στα σοβαρά,
Μιας κι από την μήτρα σου ως άθεος
Προσκύνησα τον κόσμο,
Μπορώ τώρα πια ελεύθερα
Να χτίσω το δικό μου σύμπαν
Μια πληγή που δεν γνωρίζω
Δεν καταλαβαίνω, τόσο δυνατή πληγή
Όσο μια σχισμή στα σπλάχνα της γης
Και ένα κλάμα αόρατο, δίχως δάκρυα
Μια ροή θλίψης ενός ποταμού αγνώστου
Σηκώνω το βλέμμα σε κοιτώ στα μάτια
Εσένα Ιούδα της ζωής μου, μια πίκρα δίχως αντίδοτο
Και σε ψάχνω, όχι να σου ανταποδώσω,
Να σε νιώσω άλλη μια φορά, μήπως
Και δεν με προδώσεις
Μήπως και καταφέρω να γλιτώσω το ανελέητο
Της σκοτεινής αμάθειας, αυτής που ντύνεται
Με της ψευτοδιανόησης την προκατάληψη
Τον δόλο του Εφιάλτη, την κουτοπονηριά του κυρ Παντελή
Κι ένα «γαμιέστε καθίκια», στα δόντια κρέμεται
Και δεν βγαίνει σαν φονικό, δεν αρκεί
Είναι πολύ πιο βαρύ, βαθύ, ανικανοποίητο
Αλλά δεν είναι μαύρη τρύπα
Το ξέρω γιατί η οργή αυτή είναι φίλη μου
Και δεν θέλει να με καταστρέψει
Αν έμοιαζε με ζώο καλά θα ήτανε
Μα… παραμένει καλά κρυμμένη
Δεν φοβάμαι τη λησμονιά
Μήτε τη μοναξιά,
Τουλάχιστον τώρα πια.
Αναπολήσεις δεν με θέλγουνε
Αν και οι αναμνήσεις με παιδεύουν,
Το ημιτελές δεν μ' εγκλωβίζει σε καμία ενοχή
Και δεν υπολογίζω τον χρόνο.
Εκεί που ζει η ελευθερία να πάω θέλω
Τότε θα είμαι μαζί με όλους
Και με τους ταιριαστούς σε μένα.
Το φευγιό είναι η σωτηρία μου.
Με μια πυξίδα, ο βοράς της είναι το αίνιγμα
Και δεν θα το λύσω μόνος μου
Ούτε το μυστικό του μπορώ να σπείρω μόνο με τα δυο μου χέρια.
Έγιναν τα παιδικά χρόνια
Μια σύγκρουση,
Πήρα τη διαθήκη και την έκαψα με τη φωτιά
Της στράτας μου,
Ζωντάνεψα τ' άγαλμα μέσα μου
Και με τις σημαίες της επανάστασης σε κάθε τώρα
Έφευγα.
Ώσπου μια και καλή με την πιρόγα μου
Τράβηξα για τα ποτάμια της Ευρώπης,
Και πάντα παρακαλούσα να μην μείνω λίγο ακόμα
Μα να πηγαίνω παραπέρα
Μέχρι που τα όρια έκανα τρόπο ζωής
Και τις υπερβάσεις τους αναστάσεις.
Κι όλα αυτά γιατί η φαντασία μου
Δεν χώραγε σε μια σπιθαμή γης
Και το σύμπαν γινόταν χάρτινο
Κι όλο και ξεθώριαζε στο μαγαζί,
Γιατί τα όνειρα δεν χτίζονται σ' ένα τραπέζι με ράκη
Αλλά στης μοναξιάς τον δρόμο.
Ναι, εγώ το αγύριστο κεφάλι
Ήξερα να ψάχνομαι γι' αυτό και γλίτωσα
Από τον οικογενειακό βάλτο των ματαιοτήτων,
Και το σεργιάνι μου στον κόσμο
Ξέφυγε από το πατητήρι της μεθυσμένης ανοχής
Για να αδράξει τα σταφύλια από τα χωράφια
Των αγνώστων διηγήσεων
Και να δοκιμάσει το λάδι του κόπου της φροντίδας ξένων
Απελπισμένων.
Για να μην γίνει το μίσος μαύρο ρούχο
Προτίμησα να σπάσω τις κλειδαριές της σιγής.
Μέσα στην εξάντληση των αντοχών
Να σέρνομαι και να διαγράφω στην πορεία
Τα ποιήματα της απόγνωσης.
Το ουρλιαχτό μου αντί για ματωμένο μαχαίρι
Προτάσεις ενός παράλογου από τα σκοτάδια
Στον ήλιο να βρεθεί
Και να νιώσει τη ζεστασιά της φύσης
Τη χαρά του φωτός, την ομορφιά των τοπίων,
Μέχρι να ωριμάσει η μεταμόρφωσή του
Σε ένα κινούμενο δέντρο
Ένα φυτεμένο περιστέρι στα σπλάχνα του,
Μια κουκουβάγια πυγολαμπίδα στην παραφορά,
Κι έτσι μες στην ρωγμή του χρόνου
Έκανα τον δικό μου Αύγουστο θάλασσα βαθιά
Και μπόρεσα να σταθώ στα πόδια μου
Πατώντας σε δικό μου χώμα
Τόσο εύφορο ώστε να γίνει η γέννα μου
Μια τρελή κι αδέσποτη ύπαρξη
Ολάκερη
Η ελευθερία μου είναι η αναπνοή,
Καθώς εισπνέω όλο το είναι ενός ανεξερεύνητου σύμπαντος
Και συλλαμβάνω τη γνώση του στην στιγμή
Που η ελάχιστη παύση ενεργεί
Πριν την εκπνοή,
Κι αμέσως μετά το οξυγόνο με περισσότερο διοξείδιο εξέρχεται
Το σώμα έχει ήδη αφομοιώσει το αποτύπωμα
Και στέλνει το μήνυμα της σύνθεσής του
Αυτοαποκαλύπτεται σε μια στιγμή
Αναγκαίας εξομολόγησης.
Δεν με κρατάνε πια οι αναγκαιότητες,
Μάνα, μου επέβαλλες τόσους πολλούς ψυχαναγκασμούς
Ώστε τώρα πια ελεύθερος να εκτιμώ την αξία της πνοής
Πέρα από τις δεσμεύσεις του περίγυρου.
Η ηθική μου βρίσκεται στην ανάσα
Και το κέντρο του όλου μου ακριβώς στο κενό πίσω από αυτήν.
🌰
Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved, 2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Brigitte Lacasse (Secret Garden)
