Κορυφαίος Έλληνας θεατρικός ηθοποιός, γεννήθηκε στην Χαρταλιμή της Κωνσταντινούπολης το 1912, και το 1922 ήρθε στην Αθήνα. Αριστούχος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Μεγάλος ηθοποιός, κυρίως του θεάτρου, που συνεργάστηκε σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της καλλιτεχνικής του δημιουργίας με το Εθνικό Θέατρο, μέχρι που σε μια κυβερνητική αλλαγή τον έδιωξαν!
Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1912, και πραγματοποίησε την πρώτη θεατρική του εμφάνιση το 1937 στο Εθνικό Θέατρο, με τον Άμλετ του Σαίξπηρ, με Άμλετ τον Αλέξη Μινωτή και Κλαύδιο τον Αιμίλιο Βεάκη, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Ροντήρη. Τον επόμενο χρόνο (1938) εμφανίστηκε στον «Πρίγκιπα του Χόμπουργκ» του Κλάιστ, στην «Ζακυνθινή σερενάτα» του Διονυσίου Ρώμα, και στον «Βασιλιά Ληρ» του Σαίξπηρ. Ακολούθησαν τα έργα: «Ο σταυρός και το σπαθί» του Άγγελου Τερζάκη, την επόμενη χρονιά οι «Πέρσες» του Αισχύλου (στον ρόλο του Εξαγγέλου), «Ριχάρδος ο Γ'» (όπου ερμήνευσε τον ρόλο του Κλάρενς), «Δημιουργηθέντα συμφέροντα» του Μπεναβέντε, «Πέρα από τον ορίζοντα» του Ο' Νηλ, «Έμπορος της Βενετίας» του Σαίξπηρ, «Αντιγόνη» του Σοφοκλή κ.α. Το 1944 συνεργάστηκε με τον θίασο Μανωλίδου-Αρώνη-Χορν στα έργα: «Λουίζα Μίλλερ» του Σίλλερ, «Άννα Κρίστι» του Ο' Νηλ κ.α. Το 1945 έπαιξε τον Στρατιώτη Καλαμπάτη, στο Ρούπελ του Δημήτρη Ιωαννόπουλου, στο θέατρο Κοτοπούλη. Συμμετείχε επίσης κατά διαστήματα στους θιάσους: Κατερίνας Ανδρεάδη, Κώστα Μουσούρη, Μανωλίδου-Παπά-Χορν.
Επιστρέφοντας στο Εθνικό Θέατρο το 1946, πήρε μέρος στην Σαιξπηρική κωμωδία «Πολύ κακό για το τίποτα» και επανέλαβε τον ρόλο του Εξαγγέλου στους «Πέρσες». Άξιο αναφοράς το γεγονός ότι δημιούργησε σχολή στους ρόλους του Άγγελου και του Εξαγγέλου, σε πολλές τραγωδίες.
Μαζί με τις αρχαίες τραγωδίες αρχίζει να αναλαμβάνει και κωμικούς ρόλους, έτσι έχουμε έναν σημαντικό ηθοποιό που μπορεί και κινείται με μεγάλη ευκολία ανάμεσα στα κείμενα των τριών μας τραγικών και του Αριστοφάνη. Ενδεικτικά αναφέρω τα έργα: «Ηρακλής Μαινόμενος» (Αμφιτρύων), «Βάκχες», «Ελένη», «Σφήκες» (Βδελυκλέων), «Ανδρομάχη», «Ίων», «Αγαμέμνων» (Κήρυξ), «Αντιγόνη» (Κρέων), «Ικέτιδες» (Άδραστος), «Ιππείς» (Αλλαντοπόλης), «Νεφέλες» (Σωκράτης).
Έλαβε μέρος σε πολλά φεστιβάλ Αθηνών, Επιδαύρου, Δωδώνης και στο παρισινό Θέατρο των Εθνών.
Το 1950, με την αποχώρηση του δασκάλου του Δημήτρη Ροντήρη από το Εθνικό Θέατρο, εντάχθηκε στον θίασό του «Ελληνική Σκηνή» και έπαιξε κοντά του στο θέατρο Κυβέλη.
Σαράντα σχεδόν χρόνια κράτησε η συνεργασία του με το Εθνικό Θέατρο και μέσα σε αυτήν την τόσο γόνιμη συνεργασία έπαιξε ακόμα στα: «Παπαφλέσσας» του Σπύρου Μελά (στον ομώνυμο ρόλο), «Αρραβωνιάσματα» του Δημήτρη Μπόγρη (Δημητός), «Φοιτητές» του Γρηγόριου Ξενόπουλου (Θάνος), «Ο αστυνόμος, το καλό παιδί» του Ζωρζ Κουρτελίν (Αστυνόμος), «Ο βασιλιάς και ο σκύλος» του Σπύρου Μελά (Διογένης) κ.λπ.
Ο ηθοποιός αυτός, που τόσα πολλά προσέφερε στο Εθνικό Θέατρο, το 1982 δέχεται ένα τεράστιο πλήγμα, όταν η τότε διεύθυνση δεν του ανανεώνει την συνεργασία. Συνεργάζεται τότε –αποδεχόμενος την πρόταση– με το «Απλό Θέατρο» αλλά η πίκρα του από την αποχώρησή του από το Εθνικό είναι μεγάλη και αποφασίζει να σταματήσει τη θεατρική του διαδρομή.
Ο Στέλιος Βόκοβιτς υπήρξε ένας σημαντικός και αγαπημένος δάσκαλος –δίδαξε στη Δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου.
Είχε παρασημοφορηθεί με τον Χρυσό Σταυρό Γεωργίου Α'.
Είχε λάβει μέρος στις ταινίες: «Η φωνή της καρδιάς» του Δημήτρη Ιωαννόπουλου (1943), «Το οργανάκι» του Φρίξου Ηλιάδη, «Φαίδρα» του Ζιλ Ντασέν.
Σε μια παράσταση του «Φιλοκτήτη» με Φιλοκτήτη τον Μινωτή και Οδυσσέα τον Βόκοβιτς, ο Αλέξης Μινωτής είχε πει ότι είναι ο καλύτερος Οδυσσέας του Ελληνικού θεάτρου!
Αξίζει σε αυτό το σημείο να αναφερθεί ότι ο Στέλιος Βόκοβιτς υπήρξε ένας από τους ελάχιστους ίσως ηθοποιούς που ήξεραν να χειρίζονται άψογα την ελληνική γλώσσα.
Αδελφός του είναι ο ηθοποιός Νίκος Βόκας.
Ο Στέλιος Βόκοβιτς έφυγε από τη ζωή το 1990.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Πηγές:
Εγκυκλοπαίδεια του Θεόδωρου Έξαρχου, Έλληνες ηθοποιοί «Αναζητώντας τις ρίζες», έτος γέννησης από το 1900 μέχρι το 1925, δεύτερος τόμος, εκδόσεις Δωδώνη
«Η ζωή ενός θεάτρου είναι σαν παραμύθι...» της Ελένης Καλλία, Εθνικό Θέατρο, 1901-1994, εκδόσεις Άμμος
Φωτογραφίες: Δημήτρης Τσουμπλέκας
