Καλώς ήρθατε φίλοι μου σε ένα ακόμη αναγνωστικό ταξίδι στην πολιτιστική ιστοσελίδα koukidaki, παρέα με το βιβλίο «Ο βασιλιάς με τα κίτρινα» του Robert W. Chambers!
Ξεκινώντας με τα πληροφοριακά στοιχεία, να σημειώσω πως ο πρωτότυπος τίτλος του ήταν «The King in yellow» και πως η πρώτη έκδοση στην ελληνική γλώσσα έγινε το 2000 από τις εκδόσεις Αίολος.
Το συγκεκριμένο έργο είχε πέσει στην αντίληψή μου με αφορμή τα εγκωμιαστικά σχόλια του Χ.Φ. Λάβκραφτ στο δοκίμιό του «Υπερφυσικός τρόμος στη λογοτεχνία». Μάλιστα, έχοντας μέχρι εκείνη τη στιγμή ολοκληρώσει την ανάγνωση των δύο πρώτων απ' τους τέσσερις τόμους που αποτελούν τα άπαντα του Χ.Φ. Λάβκραφτ, το επόμενο λοιπόν που έβαλα ως στόχο να διαβάσω, ήταν η συλλογή διηγημάτων του Ρόμπερτ Γ. Τσέιμπερς, «Ο βασιλιάς με τα κίτρινα».
Όταν έφτασε τελικά το πλήρωμα του χρόνου και ξεκίνησα να περιδιαβαίνω τις σελίδες του συγκεκριμένου βιβλίου, πληροφορήθηκα αρχικά στον προλογισμό του Μάκη Πανώριου, ένα αναμενόμενο γεγονός: Πως δεν ήταν μονάχα ο Χ.Φ. Λάβκραφτ που επηρεάστηκε τόσο έντονα από τις γραφές του Ρόμπερτ Γ. Τσέιμπερς, μα υπήρχε ακόμη κι ένα μεγάλο πλήθος ομότεχνων, που εμπνεύστηκαν από το έργο του. Ενδεικτικά, αναφέρονται τα ονόματα των κάτωθι συγγραφέων: Όγκαστ Ντέρλεθ, Κλάρκ Άστον Σμιθ, Ρόμπερτ Ε. Χάουαρντ, Άλγκερνον Μπλάκγουντ και τόσων άλλων.
Αυτό στάθηκε επίσης ένα ακόμη κίνητρο για να αφιερωθώ κατόπιν για αρκετές μέρες στην προσεκτική ανάγνωση των ιστοριών του Ρόμπερτ Γ. Τσέιμπερς.
Οι πρώτες πέντε ιστορίες, από τις δέκα που συναντούμε –και τις οποίες θα σας παρουσιάσω ενδεικτικά παρακάτω– συνδέονται όλες τους με μια αδιόρατη, έμμεση, κοινή θεματολογία: Αυτή, του μυστηριώδους βιβλίου με τον τίτλο «Ο βασιλιάς με τα κίτρινα».
Η διαδρομή μας ξεκινά κάπως έτσι: Αρχικά, με το διήγημα «Αποκαταστάσεις υπολήψεων», όπου συναντούμε για πρώτη φορά στη σελίδα 28 και την αναφορά της ύπαρξης του βιβλίου με το τίτλο «Ο βασιλιάς με τα κίτρινα». Κι αυτό, γιατί ο πρωταγωνιστής μας το διαβάζει κατά την ανάρρωσή του, έπειτα από ένα ατύχημα που είχε με το άλογό του. Και το γεγονός πως χτύπησε στο κεφάλι από την πτώση του, έκρινε επιβεβλημένη τη νοσηλεία του σ' ένα ιδιωτικό άσυλο για θεραπεία.
Ζώντας λοιπόν τα γεγονότα της μετέπειτα ζωής του, όλα τους περιπλέκονται στη συνέχεια με την είδηση της απελευθέρωσης, δια νόμου, της αυτοκτονίας, τον επίσημο Κυβερνητικό Θάλαμο αερίων, το χειρόγραφο της αυτοκρατορικής δυναστείας της Αμερικής και τις υπηρεσίες των Αποκαταστάσεων Υπολήψεων του κυρίου Γουάιλντ, οδεύοντάς μας σε μια απρόβλεπτη, ή κατ' άλλους προδιαγεγραμμένη, κατάληξη.
Συνεχίζουμε κατόπιν με την ιστορία που έχει τίτλο «Η μάσκα». Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα υγρό διάλυμα με παράξενες ιδιότητες, το οποίο καταφέρνει να πετρώνει κάθε φυτό ή ζώο που θα έρθει σε επαφή μαζί του. Ένα στοιχείο δηλαδή, το οποίο συνειρμικά μας παραπέμπει αμέσως στην τέχνη των αλχημιστών. Κι όταν ένα τέτοιο κατασκεύασμα βρίσκεται σε ανθρώπινα χέρια, τότε μπορεί να αποδειχθεί επικίνδυνο ακόμη και για τον κάτοχό του…
Προχωρώντας στο διήγημα «Στην αυλή του δράκοντα», ο πρωταγωνιστής μας, έπειτα από την ανάγνωση του βιβλίου «Ο βασιλιάς με τα κίτρινα» καταφεύγει στην εκκλησία του Σεν Μπαρναμπέ ώστε να βρει θεραπεία για την ψυχή και το μυαλό του. Μέχρι που του κεντρίζει το ενδιαφέρον ένας παράξενος άντρας και συγκεκριμένα αυτός που χειρίζεται το εκκλησιαστικό, μουσικό όργανο. Διατηρεί ένα βλέμμα μίσους στο κάτωχρο πρόσωπό του, πράγμα που κάνει τον ήρωά μας να τρομάξει και να αποχωρήσει γρήγορα από εκεί. Αυτό ωστόσο δε σημαίνει πως μπορεί να ξεφύγει και από αυτόν τον παράξενο άνθρωπο...
Και συνεχίζουμε κατόπιν με τα ανεξήγητα, μα τόσο αληθοφανή όνειρα ενός ζωγράφου και μιας κοπέλας, που είναι το μοντέλο του, τα οποία περιγράφονται γλαφυρά στο «Το κίτρινο σημάδι». Στην πλοκή προστίθεται ένας αποκρουστικός νυχτοφύλακας μίας εκκλησίας και μια φωνή που ρωτά επίμονα τον ζωγράφο αν βρήκε το Κίτρινο Σημάδι, δείχνοντας έτσι τον δρόμο για την μοίρα των χαρακτήρων μας…
Έπειτα, φτάνουμε στο διήγημα «Η δεσποινίς Ντ' Ις». Σε αυτό έχουμε να κάνουμε με έναν χαμένο κυνηγό σ' έναν ανεμοδαρμένο ρεικότοπο, ο οποίος για καλή του τύχη συναντά μια κοπέλα. Είναι όμως στ' αλήθεια τυχερός; Όπως του εξομολογείται η ίδια: «Ο ρεικότοπος είναι άγριος και έρημος. Είναι εύκολο να εισέλθεις, αλλά μερικές φορές όσοι εισέρχονται δεν φεύγουν ποτέ.».
Και το παζλ του λογοτεχνικού μας ταξιδιού στις εξομολογήσεις του συγγραφέα Ρόμπερτ Γ. Τσέιμπερς στο βιβλίο «Ο βασιλιάς με τα κίτρινα», ολοκληρώνεται με τα εξής διηγήματα: «Ο παράδεισος των προφητών», «Η οδός των τεσσάρων ανέμων», «Η οδός της πρώτης οβίδας», «Η οδός της Παναγίας των αγρών» και καταλήγει με το «Οδός Μπαρέ».
Προσωπικά, οφείλω να παραδεχτώ πως σε αυτό το βιβλίο προσδοκούσα ότι όλες οι ιστορίες θα περιείχαν στην ίδια αναλογία τα στοιχεία του τρόμου, της φαντασίας και της πραγματικότητας. Ωστόσο, τις τελευταίες πέντε διηγήσεις θα τις χαρακτήριζα περισσότερο ως κοινωνικού χαρακτήρα, καθώς περιέχουν αρκετά δραματοποιημένα στοιχεία της καθημερινότητας. Έτσι, ήταν αναμενόμενο να απολαύσω περισσότερο τα πρώτα πέντε διηγήματα, παρά τα υπόλοιπα.
Εσάς ποια ιστορία σας κέντρισε περισσότερο το ενδιαφέρον;
Θα χαρώ να διαβάσω την άποψή σας!
Σας εύχομαι ένα όμορφο αναγνωστικό ταξίδι.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Επίσης:
