Γιατί γράφετε; Ποιο είναι το έναυσμα ή η έμπνευση ή η ανάγκη;
Στέλλα Πετρίδου: Γράφω γιατί έχω ανάγκη να νιώθω ελεύθερη. Η αυθόρμητη ξεγύμνωση της ψυχής μου και η αποτύπωση της αλήθειας μου στο χαρτί αυτό ακριβώς με κάνει να νιώθω. Και, φυσικά, το συναίσθημα της ελευθερίας μου δεν το αλλάζω με τίποτα!
Η ποιητική μπορεί να δημιουργείται μέσα από βιώματα και εμπειρίες. Μπορεί όμως να υπάρξει και μέσα από φανταστικές καταστάσεις και συναισθήματα;
Σ.Π.: Η φαντασία είναι απαραίτητη προϋπόθεση της δημιουργίας. Σε συνδυασμό, βέβαια, με τα προσωπικά βιώματα και τις εμπειρίες του γράφοντος, οπωσδήποτε, το αποτέλεσμα αυτής είναι πάντα θετικό.
Υπάρχουν συγγράμματά σας (πεζά και ποιητικά) για τα οποία έχετε μετανιώσει ή θα θέλατε να αλλάξετε στο πέρασμα του χρόνου; Αν ναι, γιατί; Κι αν όχι, αισθάνεστε δικαιωμένη;
Σ.Π.: Δεν θα έλεγα ότι έχω μετανιώσει για τις δημιουργίες μου. Τις θεωρώ όλες μου πνευματικά παιδιά και έτσι θα τις θεωρώ πάντα. Οπωσδήποτε, όμως, αν μου δινόταν η ευκαιρία να κάνω κάποιες διορθωτικές αλλαγές πάνω στα συγγράμματά μου, εκ των υστέρων, θα τις έκανα με μεγάλη ευχαρίστηση. Εξάλλου, δε θεωρώ πως μπορεί να υπάρξει ποτέ αψεγάδιαστο γραπτό. Η προσωπική μας αποτύπωση φέρει πάντα τη στάμπα του ατελή εαυτού μας. Γι' αυτό και πάντα θα είναι μοναδική και ιδιαίτερη.
Γιατί επιλέξατε το σονέτο, ένα είδος πολύ αυστηρό, με τόσους περιορισμούς και κανόνες;
Σ.Π.: Αγαπώ την πειθαρχημένη ποίηση και προσπαθώ να την υπηρετήσω με αγάπη και απόλυτη προσήλωση. Εδώ και μερικά χρόνια, λοιπόν, αφιερώθηκα σε ορισμένες κλασικές μορφές αυτής, με σκοπό να φέρω και πάλι την έμμετρη παραδοσιακή ποίηση στην επιφάνεια του αναγνωστικού ενδιαφέροντος. Το βιβλίο μου «Σονέτα της αγάπης» είναι ένα από τα βιβλία μου, με τα οποία θέλησα να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα.
Αν έπρεπε να περιγράψετε τη συλλογή με έναν στίχο, ποιος θα ήταν αυτός;
Σ.Π.: «Ό,τι γερά κρατά, ποτέ χαμένο!»
Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν το βιβλίο; Για ποιους ενδείκνυται;
Σ.Π.: Για τους λάτρεις της ποίησης, οπωσδήποτε, και για τους αναγνώστες που επιθυμούν να γνωρίσουν το αληθινό μονοπάτι της αγάπης και του έρωτα.
Ποιο είναι το πιο τιμητικό σχόλιο που λάβατε ως σήμερα για κάποιο σύγγραμμά σας;
Σ.Π.: Με αφορμή το βιβλίο μου «Έρωτας είναι», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Άλφα πι»: «Η ποίησή μου βαδίζει στα λυρικά μονοπάτια της ποίησης της Σαπφούς.». Αναντίρρητα, είναι το πιο τιμητικό σχόλιο που μου έχει γίνει ως τώρα.
Ποια είναι η γνώμη σας για τη σύγχρονη βιβλιοπαραγωγή στη χώρα μας;
Σ.Π.: Είναι ενθαρρυντικό το γεγονός πως ολοένα και περισσότεροι Έλληνες ασχολούνται με τη συγγραφή. Κι αυτό, βέβαια, αποδεικνύεται από τη μεγάλη και συνεχώς αυξανόμενη βιβλιοπαραγωγή στη χώρα μας. Ευχή μου, να υπάρχει εξίσου μεγάλο και αυξανόμενο ενδιαφέρον για τα βιβλία κι από την πλευρά του αναγνωστικού κοινού.
Αυτά μου είπε η Στέλλα Πετρίδου με αφορμή την κυκλοφορία της ποιητικής της συλλογής, Σονέτα της αγάπης, από τις εκδόσεις Άλφα πι.
Η κυρία Πετρίδου «δοκιμάζεται» και δοκιμάζει ποικίλες συγγραφικές φόρμες δημιουργώντας μια εργογραφία που περιέχει διάφορα είδη. Από την ποιητική συλλογή Αύγουστος ως το μυθιστόρημα Η αγάπη μπορεί κι από αυτό ως τη συλλογή Έλα ξανά όπου καταπιάνεται με τη στιχουργική, γνωρίζουμε σταδιακά μια ανήσυχη πένα, έτοιμη να τα «βάλει» με κάθε νόρμα, ύφος, στιλ, έτοιμη να τολμήσει κάτι νέο παρά να «σταθεί» σε εκείνο το δοκιμασμένο επειδή το γνωρίζει ή επειδή της πέτυχε. Τολμά να αναμετρηθεί με τη γραφίδα και εξελίσσεται μέσα από τη διαδρομή αυτή. Το πού και πώς θα κατασταλάξει, αν σταθεί κάπου, θα το δούμε στην πορεία ή δεν θα το δούμε ποτέ, σίγουρα όμως μας προσφέρει μια γκάμα εναλλαγών μεταξύ των οποίων και τα τάνκα της, όπως και στο προκείμενο με τα σονέτα.
Τα σονέτα, που είναι όμορφα, μελωδικά από τη φύση τους, αγαπησιάρικα από πολύ κόσμο, γοητευτικά αλλά τόσο «δύστροπα» στη δημιουργία καθώς έχουν πολλούς και αυστηρούς κανόνες. Σε γενικές γραμμές, και για να μη μακρηγορώ, το σονέτο ορίζεται ως ιαμβικός ενδεκασύλλαβος (στο μέτρο) και αποτελείται από δύο τετράστιχα ακολουθούμενα από δύο τρίστιχα (στην κλασική του δομή) με συγκεκριμένες ομοιοκαταληξίες αναλόγως στροφής. Στο βιβλίο όμως, η Στέλλα Πετρίδου, επιχειρεί και άλλους σχηματισμούς, πιο «αναρχικούς» ως προς τη νόρμα και πολύ δικούς της. Οι αυστηροί συντηρητικοί μπορεί να ξενιστούν όμως όλοι οφείλουμε να αποδεχτούμε τη δημιουργικότητα και το θάρρος, την άποψη. Μια νέα πρόταση είναι μια νέα πρόταση, ακόμα κι αν αποφασίσουμε ότι δεν μας κάνει, και μία εξερευνήτρια του λόγου σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί ζήτημα· πόσο δε περισσότερο που η κυρία Πετρίδου γνωρίζει ποίηση, την έχει μελετήσει εις βάθος και δεν προχωράει έχοντας άγνοια πεδίου. Συνεπώς, μπορούμε να την ακολουθήσουμε και να την αφήσουμε να μας οδηγήσει στα μονοπάτια της. Και πού ξέρετε; Μπορεί εδώ ακριβώς να βρούμε το ζητούμενο.
Στη συλλογή μιλάει για την αγάπη και το έρωτα (αλλά αυτό το ξέρατε ήδη, φαντάζομαι), βάζει μπόλικο συναίσθημα, ερωτισμό και ρομαντισμό. Εννοιολογικά «παίζει» με δίπολα όπως «ψέμα - αλήθεια» και «νιότη - γήρας» ενώ η εποχή που ξεχωρίζει είναι η άνοιξη. Συχνά διερωτάται ή ερωτά. Σχεδόν παντού κερδίζει τις εντυπώσεις.
Παρά τους νεοτερισμούς της, προσέχει να έχει ομοιοκαταληξίες (δεν τις καταργεί) και μάλιστα όχι αδύναμες.
Γενικά, είναι ένα άκρως συμπαθητικό πόνημα που σου κρατάει καλή συντροφιά χωρίς δυσκολονόητα σημεία και άλλες ταλαιπωρίες. Γενικότερα τα σονέτα είναι τέτοια έργα από τη φύση τους, ε, κι όταν μιλούν για την αγάπη ξέρεις ότι έχεις έναν ακόμη καλό λόγο να τ' αφουγκραστείς.
