Σήμερα θα σας μιλήσω φίλοι μου για μία παράσταση που ειλικρινά με ενθουσίασε! Και πρόκειται για ένα συναίσθημα που δεν έχει διόλου ξεθωριάσει κι ας έχουν περάσει αρκετές μέρες από τότε που το βίωσα. (Εδώ ταιριάζει θαυμαστικό με χαμόγελο μαζί!)
Αλλά ας τα πάρουμε όλα από την αρχή: Ήταν απόγευμα Σαββάτου όταν βρέθηκα στο Θέατρο Αμαλία (Αμαλίας 71 στη Θεσσαλονίκη) και συγκεκριμένα στην παράσταση «Ιλιάδα του Ομήρου» σε σκηνοθεσία Τάσου Ράντζου. Η παράσταση απαρτιζόταν από τους εξής τέσσερις ηθοποιούς: Την Ασπασία Δήμου, τον Αλέξη Κότσυφα, τον Αλέξανδρο Μιχαηλίδη και τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη. (Προσωπικά, σημείωσα στην ατζέντα μου τα συγκεκριμένα ονόματα, ώστε με την πρώτη ευκαιρία που θα συναντήσω τη συμμετοχή τους σε κάποια μελλοντική παράσταση, να σπεύσω να τους παρακολουθήσω!)
Η αλήθεια είναι πως διαβάζοντας ότι πρόκειται για εφηβική παράσταση δεν ήμουν προετοιμασμένος για το πολυδιάστατο θέαμα, που τελικώς θα παρακολουθούσα σε αυτή τη θεατρική διασκευή της Ιλιάδας. Κι αυτό, γιατί εν τέλει μου άφησε την εντύπωση πως πρόκειται για μια παράσταση για όλες τις ηλικίες, από παιδιά 8 ετών μέχρι και… 98!
Όλα ήταν προσεγμένα: Από την σκηνική εκφραστικότητα των ηθοποιών και την πειθώ τους, τις χορογραφίες, την επιβλητική μουσική, τις μεταμφιέσεις τους –αν μου επιτρέπεται να το θέσω έτσι– αλλά και τις εναλλαγές των ρόλων που κάθε φορά επωμιζόταν ο καθένας τους.
Όλα κυλούσαν τόσο αρμονικά, με αυθορμητισμό, ζωντάνια και συνεχή κίνηση πάνω στο σανίδι, κάνοντάς μας να κρεμόμαστε από κάθε λόγο και σιωπή των πρωταγωνιστών. Δεν είναι άλλωστε καθόλου τυχαίο που, όπως διάβασα, χρειάστηκαν δύο χρόνια μέχρι να ολοκληρωθεί η διασκευή της Ιλιάδας από τη θεατρική ομάδα του Μικρού Βορρά.
Έχοντας ως βάση την Ιλιάδα του Ομήρου και επικεντρώνοντας στον πόλεμο των αρχαίων Ελλήνων με τους Τρώες, εξαιτίας της Ωραίας Ελένης, ξετυλίγονται μπροστά μας ιστορίες και από τα δυο στρατόπεδα. Κι όλα αυτά, με σαφείς αναφορές στο παρόν, ώστε οι άνθρωποι κάθε ηλικίας να συνειδητοποιήσουν τον αντίκτυπο που θα είχε κάτι αντίστοιχο εφόσον συνέβαινε στο τώρα.
Ο τρόπος που μετέδιδαν οι ηθοποιοί τα ηθικά διδάγματα και τα ιδιαίτερα νοήματα, ήταν καταπληκτικός! Όλοι τους κρατούσαν σε εγρήγορση τον θεατή για τα συμβάντα της εκάστοτε ραψωδίας. Το αποτέλεσμα ήταν να μην καταλάβει κανείς πώς πέρασε τόσο απολαυστική η σχεδόν μιάμιση ώρα. (Προσωπικά, δε θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να βρίσκεται στο σανίδι ακατάπαυστα επί μιάμιση ώρα, δίχως το απαραίτητο διάλειμμα για ανάσες. Και να μη μιλήσω για όοοοοολες εκείνες τις ατάκες που θα έπρεπε να θυμάμαι από μνήμης!)
Κι αυτό που μου εντυπώθηκε στη ψυχή είναι η χαρά πως οι άνθρωποι των τεχνών συνεχίζουν να υπηρετούν την τέχνη τους με αγάπη, μεράκι και με την ολόψυχη αφιέρωσή τους στο κοινό που τους απολαμβάνει. Κι αυτό είναι ένα συναίσθημα, που το βιώνω σε μια έκφανσή του, και ως συγγραφέας: Όταν ο δημιουργός απολαμβάνει αυτό που υλοποιεί, μοιραία αισθάνεται το ίδιο και το κοινό στο οποίο απευθύνεται.
Αν με ρωτούσε κάποιος τι είδους παράσταση απόλαυσα, ειλικρινά η απάντησή μου θα ήταν πως περιείχε τα πάντα: Δραματική; Ε… ναι αλλά και όχι! Περιπέτεια; Σίγουρα, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό! Κοινωνική; Χμ, είχε αρκετά ισχυρά ηθικά νοήματα, αλλά δεν ήταν κυρίως αυτό! Σάτιρα; Σίγουρα, περιείχε αρκετές τέτοιες στιγμές, αλλά παράλληλα δεν ήταν αυτό που την χαρακτήριζε! Κατέληξα πως τελικώς περιείχε όλα τα παραπάνω στοιχεία τα οποία μετουσιώθηκαν σύντομα σε μια διαπίστωση πως το παρελθόν επαναλαμβάνεται με κάθε ευκαιρία, στο σήμερα!
Και στο τέλος της παράστασης μας περίμενε μια έκπληξη από τους ηθοποιούς: Αφού μας ευχαρίστησαν για τη θετική μας ενέργεια (ω, ναι, όλοι χειροκροτούσαμε για αρκετή ώρα, υποχρεώνοντάς τους να υποκλιθούν ξανά και ξανα!) μας κάλεσαν να παίξουμε μαζί τους ένα διαδραστικό παιχνίδι: Ζήτησαν τέσσερις εθελοντές (τελικά διάλεξαν 5 για να μη χαλάσουν το χατίρι κανενός), κι αφού επιλέχθηκαν από το κοινό πέντε παιδιά, τα οποία ανέβηκαν στη σκηνή, τους ζήτησαν να αναπαραστήσουν ως αγάλματα τον αγαπημένο τους ήρωα από την παράσταση που μόλις παρακολούθησαν. Φυσικά, απέσπασαν το χειροκρότημα όλων μας για τις προσπάθειές τους!
Κλείνοντας, να αναφέρω για κάθε ενδιαφερόμενο, που θέλει να επιβεβαιώσει τα γραφόμενά μου, πως η συγκεκριμένη παράσταση θα πραγματοποιηθεί για τελευταία φορά στο Θέατρο Αμαλία το Σάββατο 19 Νοεμβρίου και ώρα πέντε το απόγευμα.
Εύχομαι να είστε όλοι καλά και να απολαμβάνετε καθημερινά κάθε είδους καλλιτεχνική δημιουργία συνανθρώπων μας, που ζουν και αναπνέουν υπηρετώντας την τέχνη τους!
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Συντελεστές:
Θεατρική διασκευή: Μικρός Βορράς
Στίχοι: Μιχάλης Γκανάς
Φιλολογική επιμέλεια: Αναστασία Κεφαλά
Σκηνοθεσία - Φωτισμός: Τάσος Ράτζος
Σκηνικό - Κοστούμια - Κατασκευές: Χριστίνα Θαλασσά
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Θοδωρής Παπαδημητρίου
Επιμέλεια κίνησης: Τάσος Παπαδόπουλος
Μακιγιάζ - Χτενίσματα: Στέφανος Μπαμπούλης
Συνεργάτης διαδραστικού μέρους: Αύρα Αυδή
Διδασκαλία τραγουδιών: Έλσα Μουρατίδου
Φωτογραφία - Βίντεο: Ζαφείρης Σαλμανλής
Βοηθοί σκηνοθέτη: Ανδρέας Παράσχος, Δέσπω Πίρτσιου, Σωτήρης Ρουμελιώτης
Γραφιστική επιμέλεια: Ντόρη Λούκρη
Επικοινωνία: Μαρία Χατζηαστερίου
Ηχοληψία: Κρίτωνας Κιουρτσής
Ηθοποιοί: Ασπασία Δήμου, Αλέξης Κότσυφας, Αλέξανδρος Μιχαηλίδης, Αλέξανδρος Νικολαΐδης
Ζωντανή μουσική: Θοδωρής Παπαδηµητρίου (τσέλο), Χρήστος Γούσιος (ηλεκτρική κιθάρα), Μιχάλης Σιώνας (ηλεκτρικό µπάσο), Αλέκος Σπανίδης (τύμπανα)
