Αλεξίας Βίκτωρος
Μίλα μου
για ό,τι δεν είσαι προς στιγμή.
Θα 'θελα να σου θυμίσω απλοϊκά
πως αγνοώ
το δροσερό φιλί σου,
ως την ανάσα του διψασμένου,
ενόσω ξεδιψά,
ενόσω δεν έχει άλλη επιλογή,
παρά μόνο τη γλυκιά,
γλυκιά του μέθη
Θα είμαι ανοιγμένη διάπλατα,
σαν χαρμάνι να ερυθριεί αιθέρια
την ευφράδειά μου –δεν είναι Λόγος το σύμβολο, είναι εσύ.
Μην ψεύδεσαι όταν ακούς το νερό να αναβλύζει.
Στο παράθυρο θα βλέπω τον Χορτένσιο και τον Κικέρωνα να γνέθουν
ένα ομοίωμα του χνώτου μου
και μία ρόκα θα βρεθεί στο δωμάτιό μου,
να κοιμάται,
σαν να ήσουν εσύ τα στριμμένα μαλλιά της Αρτέμιδος η πανέμορφη,
βαρετή κόρη Ναυσικά με το λιοντάρι
σε ένα φοβερό ποίημα.
Απάγγελέ μου
όσα δεν διατίθεσαι,
να σε απαρνηθώ εύλογα,
με τη δικαιολογία της τελευταίας σου καταστροφής.
🍂
Copyright © Αλεξία Βίκτωρος All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Amedeo Modigliani (Head of a Young Girl, 1916)