Χρήστου Ντικμπασάνη
Μια ελπίδα μεγαλώνει στα μάτια μας
Όσο τα ανοίγουμε,
τόσο απλώνεται, ξετυλίγεται
σαν ποτάμι που τα υγραίνει όλα
Με καθάρια υδάτινα βλέμματα
κατακλύζει τα Μακεδονικά βουνά
Τα όνειρά μας μουσκεύουν, μαλακώνουν
Η καρδιά μας γίνεται μια μεγάλη δίνη που καταπίνει
τις φρούδες προσδοκίες των αλλοτρίων
για την καταπάτηση του χώματος της χώρας μας,
χωρίς ν' ακούσουν ποτέ τις ιαχές μας
τις κινούμενες απ' τη δύναμη του θάρρους
για το δίκαιό μας αγώνα
Πότε τα μάτια των ανθρώπων είδαν
να συντρίβεται η κόλαση;
Πότε της αποτρόπαιης προπαγάνδας η φωνή στοιχειώθηκε
απ' το δοξασμένο τιτίβισμα μικρών πουλιών;
Πότε τ' αστέρια έγιναν μαύρες τρύπες,
απομυζώντας τον ύπνο των ανθρώπων,
αφυπνίζοντάς τον με τους ήχους
απ' τα ευλογημένα όπλα της διαμαρτυρίας
στα ζοφερά δεσμά του αφανισμού;
Πότε το ασταμάτητο ούρλιασμα των πεινασμένων λύκων
οιωνός έγινε για την παντοτινή ανάταση της Ιστορίας;
Ποιος αντίκρισε ποτέ πίσω
απ' την καταπιεσμένη στον όλεθρο ζωή
να υπάρχει μια τρανή παρηγοριά;
Η υγρή ελευθερία των ματιών μας όμως όλο και μεγαλώνει
Κάποτε θα ξεχυθεί, σκίζοντας τα βλέφαρά μας
και θα φωτίσει τον κόσμο έξω
Περίβλεπτοι θα γίνουμε με τη δόξα και τη νίκη μας
Άξιοι απόγονοι μιας νέας κι ελεύθερης πατρίδας,
μιας ευεπίφορης σ' ελπίδες ανθρωπότητας
🍃
Copyright © Χρήστος Ντικμπασάνης All rights reserved, 2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Δημήτρη Πετρολέκα (Μνήμη, 2022)
