Ποιο είναι το πρώτο πρώτο πράγμα που προσέχει κανείς σε ένα βιβλίο; Ποιο είναι το πρωταρχικό στοιχείο που «οφείλει» να τον προκαλέσει; Ο τίτλος, φυσικά. Η σημασία ενός ευφάνταστου, πρωτότυπου, ιδιαίτερου τίτλου είναι ύψιστη –χώρια που υπάρχουν αναγνώστες που βασίζουν μια επιλογή εξολοκλήρου σε αυτό το «άγγιγμα», στο τι τους «είπε» ο τίτλος.
Υπό αυτό το σκεπτικό, η συλλογή της Άρτεμις Αγαθοπούλου, Άμα ζώντας απλά, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Νίκας, έχει κερδίσει τον πρώτο πόντο από τα αποδυτήρια. Αυτή η πολυεπίπεδη, πολυμορφική φράση, γεμάτη από υπονοούμενα και δεύτερες «ματιές», που κάνει αυτοστιγμεί το κλικ στο μυαλό και δημιουργεί εντυπώσεις, είναι οπωσδήποτε η πρώτη θετική είσπραξη από αυτό το βιβλίο –το οποίο δημιουργεί υποσχέσεις ωστόσο μέσω αυτής– κι ένας επιπλέον λόγος να ασχοληθείς μαζί του.
όπου και να σταθώθα κουβαλάω τα μονοπάτια μου
Με αυτές τις πρώτες σκέψεις ξεκινώ την αναγνωστική «περιπέτεια» στις σελίδες της πολυσέλιδης συλλογής... Τα πρωταρχικά που σημειώνω διαβάζοντας είναι η διαπεραστικότητα και το άγγιγμα. Σε/με ακουμπά, απόδειξη ότι κάτι έχει πάει καλά εδώ ενώ (μου) δείχνει παράλληλα την καλλιτεχνική της φύση και ιδιότητα.
Το τελευταίο ενδυναμώνεται και από τα όμορφα σκίτσα που εμβολίζονται ανάμεσα στα κείμενα. Δικά της κι αυτά τα εικαστικά, που χαρακτηρίζονται από τις κυκλικές τους φόρμες, τις περίκλειστες απεικονήσεις, τις οριοθετήσεις. Αισθάνομαι πως το θέμα πλαισιώνεται στα όριά του, σαν να «μπαίνει» σε ένα ελεγχόμενο και πολύ συγκεκριμένο περιβάλλον ενώ μια λεζάντα-στίχος –ή και περισσότεροι– «βάζει» στην εικόνα συναίσθημα και μουσικότητα. Σε αυτές τις εικόνες πρωταγωνιστούν η γη και το κορμί. Η φύση και το σώμα ενωμένα, το ένα προέκταση του άλλου, να λειτουργούν αλληλένδετα κι αλληλοεξαρτώμενα· μαζί. Η αφαιρετική, σουρεαλιστική, εξπρεσιονιστική, φανταστική γραφίδα της αποτελεί την τέλεια προσθήκη στο βιβλίο, μια ιδανική παρέμβαση και διάκοσμο. Σε αυτά τα εικαστικά ταξιδεύει με πλοίο, εμπνέεται από ένα ταξίδι/εμα, από το φως και το υδάτινο στοιχείο.
Πηγή μου, η τρέλα μου.Φωτεινή πηγή, μητέρα μου.
Στοιχεία που συναντάμε και στα κείμενα: Ο δρόμος με το ταξίδι, το νερό ως θάλασσα, λίμνη, ποτάμι ή βροχή, η άνοιξη, η μάνα με τη μήτρα, ο ήλιος και το φως πρωτοστατούν μαζί με τον χρόνο και τη σημασία του. Κι έπειτα, εκεί που (τελικά;) «επενδύει» με μεγαλύτερο στοχασμό είναι στη συνέχεια, δηλαδή στο παιδί.
Δεν υπάρχει προορισμός.Μονάχα δρόμος.Αν δε χαθείς, δε θα βρεθείς ποτέ.Ας πάμε εκεί που αγαπήσαμεκαι ας μείνουμε για πάντα.
Η κυρία Αγαθοπούλου ενεργοποιείται ως δημιουργός από το ταξίδι. Γράφει από ή/και στα μέρη που επισκέπτεται ή καθ' οδόν, τότε που το ταξίδι έχει τη μέγιστη δυναμική (του) και καλύπτει ημερολογιακά έξι περίπου έτη ζωής, από το 2009 ως το 2015. Είναι εύγλωττη, συγκεκριμένη και απτή. Τρία στοιχεία που εξυπηρετούν πολύ στην αφομοίωση των νοημάτων, των συναισθημάτων και κάθε υφής.
Όσοι άνθρωποι φύγανε κουβαλάνε τα στοιχεία μου[...]όσοι μείνανεγίνανε στοιχείο μουκι έγινα δικό τους.
Κάποιες φορές είναι πιο περιγραφική, πλούσια στον λόγο της. Άλλες πιο φειδωλή, όμως συνεχώς «διακρίνει» το θαύμα ακόμα και στο πιο απλό· τον άνθρωπο ταπεινό και χωμάτινο, και τη φύση συνοδοιπόρο. Αφήνει γόνιμα μηνύματα για τον αποδέκτη της και βάζει ψυχή. Βαθαίνει εσωτερικά (της) χωρίς να φοβάται ν' ακουμπήσει τις λέξεις.
Δεν μπορείς να παραμερίσεις τα βουνάγια να δεις τη θάλασσα.Θα πρέπει να γίνεις θάλασσα.
Αγαπά την αρχαία Ελλάδα, τα αρχαία ελληνικά, τη φιλοσοφία των αρχαίων, τη κοσμοθεωρία και κοσμογονία. Αν υπάρχει κάτι μεγάλο (σε μέγεθος) σε τούτες τις σελίδες είναι σίγουρα αυτές οι τιμές-αναφορές όπου απαντώνται. Παράλληλα, έχει την ευαισθησία της αναζήτησης του εαυτού ή της αποκάλυψής του· εννοείται μετά θα έρθει/έρχεται η συνειδητοποίηση και (ευχής έργον) η αποδοχή.
Όλη μου τη ζωή αναζητώ τον εαυτό μου.Είμαι γη, σελήνη και θάλασσα.
Στίχος, ήχος, ζωγραφιά. Υπάρχει μια σφαιρικότητα στην αντιμετώπιση των θεμάτων. Παρατηρώ ωστόσο πόσο σπάνια αναφέρεται σε κάποιο χρώμα, πόσο σπάνια «χρωματίζει» αναφερόμενη σ' ένα κόκκινο (που είναι και το πιο προσφιλές στην ποίηση) για παράδειγμα ή σε ένα ουράνιο τόξο (μόνο μία φορά αν και είναι αποτέλεσμα του υδάτινου στοιχείου). Με τον ίδιο τρόπο ζωγραφίζει. Ασπρόμαυρο μόνο. Μελάνι πάνω στο λευκό χαρτί. Ακόμα ένας συνταιριασμός των δύο εκφραστικών μορφών.
...φυλάω σε κουτάκια τη σκόνη.Μελάνι την κάνω για τα γραπτά μου.Τίποτα δεν χάνεται.
Πλούσια συλλογή με ενδιαφέρον πολλαπλών σημείων. Βρείτε τη!
