Ρόζας Βλαχογιάνη
Κάποιες φορές η απόγνωση
πλέκει θηλιά στο λαιμό,
χτυπά με βία τα μηνίγγια και ύστερα σιωπή…
Στέκεις τότε καταμεσής στο μικρό σου κόσμο,
Καμία προσευχή δεν σ' ανακουφίζει τώρα.
Η ελπίδα σου το 'σκασε κρυφά,
απ' το παράθυρο που ξέχασες μισάνοιχτο.
Πάνω απ' τη μίζερη πόλη, θα 'ταν απόγευμα,
όταν φτερούγισε στενάζοντας.
Κι είναι αυτές οι φορές που η απόγνωση,
–κόμπος της λύπης με θηλιά στο λαιμό μαζί–
γίνεται στίχος και παρηγορεί σαν μάνα,
όταν θρηνείς απ' το μισάνοιχτο παράθυρο,
τ' άπιαστα προδομένα σου όνειρα…
🍃
Copyright © Ρόζα Βλαχογιάννη All rights reserved, Σεπτέμβριος 2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Δημοσθένη Δαββέτα
