Μάνου Καραβασίλη
Εικόνα δεύτερη
Το άλλο βράδυ. Ο Άντρας είναι καθισμένος στο παγκάκι και μιλάει με τον Νεαρό.
Άντρας: Δηλαδή δεν θέλει, ε; Κρίμα! Νόμιζα ότι σε αγάπαγε. Αυτό με άφησες να καταλάβω χθες.
Νεαρός: Με αγαπάει είπε.
Άντρας: Την αγάπη την καταλαβαίνεις στην πράξη όχι στα λόγια.
Άντρας: Η ζωή εκδικείται τους δειλούς. Τι με κοιτάς; Κάτι μου έχει μάθει και εμένα η ζωή. Δεν πήγα τσάμπα πενήντα πέντε χρόνων. Έδωσα τόσα χρόνια από εμένα για να μάθω κάποια μυστικά από αυτόν τον κόσμο. Πάντως, εγώ στη θέση σου θα της έλεγα αλλά από αυτά που της είπες.
Νεαρός: Άλλα; Δηλαδή τι αλλά;
Άντρας: Να έρθει μαζί σου. Και στα ταξίδια που κάνεις και όπου θέλει. Η ζωή θυμίζει πάντα ένα ταξίδι. Μόνο που δεν το κάνεις με το σώμα σου. Αλλά με το μυαλό σου.
Νεαρός: Την ενοχλεί που είμαι πλασιέ.
Άντρας: Μα κάτι πρέπει να είμαστε όλοι μας. Έτσι δεν είναι; Για αυτό σου λέω. Οι δειλοί όσο και να ζήσουν, λίγες ώρες θα έχουν χαρά και ευτυχία. Τις πιο πολλές ώρες θα έχουνε λύπη και δυστυχία.
Νεαρός: Τώρα τι κάνω! Δεν ξέρω. Στα αλήθεια δεν ξέρω. Την αγαπάω όμως.
Άντρας: Θα μπορούσα να ήμουνα πατέρας σου. Αλλά δεν είμαι. Θέλω να πω ότι.. ότι και αν σου πω, μπορεί να μην έχει πέραση για την δική σου γενιά. Άλλωστε εσύ την ξέρεις καλύτερα από εμένα. Και το κυριότερο από όλα, ξέρεις καλύτερα από εμένα το τι ζητάει η δική σου ψυχή. Σκέψου τα, ζύγισε τα καλά και κάνε τα βήματα που εσύ θες και που εσένα ευχαριστούνε. Και ό,τι θες εγώ θα είμαι δίπλα σου. Σαν ένας καλός σου φίλος.
Νεαρός: Δεν ξέρω τίποτα για εσένα.
Άντρας: Τι σημασία έχει; Κάποια μάνα έκανε και εμένα. Ένας άνθρωπος είμαι. Λίγο βίαιος λένε, αλλά άνθρωπος.
Νεαρός: Βίαιος; Είπες βίαιος;
Άντρας: Ναι. Βίαιος. Και πιο πολύ από ό,τι νομίζεις.
Νεαρός: Δεν έχει πέσει κάτι τέτοιο στην αντίληψή μου.
Άντρας: Φυσικό δεν είναι; Δεν χρειάστηκε να κρατήσω μια τέτοια στάση. Όταν χρειάζεται όμως το κάνω και με μεγάλη επιτυχία είναι η αλήθεια.
Νεαρός: Όλοι μας όταν βρισκόμαστε σε κίνδυνο μπορεί να γίνουμε λίγο ή και πιο πολύ βίαιοι.
Άντρας: Έχεις μια υπέροχη ψυχούλα μικρέ μου και αυτό δείχνει ότι δεν σκέφτεσαι ποτέ με υποψία κάποια πρόσωπα και πράγματα.
Νεαρός: Ξέρεις κάτι; Δεν μου αρέσει που με λες μικρό.
Άντρας (χαμογελάει): Ούτε εμένα θα μου άρεσε στη θέση σου.
Νεαρός: Τότε γιατί με λες συνέχεια μικρέ και μικρέ;
Άντρας: Για να μου κάνεις αυτήν την αναφορά! Καλό είναι να λέμε και να φωνάζουμε εάν χρειαστεί αυτό που μας χαλάει την ψυχολογία! Είπες ό,τι ένιωθες. Τώρα το βλέπω καθαρά στα μάτια σου. Ενώ χθες δεν το έλεγες. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να ντρέπεται κάποιος να πει τι τον ενοχλεί και τι όχι.
Νεαρός: Δηλαδή δεν με θεωρείς μικρό;
Άντρας: Σε θεωρώ νέο. Όχι μικρό, όχι. Και εσύ μπορεί να με θεωρείς πολύ μεγαλύτερο από την πραγματική μου ηλικία. Έτσι είναι. Αλήθεια, πόσο χρόνων είσαι;
Νεαρός: Είκοσι δύο.
Άντρας: Αν ρωτάς για εμένα, είμαι πενήντα πέντε.
Νεαρός: Είσαι τέσσερα χρόνια μεγαλύτερος από τον πατέρα μου!
Άντρας: Και εσύ θα μπορούσες να ήσουνα γιος μου. Δεν είσαι όμως.
Νεαρός: Αλήθεια, δεν μου είπες; Είχες παντρευτεί ποτέ σου; Έχεις παιδιά;
Άντρας: Παλιότερα.
Νεαρός: Γάμος; Και η γυναίκα σου;
Άντρας: Δεν ζει.
Νεαρός: Παιδί ή παιδιά έχεις;
Άντρας: Ένα παιδί. Μια κόρη. Δυστυχώς όμως...
Νεαρός: Τι δυστυχώς;
Άντρας: Έχει και πολύ σκληρές όψεις η ζωή.
Μικρή παύση
Νεαρός: Δηλαδή... ούτε η γυναίκα σου ζει ούτε και η κόρη σου;
Άντρας: Όπως τα λες.
Νεαρός: Αρρώστια;
Άντρας: Όχι αρρώστια.
Νεαρός: Ατύχημα;
Άντρας: Μπορεί να το πεις και έτσι εάν θες.
Νεαρός: Θες να μου πεις;
Παύση
Άντρας: Έχουνε περάσει τόσα χρόνια. Πολλά χρόνια. Ο θάνατός τους ήταν δολοφονία. Ληστεία στο σπίτι μας και δύο δολοφονίες. Η γυναίκα μου και η κόρη μου. Δεν θα ήθελα κανένας άνθρωπος να βρίσκεται στη θέση μου. Ήταν ό,τι πιο απαίσιο έχω ζήσει. Ακόμα και ο θάνατος του κάθε ανθρώπου που οφείλεται σε φυσικά αίτια έχει γλυκά μπροστά σε μια δολοφονία. Η δολοφονία είναι κάτι άγριο, κάτι ψυχρό. Κάτι που δεν μπορεί να περιγραφεί με τίποτα. Είναι ένα... ξεκόλλημα. Απότομο. Άγριο. Και μετά έρχεται η θλίψη. Η μεγάλη θλίψη. Νομίζεις ότι το μόνο που είναι ίδιο με την ψυχή σου είναι ο πιο βαρύς και ο πιο επικίνδυνος χειμώνας του κόσμου. Δεν μπορεί πουθενά η ψυχή σου και η διάθεσή σου να δει ένα χρώμα φωτεινό, χαρούμενο, αισιόδοξο. Ο χειμώνας της ψυχής είναι η μόνη συντροφιά σου. Δεν έχεις τίποτα άλλο. Δεν περιμένεις τίποτα άλλο.
Νεαρός: Πόνεσες πολύ στη ζωή σου. Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Δεν έχω βέβαια ούτε τη δικιά σου πείρα ούτε τα δικά σου βιώματα όμως ναι... Μπορώ να μπω στη θέση σου. Έτσι δεν είναι οι φίλοι;
Άντρας (χαμογελάει): Χαίρομαι που με θεωρείς φίλο σου.
Νεαρός: Μου έχεις φερθεί τόσο ωραία! Σαν αληθινός μου πατέρας. Είναι δυνατόν να μην σε θεωρώ φίλο μου;
Άντρας (κοιτάζει προς τον ουρανό): Μάλλον θα βρέξει! Μου αρέσει η βροχή! Την ημέρα εκείνη που έχασα τη γυναίκα μου και το παιδί μου, έβρεχε, έβρεχε πολύ, έβρεχε καταρρακτωδώς. Δεν ήμουνα εκεί για να μπορέσω να σώσω ό,τι αγαπούσα πιο πολύ στον κόσμο. Αν ήμουνα εκεί θα τους σκότωνα, είμαι σίγουρος! Δεν θα μπορούσε να με εμποδίσει τίποτα. Ούτε τα όπλα τους, ούτε που ήταν τρεις. Τόση οργή τους είχα που αν ποτέ μου τους έπιανα θα τους έλιωνα το κεφάλι! Χωρίς κανένα ανθρώπινο συναίσθημα! Χωρίς να τους ακούσω, χωρίς να τους λυπηθώ! Δεν ήμουν όμως εκεί. Όταν έφτασα στο σπίτι ήταν ήδη αργά. Πολύ αργά. Είχε τελειώσει η επίγεια ζωή τους με τον χειρότερο τρόπο.
Νεαρός: Δεν τους έπιασαν;
Άντρας: Όχι. Δεν θα ήθελα τίποτα άλλο στη ζωή μου παρά να έμενα μαζί τους σε ένα δωμάτιο για πέντε χρόνια. Θα μου ήταν αρκετά για τα τόσα χρόνια που περιμένω.
Νεαρός: Αλήθεια, αυτό πότε έγινε;
Άντρας: Έχουν κλείσει έξι χρόνια.
Νεαρός: Πιο πριν που μου είπες ότι είσαι βίαιος... αυτό εννοούσες; Από εκείνη την στιγμή έγινες βίαιος;
Άντρας: Από εκείνη την στιγμή. Η οργή μου είναι μεγάλη. Δεν μπορώ να δεχτώ αυτό που έγινε. Οτιδήποτε έχει βια δεν το δέχομαι. Εκεί επαναστατώ. Εκεί είμαι έτοιμος για όλα. Ακόμα και για τον θάνατό μου. Αρκεί, πεθαίνοντας, να έχω σώσει έναν άνθρωπο. Να κάνω αυτό που δεν έκανα τότε. Αφού η μοίρα τα έφερε να μην κρατήσω τη γυναίκα μου και την κόρη μου στη ζωή, ας κρατήσω τότε κάποιον άλλον. Είμαι έτοιμος φίλε μου. Απόλυτα έτοιμος!
Νεαρός: Νομίζω ότι πρέπει να το ξεχάσεις αυτό κάποια στιγμή. Πονάει αυτό που θα σου πω όμως... δεν θα γυρίσουν πια. Έχουν πεθάνει. Τίποτα δεν θα είναι το ίδιο με πριν.
Άντρας: Για εμένα ο χρόνος μου θα είναι πάντα το πριν. Αυτό είναι κάτι άλλο. Κάτι δικό μου. Κάτι που άνθρωποι σαν και εμένα, με αυτό το βίωμα, μπορούνε να νιώσουν τη δική μου ψυχή. Να αισθανθούν την απόλυτη ταύτιση με αυτό που πέρασα και όμως δεν μπόρεσα να το αφήσω πίσω. Κανείς δεν θα μπορούσε να αφήσει πίσω του δύο δολοφονίες.
Νεαρός: Δηλαδή... δεν θα παντρευόσουν άλλη φορά;
Άντρας: Όχι. Δεν θέλω να ξεχάσω τίποτα. Για να ζω δεν έχω ανάγκη να ξεχάσω. Για να ζω έχω ανάγκη να θυμάμαι. Και κάπως έτσι η ζωή συνεχίζεται.
Νεαρός: Εσύ ξέρεις καλύτερα. Είναι κάτι βιώματα όμως που είναι τόσο σκληρά και άδικα και αντί να σε ρίξουν αυτά σε κάνουν πιο δυνατό, πιο γενναίο! Το ίδιο όπως καταλαβαίνω έγινε και με εσένα. Είσαι δυνατός άνθρωπος. Πολύ γενναίος. Δεν υπολογίζεις τίποτα. Είσαι νικητής. Δεν υπολογίζεις τίποτα γιατί δεν βρίσκεις και τίποτα που θα σε κάνει να φοβηθείς, που θα σε προβληματίσει. Είσαι σίγουρος για τον εαυτό σου!
Άντρας: Αν και πιστεύω πως δεν ξέρω καλά τον εαυτό μου, όπως κανένας άλλωστε, μάλλον είμαι αυτός που τόσο εύστοχα περιέγραψες! (χαμογελάει)
Μικρή παύση
Άντρας: Η κόρη μου τώρα αν ζούσε θα ήταν στην ηλικία σου. Δεν ξέρω αν είμαι τυχερός ή άτυχος που ακόμα ζω...
Νεαρός: Τυχερός είσαι. Δεν είναι μικρό πράγμα να ζεις!
Άντρας: Δεν είναι μικρό πράγμα αλλά κάποιες φορές είναι δυσάρεστο πράγμα.
Νεαρός: Προσπάθησες να ξαναφτιάξεις τη ζωή σου... εννοώ... θέλησες να ξαναφτιάξεις τη ζωή σου ποτέ;
Άντρας: Εσύ τι λες;
Νεαρός: Μάλλον όχι. Έτσι δεν είναι;
Άντρας: Ακριβώς έτσι.
Νεαρός: Και γιατί αυτό;
Άντρας: Δεν μπορώ να ξεχάσω ό,τι πιο πολύ αγάπησα.
Νεαρός: Είσαι νέος ακόμα.
Άντρας: Νέος θα είναι για πάντα ο πόνος μου.
Νεαρός: Ίσως να το χρωστάς στον εαυτό σου.
Άντρας: Μόνο πόνο και πίκρα μου έδωσε όλη αυτή η κατάσταση.
Νεαρός: Μα για αυτό το χρωστάς στον εαυτό σου.
Άντρας: Ακούγεται ωραίο... αλλά...
Νεαρός: Από ένα τόσο δα «αλλά» μπορεί να χαλάσει μια ευτυχία. Εσύ μου το είπες, το ξέχασες;
Άντρας: Δεν το ξέχασα βέβαια... οφείλεις όμως να παραδεχτείς πως είναι λίγο διαφορετικό το δικό μου. Καλά δεν λέω;
Νεαρός: Καλά λες όμως... γιατί η δική μας δυστυχία είναι πάντα πιο μεγάλη από του δίπλα; Το έχεις σκεφτεί ποτέ;
Άντρας: Δεν ξέρω. Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ η αλήθεια είναι... όμως νομίζω ότι όταν είμαστε δυστυχισμένοι με τα δικά μας, είναι σαν να κλείνουμε τα αφτιά και τα μάτια στη δυστυχία μας και έτσι δεν μπορούμε να νιώσουμε τι γίνεται λίγο πιο πέρα. Αυτό νομίζω.
Νεαρός: Όλοι έχουμε βάσανα. Και εσύ και εγώ και όλοι. Ίσως να μην γίνεται και διαφορετικά, δεν ξέρω. Αυτός ο κόσμος νομίζω ότι θέλει να ζει όσο ζούνε και τα βάσανα των ανθρώπων! Θα έρθει και η ευτυχία κάποια στιγμή αλλά θα γεράσει νωρίς. Πολύ νωρίς. Και μετά πάλι τα ίδια. Πάλι τα βάσανα.
Άντρας: Εσύ ας πούμε, τι βάσανα έχεις;
Νεαρός: Τσακωμοί χωρίς λόγο. Μικροί τσακωμοί, μεγάλοι τσακωμοί, λόγια που δεν πρέπει να λέγονται, κινήσεις που δεν πρέπει να γίνονται.
Άντρας: Οι γονείς σου, ε;
Νεαρός: Αυτοί.
Άντρας: Υπάρχει βία;
Νεαρός: Όχι. Με το στόμα ό,τι γίνεται. Αλλά κακώς γίνεται. Δεν υπάρχει κανείς λόγος να γίνονται τέτοια πράγματα.
Άντρας: Και οι δύο; Ή μόνο ο ένας στον άλλον;
Νεαρός: Πιο πολύ ο πατέρας μου στη μάνα μου. Χαμός σου λέω γίνεται από φωνές.
Άντρας: Τους μίλησες;
Νεαρός: Και τι να τους πω;
Άντρας: Να σταματήσει αυτή η ιστορία. Τους το είπες ποτέ;
Νεαρός: Τους το είπα. Πολύ που το άκουσαν!
Άντρας: Πηγές στην αστυνομία να το πεις;
Νεαρός: Όχι.
Άντρας: Κακώς. Θα έπρεπε να πήγαινες. Θέλεις να σε βοηθήσω;
Νεαρός: Με ποιον τρόπο;
Άντρας: Να πάμε μαζί στην αστυνομία αν θες. Δεν κατηγορείς τους γονείς σου, τον εαυτό σου σώζεις. Γιατί έχω αρχίσει να υποψιάζομαι ότι για αυτόν τον λόγο έχεις γίνει πλασιέ. Για να αποφεύγεις τις φωνές και τις φασαρίες τους. Έπεσα έξω;
Νεαρός: Δυστυχώς έπεσες μέσα.
Άντρας: Πρέπει να κοιτάξεις τον εαυτό σου.
Νεαρός: Για αυτό τον λόγο θέλω να φτιάξω τη ζωή μου και να παντρευτώ.
Άντρας: Άμα δεν είσαι ευτυχισμένος πριν από τον γάμο, δεν θα είσαι ευτυχισμένος ούτε μετά τον γάμο.
Νεαρός: Δεν σε καταλαβαίνω. Τι εννοείς;
Άντρας: Εννοώ καλέ μου φίλε, πολύ απλά ότι την ευτυχία την βρίσκουμε μέσα μας. Μην ψάξεις να την βρεις πουθενά αλλού. Άλλωστε δεν παντρεύεται ένας άνθρωπος για να αποφύγει φασαρίες και φωνές. Ο άνθρωπος που παντρεύεται το κάνει επειδή δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τον άνθρωπό του. Έτσι πιστεύω.
Νεαρός: Εσύ αγάπησες την γυναίκα σου;
Άντρας: Φυσικά.
Νεαρός: Έχεις δει πολλά στη ζωή σου.
Άντρας: Η αδυναμία από τα προβλήματα του τότε έγινε η δύναμη του σήμερα για εμένα. Έτσι είναι η ζωή. Τα προβλήματα έχουν να σου δώσουν πολλά πράγματα για να μάθεις. Για να ανακαλύψεις πτυχές του εαυτού σου που ούτε καν τις υποψιαζόσουνα.
Νεαρός: Θα ήθελα να ζήσω χωρίς προβλήματα. Θα ήταν πιο ωραία έτσι.
Άντρας: Θα ήθελες να ήσουνα αδύναμος; Ο άνθρωπος χωρίς προβλήματα είναι ο άνθρωπος χωρίς δύναμη!
Νεαρός: Σε κουράζουν τα προβλήματα όμως.
Μικρή παύση
Νεαρός: Μήπως σου βρίσκεται ένα τσιγάρο;
Άντρας: Ναι έχω. (του δίνει ένα τσιγάρο, του ανάβει) Το συνήθισες σιγά σιγά, ε;
Νεαρός: Κάνει καλή συντροφιά λένε.
Άντρας (μετά από μικρή παύση): Δεν θες να πηγαίνεις νωρίς σπίτι σου, ε;
Νεαρός: Το κατάλαβες.
Άντρας: Να σου πω την αλήθεια και εγώ το ίδιο. Το σπίτι μου είναι εκεί, οι τοίχοι εκεί... είναι άσχημο ένα σπίτι να είναι άδειο. Να μην περιμένεις να έρθει κανείς. Να μην έχεις ούτε μια ανάμνηση συντροφιάς εκεί μέσα. Όταν έγινε το κακό με την οικογένειά μου σηκώθηκα και έφυγα από εκεί. Ήταν μεγάλο εκείνο το σπίτι. Ήμασταν οικογένεια βλέπεις. Τώρα έχω ένα μικρό σπίτι. Τόσο μικρό όπως και η χαρά μου.
Νεαρός: Τότε καλέ μου φίλε, πρέπει και οι δύο να φτιάξουμε τη ζωή μας. Και θα την φτιάξουμε! Αρκεί να το θέλουμε.
Άντρας: Συμφωνώ όσον αφορά εσένα, για εμένα όμως δεν συμφωνώ καθόλου. Εγώ έχω κάνει τον κύκλο μου. Τα έχω ζήσει όλα αυτά. Μόνο που τελειώσανε πολύ απότομα και πολύ άδικα. Ακόμα πληρώνω το ξαφνικό και το τραγικό.
Νεαρός: Μετά την τραγωδία ακολουθεί το σατιρικό δράμα. Πάντως η τραγωδία για εσένα έχει τελειώσει. Πλήρωσες το τίμημα του να ζεις. Τώρα θα πληρωθείς τη χαρά που τόσο άδικα και απότομα σου στέρησε η ίδια η ζωή. Τροχός είναι η ζωή. Εναλλάσσεται η τύχη με την ατυχία.
Άντρας: Έτσι λες; Δεν ξέρω. Ίσως κάποια στιγμή να φτιάξω και πάλι τη ζωή μου. Αρκεί βέβαια να βρω τον κατάλληλο άνθρωπο. Να βρω τη γυναίκα της ζωής μου! Της υπόλοιπης ζωής μου εννοώ! Ποτέ δεν είναι αργά. Ίσως να έχεις δίκιο. Το χρωστάω στον εαυτό μου. Η ζωή μου έδωσε μόνο τα απαίσια. Ας της δώσω εγώ ό,τι καλύτερο έχω μέσα μου. Και ό,τι καλύτερο μπορώ να βρω από τον κόσμο. Σαν ένας μπαξές ο κόσμος και εγώ ψάχνω για λουλούδια. Όπως και εσύ. Όπως όλοι μας.
Νεαρός: Εγώ, να σου πω την αλήθεια, έχω βρει ένα λουλούδι. Δεν είναι γυναίκα. Είναι όμως κάτι που μου αρέσει πολύ και με ευχαριστεί.
Άντρας: Τι είναι δηλαδή;
Νεαρός: Η κοπέλα δεν θέλει να το συνεχίσουμε. Είναι μια έτσι, μια αλλιώς. Εγώ όμως βαρέθηκα. Θέλω να κάνω κάτι για εμένα. Μου το χρωστάω. Πήρα την απόφαση να κάνω ένα μεγάλο ταξίδι με τη δουλειά μου. Αφού τα πράγματα είναι έτσι και αφού δεν αλλάζει τίποτα για εμένα, ούτε οι φωνές των γονιών μου στο σπίτι μα ούτε και τίποτα άλλο, όσον αφορά την εξέλιξη μιας σχέσης, σκεφτόμουν λοιπόν όλα αυτά και είπα: «Δεν φεύγεις από εδώ;». Θα σε χάσω καλέ μου φίλε. Για λίγους μήνες δηλαδή. Φεύγω.
Άντρας: Δεν χάνονται ποτέ οι φίλοι. Μεγάλο ταξίδι;
Νεαρός: Μεγάλο ταξίδι. Σε τέσσερις μήνες όμως θα είμαι εδώ. Και θα σε ξαναβρώ. Και πού ξέρεις; Μπορεί μέχρι τότε να έχω βρει αυτό που ψάχνω. Μπορεί να το έχεις βρει και εσύ.
Άντρας (χαμογελάει): Ποτέ δεν ξέρεις. Για να δούμε. Τα σενάρια της ζωής είναι ή για φεστιβάλ ή για τα σκουπίδια! Ό,τι και να γίνει καλώς να ορίσει! Αρκεί να είναι καλό αυτήν την φορά. Το αξίζουμε ρε συ, το αξίζουμε!
Σηκώνεται και τον αγκαλιάζει δυνατά.
Σκοτάδι
Copyright © Μάνος Καραβασίλης All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Leonid Afremov (λάδι σε καμβά)
Συνεχίζεται. Το θεατρικό ξεκινάει από εδώ.
