Δημήτρη Μακρυγιάννη
Μύρισαν πτώματα οι γύπες του πολέμου,
τόση ντροπή πού θα την κρύψεις τώρα θέ μου.
Πόσα κορμιά θα σκεπαστούνε σε μιαν άκρη
Πόσα παιδάκια δεν θα βρούνε προσκεφάλι
πόσα δεν θάχουν τον πατέρα τους και πάλι
έδιωξες λένε γυναικόπαιδα στα ξένα
σαν ταξιδιάρικα πουλιά ορφανεμένα.
Κι έγιν' ο πόνος αδελφός μες στην καρδιά τους
πύραυλοι βόμβες και φωτιά μες στην ποδιά τους
σειρήνες φόβος ουρλιαχτά μωρά στον ώμο
κι οι εφιάλτες ζωντανοί κόβουν το δρόμο.
Μάτια κλαμένα των προσφύγων καραβάνια
γελά ο χάροντας τροχίζοντας δρεπάνια
ψυχές αθώες για ν' αρπάξει με μανία
και ν' αφανίσει την περήφανη Ουκρανία.
🍃
Copyright © Δημήτρης Μακρυγιάννης All rights reserved, 2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Συνοδεύεται από γλυπτό Μαριλένας Ευστρατιάδη-Τρίκκα (Mother and child, paper sculpture)
