Θα ξεκινήσω από την υπόθεση: Η ζωή της δεκαεννιάχρονης Νάντιας έχει όλα τα τυπικά στοιχεία της νεανικής της ηλικίας, δηλαδή τη φοιτητική ζωή, μια δουλειά για να βγαίνουν τα έξοδα, τις παρέες... Μια μέρα συναντά αναπάντεχα μια άγνωστη γηραιά κυρία αλλά εκείνη φαίνεται ότι την ξέρει και μάλιστα πολύ καλά. Παράλληλα, ένας αδίστακτος παραβατικός, που απαιτεί ένα παλιό χρέος με βίαιο τρόπο, μπαίνει στο πλαίσιο κι η νεαρή κοπέλα μοιάζει να ακροβατεί προσπαθώντας να ισορροπήσει πάνω σε τεντωμένο σχοινί.
Όλα αυτά μπορεί να μη λένε και πολλά όμως το βιβλίο του Χρήστου Χαρτοματσίδη, Hellga και Hellena, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν, αποτελεί ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα που θα κάνει πάρα πάρα πολλούς φιλαναγνώστες να το λατρέψουν.
Αρχικά, οφείλουμε να σημειώσουμε την άκρως πετυχημένη νεανική, κοριτσίστικη οπτική, συμπεριφορά και φρασεολογία που στοχεύει διάνα στο ζητούμενο, χαρίζει την ιδανική αύρα στο πόνημα και χαρακτηρίζεται από ένα άψογο ψυχογράφημα φύλου, ηλικίας, κουλτούρας κ.ο.κ. –αν και γραμμένο από άντρα. Γενικότερα υπάρχει αυτό που θα λέγαμε «φρεσκάδα» στο κείμενο όπως ακριβώς ταιριάζει στην αφήγηση γιατί, παρόλο που συναντάμε μεσήλικες και υπερήλικες χαρακτήρες, το βιβλίο αποτελεί μια πρωτοπρόσωπη καταγραφή γεγονότων από τη μεριά της Νάντιας και λειτουργεί σαν δική της μαρτυρία.
Πρόκειται για μυθιστόρημα με ενδιαφέρουσα πλοκή, που όσο προχωρά η ανάγνωση τόσο πιο ενδιαφέρον γίνεται, ημερολογιακή (κατα-)γραφή με καλό χιούμορ αλλά και με σημεία θριλερικής υφής. Ο κύριος Χαρτοματσίδης δείχνει πόσο καλός αφηγητής είναι και δημιουργεί μια μυθοπλασία με καλή ροή και ευθυμογραφική προσέγγιση. Η ιστόρηση εξελίσσεται ρυθμικά και πάρα πολύ καλά, συμπαρασύροντας θετικά τον αναγνώστη, ενώ τα πρόσωπα είναι όλα συμπαθέστατα, οικεία και τόσο αστεία όσο πρέπει μέσα στη συνθήκη τους ώστε να μην καταλήξουν γραφικά ή καρτουνίστικα.
Σε ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης προτείνει μια λύση στο χάσμα των γενεών, δηλαδή στο πού μπορούν να συγκλίνουν οι γενιές, ένα σημείο τομής, και να συνυπάρξουν.
Σε πείσμα του ίδιου μας του εαυτού, του σκοτεινού, που φωλιάζει στις ψυχές μας. Να αφεθείς στο συναίσθημα, χωρίς να φοβάσαι πως θα ματώσεις. Κι ας το πληρώσεις μετά ακριβά...
Πρόκειται για άκρως γοητευτικό βιβλίο και απολαυστικό, με νεύρο και ωραίες στιχομυθίες, σπιντάτο και κεφάτο, αγαπησιάρικο και πανανθρώπινο, αστείο και βαθύ μαζί, απλό αλλά και πολυσύνθετο... στοχαστικό και εντέλει ιδιαίτερο –με την καλή έννοια. Η υπόθεσή του και οι χαρακτήρες που συναντάμε στις σελίδες του είναι ιδανικοί για ταινία –με έναν καλό σεναριογράφο και άξιο σκηνοθέτη η επιτυχία είναι δεδομένη. Το θέμα δε, λόγω του νεανικού του στοιχείου, μπορεί να προσελκύσει το αντίστοιχο κοινό, που στη γλώσσα της βιομηχανίας του θεάματος ονομάζεται δυναμικό· κι αυτό το τελευταίο ισχύει και για τους εν δυνάμει αναγνώστες του.
Σε κάθε περίπτωση ο συγγραφέας έχει έναν άσσο στο μανίκι και τον «παίζει» έξυπνα. Κερδίζει τις εντυπώσεις και προσφέρει ένα μυθιστόρημα αξιώσεων χωρίς να βαραίνει ή να δυσκολεύει το κοινό του. Υποδόρια δείχνει την ομορφιά της ζωής και προσφέρει απόσταγμα. Χαράζει μεγάλα χαμόγελα που αρκετές φορές μετατρέπονται σε κελαρυστά γέλια.
Τόσο η Hellga όσο και η Hellena αξίζουν δικαιωματικά μια θέση στη βιβλιοθήκη και την καρδιά μας. Και μη ρωτάτε γιατί αυτά τα ονόματα γράφονται έτσι. Τις απαντήσεις μόνο ο ίδιος μπορεί να σας προσφέρει.
Βρείτε το!
