Μανώλη Α. Κατσούλη
Από τότε που κρέμασες
την αλυσίδα της αγάπης
στο λαιμό μου:
Το φως άρχισε να βγαίνει
μέσα απ' τα μάτια σου.
Τα χρώματα ζωήρεψαν
κι έλαμψαν στο χαμόγελό σου.
Η θαλπωρή της ζεστασιάς ανάβλυσε
από την αγκαλιά σου.
Αγάπησα άνευ όρων τους ήχους αλλά
Όλα γίνανε τόσο γρήγορα κι απλά.
Ο αέρας καθάρισε
τις ομίχλες του παρελθόντος
και γέμισε με μεθυστικά αρώματα
θάμνων και λουλουδιών
το τώρα
και τις προοπτικές του αύριο.
Νέες αισθήσεις φύτρωσαν στο κορμί μου.
Οι ορίζοντες χρωματίστηκαν,
η θάλασσα γέμισε με περισσότερο μπλε,
τα βουνά και τα ποτάμια πρασίνισαν,
τα πουλιά κελάηδησαν χαρούμενα,
ακόμα και οι νεράιδες και τα ξωτικά
δήλωσαν με κάθε τρόπο
την εξαίσια παρουσία τους.
Ήλιε μου και Φεγγάρι μου,
η αλυσίδα της αγάπης με κάνει μπροστά σας
να στέκομαι χαρούμενος, έκθαμβος αλλά και δυνατός,
καθώς αντιλαμβάνομαι το νόημα της ύπαρξής μου.
Σαν τον καλύτερο δάσκαλο
μου δείχνει πώς να βλέπω
και όχι τι να βλέπω.
Η αλυσίδα της αγάπης σαν την διάφανη θάλασσα
τα κάνει όλα ολοκαίνουργια,
γεννά πρωτόγνωρες επιθυμίες
κι αντανακλά άλικο φως
για όσα η ψυχή ποθεί
και η καρδιά λαχταράει
αλλά δεν έχουν ακόμα προλάβει να ζήσουν...
Αχ,
τι όμορφα που έγιναν τ' άστρα της νύχτας!
Σαν χρυσές κι ασημένιες πυγολαμπίδες
στολίζουν πλέον τα σκοτάδια.
Είναι κάτι πρωτόγνωρες στιγμές
που τις ζω τώρα με σένα,
και που ζητάω συγνώμη
γιατί μέχρι χθες δεν ήμουνα ευγνώμων
στη ζωή
για τη ζωή μου.
Ναι, για όλα: χαρές, ελπίδες, όνειρα, λύπες.
Ναι, για όλα, όσα έζησα και θα ζήσω.
Κι όταν η μέρα φεύγει
κι απλά κλείνω τα μάτια μου,
η αλυσίδα της αγάπης
γίνεται ο βαρκάρης
που με πάει και με φέρνει τραγουδώντας
πάνω στα κρυστάλλινα νερά
της χώρας με τις γόνδολες των γλυκών ονείρων.
Εκεί,
που φαντασία και πραγματικότητα γίνονται ένα,
σ' έναν κόσμο χερουβικών πλασμάτων
που όλα μαζί σε προτρέπουν,
φωνάζοντας ακόμα και σιωπηρά:
«Αγάπησε τη μέρα. Ζήσε τη μέρα κι ευχαρίστησε το χθες που σ' έφερε μέχρι εδώ.
Μύρια αγριολούλουδα γύρω σου πεθαίνουν πριν ανθίσουν.
Αξίζει όσο ζεις να ευφρανθείς μία μία όλες τις στιγμές.
Μην αφήσεις να στις κλέβουν ο άνεμος
και τα ταραχώδη κύματα.».
Κοίταξε μέσα σου
κι αποκάλυψε τις ανείπωτες επιθυμίες
που είναι ατέλειωτες και βαθιές
όσο ο ουρανός και οι θάλασσες,
διερεύνησέ τες, διεκδίκησέ τες,
δημιούργησέ τες, κατάκτησέ τες.
Χρωστάς στον εαυτό σου:
το μεγαλείο της πραγματικής αγάπης
την υπεροχή της απλότητας,
τη σοφία που την παίρνεις από τα μικρά πράγματα,
και τη διαρκή αναζήτηση της προσωπικής γαλήνης.
Ο πιο πολύτιμος θησαυρός γνώσεων
βρίσκεται στη χαρούμενη εσωτερική άφωνη φωνή της στοργής
που σε πλάθει, σε διαμορφώνει και σε καθοδηγεί.
Αγνάντεψε απλά και παραδειγματίσου
από την πιο χαρούμενη ενεργητική δύναμη,
την πιο αυθόρμητη έκφραση προσφοράς
που δωρίζει
το χάιδεμα του Ήλιου στο Φεγγάρι,
ερωτοτροπώντας τα δυο τους παθιασμένα
οργώνουν και σπέρνουν έρωτα και αγάπη
ομορφαίνοντας τον κόσμο.
🍃
Copyright © Μανώλης Α. Κατσούλης All rights reserved, 2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Κώστα Ευαγγελάτου (Space Composition)
