Ο συγγραφέας Ζαν Κοκτώ έγραψε το μονόπρακτο «Η ανθρώπινη φωνή» το 1930 και πρωτοπαρουσιάστηκε στην Comedie Francaise με την ηθοποιό Berthe Bovy (Μπερθ Μποβί). Είναι ένας ρόλος που τον θέλουν όλες οι γυναίκες ηθοποιοί –αφού δίνει φοβερές δυνατότητες υποκριτικής δεινότητας– και κατά καιρούς τον έχουν ερμηνεύσει σημαντικές προσωπικότητες, όπως η Σιμόν Σινιορέ, η Λιβ Ούλμαν, η Ίνγκριντ Μπέργκμαν, η Ρενάτα Σκότο αλλά και η δική μας Έλλη Λαμπέτη, η οποία ήταν η πρώτη που πρωταγωνίστησε σε αυτόν τον μονόλογο στην Ελλάδα το 1978.
Το έργο έχει εμπνεύσει την κινηματογραφική ταινία του Ρομπέρτο Ροσελίνι «L’ amore» του 1948 με την Άννα Μανιάνι αλλά και την ομώνυμη όπερα του Φράνσις Πουλέν του 1958. Επίσης η ταινία του Πέντρο Αλμοντόβαρ «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης» έχει επηρεαστεί από το γνωστό μονόλογο του Ζαν Κοκτώ.
Στο έργο βλέπουμε μια νέα γυναίκα που συνομιλεί στο τηλέφωνο με τον πρώην εραστή της, ο οποίος την έχει εγκαταλείψει και έχει συνάψει δεσμό με μια άλλη. Ο έρωτας που ένιωθε για αυτόν ήταν ζωογόνος αλλά τώρα πλέον, που δεν είναι μαζί του, το ίδιο συναίσθημα αποδεικνύεται καταστροφικό για αυτήν. Η ηρωίδα μας έχει χάσει το μυαλό της, κυκλοφορεί σαν ξένη μέσα στο ίδιο της το σπίτι –το οποίο έχει αφήσει ακατάστατο και παραμελημένο– αφού το μόνο που την νοιάζει είναι να σκέφτεται αυτόν που έχει χάσει. Αυτό που κάποτε υπήρξε ευτυχία, έχει πλέον μεταμορφωθεί σε εφιάλτη. Σε μια στιγμή απόλυτης ειλικρίνειας η ηρωίδα, θα φωνάξει στον συνομιλητή της στο τηλέφωνο: «Μην την πας στο ίδιο ξενοδοχείο που πηγαίναμε μαζί, δεν θέλω να μπορώ να σας φανταστώ. Αυτό που δεν μπορείς να φανταστείς δεν σε πληγώνει.». Στην ουσία είναι ένας στρουθοκαμηλισμός, αλλά μήπως έτσι δεν σκέφτονται όλοι οι ερωτευμένοι, οι οποίοι εξιδανικεύουν την κατάστασή τους αλλά και το αγαπημένο πρόσωπο και του προσδίδουν ιδιότητες που δεν έχει;
Η Λουκία Μιχαλοπούλου μάς δίνει μια απελπισμένη γυναίκα, στα όρια της τρέλας. Απελπισμένη τριγυρίζει μέσα στο δωμάτιο, πετάει τα πράγματα από εδώ και από εκεί, αγκαλιάζει το τηλέφωνο και κόβει βόλτες σαν το λιοντάρι στο κλουβί. Αποδίδει τέλεια την απελπισία του χωρισμού.
Την σκηνοθεσία της παράστασης έχει αναλάβει ο Νικορέστης Χανιωτάκης, που μας χάρισε πρόσφατα την «Γίδα ή ποια είναι η Σίλβια» και τις «Μάγισσες του Σάλεμ». Έχοντας βοηθούς του ένα υπέροχο κείμενο και μια ταλαντούχο ηθοποιό, μας μεταφέρει τον σπαραγμό της ερωτικής απώλειας και της αναγκαστικής μοναξιάς.
Τα σκηνικά και τα κουστούμια υπογράφει η Αρετή Μουστάκα: ένα τεράστιο διπλό κρεβάτι με ακατάστατα σεντόνια, σκουπίδια στο πάτωμα, μια αναστάτωση στο δωμάτιο. Η Αρετή Μουστάκα έχει ντύσει την πρωταγωνίστρια λίγο αλλοπρόσαλλα: εσώρουχα με καπαρντίνα, ένα ανδρικό πουκάμισο με ψιλοτάκουνα. Και τα σκηνικά και τα ρούχα υποδεικνύουν την ασταθή ψυχολογική κατάσταση της ηρωίδας.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Συντελεστές:
Συγγραφέας: Ζαν ΚοκτώΜετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Σκηνοθεσία: Νικορέστης Χανιωτάκης
Σκηνικά - Κοστούμια: Αρετή Μουστάκα
Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα
Επιμέλεια Μουσικής: Γιάννης Μαθές
Βοηθός σκηνοθέτη: Ναταλία Πελέκα
Φωτογραφίες: Γιώργος Καλφαμανώλης
Παίζει: Λουκία Μιχαλοπούλου
Δείτε το στο θέατρο Μικρό Χορν
