Ρόζας Βλαχογιάννη
Τόσο καρό δεν ξέρω τι απέφευγα,
στην σκιά που ηθελημένα κρύφτηκα.
Ζωή, τους άλλους ή εμένα;
Τι αποκόμισα ξέρω πολύ καλά.
Γέλασε ο καθρέφτης κατάμουτρα
τη μέρα που επιτέλους μ' αντίκρισα,
μειδιώντας χαιρέκακα
στην τόση κατήφεια του ειδώλου μου.
Δεν σου ανήκω, φώναξα,
έχω επιλογές, ήλιο, όνειρα!
Ας είμαι παιδί της μοναξιάς,
μπορώ να μ' αγαπήσω πάλι!
Ράγισε μονομιάς σ' αυτό μου το ξέσπασμα,
λευτέρωσε τα δεσμά, έγιναν κομμάτια.
Και… καθώς είχε φτάσει η στιγμή,
τίναξα τα θραύσματα από πάνω μου και βγήκα…
🌾
Copyright © Ρόζα Βλαχογιάννη All rights reserved, Αύγουστος
2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε φωτογραφία Σοφίας Ανδρέου
