Ένας λαβύρινθος
Γιάννη Σμίχελη
Α μέρος
1
Όταν πεθαίνει μια αγάπη
Σβήνουν όλα, μια έρημος
Ο αέρας στη μοναξιά του
Ένα μαστίγωμα στο ακίνητο
Ναι, όλα πεθαίνουν
Γίνεται η πίκρα ποτάμι
Και ο καημός βουνό
Με τον ουρανό σε πέπλα
Σκοτεινών εμμονών.
Περπατώ και δεν ονειρεύομαι
Η μνήμη πλάθει τις σκηνές
Ξανά και ξανά σαν μοιρολόι
Των χαμένων αισθημάτων.
Παλεύω να σηκώσω τον ήλιο μέσα μου
Και ξάφνου εκλείπει
Η σκιά σου ένα θεόρατο χτικιό
Τον κρύβει και κρυώνω
Φοβάμαι, μ' ακούς;
Φύγε από μέσα μου
Έχεις γίνει η αρρώστια
Και το βρόμικο παραμιλητό.
Πλησιάζει η Σελήνη
Δεν σε δικαιώνω όμως
Ήσουν μια κάλπικη λίρα
Επιταγή δίχως αντίκρισμα
Χασισιού παραμύθα,
Αγκαλιάζω το φεγγάρι
Και βυθίζεται στον κόρφο
Νιώθω τον πυρήνα μου
Και σ' εξορκίζω.
Δεν έδωσες τίποτα
Τα πήρες όλα
Κι άφησες ένα δηλητήριο
Κάθε βράδυ να φτύνω
Και δεν τελειώνει.
Μια υπόγεια δεξαμενή φλέγμα
Μια αναγούλα πάντα
Στο στόμα
Σιχαίνομαι τις μνήμες των φιλιών σου
Παγώνω σ' εκείνες των αγγιγμάτων σου.
Σε μισώ
Και ο δρόμος είναι μακρύς
Μέχρι ν' αδειάσει το κορμί μου
Απ' το χυδαίο
Θα κάνω κουπί στις θάλασσες
Των καημών
Να σε βυθίσω και να χαθείς
Να λυτρωθώ.
Θα σε διαγράψω
Γίνομαι κάποιος άλλος
Άγνωστος για σένα
Κι αγνώριστος σε μένα.
Σε καλώ διαρκώς και δεν ξέρω γιατί.
Θυμάσαι τον εφιάλτη μου
Όταν βρισκόσουν με το καθίκι;
Μια κατσαρίδα χρυσή
Να την τρώω
Έκλαιγα μες στον ύπνο μου
Τρόμαξα, ούρλιαξα
Δεν κοιμόμασταν πια μαζί
Ήρθα στο κρεβάτι σου
Και με παρηγορούσες
Με τα βδελυρά φτερά σου
Και τις τανάλιες της χυδαίας
Ματιάς σου.
Είκοσι και βάλε χρόνια
Ζω με τα περιττώματά σου
Και συ το παίζεις κυρία
Της διανόησης
Στα ίδια στενοσόκακα
Όπου τσιλιμπούρδιζες
Μες στην μαστούρα
Και μπέρδευες τις πόρτες
Των γκόμενών σου.
Στην ροκ εσύ
Στο ρεμπέτικο εγώ
Οι βαριές πράξεις
Ταιριάζουν με λόγια πέτρινα
Χυμαδιό στα ξένα κρεβάτια
Λευτερώνω την φιμωμένη γλώσσα
Και όλο βαθύτερα εντός μου
Μέχρι να ξεριζώσω
Και την τελευταία σου ρίζα.
Έκανες το σεξ-απίλ σου
Κολυμπήθρα της φιλοσοφικής μπούρδας
Κι έχανες το δρόμο για τα βιβλία
Προς τέρψιν των φαντασιώσεών σου.
Σαν τον μαγεμένο μπούφο
Σ' άκουγα να μιλάς περί κατακτήσεων
Επίδειξη ισχύος της καύλας σου
Στα συντρίμμια του φαλλοκρατισμού.
Και τί δεν μου ξεφούρνισες
Είσαι παιδί σαν τον Χριστό
Και τί μου κάνεις αγόρι μου
Μα ποσό ωραία σκέφτεσαι,
Είχες βλέπεις το πέτσινο μάστερ,
Σαν θηλιά στον λαιμό ο ναζιστής
Χάιντεγκερ.
Ήταν το είναι σου μια λατσίδα σκουπιδιών
Και ο χρόνος μου μαζί σου
Το σταύρωμα της ζωής μου
Όλο το σύμπαν να γυρίσω
Αν δεν αδειάσω από την απάτη σου
Δεν θ' αναστηθώ.
Μια ντίβα στα μουστάκια
Της παντανόβουρτσας
Και στις καράφλες των πιθηκισμών
Στριπτίζ στα συμπόσια
Της καλοπέρασης
Κι ανάρχα στου βολέματος
Το θρανίο,
Μαθητριούλα με τις καργιόλες
Από τα τριξίματα
Στο μυαλουδάκι της
Σεξουλιάρικη συμφωνία,
Τόσο ξεπούλημα γουστόζικο
Και οι χλιμίντζουρες της κουλτούρας
Έστησαν τ' άγαλμά σου
Δίπλα στον μπιτέ για
Αιώνιο αυνανισμό.
Το χειρότερο απ' όλα
Έγινα το ίδιο με σένα
Ένα βδέλυγμα στους σκουπιδοτενεκέδες
Πολυτελείας των αραχτών
Θόλωνα το μυαλό μου
Να μην σε θυμάμαι
Και σ' έβρισκα σε κάθε κρεβάτι
Με άλλο πρόσωπο
Μα πάντα το ίδιο ψέμα
Έχυνα και ταυτόχρονα
Έχυνες τα υγρά των κολπικών σου
Παραχαράξεων
Στα εγκεφαλικά μου κύτταρα,
Δεν ήμουν ποτέ με άλλη
Παρά πάντα με σένα
Κι αυτό μ' εξοργίζει
Με γδέρνω με τα κολασμένα νύχια μου
Ώσπου να φύγει η μυρωδιά σου
Από τη φαντασία μου,
Έχω εντέλει σήμερα
Απασφαλίσει και μ' εκτελώ σε
Κάθε γωνία του σώματός μου
Για να σε σκοτώσω μαζί μου
Να σαπίσουν τα κουφάρια
Των ηδονών μας
Στα παρθένα δάση της αθωότητας
Εξαγνισμός της διαστρέβλωσης των λέξεων
Να γίνει ξανά η αρμονία
Η λιτή αξία προς την φωτεινή αύρα.
Τόσα χρόνια
Βουτηγμένος στη σκοτεινή υπόθεση
Παίζω σκάκι στο έρεβος με τους εφιάλτες μου
Μαθαίνω διαισθητικά να κινώ
Τα πιόνια της αυτοπροστασίας μου
Είμαι πάντα μακρυά απ' το φως
Χαμένος σ' ένα λαβύρινθο
Από παραισθήσεις μουχλιασμένων τροφών
Μιας σάρκας δίχως ψυχή
Ψυχή ορφανή
Σαν το έμβρυο της έκτρωσης
Την οποία επέβαλες.
Ήμουν σε μια αποστείρωση
Κι όταν επέδρασα
Συνάντησα την αδηφαγία μου σε σένα
Μ' άνοιξες την καταπακτή της μαυρίλας
Και συναντήθηκα με τα ανδρείκελά μου
Να ξιφομαχώ κατάδικος των ορμών μου
Σ' έναν πόλεμο δίχως τέλος
Ακόμη κι όταν εκλείψουν οι ορμόνες
Μένουν οι γκρεμοί των εμμονών τους
Κι όποιος πέσει, πέφτει αιώνια.
Μέχρι τώρα κρατιέμαι στο χείλος τους
Πασχίζω να θανατώσω το εγώ μας
Για να συναντήσω τον εαυτό μου
Ο τρόπος όμως μου διαφεύγει.
Εσύ στο παιχνίδι της επιβίωσης
Στην σκληρή αρένα της ακαδημαϊκής γκλαμουριάς
Εξέγερση στα ρηχά, σε κρεβάτια βαμπίρ
Και στοχασμός στην αποπνικτική μπόχα των μπαρ
Και γω στη σύγχυση των φαλλοκρατικών ρηγμάτων
Με τράβηξες στο κενό τους μαζί
Μα ήσουν δεμένη με τα πέη των μπούληδων του σιναφιού
Και μόλις σου τελείωσαν τα καύσιμά μου
Μ' άφησες να πέσω
Για να επιστρέψεις στη σιγουριά των λαπάδων
Η ξενερωσιά σου μια γιγάντια κηλίδα καφρίλας.
Το φιλοσοφείν μήτηρ απενοχής για τους φυγόπονους
Των μνημονικών ραπισμάτων.
Έπαιξες βεβαίως το παιχνιδάκι των ενοχών
Σαν τεθλιμμένη χαμηλοβλεπούσα
Μπροστά στη χύμα απελπισία μου
Μιας και η γύρα σου δεν σ' έβγαζε στον αξιόλογο γαμπρό
Για να την κάνεις μ' ελαφρά πηδηματάκια.
Αθεόφοβη σε μια υποτιθέμενη φεμινιστική πράξη
Απαράμιλλης υπέρβασης
Μέχρι και πρόταση γάμου μού 'κανες
Κι όταν σ' ανταπάντησα πως δεν σ' εμπιστεύομαι
Όλο έκπληξη θιγόμενου μούτρου
Για την ηρωική έξοδο της δήθεν αξιοπρεπούς ελευθεριότητάς σου.
Ήδη στο καρνέ των υποψηφίων
Είχες χαράξει τα ενδεχόμενα
Προς το μεταμοντέρνο εκκλησίασμα της χυδαίας
Θρασύτητάς σου.
Στις πασαρέλες της ακαδημαϊκής εκπόρνευσης
Πάντα υπάρχουν τα λαβράκια με τις φουσκωμένες τσέπες.
Χρόνια τώρα ερημίτης
Στις στοές των ανιάτων ασθενειών
Φροντιστής αυτολογοκριμένων πνοών
Χαλασμένων μνημονικών
Σαστισμένων ψυχών
Όλο και πιο συμπονετικά θα νοσηλεύω
Τους αθεράπευτους.
Είμαι ένας από αυτούς
Το νόημα της ζωής μου βρίσκω
Στη φροντίδα της αμνησίας,
Νοητικής ανεπάρκειας, συναισθηματικής αναπηρίας
Μαζί σου παρερμήνευσα τον κόσμο μέχρι εσχάτων
Η μόνη μου διαφυγή
Να τον ξαναδώ με τη λαχτάρα για ζωή
Των καταραμένων της μοίρας.
🍃
Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved, 2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Συνοδεύεται από πίνακα Chris Long (Lingering Storm)
