Μια ιστορία που εξελίσσεται στο παρόν, ανασκαλεύει και χάνεται στο παρελθόν και νομίζεις ότι σε προϊδεάζει για το μέλλον… Αυτό είναι το βιβλίο του Δημήτρη Μακρυγιάννη, που όταν το είδα τρόμαξα από το μέγεθός του, αλλά όταν άρχισα να το διαβάζω άνοιξα την πόρτα μιας κάμαρας με μυστικά, που δεν ήθελα να κλείσω, γιατί την ώρα που νόμιζα ότι η ιστορία έφτανε σε μια λύση, μια νέα πλοκή ξεκινούσε λίγο πριν το τέλος της μην αφήνοντάς με να ησυχάσω ούτε λεπτό.
Ο συγγραφέας δεν λυπήθηκε τη μελάνη του μήτε και τον ωκεανό τον λέξεων που χρησιμοποίησε για να κρατά το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο. Περιγράφει με λεπτομέρειες τους ήρωες και τα πάθη τους, τον περιβάλλοντα χώρο τόσο ζωντανά ώστε παρακολουθείς τα λικνίσματα των γυναικών, αναπνέεις τη μυρωδιά του φρεσκοψημένου καφέ, γεύεσαι την αλμύρα των δακρύων, γελάς με τις σκανταλιές των νεαρών ηρωίδων.
Μια ιστορία μέσα σε μια ιστορία, δίπλα σε μια ιστορία, που οδηγεί σε μια ιστορία. Θα μπορούσε το παρόν μυθιστόρημα να είναι αντί για ένα τρία βιβλία και πάλι θα κρατούσε την αγωνία ισότιμα καθώς η πλοκή στέκεται αυτόνομα σε πολλά σημεία του βιβλίου. Ο συγγραφέας όμως δεν δείχνει να χορταίνει με την αγωνία και την περιέργεια, που μας κατακλύζει, και δημιουργεί συνεχώς νέες καταστάσεις μέσα από τις οποίες μας δοκιμάζει και δοκιμάζεται και ο ίδιος.
Το κέντρο της ιστορίας, μια γυναικά. Γυναίκα σύζυγος, γυναίκα μάνα, γυναίκα ερωμένη, γυναίκα αιχμάλωτη, γυναίκα φοβισμένη. Αν τα ξόρκια κάθε μάγισσας έλεγαν να περάσεις από σαράντα κύματα η ηρωίδα του Δημήτρη Μακρυγιάννη τα πέρασε και τα σαράντα πλείστες φορές. Μέσα από την αφήγηση της ζωής της η κάθε γυναίκα μπορεί να αναγνωρίσει κι ένα κομμάτι του εαυτού της και όχι απαραίτητα το πιο χαρούμενο ή το πιο στενάχωρο, όλα όμως σίγουρα και ανθρώπινα και ρεαλιστικά.
Εντυπωσιάστηκα πραγματικά από την πληθώρα των συμβάντων που ζουν οι ήρωες του βιβλίου, ο δυναμισμός τους και το πείσμα τους να ξεπερνούν τα εμπόδια, η βαθιά πίστη ότι στο τέλος το καλό θα νικήσει, αλλά και η απόδειξη ότι το αίμα έχει και μνήμη και πεπρωμένο.
Ο συγγραφέας όσο κι αν ταλαιπωρεί τους ήρωές του σαν άλλος Οδυσσέας στον πηγαιμό για την Ιθάκη που ποτέ δεν φτάνει, όσο κι αν τους φέρνει αντιμέτωπους και με Λαιστρυγόνες και με Κύκλωπες, δεν παύει να κρατά πάντα έναν κρυμμένο άσσο στο μανίκι του, να τον φανερώνει σαν από μηχανής θεό για να τους λυτρώσει από τα άδικα δεσμά τους.
Στο ταξίδι της φυγής θα πιάσετε τον εαυτό σας να χαμογελάει, αλλά και να σφίγγει τα δόντια, να συμπονά, αλλά και γεμάτος δικαίωση να τιμωρεί. Η ευγένεια στον λόγο του συγγραφέα όπως και ο λεξιλογικός του πλούτος δεν μπορούν να κρυφτούν, αλλά ούτε και να παραβλεφθούν. Γεμίζει τα ποτήρια μας με σκέψεις και συναισθήματα και μας κερνά για εκατοντάδες σελίδες.
Κορίτσι, γυναίκα, μάνα, γιαγιά… όλοι οι φυσικοί ρόλοι διαδέχονται την ηρωίδα ο ένας μετά τον άλλον και όλοι έχουν κάτι να μας πουν. Αποκορύφωμα το πραγματικά απρόβλεπτο τέλος του έργου όπου η ηρωίδα… …αυτό όμως αγαπητοί αναγνώστες δεν θα σας το μαρτυρήσω.
Θα σας αφήσω να το ανακαλύψετε και να ξαφνιαστείτε όπως ξαφνιάστηκα κι εγώ.
Το σίγουρο είναι ότι θα ανταμειφθείτε για κάθε σελίδα που θα διαβάσετε και για όλη τη διαδρομή του ταξιδιού.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
To ταξίδι της φυγής του Δημήτρη Γεωρ. Μακρυγιάννη κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ζενίθ.
