Μάνου Καραβασίλη
Εικόνα όγδοη
Στο ίδιο μέρος, λίγη ώρα αργότερα Στη σκηνή είναι ο Πατέρας και η Μητριά.
Πατέρας: Χαίρομαι που τα είπατε. Πώς σου μίλησε;
Μητριά: Ήταν πολύ καλή. Και εγώ απόρησα, να σου πω την αλήθεια, μαζί της. Δεν την περίμενα έτσι.
Πατέρας: Αλλά δεν είπατε και πολλά, έτσι δεν είναι;
Μητριά: Αυτά που είπαμε ήταν αρκετά.
Πατέρας: Αρκετά γιατί;
Μητριά: Αρκετά για να καταλάβω ότι με συμπαθεί.
Πατέρας: Χαίρομαι. Αυτό ήθελα και εγώ και εσύ. Μια μικρή συμπάθεια, όχι τίποτα σπουδαίο. Άλλωστε, μόνο καλό κάνει ο ένας στον άλλον. Μόνο καλό.
Μητριά: Το ξέρω. Αλλά βλέπεις δεν είναι και τόσο συνηθισμένο φαινόμενο να παντρεύεται κάποιος σε μεγάλη ηλικία και να είναι και γονιός.
Πατέρας: Το ξέρω. Δίκαιο έχεις. Δεν βαριέσαι όμως.
Μητριά: Γιατί άλλαξε όμως; Κάτι πρέπει να σκέφτηκε. Κάποιος μάλλον να της μίλησε.
Πατέρας: Δεν έχει σημασία αυτό. Σημασία έχει πως κατάλαβε.
Μπαίνουν από την πόρτα η Κόρη και ο Γιος.
Κόρη (αγκαλιάζοντας την μητριά της): Σας ευχαριστώ! Αυτό που κάνατε για τον λατρεμένο μου πατέρα μόνο η ίδια μου η μάνα θα το έκανε. Σας ευχαριστώ θερμά μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου.
Μητριά (δείχνει να μην καταλαβαίνει): Ευχαριστώ... ευχαριστώ πολύ. Αλλά τι έκανα;
Γιος: Κάτι κάνατε, ευχαριστούμε!
Μητριά: Γιατί δεν καταλαβαίνω;
Κόρη: Α, δεν θέλω μετριοφροσύνες! Είστε σπουδαία γυναίκα! Μπράβο σας! Χίλια ευχαριστώ!
Μητριά: Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω.
Κόρη: Και εγώ εξακολουθώ να σας ευχαριστώ.
Μητριά: Γιατί όμως με ευχαριστείτε;
Πατέρας (στην κόρη): Είσαι καλά παιδί μου, ε;
Κόρη: Ποτέ μου δεν ήμουνα καλύτερα πατέρα.
Πατέρας: Το βλέπω, το βλέπω.
Κόρη: Δεν έχετε κανέναν λόγο να απορείτε. Ευχαριστώ εκ βάθους καρδίας την κυρία που αγαπάει τον πατέρα μου και τον έσωσε.
Πατέρας: Από τι με έσωσε; Δεν θυμάμαι να κινδύνεψα ποτέ μου.
Κόρη: Από την καρδιά σου.
Πατέρας: Από την καρδιά μου;
Κόρη: Μάλιστα μπαμπά. Από την καρδιά σου και το ζάχαρό σου.
Πατέρας: Έχω καρδιά και ζάχαρο, πάντα είχα!
Κόρη: Τώρα δεν ένιωσες πιο άσχημα; Δεν κόντεψες να πεθάνεις;
Πατέρας: Χτυπά ξύλο παιδί μου! Ίσα ίσα τώρα είμαι πιο γέρος.
Κόρη: Περίμενε πατέρα. Όσο καιρό σπούδαζα...
Πατέρας: Ναι;
Κόρη: Δεν πήγες να πεθάνεις;
Πατέρας: Όχι βέβαια, τι είναι αυτά που λες; Από τι να πεθάνω; (χτυπάει ξύλο)
Κόρη: Δεν ξέρω. Έτσι μου είπανε. (κοιτάζει τον Γιο)
Πατέρας: Όσο καιρό έλειπες ήμουν μια χαρά.
Κόρη: Τότε στο τσάι σου γιατί δεν ήθελες ζάχαρη;
Πατέρας: Έτσι, δεν ήθελα. Μια χαρά είναι η υγεία μου παιδί μου.
Κόρη: Α, γιατί ο κύριος από εδώ, (δείχνει τον Γιο) αλλά μου είπε. Άλλα.
Πατέρας: Δηλαδή, τι σου είπε;
Κόρη: Μου είπε ότι αρρώστησες βαριά, ότι ήσουν χάλια και πηγές να πεθάνεις. Δεν πέθανες όμως μου είπε γιατί σε έσωσε η κυρία από εδώ. (δείχνει την Μητριά)
Μητριά: Δεν τον έσωσα εγώ. Γιατί δεν χρειάστηκε να τον σώσω. Εάν χρειαζόταν όμως να είσαι σίγουρη πως αυτό θα έκανα. Και θα το έκανα με όλη μου την καρδιά.
Γιος (στην κόρη): Για αυτό σου είπα αυτό το ψέμα. Επειδή δεν έχει σημασία ότι αυτό που σου διηγήθηκα δεν έγινε. Σημασία έχει ότι θα γινότανε. Σημασία έχει ότι ο πατέρας σου έχει ανάγκη έναν άνθρωπο, όχι από εφηβική αγάπη, ούτε από αγάπη που νιώθει κάποιος όταν συναντάει το άλλο του μισό και είναι έτοιμοι και οι δυο τους να αρχίσουν τώρα την κοινή ζωή τους. Η αγάπη που ενώνει αυτούς τους ανθρώπους είναι άλλη αγάπη, χωρίς φωνές, χωρίς ζήλιες, χωρίς ελπίδες για μια ολόκληρη ζωή, είναι η αγάπη η φθινοπωρινή, που ενώνει τις μικρές στιγμές και τις κάνει μεγάλες, που ενώνει την κουρασμένη ελπίδα με μια άλλη, επίσης κουρασμένη ελπίδα. Που κάνει τον έναν ηλικιωμένο άνθρωπο, να πάει στον γιατρό, να κοιτάξει τον εαυτό του, την υγεία του, αυτή είναι η αγάπη που παρατείνει τη ζωή και καθυστερεί τον θάνατο. Τον θάνατο της λύπης, της αδράνειας και της στεναχώριας, τον διώχνει μακριά, όπως επίσης μακριά διώχνει και τον θάνατο τον βιολογικό. Δες αυτή τη γυναίκα σαν ένα δώρο που ήρθε από την μάνα σου, ένα δώρο που έκανε στον πατέρα σου, και ξέρεις γιατί του έκανε αυτό το δώρο; Επειδή τον αγαπάει και θέλει να τον βλέπει χαρούμενο και ευτυχισμένο.
Κόρη (αγκαλιάζει την Μητριά): Σε ευχαριστώ. Σε ευχαριστώ πολύ που θα είσαι δίπλα στον πατέρα μου, όπως θα είναι και αυτός δίπλα σε σένα.
Μητριά: Για αυτό μείνε ήσυχη. Η αγάπη να ξέρεις είναι καλοδεχούμενη σε όλες τις ηλικίες. Σε όλες. (την αγκαλιάζει)
Πατέρας: Άρα εσείς οι δύο κυρίες είστε οι γυναίκες της ζωής μου.
Κόρη (στον Πατέρα και στην Μητριά): Σας έχουμε και μια έκπληξη. (δείχνοντας τον Γιο) Παντρευόμαστε!
Πατέρας: Ε, αυτή είναι η λεγόμενη θετική εξέλιξη των πραγμάτων.
Γιος (στον Πατέρα): Λοιπόν δεν μου είπατε; Με εγκρίνετε για γιο σας;
Πατέρας: Από την πρώτη στιγμή σε έβαλα στην καρδιά μου. Λες και το είχα προαίσθημα. Εννοείται, και το ρωτάς; Εσύ είσαι ό,τι πρέπει για την κόρη μου. Όχι ο άλλος! (χαμογελάει) Με την ευχή μου παιδιά μου, με την ευχή μου!
Κόρη: Ευχαριστούμε πατέρα.
Γιος: Ευχαριστούμε.
Πατέρας: Κοίταξε λοιπόν που θα γίνω συμπέθερος με τον φίλο μου τον αστυνόμο! Ούτε που το φανταζόμουνα δηλαδή!
Μπαίνει μέσα ο Αστυνόμος.
Αστυνόμος: Χαίρετε, χαίρετε! Όλος ο καλός ο κόσμος εδώ, ε; Μπράβο! Χαίρομαι, πολύ χαίρομαι! Αγαπάω την πολυκοσμία! Τι έγινε;
Πατέρας: Όλα τελικά έγιναν υπέροχα, μοναδικά.
Αστυνόμος: Δηλαδή;
Πατέρας: Το ένα είναι ότι η κόρη μου αγαπάει την νέα μου γυναίκα και το δεύτερο ότι θα έχουμε γάμο.
Αστυνόμος: Ποιος παντρεύεται ποια;
Πατέρας: Η κόρη μου τον γιο σου.
Αστυνόμος (στον Γιο): Μπράβο λεβέντη μου! Αυτό το κορίτσι είναι ό,τι πρέπει για εσένα. (τον αγκαλιάζει) Με την ευχή μου. (στην κόρη) Κορίτσι μου. (την αγκαλιάζει) Αμέσως μόλις σε είδα σε έβαλα στην καρδιά του.
Κόρη: Σας ευχαριστώ.
Αστυνόμος: Και πότε λέτε ο γάμος;
Γιος: Σε είκοσι μέρες το πολύ. Θέλω στην πρώτη μου έκθεση ζωγραφικής να είμαι ήδη παντρεμένος με την ομορφότερη γυναίκα του κόσμου! (αγκαλιάζει την Κόρη)
Αστυνόμος: Η ζωή είναι πάντα υπέροχη!
Πατέρας: Το βλέπω. Είμαστε δυο αγαπημένα ζευγάρια που έχουμε τον δικό μας άνθρωπο, που έχουμε βρει τον άνθρωπό μας και η ζωή μας κυλάει με μεγάλη αγάπη και ευτυχισμένες μικρές στιγμές! Είμαι ευγνώμων στη ζωή και στην κατανόηση των δικών μου ανθρώπων. Όλα αυτά συμπληρώνουν το παζλ της ευτυχίας!
Κόρη (στην Μητριά): Θέλω να γνωρίσω και τα παιδιά σας. Όλοι μαζί, ενωμένοι, δυνατοί, ευτυχισμένοι.
Μητριά: Θα χαρούν πολύ να δούνε την υπέροχη αδελφή τους.
Κόρη: Όλα πήγαν μια χαρά!
Πατέρας: Χαίρομαι που όλα είναι τόσο ωραία και τόσο όμορφα. Στ' αλήθεια χαίρομαι πολύ. Όμως, θα ήθελα εδώ, να σας εξομολογηθώ μια μεγάλη αλήθεια. Μια αλήθεια που σίγουρα δεν γνωρίζετε και που θα σας ξαφνιάσει. Θα σας πω κάτι που έγινε παλιά. Όταν γνώρισα την γυναίκα μου, ερωτευτήκαμε αμέσως, όλα ήταν καλά, όλα ήταν όμορφα, αλλά δεν κάναμε ποτέ παιδί!
Κόρη: Τι;
Πατέρας: Δεν μπορούσα να κάνουμε παιδί. Και έτσι υιοθετήσαμε ένα ξένο παιδί, ένα μικρό χαριτωμένο κοριτσάκι, με ένα πανέμορφο πρόσωπο που είχε όλα τα προσόντα για να το αγαπήσουμε σαν να ήταν δικό μας παιδί. Έτσι και έγινε. Αγαπήσαμε σαν βιολογικό μας παιδί αυτό το υπέροχο και μοναδικό πλάσμα στον κόσμο που είχε πάει τρία χρόνια για σπουδές, που μεγάλωσε, που ωρίμασε και που τώρα είναι έτοιμο να παντρευτεί. Δεν το ήξερε, δεν το είχε υποψιαστεί ποτέ της, γιατί να το υποψιαζόταν; Δεν υπήρχε λόγος. Και τώρα που το σκέφτομαι, κερδισμένος βγήκα και εγώ και η πρώτη γυναίκα μου. Αφού κοντά της μάθαμε τόσα και τόσα πράγματα, πράγματα που μας κάνανε καλύτερους ανθρώπους. Πράγματα που δεν μαθαίνονται πουθενά αλλού, πάρα μόνο στη ζωή και στις ιστορίες που σκαρώνει.
Κόρη: Δεν το κατάλαβα ποτέ αυτό! Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο με συγκινείς!
Πατέρας: Θέλω όταν πας να παντρευτείς τον άνθρωπό σου να τα ξέρεις όλα. Το ίδιο ήθελε και η μητέρα σου. Άλλωστε μου το είχε πει λίγο πριν φύγει.
Κόρη: Τι σου είπε δηλαδή;
Πατέρας: Όταν η κόρη μας γίνει μια γυναίκα που θα είναι έτοιμη να παντρευτεί τότε να μάθει την αλήθεια. Να πάει «καθαρή» στον γάμο της. Χωρίς απορίες και ερωτηματικά, ούτε με πράγματα που αν τα ανακαλύψει αύριο μεθαύριο θα την πληγώσουν. Σε αγάπαγε πολύ η μάνα σου.
Κόρη: Είμαι σίγουρη για αυτό. Και ξέρεις κάτι; Τώρα την αγαπάω ακόμα πιο πολύ. Γιατί τώρα ξέρω. Το ίδιο νιώθω και για εσένα, γιατί μου είπες.
Μητριά (στην κόρη): Το έμαθες την στιγμή που έπρεπε. Αυτό είναι το δώρο της μάνας σου, για τη ζωή σου και για τον γάμο σου.
Τέλος
Copyright © Μάνος Καραβασίλης All rights reserved, 2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Δημοσθένη Δαββέτα
Το θεατρικό ξεκινάει από εδώ
