Μάνου Καραβασίλη
Εικόνα πέμπτη
Φως. Στο ίδιο μέρος, το επόμενο βράδυ. Στη σκηνή είναι ο Πατέρας και η Μητριά. Κάθονται στον καναπέ.
Μητριά: Μην στεναχωριέσαι, κάνε υπομονή, τόσα και τόσα περάσαμε στη ζωή μας, έτσι θα περάσουμε και αυτό. Είναι πολύ νέα η κόρη σου, δεν έχει την υπομονή που έχουμε εμείς, σε αγαπάει όμως, για αυτό είμαι σίγουρη, και ας μην την ξέρω, και ας μην την έχω δει ακόμα. Πιστεύω ότι άκουσε κάτι που δεν περίμενε ποτέ της να ακούσει. Σε αγαπάει και ξέρει πως και εσύ την αγαπάς, η αγάπη κάποιες φορές μας κάνει να πιστεύουμε ότι εμείς είμαστε για τον άλλον και κανείς άλλος άνθρωπος, όμως αυτό είναι λάθος. Ο άνθρωπος χρειάζεται τον άνθρωπο. Έτσι μου λες πάντα. Και συμφωνώ. Εγώ είχα τον άντρα μου, είχαμε παντρευτεί, κάναμε δύο παιδιά, τα παιδιά μεγάλωσαν, παντρεύτηκαν, και εμείς μείναμε μόνοι, τελείως μόνοι, και τα παιδιά μας δεν μας σκέφτηκαν, δεν μας νοιάστηκαν, Λες και εμείς δεν ήμασταν άνθρωποι. Λες και εμείς δεν είχαμε ανάγκες, λες και εμείς μπορούμε να αντέξουμε τον κάθε λογής πόνο. Αλλά και εμείς άνθρωποι είμαστε, δεν είμαστε από σίδερο. Πάντα πονάγαμε, μόνο που το κρύβαμε καλά, και ξέρεις γιατί το κρύβαμε; Γιατί δεν θέλαμε να στεναχωρήσουμε τα παιδιά μας, και αφού δεν δείχναμε ότι είμαστε άνθρωποι και πονάμε, μας έφτιαξαν μέσα στο μυαλό τους ότι είμαστε από ατσάλι. Αλλά όχι, δεν είμαστε από ατσάλι, ποτέ δεν ήμασταν.
Άντρας: Να κάνεις τα πάντα για τα παιδιά σου, να τους δίνεις τα πάντα... και εκείνα να μην σου δίνουν τίποτα, πάρα μόνο να σε κρίνουν. Δεν θέλω να είσαι θυμωμένη μαζί της, δεν σε ξέρει, αν σου δώσει την ευκαιρία να σε μάθει, θα ανακαλύψει τότε ότι στ' αλήθεια είσαι ένας υπέροχος και μοναδικός άνθρωπος και το μόνο που δίνεις στον πατέρα της είναι ζωή και αγάπη. Θα καταλάβει κάποια στιγμή το λάθος της, είμαι σίγουρος για αυτό.
Μητριά: Έχω όλη την καλή διάθεση να την αγαπήσω. Όπως προσπάθησες να αγαπήσεις και εσύ τα παιδιά μου. Τώρα μπορώ να πω ότι σε συμπαθούνε. Ξέρουν ότι με νοιάζεσαι και ότι με προσέχεις.
Πατέρας: Τα παιδιά σου δεν θύμωσαν με εμένα, ούτε η κόρη μου θύμωσε μαζί σου. Θύμωσαν με την πράξη μας. Αυτό δεν τους άρεσε.
Μητριά: Αν είχα παντρευτεί και εγώ όταν ήμουνα σαράντα χρονών θα είχα θυμώσει με τον εαυτό μου, δεν θα ήταν κακό να το έκανα, ανθρώπινο θα ήτανε, αλλά δεν ήθελα. Είχα έναν σκοπό, να μεγαλώσω τα παιδιά μου, να είμαι σε αυτά σωστή και εντάξει, είχα πολύ δρόμο μπροστά μου, δρόμο για αυτούς, όχι για εμένα. Και τώρα που μεγάλωσαν, δεν άκουσα ευχαριστώ, όπως και εσύ δηλαδή, στη θέση του ευχαριστώ ακούσαμε κάτι άλλο, την οργή τους ακούσαμε, την οργή τους. Αχ, όταν η αγάπη ερμηνεύεται λάθος έτσι γίνεται.
Πατέρας: Με τόσες και τόσες θυσίες που κάναμε τα κακομάθαμε. Είδες; Έμαθα στην κόρη μου να είμαστε φίλοι και το δέχτηκε να μιλάμε φιλικά. Εκείνη μιλάει στον πατέρα της με θάρρος και ειλικρίνεια γιατί την νιώθω φίλη. Εκείνος όμως, ο πατέρας της, δεν έχει ανάγκη από την ίδια ακριβώς φιλία της κόρης του; Έχει, πώς δεν έχει!
Μητριά: Θέλω να είσαι καλά και να προσέχεις τον εαυτό σου. Τόσα χρόνια δεν το έκανες, κάν' το τώρα λοιπόν. Άλλωστε, ούτε αυτό το ξέρει. Έτσι δεν είναι;
Πατέρας: Δεν της το είπα. Τι σημασία έχει τώρα πια; Αυτό δεν το είπα σε κανέναν, ούτε στον φίλο μου τον αστυνόμο!
Μητριά: Κατάλαβε τίποτα η κόρη σου ή όχι;
Πατέρας: Τίποτα δεν κατάλαβε, απλώς απέφυγα τη ζάχαρη στο τσάι. Έχω καρδιά και ζάχαρο. Όμως νιώθω πολύ πολύ δυνατός. Δεν θέλω να την βαραίνω με τα δικά μου.
Μητριά: Έτσι είναι πάντα. Έτσι γίνεται. Τα προβλήματα των παιδιών είναι και των γονιών, και τα προβλήματα των γονιών... είναι μόνο των γονιών.
Πατέρας: Έχω κάποια προβλήματα υγείας. Μεγάλος άνθρωπος είμαι. Δεν είναι κάτι το σοβαρό, όλα θα πάνε καλά.
Μητριά: Όλα θα πάνε καλά.
Χτυπάει το κουδούνι της εξώπορτας.
Πατέρας: Αυτός θα είναι σίγουρα ο καλός μου φίλος, ο Αστυνόμος της καρδιάς μου.
Πηγαίνει και ανοίγει την πόρτα, μπαίνει ο Αστυνόμος.
Αστυνόμος: Χαίρετε, χαίρετε!
Πατέρας: Καλώς τον χαρούμενο άνθρωπο. Τι κάνεις; Είσαι καλά;
Αστυνόμος: Όταν βλέπω ανθρώπους που κάνουν ότι αγαπάνε με θάρρος και αγάπη στη ζωή τους είμαι πολύ καλά.
Μητριά: Τι κάνετε κύριε Αστυνόμε μου;
Αστυνόμος (της φιλάει το χέρι): Πολύ καλά ωραία μου κυρία! Εσείς; Πώς είστε; Καλά;
Μητριά: Καλά, δηλαδή... η κόρη του άντρα μου δεν θέλει να με δει.
Αστυνόμος: Άρα είστε άσχημα. Αλλά χαμογελάτε, μπράβο! Αυτό είναι υπέροχο! Αυτό είναι θαυμάσιο! Κόντρα σας πάει η ζωή, κόντρα της πάτε και εσείς.
Μητριά: Δεν θέλει να με δει. Έτσι, χωρίς λόγο. Το ξέρω πως δεν έχει κάτι μαζί μου, απλώς δεν εγκρίνει αυτό που κάναμε.
Πατέρας: Τα παιδιά μας νομίζουν ότι είμαστε για το γκαράζ, αλλά όχι, είμαστε για τους δρόμους και για την κίνηση.
Αστυνόμος: Τα παιδιά θέλουν τον γονιό ψηλά, πολύ ψηλά. Θέλουν και βλέπουν με τα μάτια τους, τους γονείς τους σαν ήρωες. Μα δεν είναι έτσι τα πράγματα. Κάποτε θα καταλάβουν.
Πατέρας: Εγώ αυτό το λέω αδικία. Μια ζωή έδινα στην κόρη μου. Και το αστείο είναι ότι έδινα ό,τι είχα και δεν είχα. Και είδατε ποιο είναι τώρα το ευχαριστώ.
Αστυνόμος: Θα καταλάβει. Αργά ή γρήγορα θα καταλάβει. Να είσαι σίγουρος για αυτό που σου λέω. Άλλωστε θα φροντίσω και εγώ για αυτό.
Πατέρας: Τι εννοείς;
Αστυνόμος: Έχω πληροφορίες σχετικά με τον σπουδαστή που είναι μεσήλικας, είναι χωρισμένος και έχει ένα παιδί! Λαμπρός άνθρωπος αλήθεια.
Πατέρας: Τι εννοείς; Τι ξέρεις για αυτόν;
Μητριά: Τι μάθατε;
Αστυνόμος: Ό,τι σας πω πρέπει να μείνει μεταξύ μας. Είμαστε σύμφωνοι;
Πατέρας: Σύμφωνοι. Για λέγε.
Αστυνόμος (κάθεται): Τα έχει βρει πάλι με την πρώην γυναίκα του. Μένουνε ξανά μαζί.
Πατέρας (κάθεται δίπλα του). Πώς το ξέρεις αυτό; Πού το έμαθες;
Αστυνόμος: Τι δουλειά κάνουμε!
Πατέρας: Για λέγε τι άλλο ξέρεις;
Αστυνόμος: Ξέρω ότι έχει σκοπό να αφήσει πάλι τη γυναίκα του. Και τώρα τελευταία άρχισε να μιλάει όλο και πιο σπάνια στην κορούλα σου.
Πατέρας: Την αποφεύγει δηλαδή;
Αστυνόμος: Την αποφεύγει κανονικότητα. Εδώ που τα λέμε, από σήμερα όλο και κάτι θα άρχισε να υποψιάζεται η μικρή αλλά δεν θα θέλει μάλλον να το παραδεχτεί. Σιγά σιγά όμως θα πειστεί για την στάση του.
Πατέρας: Θα χαθεί από τη ζωή της;
Αστυνόμος: Σίγουρα. Θέλει να είναι με την πρώην γυναίκα του.
Μητριά: Και γιατί αυτό;
Αστυνόμος: Ο πρώην πεθερός του είναι ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας. Τον έχει βοηθήσει πολλές φορές. Είχε μια μανία με τον τζόγο και ο πεθερός του τον βοήθησε να μην μπλέξει.
Μητριά: Να μην μπλέξει με τον νόμο;
Αστυνόμος: Ούτε με τον νόμο να μην μπλέξει μα ούτε και με ανθρώπους της νύχτας. Είναι λίγο ως πολύ επικίνδυνοι αυτοί οι άνθρωποι ξέρετε. Τόσα έχουν δει τα μάτια μου μια ζωή στο σώμα.
Πατέρας: Και γιατί δεν της το ξεκόβει μια και καλή;
Αστυνόμος: Περιμένει να παντρευτεί πάλι για δεύτερη φορά τη γυναίκα του.
Πατέρας: Α, είναι πολύ αισχροκερδής!
Αστυνόμος: Μια ζωή έτσι ήτανε. Έχει απασχολήσει την αστυνομία πολλές φορές για καυγάδες.
Πατέρας: Είναι άνθρωπος που μπλέκεται σε καυγάδες;
Αστυνόμος: Ναι. Πίνει πολύ και αυτό τον μπλέκει πολλές φορές σε φασαρίες.
Πατέρας: Αλκοολικός λοιπόν, ε;
Αστυνόμος: Πάει προς τα πρόθυρα του αλκοολισμού.
Πατέρας: Και εσύ όλα αυτά πού τα έμαθες;
Αστυνόμος: Τι δουλειά κάνουμε;
Μητριά: Άρα σύντομα θα της ζητήσει να χωρίσουνε.
Αστυνόμος: Είμαι σίγουρος για αυτό. Αλήθεια, η μικρή πού είναι;
Μητριά: Δεν θέλει να με γνωρίσει.
Πατέρας: Δεν πειράζει γλυκιά μου, θα δεις ότι κάποτε θα σου ζητήσει γονατιστή συγγνώμη.
Αστυνόμος: Και καθιστή να ζητήσει συγνώμη, και όρθια να ζητήσει συγνώμη, σημασία έχει να καταλάβει πού έχει φταίξει!
Πατέρας: Ε, λοιπόν, δεν ξέρω αν στο έχω πει ποτέ, αλλά εσένα σε χαίρομαι.
Μητριά: Δεν υπάρχει λόγος να πει συγγνώμη... υπάρχει λόγος να καταλάβει.
Αστυνόμος: Τέλος πάντων, εμένα θα μου επιτρέψετε να φύγω.
Πατέρας: Δεν θα κάτσεις;
Αστυνόμος: Όχι, είμαι σε υπηρεσία. Πάνω απ' όλα η δουλειά φίλε μου. (πηγαίνοντας προς την πόρτα). Αν έχω τίποτα νεότερο θα σας ειδοποιήσω.
Πατέρας: Σε ευχαριστούμε.
Ο Αστυνόμος φεύγει.
Μητριά: Είδες; Δεν άξιζε αυτός ο άνθρωπος για την κόρη σου.
Πατέρας: Μακάρι να άξιζε. Μακάρι. Αλλά... Τελσπάντων. Δεν χαίρομαι που αποδείχτηκε αυτό που είναι. Θέλω να την δω ευτυχισμένη στην αγκαλιά κάποιου. Είναι ευλογία να βρεις τον άνθρωπό σου. Δεν είναι τόσο εύκολο.
Μητριά: Θέλω να ετοιμάσω ένα ωραίο γλυκό. Θα το κάνω για όλους μας. Αλλά εσύ θα φας με προσοχή, εντάξει;
Πατέρας: Έτσι τους αγκαλιάζεις όλους για αυτό σε καμαρώνω. (την αγκαλιάζει) Στα αλήθεια σε καμαρώνω.
Μητριά: Το απόγευμα το γλυκό θα είναι έτοιμο.
Πατέρας: Σε ευχαριστώ. Όχι για το γλυκό. Σε ευχαριστώ γιατί με φροντίζεις. Είναι τόσο ωραίο αυτό που κάνεις. Είναι μοναδικό.
Μητριά: Τώρα ο ένας έχει τον άλλον. Έχουμε λόγους να χαμογελάμε λοιπόν. Είναι ωραίο να έχεις έναν άνθρωπο να σε νοιάζεται. Και εγώ έχω εσένα. Ας τα αφήσω τώρα αυτά όμως, πάω για το γλυκό. Α, αν έρθει η κόρη σου, μην την αποπάρεις! Με τον διάλογο θα τα λύσετε όλα... θα τα λύσουμε όλα.
Ο Πατέρας την φιλάει στο μέτωπο και η Μητριά πάει μέσα. Ο πατέρας κάθεται στον καναπέ, παίρνει ένα βιβλίο που είναι δίπλα του και το διαβάζει. Μετά από λίγο μπαίνει μέσα η Κόρη από την εξώπορτα· δεν την έχει καταλάβει.
Κόρη: Ήρθα.
Πατέρας: Καλώς τηνε. Πού ήσουνα;
Κόρη: Με έψαχνες;
Πατέρας: Εξαρτάται πώς το λες.
Κόρη: Είμαι μεγάλη κοπέλα πια. Ξέρω να ζω και να μπορώ να είμαι σε θέση να προσέχω μόνη μου τον εαυτό μου.
Πατέρας: Αυτό που λες είναι για εμένα αυτονόητο.
Κόρη: Δεν μου λες; Μόνος είσαι;
Πατέρας: Έχω παντρευτεί, σου το είπα.
Κόρη: Άλλο λέω. Λέω αν είσαι μόνος στο σπίτι.
Πατέρας: Δεν είμαι μόνος. Είναι μέσα και η γυναίκα μου και ντροπή σου που δεν της μιλάς. Θα έπρεπε να χαίρεσαι για αυτό που έκανα στη ζωή μου, και όχι να λυπάσαι.
Κόρη: Δεν ξέρω. Μπορεί και να χαίρομαι, μπορεί και να λυπάμαι, μπορεί να μην μου κάνει ούτε κρύο ούτε ζέστη.
Πατέρας: Ναι. αλλά η στάση σου δεν μου άρεσε. Καθόλου.
Κόρη: Μου ήρθε λίγο ξαφνικό. (μετά από μικρή παύση) Είσαι καλά; Είδα σήμερα τον γιο του φίλου σου.
Πατέρας: Του Αστυνόμου;
Κόρη: Ναι.
Πατέρας: Καλό παιδί! Και τι σου είπε;
Κόρη: Ο πατέρας του του έλεγε ότι εσύ... έχεις την καρδιά σου; Έχεις ζάχαρο; (ο Πατέρας γνέφει καταφατικά) Γιατί δεν μου το είπες; (τον αγκαλιάζει) Ήθελα να μου το έλεγες, να ήξερα. Η κόρη σου είμαι.
Πατέρας: Μόνο η κόρη μου; Δεν είσαι και... δεν είσαι η φίλη μου; Εγώ γιατί σε ακούω πάντα σαν φίλος; Έτσι θέλω να με ακούς και εσύ.
Κόρη: Έτσι θα σε ακούω. Αλλά θέλω να σου πω κάτι... κάτι για μένα.
Πατέρας: Πες μου.
Κόρη: Δεν βρίσκω ότι υπάρχει λόγος να... δεν θέλω να παντρευτώ αυτόν τον άνθρωπο. Βιάστηκε και αυτός να μου το πει, βιάστηκα και εγώ να συναινέσω. Αν καθίσω και το σκεφτώ λογικά και ψύχραιμα, τότε θα καταλάβω ότι αυτόν τον άνθρωπο δεν τον ξέρω σχεδόν καθόλου.
Πατέρας: Δεν είναι που δεν τον ξέρεις, κάτι άλλο είναι. Ίσως να μην αξίζει να τον μάθεις. Τα νιάτα ενθουσιάζονται εύκολα και εύκολα απογοητεύονται.
Κόρη: Θέλω να φτιάξω τη ζωή μου. Μου αρέσει πολύ η οικογένεια. Αυτός είναι ο σκοπός του ανθρώπου. Έτσι μου έλεγες πάντα.
Πατέρας: Δεν είναι ο σκοπός να φτιάξεις μια οικογένεια. Σκοπός είναι να βρεις τον άνθρωπο που θα σε αγαπήσει και που θα είναι έτοιμος να μοιραστεί μαζί σου τα πάντα. Έτσι θα κάνεις μια σωστή οικογένεια.
Κόρη: Πάντως αυτός που σου είπα, τελικά δεν είναι για εμένα. Όχι που είναι διαζευγμένος με ένα παιδί, αλλά δεν είναι σίγουρα για εμένα.
Πατέρας: Πληροφορήθηκες κάτι που δεν ήξερες; Έμαθες κάτι για αυτόν;
Κόρη: Ναι, η αλήθεια είναι πως κάτι έμαθα.
Πατέρας: Από ποιον;
Κόρη: Από μια φίλη μου. Αυτή έχει μείνει ακόμα εκεί και σπουδάζει.
Πατέρας: Και τι σου είπε η φίλη σου για αυτόν;
Κόρη: Είναι... έχει ξαναγυρίσει στη γυναίκα του. Στην πρώην γυναίκα του φυσικά. Δεν είναι τόσο καλός όσο νόμιζα.
Πατέρας: Εσένα δεν σου είπε ότι επέστρεψε στην οικογένειά του;
Κόρη: Εμένα με αποφεύγει. Δεν τον καλύπτω σε όλα φαίνεται.
Πατέρας: Πού δεν τον καλύπτεις δηλαδή;
Κόρη: Έχει πάθος με τον τζόγο. Λυπάμαι. Λυπάμαι αλλά όχι για αυτόν, λυπάμαι για εμένα που τον πίστεψα. Αισθάνομαι προδομένη. Αισθάνομαι χάλια. Εγώ νόμιζα ότι βρήκα έναν άνθρωπο για εμένα, που με αγαπάει, που με νοιάζεται πραγματικά αλλά έκανα λάθος, δεν με αγάπησε ούτε ποτέ του ενδιαφέρθηκε για μένα. Χρήματα ήθελε και χρήματα δεν έβρισκε. Για αυτό επέστρεψε και στην οικογένεια που είχε κάνει. Είναι μια οικογένεια με πολλά λεφτά.
Πατέρας: Και επειδή είχε πολλά λεφτά αποφάσισε να σπουδάσει. Κάτι δεν μου έκανε από την αρχή εμένα. Μακάρι να ήτανε βέβαια καλός άνθρωπος αλλά... δεν έχει πια σημασία. Προχωρά τη ζωή σου και ξέχασε τον. Δεν νομίζω να έζησες τίποτα δυνατό κοντά του άλλωστε!
Κόρη: Τον πίστεψα, αυτό είναι που με ενοχλεί.
Πατέρας: Αυτό είναι το λιγότερο. Σκέψου να τον είχες παντρευτεί.
Κόρη: Αυτό δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι.
Πατέρας: Για αυτό σου λέω. Δεν είναι τίποτα για να ξεπεράσεις.
Κόρη: Ναι αλλά θέλω να παντρευτώ!
Πατέρας: Ε, καλά θα γίνει και αυτό κάποια στιγμή. Νέα είσαι και έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου.
Κόρη (μετά από μικρή παύση): Εσύ; Δύο φορές παντρεύτηκες, ε;
Πατέρας: Δύο.
Κόρη: Πώς ήτανε;
Πατέρας: Ε;
Κόρη: Πώς ήτανε ο γάμος σου;
Πατέρας: Για τον πρώτο ρωτάς ή για τον δεύτερο;
Κόρη: Μην με πειράζεις.
Πατέρας: Και οι δύο γάμοι έγιναν με αγάπη και αληθινά αισθήματα, γιατί δεν ήθελα να ζήσω μόνος. Μόνο που στον πρώτο γάμο, είχα όλη τη ζωή μπροστά μου. ενώ στον δεύτερο γάμο, είχα χτίσει τη ζωή μου. Και δεν έχω πια πολύ χρόνο για να περπατήσω.
Κόρη: Θέλω να ζεις για πάντα.
Πατέρας: Θα ζω για πάντα μέσα από εσένα. Εσύ θα με κρατάς στην καρδιά σου ζωντανό και εγώ θα βρίσκομαι μια ζωή μέσα στην ψυχή της κόρης μου.
Κόρη (τον αγκαλιάζει): Είσαι πολύ γλυκός μπαμπά!
Πατέρας: Αφού είμαστε φίλοι μην φοβάσαι τίποτα από τον φίλο σου.
Κόρη: Ξέρεις, νομίζω ότι... ότι είμαι ξανά ερωτευμένη!
Πατέρας: Δεν σε προλαβαίνω. Πότε πρόλαβες να ερωτευτείς πάλι; Πού τον βρήκες; Σπουδαστής διαζευγμένος και αυτός; Με παιδί;
Κόρη: Όχι καλέ, ο ζωγράφος είναι!
Πατέρας: Ποιος ζωγράφος;
Κόρη: Που ήταν εδώ χθες.
Πατέρας: Είχα φέρει χθες εδώ ζωγράφο;
Κόρη: Ο γιος του φίλου σου.
Πατέρας: Α, του Αστυνόμου λες! Τώρα κατάλαβα!
Κόρη: Νομίζω ότι είχες καταλάβει αλλά τέλος πάντων.
Πατέρας: Μιλήσατε;
Κόρη: Ε, ναι μιλήσαμε.
Πατέρας: Και τι είπατε;
Κόρη: Δεν έχει σημασία τι είπαμε, σημασία έχει ότι ταιριάζουμε.
Πατέρας: Αυτός είναι ελεύθερος. Νέο παιδί, ωραίο παιδί, ευγενικό άτομο.
Κόρη: Εσένα πως σου φαίνεται;
Πατέρας: Μου φαίνεται ότι είναι μια χαρά για εσένα. Αλλά αυτό θα το αποφασίσεις εσύ. Όχι εγώ, κατάλαβες;
Κόρη: Κατάλαβα. Απλώς σε ρωτάω... σαν φίλο.
Πατέρας: Και εγώ σου απαντάω σαν φίλος. Εσύ όμως η αλήθεια είναι πως δεν μου φέρθηκες καθόλου φιλικά. Εννοώ με τη σύζυγό μου. Την καινούργια μου σύζυγο.
Κόρη: Δεν ήθελα να παντρευτείς. Δεν έχω κάτι με την συγκεκριμένη γυναίκα αλλά... ήσουνα μεγάλος για γάμο.
Πατέρας: Η μοναξιά δεν ξεχωρίζει ηλικίες.
Κόρη: Γιατί αισθανόσουνα μόνος; Αφού έχεις εμένα!
Πατέρας: Μα εσύ παντρεύεσαι. Μία τον σπουδαστή σου τον διαζευγμένο με το ένα παιδί και την άλλη τον ζωγράφο τον γιο του φίλου μου του Αστυνόμου!
Κόρη: Μην με κοροϊδεύεις πατέρα.
Πατέρας: Δεν σε κοροϊδεύω, απλά εσύ έχεις ποικιλία. Τα νιάτα από μόνα τους έχουν μια ποικιλία. Ενώ τα γεράματα, τι ποικιλία μπορούν να έχουν τα γεράματα; Καμία ποικιλία, καμία. Ίσα ίσα είναι μέσα στην πλήξη και στην ανία.
Κόρη: Σε καταλαβαίνω. Αλλά...
Χτυπάει το κουδούνι της εξώπορτας.
Πατέρας: Ποιος να είναι;
Κόρη: Πατέρα πήγαινε μέσα καλύτερα. Για εμένα είναι.
Πατέρας: Και ποιος είναι για εσένα;
Κόρη: Ο ζωγράφος!
Πατέρας: Α, ο γιος του φίλου μου του Αστυνόμου. Ωραία! Σας αφήνω μόνους... και φρόνιμα, ε;
Ο πατέρας πάει μέσα, η κόρη πηγαίνει και ανοίγει την πόρτα, μπαίνει μέσα ο Γιος.
Γιος: Καλησπέρα. (την φιλάει στο χέρι)
Κόρη: Είσαι ιππότης!
Γιος: Όταν σε βλέπω χαίρομαι πάρα πολύ. Πιστεύω να το έχεις καταλάβει.
Κόρη: Το έχω καταλάβει και πολύ καλά μάλιστα. Έλα κάθισε.
Γιος: Μετά από εσένα.
Κόρη: Ευχαριστώ κύριέ μου!
Κάθεται η Κόρη και μετά ο Γιος.
Γιος: Έχω ευχάριστα νέα.
Κόρη: Δηλαδή; Τι ευχάριστα νέα;
Γιος: Σχετικά με την έκθεσή μου. Ακόμα δεν έχω κάνει την πρώτη μου έκθεση και σκέφτομαι να κάνω και δεύτερη. Αλλά όχι εδώ. Λέω να πάω σε άλλη πόλη.
Κόρη: Γιατί αυτό;
Γιος: Για να με μάθει σαν ζωγράφο και άλλος κόσμος.
Κόρη: Αγαπάς πολύ τη δουλειά σου και αυτό μου αρέσει.
Γιος: Η δουλειά είναι πολύτιμη για τον άνθρωπο.
Κόρη: Συμφωνώ απόλυτα σε αυτό. Και εγώ αγαπάω πολύ τη δουλειά μου.
Γιος: Αλήθεια, δεν σε ρώτησα. Τι έχεις σπουδάσει;
Κόρη: Σύμβουλος επιχειρήσεων.
Γιος: Πολύ ενδιαφέρον επάγγελμα. Μπράβο σου! Σίγουρα θα είσαι η καλύτερη!
Κόρη: Πώς το ξέρεις αυτό;
Γιος: Αγαπάς πολύ τη δουλειά σου, μιλάς με αγάπη για αυτήν, δεν γίνεται λοιπόν να μην είσαι η καλύτερη!
Κόρη: Σε ευχαριστώ. Σε ευχαριστώ πολύ, όμως βλέπω ότι πάνω μου τα βρίσκεις όλα τέλεια.
Γιος: Φυσικό είναι να τα βρίσκω πάνω σου όλα τέλεια. Γιατί απορείς;
Κόρη: Δεν με ξέρεις τόσο καλά. Μόλις χθες γνωριστήκαμε.
Γιος: Δεν έχει σημασία ο χρόνος. Σημασία έχει το τι νιώθει ο κάθε άνθρωπος.
Κόρη: Και εσύ δηλαδή, τι νιώθεις;
Γιος: Εσύ τι νομίζεις ότι νιώθω;
Κόρη: Εγώ νομίζω ότι έχεις ενθουσιαστεί μαζί μου.
Γιος: Ω, όχι. Δεν ενθουσιάζομαι τόσο εύκολα με κάτι που δεν το ξέρω. Γιατί αυτή είναι η αλήθεια, δεν σε ξέρω. Όμως, θέλω να μάθω για σένα πολλά πράγματα, βασικά τα πάντα θέλω να μάθω για εσένα. Νομίζω ότι κατάλαβες τι νιώθω.
Κόρη: Είσαι σίγουρος για τα αασθήματά σου;
Γιος: Φυσικά και είμαι σίγουρος για τα αισθήματά μου.
Κόρη: Ξέρεις κάτι; Θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σου. Όπως ξέρεις πήγα για τρία χρόνια και σπούδασα. Εντάξει;
Γιος: Ναι.
Κόρη: Είχα μια περιπέτεια.
Γιος: Αγάπησες;
Κόρη: Ναι. Αλλά αυτός ο άνθρωπος ήταν δέκα χρόνια και κάτι μεγαλύτερός μου. Αυτό βέβαια ήταν το λιγότερο. Είχε παντρευτεί, είχε χωρίσει, είχε ένα παιδί και όπως έμαθα αργότερα ήταν εθισμένος στον τζόγο!
Γιος: Πολλά προσόντα!
Κόρη: Μην γελάς, δεν ήξερα. Δεν μου είχε ξανατύχει κάτι τέτοιο!
Γιος: Σοβαρά;
Κόρη: Ήμουνα ας πούμε πρωτάρα.
Γιος: Ε, εντάξει, για όλα τα πράγματα υπάρχει μια πρώτη φορά.
Κόρη: Τι ήθελα και το πα στον πατέρα μου; Εκτέθηκα! Ξέρεις τι έκανε ο πατέρας μου; Παντρεύτηκε! (πίνει τσάι)
Γιος: Το ξέρω. Είχα πάει στον γάμο του!
Κόρη (βήχει): Πώς ήτανε σαν γαμπρός;
Γιος: Ωραίος και πολύ συγκινημένος μπορώ να πω. Ξέρεις, είναι δύσκολη η μοναξιά. Σου το λέω από προσωπική εμπειρία. Όσο και ένας άνθρωπος να έχει μεγαλώσει, όσα και να έχει δει με τα μάτια του... πάντα θέλει να νιώθει ότι ένας άλλος άνθρωπος, τον αγαπάει, τον πονάει, τον νοιάζεται. Είναι ευλογία Θεού να σε αγαπάει κάποιος.
Κόρη: Μα και έτσι να είναι, γιατί να παντρευτεί; Ποιος ο λόγος να πάρει μια επισημότητα; Θα μπορούσε απλώς να είχε μια κυρία και τίποτα άλλο. Εγώ στη θέση του αυτό θα έκανα. Δεν υπήρχε λόγος να παντρευτεί.
Γιος: Έχεις δει φωτογραφίες του γάμου του;
Κόρη: Όχι. Ούτε θέλω να δω.
Γιος: Μην είσαι τόσο σκληρή.Ο πατέρας σου έλαμπε από χαρά και ευτυχία. Ήταν πολύ περήφανος για την νέα του σύντροφο.
Κόρη: Εσύ αν ήσουν στη θέση μου, πώς θα το έπαιρνες;
Γιος: Με καλό μάτι θα το έπαιρνα. Ο άνθρωπος πρέπει να εξελίσσεται, να προχωράει στη ζωή του. Άλλωστε, κακά τα ψέματα, είναι πολύ μικρή η ζωή.
Κόρη: Ναι αλλά... δεν ξέρω, δεν το περίμενα ποτέ από τον πατέρα μου αυτό.
Γιος: Τότε ίσως πρέπει να σου πω και κάτι άλλο. Κάτι που δεν ήθελε να στο πει ο πατέρας σου για να μην στεναχωριθείς.
Κόρη: Μου έκρυψε τίποτα;
Γιος: Σου έκρυψε κάτι. Από αγάπη είναι η αλήθεια.
Κόρη: Δηλαδή; Τι μου έκρυψε;
Γιος: Στο διάστημα τις απουσίας σου αρρώστησε πολύ. Καρδιά και ζάχαρο. Δεν ήταν καθόλου καλά. Δεν ήθελε στεναχώριες, δεν ήθελε συγκινήσεις, έπρεπε να τρώει καλά και κάποια ιδιαίτερα φαγητά. Έπρεπε να παίρνει τα χάπια του. Πολλά χάπια, κάθε μέρα, σε συγκεκριμένες ώρες βέβαια. Ξέρεις τι πιστεύω; Αν δεν του είχε σταθεί αυτή η γυναίκα... ίσως όταν ερχόσουνα να μην ήταν ο πατέρας σου στη ζωή!
Μεγάλη παύση
Κόρη: Δεν τα ήξερα όλα αυτά. Είχα απορήσει που δεν ήθελε ζάχαρη στο τσάι του αλλά δεν νόμιζα ότι... ότι τα πράγματα ήταν τόσο σοβαρά. Γιατί δεν μου είπε τίποτα; Αφού ξέρει πόσο τον αγαπάω και τι αδυναμία του έχω. Έπρεπε να μου μίλαγε, έπρεπε να μου τα έλεγε όλα. Γιατί όμως δεν το 'κανε; Γιατί;
Γιος: Εσύ γιατί λες; Ο πατέρας σου σε αγαπάει πάρα πολύ. Δεν ήθελε να σε φορτώσει με τα δικά του. Άλλωστε, εκτός αυτού, πιο πολύ είχε ανάγκη να χαρείς με τον γάμο του παρά να σε κάνει να κλάψεις με τα προβλήματα υγείας του.
Κόρη: Πώς γίνεται πάντα αυτός ο άνθρωπος να βγαίνει πιο σωστός από εμένα;
Γιος: Σε παρακαλώ όμως. Κάνε μου μια χάρη. Μην του πεις ότι εγώ σου είπα. Είμαστε σύμφωνοι;
Κόρη: Ναι εννοείται. Δεν θα του πω τίποτα. Απολύτως τίποτα δεν θα του πω. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για την ειλικρίνειά σου. Αλλά και εμένα όλο αυτό μου ήρθε πολύ ξαφνικό. Έχω και εγώ ένα δίκαιο, δεν έχω;
Γιος: Εννοείται. Αλλά ας έχουμε λιγότερη τάση να κρίνουμε, και ιδίως αυτούς που αγαπάμε.
Κόρη: Και δεν μου λες; Τώρα έχει ξεπεράσει όλα τα προβλήματα υγείας του;
Γιος: Εννοείται. Αλλά πάντα θα χρειάζεται καλό και ποιοτικό φαγητό. Και μόνο ένας άνθρωπος που αληθινά τον αγαπάει μπορεί να του το προσφέρει. Εσύ κάποτε θα φύγεις. Θα παντρευτείς. Αυτός όμως οφείλει για την υγεία του και κατ' επέκτασιν για τη ζωή του πάντα να προσέχει το τι τρώει, να μην ξεχνάει να παίρνει τα φάρμακα του. Να μην αμελεί να πάει στον γιατρό. Κατάλαβες;
Κόρη: Κατάλαβα.
Ο Γιος την αγκαλιάζει, η Κόρη έχει το βλέμμα στραμμένο προς την πόρτα, εμφανίζεται η Μητριά, κοιτάζονται.
Σκοτάδι
Copyright © Μάνος Καραβασίλης All rights reserved, 2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Δημοσθένη Δαββέτα
Το θεατρικό ξεκινάει από εδώ
