Μάνου Καραβασίλη
Εικόνα δεύτερη
Φως. Στο ίδιο μέρος, το άλλο πρωί. Η σκηνή είναι άδεια. Χτυπάει το κουδούνι της εξώπορτας, μπαίνει η Κόρη με το νυχτικό. Ανοίγει την πόρτα, στο κατώφλι στέκεται ο Γιος.
Γιος: Καλημέρα! Σε ξύπνησα;
Κόρη: Ε; Όχι, όχι δεν κοιμόμουνα. Τον πατέρα μου θες;
Γιος: Θεέ μου, τι τρόπος είναι αυτός; Από εδώ θα με ρωτήσεις τι θέλω; Δεν θα μου πεις να περάσω μέσα;
Κόρη: Πέρασε μέσα.
Ο Γιος μπαίνει μέσα
Κόρη: Γιατί να με ενοχλείς; Έλα κάθισε.
Γιος: Είμαστε μόνοι τώρα στο σπίτι;
Κόρη: Τι ώρα είναι;
Γιος (κοιτάζοντας το ρολόι του): Έντεκα και είκοσι.
Κόρη: Ναι, μόνοι είμαστε, ο πατέρας θα έφευγε στις εννέα.
Γιος: Ξέρεις πού θα πήγαινε;
Κόρη: Κάθε πρωί στις εννέα έφευγε για τη δουλειά του, τώρα που έχει βγει στην σύνταξη πηγαίνει πάλι στη δουλειά του!
Γιος: Αφού δεν δουλεύει. Γιατί πηγαίνει;
Κόρη: Δεν ξέρω. Υποθέτω ότι δεν θέλει να παραδεχθεί ότι έχει μεγαλώσει. Αν το καλοσκεφτείς είναι και συγκινητικό αυτό.
Γιος: Ναι, δεν έχεις άδικο. Συγκινητικό είναι. Συγγνώμη που ήρθα απρόσκλητος. Πιστεύω να μην σε ενοχλώ.
Κόρη: Δεν με ενοχλείς καθόλου. Δεν μου απάντησες όμως σε αυτό που σε ρώτησα. Για μένα ήρθες ή για τον πατέρα μου;
Γιος: Εσύ γιατί λες;
Κόρη: Γιατί μου απαντάς με ερώτηση;
Γιος: Έχεις δίκιο. Για σένα ήρθα. Δεν ξέρω… δεν ξέρω να σου πω γιατί ήρθα, μάλλον ήθελα να σε δω.
Κόρη: Ξέρεις… Εγώ... θέλω να πω δηλαδή ότι… δεν είμαι... ήθελες να με δεις, ε;
Γιος: Ήθελα σαν τρελός να σε δω!
Κόρη: Έλα κάθισε. (κάθονται στον καναπέ) Ξέρεις μου είσαι πολύ συμπαθής, και ο πατέρας μου σε συμπάθησε πολύ. Είσαι ωραίος άνθρωπος· δηλαδή από το λίγο που σε γνωρίζω αυτό έχω καταλάβει. Αλλά ξέρεις… Ζωγράφος είσαι, ε;
Γιος: Ναι, ζωγράφος είμαι. Μου υποσχέθηκες μάλιστα πως θα έρθεις και στην πρώτη έκθεσή μου. Δεν μπορείς να φανταστείς με πόση χαρά σε περιμένω.
Κόρη: Θα έρθω, θα έρθω με τον μπαμπά μου και τη μαμά μου!
Γιος: Έχεις μαμά; Νόμιζα ότι... η μάνα σου δεν πέθανε;
Κόρη: Ναι… πέθανε.
Γιος: Και πώς θα έρθει;
Κόρη: Κοίταξε, ο πατέρας μου όσο καιρό εγώ σπούδαζα, πήγε και παντρεύτηκε! Σκέψου τι κωμωδία έζησαν όλοι όσοι είδαν αυτό τον γάμο!
Γιος: Δεν θα το έλεγα ότι αυτός ο γάμος ήταν κωμωδία! Ήταν πολύ ωραίος γάμος! Εμένα μου άρεσε!
Κόρη: Πηγές στον γάμο του πατέρα μου;
Γιος: Και βέβαια πήγα. Με τον πατέρα μου βέβαια. Ωραίος γάμος και ωραίο τραπέζι!
Κόρη: Έγινε και χορός;
Γιος: Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είσαι αρνητική με τον γάμο του πατέρα σου.
Κόρη: Τώρα μιλάς σοβαρά;
Γιος: Ασφαλώς και μιλάω σοβαρά. Ο γάμος είναι ευλογία Θεού. Ο γάμος είναι μυστήριο.
Κόρη: Ο γάμος των νέων ανθρώπων. Αυτός ο γάμος είναι μυστήριο. Των νέων ανθρώπων.
Γιος: Όλων των ανθρώπων.
Παύση
Κόρη: Εσύ είσαι έξω από την κατάσταση και δεν την ξέρεις. Μόνο την βλέπεις. Είναι άλλο το ένα και άλλο το άλλο. Εγώ όμως είμαι η κόρη του και αυτό που έκανε δεν μου άρεσε καθόλου. Καταλαβαίνω ότι είναι μόνος, πίστεψέ με συμμερίζομαι τη μοναξιά του, και τις θυσίες που έκανε για εμένα, αλλά ως εκεί. Και εσένα αν ήταν πατέρας σου να είσαι σίγουρος πως δεν θα ήσουνα τόσο άνετος και χαλαρός.
Γιος: Δεν μου αρέσει να κρίνω κανέναν άνθρωπο. Ούτε τους πολύ δικούς μου. Όμως αν το έκανα να είσαι σίγουρη ότι θα προσπαθούσα να μπω στη θέση τους. Δεν έχουμε όλοι τις ίδιες ανάγκες και τον ίδιο τρόπο σκέψης.
Κόρη: Και η αξιοπρέπεια που πάει;
Γιος: Η αξιοπρέπεια δεν πάει πουθενά γιατί δεν φεύγει από κανέναν γάμο. Όσο μεγάλος να είναι ο γαμπρός, όσο μεγάλη να είναι και η νύφη. Αξιοπρέπεια υπάρχει πάντα και οι άνθρωποι την δίνουν σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής τους. Ακόμα και σε έναν γάμο που εσένα τώρα σου φαίνεται παράξενος.
Κόρη: Δηλαδή με άλλα λόγια είσαι με το μέρος του. Ότι καλά έκανε και παντρεύτηκε σε αυτήν την ηλικία; Δεν σε ενοχλεί καθόλου αυτό. Δεν σε πειράζει που γελοιοποιήθηκε.
Γιος: Είσαι τόσο ωραία κοπέλα, πώς μπορείς και μιλάς έτσι; Εγώ αν ήμουνα στη θέση σου, ξέρεις τι θα έλεγα; Με την ευχή μου θα έλεγα.
Κόρη: Μήπως είσαι λίγο υπερβολικός;
Γιος: Γιατί να είμαι υπερβολικός; Τα γεγονότα βλέπω και αυτά τα εγκρίνω με χαρά! Και στον κάτω κάτω ποιον πείραξε ο πατέρας σου; Κανέναν.
Κόρη: Ναι αλλά ο κόσμος;
Γιος: Ο κόσμος; Ο χειρότερος κριτής του ανθρώπου είναι ο κόσμος. Και ιδίως οι πιο ζηλόφθονοι. Αν πας να φτιάξεις τη ζωή σου σύμφωνα με αυτούς κάηκες.
Κόρη: Με τον κόσμο όμως ζούμε.
Γιος: Πότε ζούμε με τον κόσμο; Ο πατέρας σου πότε έζησε με τον κόσμο; Όταν έχασε την γυναίκα του, ποιος τον βοήθησε για να σε μεγαλώσει; Ο κόσμος; Ο κόσμος σε νανούρισε; Ο κόσμος σε διάβασε; Ο κόσμος σε πήγε σχολείο; Όχι. Μόνο ο πατέρας σου, μόνο αυτός. Ίσα ίσα, εάν άκουγες από κάποιον κάτι άσχημο για τον πατέρα σου, αν και γυναίκα, θα του άνοιγες το κεφάλι του στα δυο.
Κόρη: Έτσι όπως τα λες καλά ακούγονται. Όμως…
Γιος: Βρε συ πολλή σημασία δίνεις στον κοσμάκη! Δεν αξίζει! Στο βάθος ζηλεύουν τον πατέρα σου για αυτό και τον κρίνουνε.
Κόρη: Πάντως είσαι σίγουρα καλλιτέχνης.
Γιος: Γιατί το λες τώρα αυτό;
Κόρη: Έχεις μοντέρνες απόψεις. Μπορεί να διαφωνώ κάπως αλλά… μου αρέσουνε. Και μπορεί κάποια στιγμή να τις κάνω και δικές μου απόψεις.
Γιος: Θα έδινα τα πάντα για αυτό. Όχι επειδή είμαι πιο έξυπνος από εσένα, όχι δεν είμαι, αλλά επειδή νομίζω ότι η στάση σου αδικεί αυτόν τον πατέρα-ήρωα.
Κόρη: Και δικηγόρος θα σου πήγαινε να ήσουνα. (χαμογελάει) Ωραία μου τα είπες.
Γιος: Σου είπα κάτι πράγματα… αλλά εγώ αλλά ήθελα να σου πω.
Κόρη: Τι ήθελες να μου πεις;
Γιος: Κοίταξε. Νομίζω ότι είμαι ερωτευμένος μαζί σου! (μικρή παύση) Δεν ξέρω τι κάνεις σε αυτό το κομμάτι, αλλά μου αρέσεις πολύ.
Κόρη: Πήγα κάτι να σου πω πιο πριν και δεν με άφησες. Εγώ ξέρεις…
Γιος: Θα περιμένω μέχρι να δεις και να ξεχωρίσεις κάποια πράγματα. Και θα χαρώ αν δεις και ξεχωρίσεις αυτά τα πράγματα πριν την έκθεση ζωγραφικής μου.
Κόρη: Και γιατί αυτό;
Γιος: Γιατί θα ήθελα όταν γίνει η έκθεση ζωγραφικής μου να είμαστε παντρεμένοι!
Σκοτάδι
Copyright © Μάνος Καραβασίλης All rights reserved, 2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Δημοσθένη Δαββέτα
Το θεατρικό ξεκινάει από εδώ
