Χρήστου Ντικμπασάνη
ν' ακούσουμε τον ήχο του αποχαιρετισμού
Φεύγουν οι στιγμές μαζί με τα πουλιά
Σωπάστε, μη μιλάτε πια
ν' ακούσουμε το τρίξιμο
μιας τελευταίας συνάντησης
με τα πράγματα που χάνουμε,
Σωπάστε, μη μιλάτε πια
Με πιάνει ίλιγγος
μετά τη βίαιη πτώση μου
στο βαθύ ρήγμα του χωροχρόνου
Δε ψάχνω να διορθώσω το ανεπανόρθωτο
Δε θέλω να συνδέσω ξανά
τα θραυσμένα οστά των ονείρων μου
Έτσι και αλλιώς δε μπορώ να επιστρέψω
στους οικείους μου τόπους,
ούτε ν' αγγίξω το κορμί
της αγαπημένης μου αλλόμορφης,
ούτε να την κοιτάξω όπως παλιά σαν ευτυχία
Τώρα μόνο ασπάλαθοι φυτρώνουν
εκεί όπου πατάει
Νιώθω να με σέρνει επάνω τους
το χέρι της κάτωχρης αιωνιότητας
Σωπάστε, μη μιλάτε άλλο πια
Θέλω να εξοικειωθώ με την σιωπή
του αδηφάγου χώματος
🍃
Copyright © Χρήστος Ντικμπασάνης All rights reserved, 2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Γιώργου Αναστασιάδη (Από το Α ως το Ω, μελάνι σε χαρτί, 2022)