Συνταράχτηκα!
Σκέφτηκα πολύ πριν γράψω αυτή τη λέξη. Αναρωτήθηκα δηλαδή κατά πόσο ήταν σωστό, δόκιμο, κριτικά γράφοντας, να γράψω ένα τόσο δυνατό, τόσο κάθετο ρήμα. Γιατί αν κάτι πραγματικά σε συνταράξει, μετά τι;
Όμως… συνταράχτηκα!
Πρωτοείδα τη Μαρία Ανδρέα Κονταλή στον ποιητικό αποχαιρετισμό που η Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών απένειμε στην εκλιπούσα δημοσιογράφο και ποιήτρια Κική Σεγδίτσα. Η ίδια σαφώς συγκινημένη, αλλά και περίλυπη, τιμούσε ένα πολύ αγαπημένο της πρόσωπο και η στιγμή δεν ήταν δόκιμη για συστάσεις.
Μετά covid εποχή και στην Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών παρουσιάστηκε το δικό μου βιβλίο και εκεί η Μαρία μού χάρισε ανάμεσα σε άλλα και την τελευταία της ποιητική συλλογή, Νέος Κόσμος, των εκδόσεων Χάρη Τζο Πάτση.
Πρόκειται για μια ποιητική συλλογή που εξελίσσεται από τις 30/11/2019 έως και τις 6/3/2022. Τα ποιήματα γεννιούνται και μεγαλώνουν μαζί με την ποιήτρια. Την ακολουθούν στο μετρό, στη δουλειά, στην περιδιάβασή της στην πόλη. Ντυμένα λινούς χιτώνες και με σχοινένια σανδάλια συνοδοιπορούν με την ψυχή της και μαρτυρούν τις ανάσες της.
Δωρικά στην ανάπτυξή τους, αλλά με μια αναβλύζουσα ευαισθησία που μαγεύει. Πλήθος συναισθημάτων ανάλογα με την καταγραφή. Η ποιήτρια υφαίνει ένα πέπλο με τους στίχους της και παίζει με το φως. Μας μαγεύει με τις αντανακλάσεις της γραφής της, με τις σκιές που επιλέγει να μας χαρίσει αποκαλύπτοντας ανησυχίες, φόβους, κραυγές.
Η Μαρία Κονταλή δεν καλοπιάνει τη ζωή, δεν γλυκομιλά στη μοίρα. Την απογυμνώνει και της αποδίδει όσα της αναλογούν. Την κοιτά κατάματα και της μιλά με ύφος αυστηρό για όσα πήρε, για όσα άλλαξε χωρίς τη συναίνεση κανενός, για όσα αντάλλαξε με αντίτιμο μικρότερης αξίας.
Λέξεις τόσο επιμελώς ατημέλητα τοποθετημένες στους στίχους που περιγράφουν γκρεμίσματα της εποχής μας, της ζωής μας και όμως αφήνουν να διαγράφεται η εικόνα του όλου πριν διαρραγεί. Κάθε στίχος μοναδικά εξαρτώμενος από τους εκατέρωθέν του και όμως τόσο αυτάρκης ώστε να στέκεται μόνος.
Η ανάγνωση των στίχων σε ταξιδεύει στην αρχαιότητα, μασάς φύλλα δάφνης, αναπνέεις την αύρα του ιερομαντείου και σαν άλλη Πυθία διαβάζεις τις λέξεις που ο κάθε πιστός αναλύει κατά τη δική του εσώτερη ανάγκη και ανησυχία, αλλά και υποτάσσεται στο θείο θέλημα της μοίρας. Και μόνο σαν φτάσεις στο τέλος του ποιήματος η ημερομηνία γραφής του ή ο τόπος όπου συνελήφθη (όπως Σόλωνος 126, 6ος ) αντιλαμβάνεσαι πως η ποιήτρια ιερουργεί στο παρόν και πως το ταξίδι τούτο είναι το ευχαριστώ που σου προσφέρει ως αντάλλαγμα το αγκάλιασμα των στίχων της.
Η ποίηση γεννιέται μέσα στη Μαρία Ανδρέα Κονταλή κάθε στιγμή, όπου κι αν βρίσκεται. Αντιλαμβάνεται τους κραδασμούς γύρω της, τη διαφορετικότητα της ανάσας, την πνιγμένη φωνή. Η δυναμική της σε διαπερνά και αλήθεια αξίζει να την αφήσεις να σε διαπεράσει γιατί ίσως ανακαλύψει μέσα σου αυτή τη μια λέξη που πιθανά κι εσύ ο ίδιος ψάχνεις. Η γραφή της εσάνς διπλής απόσταξης. Τίποτα δεν περισσεύει κι αυτή το άρωμα τόσο απίστευτα δυνατό που μια στάλα μόνο πίσω από το αφτί ή στη βάση του λαιμού φτάνει για να πορευτείς μια ολάκερη μέρα ανάμεσα στην κοινοτυπία και την πληθωρικότητα της δήθεν εποχής μας.
Κάθε ποίημα, από τον τίτλο, το περιεχόμενο, μέχρι και την ταυτότητα της δημιουργίας του μια ακριβοθώρητη γέννα, ένα παρθένο αντάμωμα με το φως το οποίο πρέπει να πιάσεις αφού νίψεις τα χέρια σου και με τα πόδια της ψυχής σου γυμνά ν' αγγίζουν το νοτισμένο χώμα της γης.
Το συμπέρασμά σουείναι που πιστεύεις!Καθάρισέ το…Μην ιδρώνεις για το κόμματων άλλωνόταν εσύδεν έχεις καταλήξειστη θέση, στη μεριά!Το ίσον (απόσπασμα)
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
