Ανάμεσα στα αναγνώσματα του καλοκαιριού, που «έκλεισε» ημερολογιακά μόλις χθες, βρίσκεται και το μυθιστόρημα της Jessica Fellowes, Υπόθεση Μίτφορντ: Χαρισματικός, νέος και νεκρός, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Διόπτρα. Μια συγγραφέας που ίσως γνωρίζετε από τη σειρά Downtown Abbey της οποίας έχει υπογράψει το σενάριο αλλά, οι φανατικοί βιβλιόφιλοι, πιθανότερο να την ξέρετε από τη σειρά των βιβλίων υπό τον γενικό τίτλο «Υπόθεση Μίτφορντ».
Προσωπικά δεν έχω διαβάσει κάποιο άλλο βιβλίο της ίδιας. Από αυτό της το μυθιστόρημα έχω να καταθέσω μια άκρως γοητευτική πένα, που ξέρει να αφηγείται ιστορίες, να προκαλεί το ενδιαφέρον και να δημιουργεί ατμόσφαιρα. Επίσης, το γεγονός ότι τοποθετεί τη μυθοπλασία της στις αρχές του προηγούμενου αιώνα κι όλη αυτή η εσάνς εποχής σε συνδυασμό με την ομιχλώδης Αγγλία βοηθούν εμπράκτως τη δόμηση μιας ιστορίας μυστηρίου εγκλήματος.
Από τις πρώτες σελίδες δείχνει να ξέρει τι κάνει και πώς (θα) το κάνει. Διαθέτει ενδιαφέρουσα ιστόρηση ενώ το αφηγηματικό της ύφος διαθέτει στοιχεία όπως: εμμονή στη λεπτομέρεια, ποικιλία χαρακτήρων, κλιμάκωση ενδιαφέροντος και αγωνίας για τις εξελίξεις κ.ά. Είναι μία από εκείνες τις περιπτώσεις που, ακόμα κι αν δεν σε συμπαρασύρει αμέσως, βλέπεις ότι αξίζει να την ακολουθήσεις στο ταξίδι των λέξεων. Βλέπεις ότι υπάρχουν εχέγγυα καλής πορείας με ανοιχτό το ενδεχόμενο ως και να σε συναρπάσει τελικά.
Στην υπόθεση τώρα, ένα κυνήγι θησαυρού, που διεξάγεται στο πάρτι για τα δεκαοκτώ χρόνια της Πάμελα Μίτφορντ, καταλήγει σε τραγωδία όταν ο Άντριαν Κέρτις βρίσκεται νεκρός. Οι αρχές εντοπίζουν γρήγορα τον δολοφόνο, δηλαδή μια υπηρέτρια που βρέθηκε στη λάθος στιγμή στον λάθος χώρο. Η Λουίζα Κάνον όμως αποφασίζει να αποδείξει την αθωότητά της καθώς έτσι πιστεύει.
Από τη μια έχουμε μια αδύναμη κοπέλα που λειτουργεί ως το εξιλαστήριο θύμα τρόπον τινά (και λόγω της ιδιότητάς της ως υπηρέτριας που δεν της προσδίδει κύρος) και από την άλλη έχουμε την συνοδό των κοριτσιών των Μίτφορντ (επίσης χαμηλής κοινωνικής θέσης) που τυγχάνει και πρώην εγκληματίας. Δηλαδή μια βάση μαγιάς με εξαιρετικό «ζουμί» που πολύ σοφά επέλεξε η Fellowes.
Φυσικά δεν μένει μόνο σε αυτό. Όπως προείπα η συγγραφέας ξέρει να αφηγείται ιστορίες και σε αυτό το μυθιστόρημά της ξεχωρίζει η νουάρ αισθητική χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρόκειται για καθαρόαιμο νουάρ, όμως είναι αρκετά νουάρ για να το προσπεράσεις και μάλιστα με γυναίκα πρωταγωνίστρια (που είναι σπάνιες στα νουάρ). Το γεγονός ότι καταφέρνει να σε κρατήσει υπεραναλύοντας, χωρίς να σε κουράσει, πρέπει να σημειωθεί στα συν της πένας της. Ιστορεί στιγμή τη στιγμή με αυτήν την λεπτομερή ματιά της σκαρώνοντας μια πλοκή με μεγάλο ενδιαφέρον που έχει στοιχεία δικαστικού δράματος και κοινωνικού θρίλερ.
Η τόσο όμορφη σειρά των αφηγήσεων –με τον τρόπο που την έχει δομήσει–, η δράση και η αγωνία για τους ήρωες, κορυφώνεται με μια μεγάλη σκηνή αναπαράστασης όπου όλοι αποτελούν απαραίτητα κι αναπόσπαστα κομμάτια του παζλ. Αν αυτή η συνθήκη σας φαίνεται κάπως ρομαντική (ένεκα της Άγκαθα Κρίστι που, ως κορυφαία των ντετέκτιβ στόρις, έβαζε συχνότατα μια ανακεφαλαίωση στο τέλος όπου διαλευκάνονται όλες οι πτυχές και αποκαλύπτεται ο πραγματικός ένοχος) έχω να σας πω ότι, ναι, η Fellowes είναι (και) ρομαντική όμως με τον δικό της διαφορετικό τρόπο.
...ώσπου και οι δύο κατάλαβαν πως δεν μπορούσαν να συνεχίζουν να αναβάλλουν το υπόλοιπο της ζωής τους.
Κι όταν όλα έχουν τακτοποιηθεί, δηλαδή τελειώσει, σε ένα υστερόγραφο, που θυμίζει τίτλους τέλους ταινίας, μαθαίνουμε και την κατάληξη των προσώπων. Τόσο καλή και πολύ πολύ ατμοσφαιρική!
Να το έχετε κατά νου!
