Ο Γιώργος Αναστασιάδης, στους αναγνώστες του ιστότοπου είναι πολύ οικείος καθώς συχνά χρησιμοποιώ εικαστικά έργα του (έργα εικόνας όπως τα λέω) για να συνοδεύσουν κείμενα συγγραφέων (τα έργα λόγου όπως αντιστοίχως έχω αναφέρει πολλάκις). Σε αυτές τις περιπτώσεις το «πάντρεμα» γίνεται με κριτήρια όπως τη δική μου αισθητική αντίληψη, τη θεματολογία του κειμένου κ.ο.κ. και σε σχέση με ό,τι προβάλλεται/εμφανίζεται ως εικόνα. Εκείνο όμως που εισπράττω εγώ κι ο κάθε θεατής ενδέχεται να διαφέρει από την οπτική του δημιουργού ή το κίνητρό του ενώ (κι) η ίδια η τέχνη ενδέχεται πολλαπλές αναγνώσεις έτσι κι αλλιώς. Κατά συνέπεια, τα «παντρέματα» έγιναν υπό το πρίσμα της προσωπικής μου είσπραξης και σίγουρα διαφοροποιούνται ως προς το έναυσμα του ίδιου ή σε σχέση με τη δική του προσέγγιση.
Ο κύριος Αναστασιάδης όμως συνοδεύει το κάθε ένα από τα έργα του με ένα μικρό σημείωμα όπου δίνει την περιγραφή κι άλλες πληροφορίες και τώρα που έχουμε γνωρίσει αρκετά από αυτά, θεώρησα πως έφτασε η στιγμή να γνωρίσουμε και τη ματιά του ίδιου δηλαδή αυτό που λέμε την ιστορία πίσω από την εικόνα, τη σκέψη, το έναυσμα, την ιδέα ή την ιστορία που θέλησε να «αφηγηθεί» κ.ο.κ. Κι όπως θα δείτε κι εσείς, είναι πολύ μεγάλο το ενδιαφέρον.
Η ωραία κοιμωμένη
Faber castell polychromos (oil based) colour pencils on Fabiano paper, 2022
Κάποια μυστήρια ομορφιά κείτεται ξεχασμένη μέσα σε μέρος μυστικό να περιμένει...
Περίεργα πλάσματα και αγκάθια την προστατεύουν, ξόρκια από την καλή της νεράιδα. Ο χρόνος κυλά νωχελικά γι' αυτήν την όμορφη παρουσία, περιμένοντας κάποιον πρίγκιπα να την ξυπνήσει για να χαρίσει πάλι το φως της εκεί που της είναι γραφτό.
Δείτε το «πάντρεμα»: Μια μέρα πριν χρόνια
Wasted Dreams
Faber castell polychromos (oil based colour pencils) on Schoeller paper, 35x50cm, 2022
«Τα μπιχλιμπίδια, τα χρυσά χαλνούν και βγαίνουν
του γουρουνιού τα δέρματα βαστούν και μένουν»
Το παλιό σπίτι, Hans Christian Andersen, 1848
Στο έργο μου αυτό θέλω να τονίσω τη ματαιότητα των υλικών αγαθών (η σκουριασμένη και παρατημένη Rolls στο κέντρο) σε αντίθεση με την αξία της ψυχής, το μεγαλείο της καρδιάς και την αξία του πνεύματος (τρεις σφαίρες πίσω) που τελικά είναι αυτά που μένουν αναλλοίωτα στον χρόνο και περνούν στην αιωνιότητα ως μνήμη.
Ας θυμηθούμε και τον αγαπημένο μας Θανάση Βέγγο όπου στην ταινία «Ο ατσίδας» γυρνά στον έτερο αγαπημένο Ντίνο Ηλιόπουλο και του λέει: «Όλα είναι ατμός και διαλύονται. Εκτός από τον έρωτα. Το χρήμα είναι ατμός και φεύγει. Η δόξα είναι ατμός και πάει. Ζήσε λίγα χρόνια από τη ζωή σου και στη συνέχεια… Άμωμοι εν οδώ αλληλούια. Θρασύβουλος!».
Δείτε το «πάντρεμα»: Ζωγραφίζοντας
Sadness. Hiding in the Dark
Faber castell polychromos, ξηρά λαδοπαστέλ σε χαρτί Schoeller, 35x50cm, 2022
Ο φόβος και η θλίψη κρατούν το βλέμμα του ανθρώπου χαμηλωμένο, αναγκάζοντάς μας έτσι να βλέπουμε ό,τι βρίσκεται (από) κάτω μας. Λάσπες και αντανακλάσεις σαν εκείνες που έβλεπαν οι κρατούμενοι στο πλατωνικό σπήλαιο. Η ανθρώπινη κατάσταση είναι για πάντα δέσμια των εντυπώσεων που δημιουργούνται μέσω των αισθήσεων. Ε, ας σηκώσουμε λίγο το βλέμμα μας ψηλότερα! Ακριβώς εκεί που βρίσκεται το φως... Είναι πανέμορφο, λαμπερό και πολύχρωμο σαν το Βόρειο σέλας! Μια μικρή κίνηση είναι και... τσουπ! Το είδαμε!
Δείτε το «πάντρεμα»: Μνήμες του απομεσήμερου
Περσεφόνη - Σπόροι ζωής
Μελάνι SAKURA, Pigma micron fineliners (Royal Talens) σε χαρτί Fabiano
Ο Άδης την απήγαγε, γνωρίζοντας πως δεν θα επέλεγε μια ζωή στο σκοτάδι. Μαζί του γέννησε τον Ζαγρέα, τον Ευβουλέα και τον Σαβάζιο. Ο Πλούτωνας την πήρε στον κάτω κόσμο για την ομορφιά της. Η θεά Δήμητρα όμως τη ζήτησε πίσω. Ο Άδης συμφώνησε να ανεβαίνει η Περσεφόνη έξι μήνες στον πάνω κόσμο και να κατεβαίνει τους επόμενους έξι στον κάτω. Έτσι τους μήνες που η Περσεφόνη είναι στον πάνω κόσμο η θεά Δήμητρα χαιρόταν και υπήρχε καλοκαιρία, ενώ τους άλλους κακοκαιρία.
Ο μύθος της αρπαγής πρωτοεμφανίζεται στη Θεογονία του Ησιόδου. Ο ομηρικός ύμνος στη Δήμητρα είναι η σημαντικότερη πηγή μας. Περιγράφει πώς συνέβη η αρπαγή στο Νύσιον πεδίον, όταν η Κόρη μάζευε άνθη σε ένα λιβάδι με συντροφιά παρθένων, των Ωκεανιδών νυμφών, της Αθηνάς και της Άρτεμης. Και ενώ μάζευε έναν νάρκισσο, άνοιξε η γη, ξεπήδησε ο Άδης με το άρμα του και την άρπαξε. Οι κραυγές για βοήθεια δεν ακούστηκαν από κανέναν, εκτός από την Εκάτη και τον Ήλιο. Ο Δίας ήταν μακριά.
Η Κόρη ταυτίζεται με τα δημητριακά και η απουσία της με τη φύλαξή τους στο υπέδαφος. Η απαγωγή της είναι η αλληγορία του κύκλου της ευφορίας της φύσης: η κάθοδος της Κόρης στον Κάτω κόσμο κάθε φθινόπωρο ταυτίζεται με την απουσία των καρπών, οι οποίοι αναφύονται την άνοιξη με την άνοδό της.
Επέλεξα το μαύρο χρώμα, ως συμβολικό του Άδη. Παντού μέσα στο έργο υπάρχει ο σπόρος, ως βασικό συστατικό και αρχή της νέας ζωής. Συμβολικά σχήματα που παραπέμπουν συνειρμικά στο αρχέγονο. Το έργο μου είναι γεμάτο με συμβολισμούς και σύμβολα. Πέρα του μαύρου υπάρχει και άφθονο λευκό σε αρμονική συνύπαρξη, σύμβολο ζωής, σύμβολο φωτός.
Στο κέντρο ακριβώς απεικονίζεται αλληγορικά ο σπόρος του σιταριού με τομές (και διατομές) όπου ο κάθε θεατής βλέπει αυτό που θέλει ο ίδιος να δει.
Δείτε το «πάντρεμα»: Ο δούλος
Νάρκισσος και Ηχώ
SAKURA Pigma ink fineliners, graphite pencils Lyra Rebrand on durex matt Schoeller paper
Στα αριστερά ο Νάρκισσος, παγιδευμένος στο εγώ του, τιμωρημένος από την Νέμεση, κείτεται μόνος και θλιμμένος, αληθινά θλιβερός άνθρωπος, να θωρεί το είδωλό του μέχρι την τελική αποσύνθεση του φυσικού του σώματος. Το σώμα σπάει σαν άγαλμα και τα κομμάτια του σκορπίζονται στον άνεμο. Ακόμη και στον Άδη, ο Νάρκισσος παραμένει παγιδευμένος να θωρεί τον εαυτό του στα μαύρα νερά της Στύγας.
Ο εγωισμός αποτελεί το χειρότερο των παθών και η μοναξιά την χειρότερη τιμωρία. Η Κόλαση είναι μια απέραντη μοναξιά και αιώνια λήθη όπου η ψυχή λησμονημένη, εξακολουθεί να παραμένει εγκλωβισμένη στο εγώ της.
Στο κέντρο η Ηχώ. Για μερικούς η Ηχώ είναι η πανέμορφη αδικοχαμένη, δίδυμη αδερφή του Νάρκισσου, με την οποία και ήταν ερωτευμένος. Ο Νάρκισσος δεν έβρισκε παρηγοριά στη δυστυχία του εκτός από το να βλέπει τον εαυτόν του στο νερό κάποιας πηγής στις Θεσπιές και να θυμάται την αδελφή του. Μέχρι που πέθανε στη θέση εκείνη από εξάντληση.
Κατ' άλλη παράδοση η Ηχώ, μια νύφη του δάσους, σε μια περιπλάνησή της στα δάση, είδε και ερωτεύτηκε το Νάρκισσο. Προσπάθησε να τον σαγηνέψει με την ομορφιά της, αλλά εκείνος ήταν απορροφημένος από τη δική του ομορφιά. Χρησιμοποίησε τότε τη φωνή της, χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα. Αυτή η απόρριψη είχε ως αποτέλεσμα η νύμφη να πέσει σε βαθιά θλίψη, να κρύβεται στα δάση και η φυσική της υπόσταση να εξαφανιστεί σιγά σιγά έτσι ώστε να μείνει μόνο η φωνή της, που κι αυτή ακόμα ακούγεται ως επανάληψη λέξεων άλλων. Έτσι όταν οι θεοί από οίκτο τη μεταμόρφωσαν σε βράχο, διατήρησε την ιδιότητα της επανάληψης των τελευταίων συλλαβών, της όποιας φωνής έφτανε σ' αυτόν.
Πίσω από την Ηχώ εμφανίζεται ένας καθρέφτης, ένα κάτοπτρο, ως σύμβολο της ανθρώπινης ματαιοδοξίας και της ματαιότητας της φθαρτής φυσικής ομορφιάς. Μέσα του δεν αντανακλά τίποτα παρά μόνο το είδωλο του άνθους (δεξιά) και τελικά τη λάμψη της ανθρώπινης ψυχής. Μπροστά από την Ηχώ, ένας αγρός σε σχήμα βολβού, οργωμένος με τις λωρίδες του μαύρου νερού της Στύγας και γεμάτος εκατομμύρια σπόρους αγάπης, που έχουν ως αφετηρία την ίδια την Ηχώ και το νερό από όπου εκείνη αναδύεται, ως σύμβολο ζωής. Το ίδιο νερό που κατάπιε τον Νάρκισσο, δίνει τώρα ζωή κι ελπίδα. Και πίσω το κενό ως σύμβολο του αγνώστου... Στα δεξιά βλέπουμε ένα φθαρμένο άγαλμα του Νάρκισσου ως ταφικό, αιώνιο μνημείο. Στη θέση που έσβησε ο Νάρκισσος, μετά από λίγο, φύτρωσε το ομώνυμο άνθος ως σύμβολο της φθοράς και των χθόνιων θεοτήτων.
Δείτε το «πάντρεμα»: Ακούω την αναπνοή σου
Αυτή ΔΕΝ είναι η Ιθάκη
Graphite pencils Lyra Rebrand (2H, 4H, 5B), Color pencils aquarell by Staedtler Noris, Watercolor Faber Castell, SAKURA Pigma Micron Fineliners (Royal Talens), Acrylic colors on durex matt Schoeller paper, 2022
Αυτή δεν είναι η Ιθάκη. Η Ιθάκη είναι αυτή:
Ἰθάκη
Σὰ βγεῖς στὸν πηγαιμὸ γιὰ τὴν Ἰθάκη,
νὰ εὔχεσαι νἆναι μακρὺς ὁ δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τοὺς Λαιστρυγόνας καὶ τοὺς Κύκλωπας,
τὸν θυμωμένο Ποσειδῶνα μὴ φοβᾶσαι,
τέτοια στὸν δρόμο σου ποτέ σου δὲν θὰ βρεῖς,
ἂν μέν᾿ ἡ σκέψις σου ὑψηλή, ἂν ἐκλεκτὴ
συγκίνησις τὸ πνεῦμα καὶ τὸ σῶμα σου ἀγγίζει.
Τοὺς Λαιστρυγόνας καὶ τοὺς Κύκλωπας,
τὸν ἄγριο Ποσειδώνα δὲν θὰ συναντήσεις,
ἂν δὲν τοὺς κουβανεῖς μὲς στὴν ψυχή σου,
ἂν ἡ ψυχή σου δὲν τοὺς στήνει ἐμπρός σου.
Νὰ εὔχεσαι νά ῾ναι μακρὺς ὁ δρόμος.
Πολλὰ τὰ καλοκαιρινὰ πρωϊὰ νὰ εἶναι
ποὺ μὲ τί εὐχαρίστηση, μὲ τί χαρὰ
θὰ μπαίνεις σὲ λιμένας πρωτοειδωμένους·
νὰ σταματήσεις σ᾿ ἐμπορεῖα Φοινικικά,
καὶ τὲς καλὲς πραγμάτειες ν᾿ ἀποκτήσεις,
σεντέφια καὶ κοράλλια, κεχριμπάρια κ᾿ ἔβενους,
καὶ ἡδονικὰ μυρωδικὰ κάθε λογῆς,
ὅσο μπορεῖς πιὸ ἄφθονα ἡδονικὰ μυρωδικά.
Σὲ πόλεις Αἰγυπτιακὲς πολλὲς νὰ πᾷς,
νὰ μάθεις καὶ νὰ μάθεις ἀπ᾿ τοὺς σπουδασμένους.
Πάντα στὸ νοῦ σου νἄχῃς τὴν Ἰθάκη.
Τὸ φθάσιμον ἐκεῖ εἶν᾿ ὁ προορισμός σου.
Ἀλλὰ μὴ βιάζῃς τὸ ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλὰ νὰ διαρκέσει.
Καὶ γέρος πιὰ ν᾿ ἀράξῃς στὸ νησί,
πλούσιος μὲ ὅσα κέρδισες στὸν δρόμο,
μὴ προσδοκώντας πλούτη νὰ σὲ δώσῃ ἡ Ἰθάκη.
Ἡ Ἰθάκη σ᾿ ἔδωσε τ᾿ ὡραῖο ταξίδι.
Χωρὶς αὐτὴν δὲν θἄβγαινες στὸν δρόμο.
Ἄλλα δὲν ἔχει νὰ σὲ δώσει πιά.
Κι ἂν πτωχικὴ τὴν βρῇς, ἡ Ἰθάκη δὲν σὲ γέλασε.
Ἔτσι σοφὸς ποὺ ἔγινες, μὲ τόση πείρα,
ἤδη θὰ τὸ κατάλαβες ᾑ Ἰθάκες τί σημαίνουν.
«Τυχαία» το έργο ξεκίνησε στις 29/4/2022, ημέρα που έφυγε από τη ζωή, το 1933, ο ποιητής Κωνσταντίνος Καβάφης. Το ποίημα πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Γράμματα του Οκτωβρίου - Νοεμβρίου 1911, όταν ο ποιητής ήταν σαράντα οκτώ ετών. Ανήκει στα διδακτικά ποιήματα του Καβάφη.
Με σεβασμό στον ποιητή...
Δείτε το «πάντρεμα»: Η προσευχή
Memento mori
Faber Castell νερομπογιές πάνω σε καμβά, 45x35cm, 2022
Memento mori στα λατινικά σημαίνει ότι το τέλος είναι αναπόφευκτο. Εδώ η κρυστάλλινη σφαίρα συμβολίζει την ψυχή με την σκιά από κάτω να παίρνει την μορφή ενός καλοστρωμένου δρόμου, που όμως έχει φτάσει πια στο τέλος του. Το φως πάνω από το μικρό πηγάδι συμβολίζει τη μετάβαση, το ανοιχτό παράθυρο, την «του δικαίου αίσθηση και αίσθημα» και το σκοτεινό πηγάδι, την αιώνια λήθη.
Αναδημοσιεύω από το δίκτυο, κάτι που «έσκασε» στα μούτρα μου «τυχαία» αφού τελείωσα το έργο...
Όμορφη σκέψη!Στην κοιλιά μιας μητέρας υπήρχαν δύο παιδιά.Ο ένας ρώτησε τον άλλον: «Πιστεύεις στη ζωή μετά τον τοκετό;»Ο άλλος απάντησε: «Είναι ξεκάθαρο. Πρέπει να υπάρχει κάτι μετά τον τοκετό. Ίσως είμαστε εδώ για να προετοιμαστούμε για αυτό που έρχεται αργότερα».«Ανοησίες», είπε ο πρώτος. «Δεν υπάρχει ζωή μετά τον τοκετό. Τι είδους ζωή θα ήταν αυτή;»Ο δεύτερος είπε: «Δεν ξέρω, αλλά θα υπάρχει περισσότερο φως από αυτό. Ίσως μπορούμε να περπατήσουμε με τα πόδια και να τρώμε με το στόμα. Ίσως έχουμε άλλες αισθήσεις που δεν μπορούμε να καταλάβουμε τώρα».Ο πρώτος συνεχίζει: «Αυτό είναι παράλογο. Το περπάτημα είναι αδύνατο. Και τρως με το στόμα; Γελοίο! Ο ομφάλιος λώρος παρέχει τροφή και όλα όσα χρειαζόμαστε. Ο ομφάλιος λώρος είναι πολύ σύντομος. Η ζωή μετά τον τοκετό αποκλείεται».Ο δεύτερος επέμεινε: «Λοιπόν, νομίζω ότι υπάρχει κάτι και ίσως διαφορετικό από αυτό που είναι εδώ. Ίσως οι άνθρωποι δεν θα χρειάζονται πια αυτό το σωλήνα σώματος».Ο πρώτος διαφώνησε: «Ανοησίες, και επιπλέον, αν υπάρχει πραγματικά ζωή μετά τον τοκετό, τότε γιατί κανείς δεν γύρισε ποτέ πίσω από εκεί; Ο τοκετός είναι το τέλος της ζωής και μετά τον τοκετό δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά σκοτάδι, σιωπή και λήθη. Δεν θα μας βγάλει πουθενά».«Λοιπόν, δεν ξέρω», είπε ο δεύτερος, «αλλά σίγουρα θα βρούμε τη μαμά και θα μας φροντίσει».Ο πρώτος απάντησε: «Μαμά! Πιστεύεις πραγματικά στη μαμά; Αυτό είναι γελοίο. Αν η μαμά είναι εδώ, τότε πού είναι τώρα;»Ο δεύτερος είπε: «Είναι παντού γύρω μας. Είμαστε περικυκλωμένοι από αυτήν. Είμαστε μέσα της. Γι' αυτήν ζούμε. Χωρίς αυτήν αυτός ο κόσμος δεν θα υπήρχε και δεν θα μπορούσε να υπάρχει».Ο πρώτος είπε: «Καλά, δεν μπορώ να τη δω, οπότε λογικό είναι να μην υπάρχει».Και ο δεύτερος απάντησε: «Μερικές φορές όταν σιωπάς, αν εστιάσεις στο να ακούσεις πραγματικά, μπορείς να παρατηρήσεις την παρουσία του και να ακούσεις τη φωνή του».Έτσι εξήγησε ένας Ούγγρος συγγραφέας την ύπαρξη του Θεού!
Δείτε το «πάντρεμα»: Το στίγμα
ΑνθρώποΝους - Αρμονία
Μελάνι, Pelikan tempera, Acrylic colors σε χαρτί Bristol, 2022
Επάνω είναι ο εγκέφαλος. Τέλειος κύκλος που αν τον αναλύσει κάποιος θα παρατηρήσει ότι αποτελείται από μικροσκοπικά τρίγωνα. Τα τέλεια τρίγωνα των Πυθαγορείων. Η λογική... Οι σκέψεις μας σε λογική σειρά και τετραγωνισμένες. Άλλες σαν σελίδες και άλλες ολόκληρα βιβλία. Όλα τακτοποιημένα μέσα σε κουτάκια της ψυχής.
Κάτω βλέπουμε το συναίσθημα –την καρδιά. Χιλιάδες καμπύλες που σχηματίζουν λουλούδια, που περιπλέκονται μεταξύ τους, σχηματίζοντας λαβύρινθους. Ανάμεσα σε αυτά τα δυο και κατά δυαδική διάταξη (κατά τη δυαδικότητα του Ανθρώπου-Όντος), σε στοίχιση δυο σειρών, βρίσκονται οι πνεύμονες –η αναπνοή– σε ρόλο συντονιστή, μιας που αυτά τα δυο βρίσκονται κατά τη φύση τους σε διαρκή διαμάχη. Οι τετράγωνες σκέψεις καμπυλώνονται σε συναίσθημα και το αντίθετο, εισερχόμενη η μια μέσα στην άλλη ως εισέρχεται ύλη εις χωροχρονική χοάνη. Η αναπνοή παίζει τον δύσκολο ρόλο του συντονιστή.
Οι τετράγωνες σκέψεις μετασχηματίζονται σε καμπύλες συναισθήματος και ενίοτε χτυπάν με σφοδρότητα την καρδιά προκαλώντας ρήγματα. Το ίδιο βέβαια συμβαίνει και με τον στρόγγυλο εγκέφαλο. Κι εκεί υπάρχουν μικρές μαύρες σκέψεις. Όλες έρχονται και φεύγουν μέσα και έξω από το φως (κίτρινο) που μας περιβάλλει ως όντα. Ο κύκλος παίρνει τη μορφή ροδιού. Η ψυχή μοιάζει με ένα όμορφο φυτό. Οι ρίζες είναι το «συναίσθημα», τοποθετημένο από κάτω, μπλεγμένες σε δαιδαλώδεις σχηματισμούς. Η λογική –το μυαλό– από πάνω, μοιάζει με λουλούδι. Οι πνεύμονες σχηματίζουν τη γλάστρα που τροφοδοτεί τις ρίζες και το λουλούδι, εκεί ψηλά, που ανθίζει, γίνεται κάτι υπέροχο, παίρνοντας όλα τα χρώματα του φάσματος, του φωτός. Για να συμβεί αυτό πρέπει να υπάρχει αρμονία από το «τάισμα» με ερεθίσματα συναισθημάτων μέχρι την ανθοφορία της λογικής, ώστε να τελειοποιηθεί ο κύκλος.
Όλα οφείλουν να υφίστανται εις (άτοπον) αέναη αρμονία.
An Angel...
Κάρβουνο, μολύβι γραφίτη Lyra Rebrand (HB, 3B, 5B, 7B), ξυλομπογιές
Aquachrome, νερομπογιές Faber Castell, Acrylic metallic colors. Χαρτί
generic για σχέδιο κάρβουνο και γραφίτη, 2022
Ένας άγγελος κοιτάζει χαμογελαστός κάποια χρυσά, αλλά νεκρά, χειμωνιάτικα φύλλα. Ξεπροβάλλει σαν από πάγο και αναδύεται ως μορφή. Επάνω και ολόγυρα, παχιές «ταινίες» από χάλκινο και κόκκινο χρώμα, δίνουν έναν τόνο ζέστης σαν αχτίδες ήλιου στην εικόνα, όπως η άνοιξη υπόσχεται καινούργια ζωή σε έναν αιώνιο κύκλο.
Όταν το 1 συνάντησε το 3
Μελάνι SAKURA Pigma Micron Fineliners (Royal Talens), acrylic colors σε
χαρτί Bristol, 2022
Λεξάριθμοι...
Το 1 στέκεται άμορφο και παγωμένο σαν από πέτρα. Συναντά το 3 που ενώ μεν προσεγγίζει την τελειότητα των Πυθαγορείων, εντούτοις είναι θλιμμένο. Προσπαθώντας να κρύψει το χαρούμενο προσωπείο που το φορά ως μάσκα για να το βοηθά να κρύβεται μέσα στη μονότονη και ασπρόμαυρη καθημερινότητά του.
Το 1 απεικονίζεται δίχως λεπτά χαρακτηριστικά, μα το βλέμμα του, σωστός καθρέφτης ανθρώπων, φτάνει βαθιά, ακόμη και μέχρι το κρυμμένο «χαρούμενο» προσωπείο, προσπαθώντας να το απελευθερώσει από τις μπερδεμένες σκέψεις και να το μετατρέψει πλέον σε σταθερό πρόσωπο· γιατί αληθινό πρόσωπο είναι και εκεί έχει τη θέση του.
Όλα αυτά εκτυλίσσονται σαν παραμυθένιο κουβαράκι, μέσα στον μαγικό κήπο του καλού και του κακού, κάποια καθημερινή ημέρα. Το αιθέριο ανοιξιάτικο αεράκι διώχνει μακριά όλες τις κακές τους σκέψεις, χαλαρώνοντας το 1 και το 3 από το στραγγάλισμα που ασκούν πάνω τους τα πλοκάμια της κατάθλιψης.
Δείτε το «πάντρεμα»: Εμείς για όλους
Από το Α έως το Ω
Sakura Pigma Ink Fineliners (Royal Talens) σε χαρτί Schoeller, 50x35cm, 2022
Στο έργο μου αυτό, θα ήθελα να μιλήσω περί αρχής και τέλους, περί εξέλιξης. Το «Α» και το «Ω» είναι γράμματα. Τα γράμματα είναι σύμβολα. Μεταξύ του πρώτου και του τελευταίου γράμματος μεσολαβούν πολλά ακόμη.
Το «Α» στην ουσία είναι ένα τρίγωνο, το πρώτο και βασικό σχήμα που ορίζουν τρία σημεία. Εδώ όμως η βάση δεν εφάπτεται στο έδαφος μα βρίσκεται τοποθετημένη ψηλότερα, σαν να διαχωρίζει την κορυφή του τριγώνου από τα υπόλοιπα. Μέσα της περικλείει και προστατεύει στεγανά όλα αυτά που έχουμε κοντά μας, όλα εκείνα που αγαπάμε και προστατεύουμε. Η κορυφή στοχεύει ψηλά, στοχεύει προς τα πάνω.
Το «Ω» δύναται να σχεδιαστεί με έναν κύκλο από πάνω και με μια οριζόντια γραμμή από κάτω. Αυτά τα δύο δεν εφάπτονται. Είναι σαν να ορίζει κάτι που έχει φύγει πλέον από το έδαφος, έχει αποκολληθεί από την ύλη και κινείται προς τα ψηλά, κάτι που σαν να έχει απαγκιστρωθεί από τα δεσμά του και ταξιδεύει ελεύθερο.
Το ρολόι σηματοδοτεί την έναρξη του χρόνου, μα χρόνος και χώρος δεν υπάρχει! Η αρχή είναι σαν την κενή σελίδα ενός τετραδίου. Περιμένει να γραφτεί.
Ο μαύρος καρπός από δίπλα, συμβολίζει την υλική τροφή και η βελόνα που τον διαπερνά τον πόνο. Ο άνθρωπος γεννιέται με πόνο και μέσω του πόνου του εξελίσσεται ή πεθαίνει.
Ένα barcode στην αρχή (στη βάση του έργου μου) συμβολίζει ότι όλοι οι άνθρωποι, που γεννιούνται σε αυτόν τον κόσμο, καταγράφονται, ονοματίζονται και κάποιοι άνθρωποι στιγματίζονται πριν ακόμη γεννηθούν λόγω προπατορικών τους «κληροδοτημάτων»: χρώμα δέρματος, καταγωγή, οικογενειακό ιστορικό… εσείς πείτε μου.
Η αριστερή πλευρά του τριγώνου του «Α», είναι γεμάτη στίγματα αλλά και σχήματα που μοιάζουν με μάτια. Καθ' όλη την εξελικτική πορεία προς τη δική μας άνοδο έχουμε να αντιμετωπίσουμε εμπόδια, πελώρια εμπόδια, ικανά να μας αποπροσανατολίσουν ώστε να χάσουμε τον δρόμο μας. Κάποια εμπόδια μας τα βάζουν άλλοι, κάποια υπάρχουν νομοτελειακά και κάποια τα βάζουμε μόνοι μας. Πρόσθεσα αρκετές κλειστές πόρτες, βαριά λουκέτα και κάπου στην πορεία προς την κορυφή του «Α» ζωγράφισα, σαν μέσα σε κέλυφος αβγού, ένα σκοτεινό, παλιό πηγάδι.
Η βάση του «Ω» είναι σωστός λαβύρινθος. Δεξιά και αριστερά το μαύρο και το λευκό συμβολίζουν τις μαύρες και λευκές στιγμές μας.
Παντού σταγόνες από δάκρυα… δάκρυα χαράς και λύπης… ένας αμνιακός σάκος με ένα έμβρυο… ένας λαβύρινθος… πολλά αγκάθια μα και λουλούδια.
Όλες οι επί μέρους εικόνες, στιγμές στη ζωή μας, ενώνονται με μικρά μαύρα στίγματα δίκην νευρωνικών συνάψεων που συνθέτουν μνήμη.
Μετά το «Ω» όμως… τι; Υπάρχει «Ω»; Υπάρχει «Ιθάκη»; Η ψυχή έχει μνήμη;
Δείτε το «πάντρεμα»: Σωπάστε
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
