Πώς σας ήρθε η ιδέα;
Μαρίνα Ξένου-Κασσιανού: Οι ιδέες-εμπνεύσεις έχουν περίεργα ερεθίσματα, τουλάχιστον σ' εμένα. Μπορεί να είναι μια εικόνα, κάποια λόγια, μία ή πολλές αναμνήσεις, ένα γεγονός που μπορεί να μην με αφορά καν, ακόμα και μία λέξη σε ένα τραγούδι. Δεν θυμάμαι καν το ερέθισμα στο έργο μου, θυμάμαι ότι απλώς πήρα τον υπολογιστή και άρχισα να γράφω. Αλλά αλλιώς ξεκίνησε και αλλιώς κατέληξε. Ξεκίνησε για να περιγράψει την αυταρχική μάνα που «καταπίνει» τη ζωή του παιδιού της και χωρίς καν να το καταλάβω, με κατηύθυνε το ίδιο το έργο και βγήκε, όπως βγήκε, χωρίς να σκεφτώ τίποτα άλλο, μέσα σε τρεις μέρες.
Πού γράψατε το βιβλίο σας;
Μ.Ξ.Κ.: Στην Ζάκυνθο, σε διακοπές. Οι διακοπές μου είναι η μόνη φάση, προς το παρόν, που μπορώ να γράψω απερίσπαστη και να ολοκληρώσω κάτι. Όλα τα υπόλοιπα που έχω ξεκινήσει, έχουν μείνει ατελείωτα.
Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Μ.Ξ.Κ.: Τρεις μέρες.
Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Μ.Ξ.Κ.: Χαρακτηρίζονται τα βιβλία και μάλιστα με δύο λόγια; Καλύτερα να το χαρακτηρίσουν οι αναγνώστες του.
Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Μ.Ξ.Κ.: Η ζωή μιας γυναίκας, άμεσα εξαρτημένης από τις ιδεοληψίες, τα στερεότυπα, τους άγραφους νόμους και γενικότερα την νοοτροπία της ελληνικής επαρχίας του περασμένου αιώνα. Δυστυχώς, με όσα αποκαλύπτονται τελευταία, το πρόβλημα δεν σταμάτησε στον περασμένο αιώνα, αλλά αφορά και το τώρα. Το έργο μου, παρ' ότι γράφτηκε το 2017, είναι σαν να γράφτηκε σήμερα με αφορμή όσα συμβαίνουν καθημερινά και σχετίζονται με τη βία κατά των γυναικών.
Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Μ.Ξ.Κ.: Το ότι ολοκληρώθηκε. Είναι το μόνο μου έργο που ολοκληρώθηκε.
Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Μ.Ξ.Κ.: Ο Κωνσταντής, διότι αγαπά τη μάνα του και την αγαπά υγιώς.
Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Μ.Ξ.Κ.: Ηρεμία νομίζω. Μάλλον πέτυχα το ευκταίο, δηλαδή όχι μόνο να μην κουράζει το βιβλίο μου τον αναγνώστη, αλλά να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του μέχρι το τέλος.
Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Μ.Ξ.Κ.: Να καταστώ «ανήμπορη» πνευματικά και σωματικά.
Φοβάστε...
Μ.Ξ.Κ.: Μόνο το παραπάνω αναφερόμενο.
Αγαπάτε...
Μ.Ξ.Κ.: Τη ζωή και τη φύση.
Ελπίζετε...
Μ.Ξ.Κ.: Είμαι αισιόδοξη, έχω την πίστη πάνω από την ελπίδα.
Θέλετε...
Μ.Ξ.Κ.: Ειρήνη, Υγεία και Χαρά για όλον τον κόσμο.
Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο;
Μ.Ξ.Κ.: Ελπίζω όλοι!
Γιατί πρέπει να το διαβάσουμε;
Μ.Ξ.Κ.: Δεν υπάρχει πρέπει. Μόνο θέλω. Αυτό θα ορίσει και την πραγματική αξία του.
Γιατί δεν πρέπει;
Μ.Ξ.Κ.: Ισχύει η προηγούμενη απάντηση και γι' αυτή την ερώτηση.
Πού/πώς μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας;
Μ.Ξ.Κ.: Στον Εκδοτικό Οίκο «Ελκυστής» και στα βιβλιοπωλεία.
Πού μπορούμε να βρούμε εσάς;
Μ.Ξ.Κ.: Είμαι παρούσα για όποιον με αναζητήσει.
Ποιο χρώμα του ταιριάζει;
Μ.Ξ.Κ.: Άσπρο, μαύρο, κόκκινο.
Ποια μουσική;
Μ.Ξ.Κ.: Νομίζω, η δυναμική της μουσικής του Μίκη.
Ποιο άρωμα;
Μ.Ξ.Κ.: Της γης.
Ποιο συναίσθημα;
Μ.Ξ.Κ.: Δεν ξέρω. Οποιοδήποτε προκαλεί η αισιοδοξία.
Αν δεν ήταν βιβλίο, τι θα μπορούσε να είναι;
Μ.Ξ.Κ.: Κινηματογραφική ταινία.
Αν δεν ήσασταν συγγραφέας τι θα μπορούσατε να είστε;
Μ.Ξ.Κ.: Είμαι ήδη δικηγόρος! Αλλά δύσκολα συμπορεύονται αυτά τα δύο και δεδομένου ότι γράφω κυρίως ποιήματα από 6 ετών, θέλω να είμαι και συγγραφέας τουλάχιστον από εδώ και στο εξής. Από κάποια στιγμή δε και μετά, μόνο συγγραφέας.
Ποιον συγγραφέα διαβάζετε ανελλιπώς;
Μ.Ξ.Κ.: Ό,τι καλό βρω το διαβάζω. Το αν είναι καλό, φαίνεται στις πρώτες 5 σελίδες του. Αν δεν είναι καλό, το παρατάω.
Σας έχει επηρεάσει άλλος συγγραφέας στον τρόπο που γράφετε ή σκέφτεστε ή ζείτε; Ποιος/ποιο βιβλίο;
Μ.Ξ.Κ.: Θέλω να πιστεύω πως όχι, αλλά δεν μπορώ να αγνοήσω τον Νίκο Καζαντζάκη και την Ασκητική του, καθώς και τον Αντώνη Σαμαράκη και το Λάθος του.
Οι ήρωές σας μπορούν να σας κατευθύνουν ή εσείς και μόνο ορίζετε την συνέχεια και τις τύχες τους;
Μ.Ξ.Κ.: Με τα έως τώρα δεδομένα, μάλλον με κατευθύνουν αυτοί.
Τι χρειάζεται κάποιος για να γράψει; Φαντασία ή εμπειρία;
Μ.Ξ.Κ.: Και τα δύο, αλλά σ' εμένα λείπει σίγουρα ο χρόνος.
Τι καθορίζει την επιτυχία σε ένα βιβλίο;
Μ.Ξ.Κ.: Η διαχρονικότητα.
Τι την αποτυχία;
Μ.Ξ.Κ.: Να πας να το ζητήσεις στον Εκδοτικό οίκο που το εξέδωσε και να σου πουν «δεν είναι δικό μας αυτό». Το βίωσα με βιβλίο γνωστής μου συγγραφέως και ένοιωσα πολύ άσχημα γι' αυτήν. Εννοείται πως δεν της το είπα.
Η βιβλιοφαγία είναι/μπορεί να γίνει κατάχρηση;
Μ.Ξ.Κ.: Νομίζω ναι. Προσωπικά απορρίπτω και τον όρο.
Ποιον τίτλο βάζετε στο βιβλίο της ζωής σας;
Μ.Ξ.Κ.: Δεν έχει τίτλο! Ακόμα γράφεται…
Η Μαρίνα Ξένου-Κασσιανού απάντησε το ερωτηματολόγιο Ριντ Φερστ για τη νουβέλα της, Τα κόκκινα παπούτσια, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ελκυστής. Στην περίληψη διαβάζουμε:
Η Μαρία, μία πολύ όμορφη γυναίκα, βίωσε τις ιδεοληψίες, τα στερεότυπα και τους άγραφους νόμους ενός χωριού της Ελλάδας, στο οποίο γεννήθηκε την δεκαετία του '50. Εγκλωβίστηκε και φυλακίστηκε πολύ νέα, με ψαλιδισμένα φτερά και εγκατάλειψη ονείρων για σπουδές, χάνοντας κυριολεκτικά τον εαυτό της, μέσα σε έναν κακό γάμο, απέναντι σε έναν αδιάφορο, αυταρχικό και βίαιο σύζυγο. Χήρεψε πολύ νέα και βρέθηκε απέναντι σε συμπολίτες προκατειλημμένους, ιδεοληπτικούς και εχθρικούς που την στόχευσαν, αναγκάζοντάς την, για να επιβιώσει, να απομονωθεί και να χάσει κάθε ενδιαφέρον που αφορούσε τον εαυτό της ως «γυναίκα», καταλήγοντας αυτοβούλως σε ένα άφυλο και πρόωρα γηρασμένο ον. Μόνο φως και κίνητρο ζωής γι' αυτήν ήταν ο μοναχογυιός της, ο Κωνσταντής, μέσα από τη ζωή του οποίου ζούσε και η ίδια. Ένα ζευγάρι κόκκινα παπούτσια, δώρο του πατέρα της στα 16 της χρόνια, που δεν τόλμησε να φορέσει τότε, επηρεασμένη από τα, εμμέσως πλην σαφώς, απαξιωτικά και αποτρεπτικά σχόλια της μάνας της για την κακή εικόνα που θα παρουσίαζε με αυτά στον κοινωνικό περίγυρο του χωριού, τα φόρεσε με καμάρι στα 42 της, με αφορμή την εμφάνιση του πατέρα της σε ένα όνειρο-παραίσθηση. Αυτά τα παπούτσια, αποτέλεσαν κίνητρο, να «περπατήσει», ελεύθερη πια και ο εαυτός της, σε μια νέα πραγματική ζωή, την δική της ζωή…
Η Μαρίνα Ξένου-Κασσιανού, γεννήθηκε στην Αθήνα, στις 20-4-1964 και κατοικεί από τότε στο Γαλάτσι, στο ίδιο σπίτι, μια διώροφη μονοκατοικία με κήπο, που έχτισαν ο παππούς και η γιαγιά της. Φοίτησε στα δημόσια σχολεία του Γαλατσίου, από το 1971 μέχρι το 1982 που αποφοίτησε από το 2ο Λύκειο Γαλατσίου. Σπούδασε Νομικά στην Νομική Σχολή του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου της Κομοτηνής, από το φθινόπωρο του 1982 έως τον Μάιο του 1987. Από το 1989 ασκεί ελεύθερη δικηγορία στο γραφείο της. Η λογοτεχνία, μπήκε από πολύ νωρίς στη ζωή της, μια και –κατά τα λεγόμενά της– η μαμά της, φρόντισε να «στολίζει» τη σκέψη της, με αυτήν, πολύ πριν πάει στο σχολείο, μια και μπορούσε μάλιστα και άνετα να διαβάζει βιβλία, από την ηλικία περίπου των 4 ετών. Στην 1η δημοτικού, έγραψε το πρώτο της ποίημα (και το μόνο που θυμάται απ' έξω, από όσα έχει γράψει από τότε. Λεγόταν… «Το λουλουδάκι»). Κάποτε (στην 4η δημοτικού, στο 1ο δημοτικό Γαλατσίου), αποτόλμησε να δείξει το τετράδιο με τα ποιήματα στον δάσκαλό της, ο οποίος όμως της το επέστρεψε χωρίς άποψη, αλλά γεμάτο διορθώσεις πολλών στίχων από τα ποιήματα, κατά την δική του κρίση (και ποιητικό οίστρο) και δη με κόκκινο στυλό (!!!) σαν να διόρθωνε έκθεση ιδεών… Εκεί έκλεισε και το θέμα που αφορούσε την εν γένει δημοσιοποίηση των ποιημάτων της, μια και απογοητεύτηκε τόσο που δεν το ξανασυζήτησε με κανέναν. Ξανατόλμησε να εκτεθεί, μετά από 22 έτη, στην ηλικία των 32 ετών (1996), λαμβάνοντας μέρος σε ποιητικό διαγωνισμό της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Χαλκίδος, απ' όπου και έλαβε τον πρώτο της έπαινο. Τα κόκκινα παπούτσια είναι το πρώτο αφηγηματικό της έργο (διήγημα-νουβέλα) που ολοκληρώθηκε, δεδομένου ότι τα περισσότερα, λόγω ελλείψεως χρόνου, έχουν παραμείνει ατελείωτα. Το συγκεκριμένο δε, βραβεύθηκε με το 1ο βραβείο στον 21ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της Εταιρείας Τεχνών, Επιστήμης και Πολιτισμού Κερατσινίου. Η ίδια έχει διακριθεί σε αρκετούς άλλους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς.
