Ρόζας Βλαχογιάννη
Είναι το δάκρυ πυρσός που καίει
σε τρίσβαθα σκοτεινά κι ανήσυχα,
γέφυρα στο εσώτερο κρησφύγετο,
Είναι δώρο, σαν πονά η ανάσα
κι ο λυγμός σου με ορμή ελευθερώνεται
μια στιγμή με θέα τ' απέραντο,
επιθυμία που φτάνει ως τα ουράνια.
Είναι κραυγή αγριεμένη μες στα σπλάχνα,
πληγή απ' το ακάνθινο στεφάνι σου,
ευλογία –μια στάλα– στην άγονη ελπίδα.
Είναι… μην κλαις…
όσα δεν έζησες, λόγια ανείπωτα,
όσα σε ράγισαν, δρόμοι ανύπαρκτοι.
Είναι μερόνυχτα πλάι στο άδικο,
χαρακιές απ' το ίδιο το μαχαίρι σου.
Η έμπνευση για ό,τι γράφεις και σε μάτωσε,
όσα θεριεύουν μα δεν μπορούν να σε λυτρώσουν…
🌾
Copyright © Ρόζα Βλαχογιάννη All rights reserved, 2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Gilda Frumkin
