Πέρασε λίγος καιρός από τότε που είχα διαβάσει και σας μετέφερα το βίωμά μου από τον πρώτο τόμο που απαρτίζει τα άπαντα του Λάβκραφτ, «Χ.Φ. Λάβκραφτ, Άπαντα 1: Τα βουνά της τρέλας». Σήμερα έφτασε λοιπόν η στιγμή να μιλήσουμε για το επόμενο βιβλίο της σειράς, το οποίο και περιέχει αρκετά διηγήματα με σχέση το προηγούμενο.
Ο τίτλος του είναι «Χ.Φ. Λάβκραφτ, Άπαντα 2: Ντάγκον» και κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κάκτος το 1990, δηλαδή την ίδια χρονιά όπως συνέβη και με το πρώτο. Ο πρωτότυπος τίτλος του είναι «Omnibus 2: Dagon» και ως μεταφράστρια, σχεδόν όλου του βιβλίου, αναφέρεται η Αλίκη Ακοντίδου. Το διήγημα ωστόσο «Οι άλλοι θεοί» μεταφράστηκε από τον/την Σ. Καμάρη.
Αρχικά, θα ήθελα να σας ενημερώσω πως ο συγκεκριμένος τόμος φτάνει τις 576 σελίδες και πως μέσα του περιέχονται τα κάτωθι.
Η ενημερωτική «Εισαγωγή» του Όγκαστ Ντέρλεθ, η οποία συνοδεύεται κατόπιν με τα διηγήματα «Ντάγκον», «Το μνήμα», «Πολάρις», «Πέρα από το φράγμα του ύπνου», «Η καταστροφή της Σαρνάθ», «Το άσπρο καράβι», «Άρθουρ Τζέρμιν», «Οι γάτες του Ούλθαρ», «Σελεφαΐς», «Από το υπερπέραν», «Ο βάλτος», «Η ανώνυμη πόλη». Συνεχίζοντας, συναντούμε τις ιστορίες «Χέρμπερτ Γουέστ - Ο αναζωογονητής», «Οι άλλοι θεοί», «Το κυνηγόσκυλο», «Ύπνος», «Το ακατονόμαστο», «Φυλακισμένος με τους Φαραώ», «Αυτός».
Σειρά παίρνει το αγαπημένο «Τρόμος στο κόκκινο αγκίστρι», και έπειτα τα έργα του «Το παράξενο ψηλό σπίτι στην ομίχλη», «Στους τοίχους του Έρυξ», «Ο κακός κληρικός». Κατόπιν συναντούμε μερικές από τις πρώιμες ιστορίες του συγγραφέα, οι οποίες γράφτηκαν στην εφηβεία και στα νεανικά του χρόνια.
Ακολουθούν δυο αποσπάσματα ιστοριών («Ο απόγονος» και «Τα πράγματα στο φεγγαρόφωτο») οι οποίες βρέθηκαν σε σημειώσεις του συγγραφέα. Πιθανόν να πρόκειται για εφιάλτες του, τους οποίους προόριζε να αναπτύξει μετέπειτα σε ιστορίες. (Και μια που αναφέρομαι σε εφιάλτες, δεν είναι καθόλου τυχαίο πως στον τόμο αυτό συμπεριλαμβάνονται επίσης και τα διηγήματα με τους τίτλους «Ύπνος» και «Πέρα από το φράγμα του ύπνου».)
Και το βιβλίο ολοκληρώνεται με το δοκίμιο του Χ. Φ. Λάβκραφτ «Ο υπερφυσικός τρόμος στη λογοτεχνία».
Όπως ενημερωνόμαστε και από την εισαγωγή του Όγκαστ Ντέρλεθ «οι ιστορίες έχουν τοποθετηθεί εδώ με χρονολογική σειρά, σύμφωνα με τον ακόλουθο πλήρη χρονολογικό κατάλογο του ίδιου του Λάβκραφτ».
Ξεκινώντας το ταξίδι μας λοιπόν, στις σελίδες του βιβλίου, θα ήθελα να σταθώ περισσότερο και να σας παρουσιάσω, εκείνες ειδικά τις ιστορίες που μου έκαναν ξεχωριστή εντύπωση για την πρωτοτυπία, τη γλαφυρότητα στη διήγησή τους και στις ανατροπές που κρύβουν στο τέλος τους.
Αρχικά, ξεχώρισα το διήγημα «Χέρμπερτ Γουέστ - Ο αναζωογονητής», που και μόνο από τον τίτλο είμαι σίγουρος πως μπορείτε κάλλιστα να μαντέψετε με ποιο διάσημο έργο μοιάζει. Το «Φρανκενστάιν» της Mary Shelley, φυσικά!
Βεβαίως, δεν γίνεται να προσπεράσω επίσης και την ιστορία με «Το κυνηγόσκυλο», που όποιος την διαβάσει ξημερώματα, πιστεύω πως δύσκολα θα καταφέρει να κλείσει μάτι ως το πρωί!. Πρόκειται γι' αυτού του είδους τις ιστορίες όπου ένα καταραμένο αντικείμενο καταφέρνει να στοιχειώνει με ανομολόγητο τρόμο εκείνον που τολμά να το κάνει δικό του…
Αυτό ωστόσο που μου μετέφερε αρκετές κινηματογραφικές εικόνες –και δεν γνωρίζω αν στο ενδιάμεσο έχει γυριστεί τελικώς και σε ταινία– είναι το «Τρόμος στο κόκκινο αγκίστρι». Μια πλοκή που σαφώς φαίνεται να έχει ισχυρές επιρροές από τον Έντγκαρ Άλαν Πόε.
Ιδιαίτερη μνεία αξίζει πιστεύω και στο διήγημα της σελίδας 259 με τίτλο «Φυλακισμένος από τους Φαραώ», το οποίο έγραψε και αφιέρωσε στον πασίγνωστο μάγο, Χάρι Χουντίνι.
Βρήκα γοητευτικές επίσης και τις ιστορίες του «Ο αλχημιστής» και «Η μετάβαση του Χουάν Ρομέρο», οι οποίες ανήκουν στα πρώιμα διηγήματά του.
Κάνοντας μια στάση στο «Στους τοίχους του Έρυξ», θα ήθελα να αναφέρω ότι σαφώς μου θύμισε κάποια χαρακτηριστικά στοιχεία που υπάρχουν και στο βιβλίο «Ο θόλος» του Stephen King!
Ολοκληρώνοντας το αναγνωστικό μας ταξίδι και φτάνοντας στο τέλος του βιβλίου, εκεί θα συναντήσουμε το «Ο υπερφυσικός τρόμος». Ένα δοκίμιο του Χ. Φ. Λάβκραφτ στο οποίο κάνει μια αναλυτική αναφορά στην πορεία του συγγραφικού τρόμου, ενημερώνοντάς μας επίσης για τους συγγραφείς που τον επηρέασαν, αλλά και γενικά για τις προσωπικές του απόψεις για το είδος που και ο ίδιος υπηρέτησε μέχρι το τέλος της ζωής του.
Εν κατακλείδι, η αλήθεια είναι πως ένιωσα πως αυτός ο τόμος κατάφερε και με «γέμισε» περισσότερο από τον προηγούμενο της σειράς. Ίσως αυτό βέβαια να οφείλεται στο γεγονός ότι στο «Χ.Φ. Λάβκραφτ, Άπαντα 2: Ντάγκον» περιέχονται περισσότερα διηγήματα προς ανάγνωση, τα οποία επίσης είναι και μικρότερα σε έκταση. Κάτι που αυτομάτως σημαίνει ότι υπάρχει και πιο σύντομος χρόνος ανάγνωσης της κάθε ιστορίας αλλά και ένα μεγαλύτερο εύρος θεμάτων με τα οποία καταπιάνεται και μας παρουσιάζει ο συγγραφέας.
Σας εύχομαι καλή ανάγνωση!
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
