koukidaki: Το αριστερό μισό του Ήτα

Το αριστερό μισό του Ήτα, Κώστα Βασιλάκου

Το χρυσό κουρέλι, που στα μαλλιά της φόραγε η Νεφέλη

[…]

δυο μικροί μικροί αγγέλοι της το κλέψανε

Έτσι ένιωσα κι εγώ όταν άρχισα να διαβάζω Το αριστερό μισό του Ήτα, την τελευταία ποιητική συλλογή του Κώστα Βασιλάκου, που είχα τη χαρά να τον ανταμώσω στο περίπτερο των εκδόσεων Αγγελάκη στο 50ό Φεστιβάλ βιβλίου στο Ζάππειο. Οικεία και αγαπημένη η γραφή του κι όμως, αυτοί οι δύο στίχοι από το τραγούδι της Χάρις Αλεξίου, «Το τανγκό της Νεφέλης», περιέγραφαν ακριβώς ό,τι μου συνέβαινε. Ένα χρυσό κουρέλι κι εγώ, που ο άνεμος της γραφής του Κώστα Βασιλάκου με συνεπήρε και με ταξίδεψε. Κι ήταν το ταξίδι μου μακρύ και ο άνεμος ασταμάτητος. Ταξίδευα και ταξίδευα, κάθε σελίδα κι ένας σταθμός, ένας βράχος αλάξευτος που οι άκρες μου έβρισκαν να αγκιστρωθούν και να απολαύσουν τους στίχους του ποιητή μέχρι την νέα πνοή ανέμου, που θα με έφτανε ως την επόμενη πέτρινη κόγχη.

Πλούτος εννοιών και συναισθημάτων χαρακτηρίζει τα ποιήματα που δεν αφήνουν καμιά πτυχή της ανθρώπινης πραγματικότητας ανέγγιχτη. Ο ποιητής ανοίγει την παλέτα με τα χρώματα και τονίζει ανάλογα την αγάπη, την ειρήνη, την πίστη, τον κατατρεγμό, την ειρήνη, την απώλεια, τη μοναξιά.

Δαντελωτοί στίχοι σαν τον αιγιαλό, στέλνουν ώσεις συναισθημάτων και ρίγη συγκίνησης καθώς ο ποιητής δεν νιώθει την ανάγκη να αποδείξει την αξία της γραφής του, αλλά να μοιραστεί προβληματισμούς και συναισθήματα, φόβους και αγωνίες. Η πένα του γίνεται χρωστήρας και ξαφνικά οι εικόνες και οι στιγμές μας αποκαλύπτονται και μας κλείνουν μέσα τους. Οι εναλλαγές στη γραφή του με συνταράσσουν καθώς, ενώ τη μια στιγμή περπατώ στα πλακόστρωτα δρομάκια στο όμορφο Πολυδένδρι και μου κλέβει το μυαλό το άρωμα της μυρτιάς και του φρεσκοβρεγμένου χώματος, την άλλη τρέχω να σωθώ από τη φωτιά και τον πύρινο αφανισμό και τα μόνα που με ξεπερνούν στ' αλαφιασμένο μου τρέξιμο είναι τα ζώα του δάσους και τα πληγωμένα μου όνειρα.

Οι στίχοι του ποιητή ζητούν μερτικό στην καρδιά μας και πώς να του αρνηθείς όταν οι στίχοι του σε κερνούν στιγμές μοναδικής παράδοσης, αλλά και ερωτικής περισυλλογής. Οι λέξεις του πλέκουν ένα σεντόνι του έρωτα, πλουμιστό και μοσχοβολιστό, σαν τη φρεσκάδα που χαρίζει ο ήλιος και ο άνεμος σε ένα φρεσκοπλυμένο ρούχο και ο αναγνώστης επιθυμεί να το φορέσει κατάσαρκα. Τα στοιχεία της φύσης ορίζουν και περιγράφουν τη συναισθηματική του φόρτιση, τη μαγεία του ανταμώματος σε στιγμές ψυχικής ευφορίας και ερωτισμού, αλλά και αποστέρησης του αντικειμένου του πόθου όταν η μοίρα ανακατεύει τα χαρτιά και κλέβει στη μοιρασιά από τη χαρά και την αγάπη.

Ο Κώστας Βασιλάκος αγαπά, περιθάλπει, κλαίει και προσεύχεται στο Αριστερό μισό του Ήτα και διεκδικεί την ψυχική μας συνοδοιπορία σε αυτή του την κατάθεση. Βαθιά συνειδητοποιημένος και έμπειρος στις ποιητικές εναλλαγές, δημιουργεί ποιητικούς τυφώνες που μας παρασέρνουν, μας στροβιλίζουν στη δίνη της δυναμικής των στίχων του και μας πετούν μακριά αφήνοντάς μας κάθε φορά ξέπνοους μα πιότερο πλούσιους. Λαξεύει τα ποιήματά του με μαεστρία ζηλευτή κι αφήνει μόνο μια κόγχη να εξέχει στο καθένα από αυτά ώστε ο αναγνώστης να αγκυλώνεται εκεί, να φυλακίζεται διαβάζοντας διπλά και τρίδιπλα τον κάθε στίχο.

Στο τρίτο μέρος της ποιητικής συλλογής απαντάμε ολιγόστιχα ποιητικά αριστουργήματα με τη δυναμική τους αντιστρόφως ανάλογη του μεγέθους τους. Ο χρόνος με ξεγέλασε προσπαθώντας να διαλέξω ποιο θα ήθελα να διαβάσω σε μια γιορτή της ποίησης. Όλα θα ήθελα να τα διαβάσω και όλα να σας τα πω για να ζήσετε όσα έζησα, για να σας κοινωνήσω τη συγκίνηση.