Ψάχνετε ένα πραγματικά αστείο μυθιστόρημα να σας διασκεδάσει; Θέλετε να γελάσετε με κάτι που δεν φτιάχτηκε για να προβληματίζει; Σας αρέσουν οι ιστορίες που ανεβάζουν τη διάθεση; Είστε στο κατάλληλο σημείο. Το βιβλίο της Άννας Συκιανάκη, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Έξη, δεν υπόσχεται απλώς όλα τα παραπάνω, τα πραγματοποιεί με τον πιο απίθανο, τρελό και δοτικό τρόπο.
Αρχικά, ας πούμε ότι ένας τολμηρός τίτλος είναι ικανός να τραβήξει την προσοχή –ω, ναι, την τραβάει! Ευτυχώς όμως δεν πεθαίνει κάποιος· θέλω να πω, δεν μένει στον τίτλο, το ανάγνωσμα προσφέρεται για εκείνες τις στιγμές που αναζητά κανείς την απόλυτη χαλάρωση ή τις άλλες που θέλει κάτι αισιόδοξο, κάτι που να φτιάχνει το κέφι.
Στην υπόθεση, γνωρίζουμε την Αλεξία. Μια γυναίκα όμορφη, επιτυχημένη στη δουλειά της, με ζηλευτή μάλιστα καριέρα, με μια δεμένη ωραία οικογένεια και με στενούς και πολύ καλούς φίλους. Τι της λείπει, θα ρωτήσετε. Ένας άντρας. Δηλαδή ένας που να είναι εκεί για εκείνη, σύντροφος και συμπαραστάτης, φίλος και εξαίρετος εραστής, ο τέλειος πατέρας των παιδιών της/τους κ.ο.κ. Ξέρετε τώρα, δεν είναι και τόσο απλά τα πράγματα όταν ψάχνεις τον ιδανικό, αλλά ούτε κι όταν σε παρατάει επειδή βρήκε μια άλλη ή σε βομβαρδίζει με ψέμματα ή σε εκμεταλλεύεται είναι ωραίο. Αλλά και πού να τόν-βρεις τον ιδανικό; Ε;
Στην πρωτοπρόσωπη ημερολογιακή αφήγηση, η ηρωίδα, μας εξιστορεί έναν ολόκληρο, θεοπάλαβο, χρόνο της ζωής της στη διάρκεια του οποίου έγιναν τα πιο απίθανα (τα πιο πιο πιο... πιο «πιο» δεν έχεις) γεγονότα. Ένας χρόνος που άλλαξε ολόκληρη τη ζωή της ορμητικά, αυτοβούλως, καθοριστικά και μόνιμα. Κι ένας χρόνος που δεν γίνεται να ξεχάσεις είτε είσαι η Αλεξία είτε ο αναγνώστης της Συκιανάκη.
Πολύ και καλό γέλιο σε περιμένει (επίσης σε περιμένουν και βλέμματα απορίας αν επιχειρήσεις μια ανάγνωση σε δημόσιο μέρος αλλά κάνε πώς δεν βλέπεις κι όλα καλά) σε αυτό το αστείο, όσο δεν πάει, μυθογράφημα που είναι τελείως παλαβό (ως πλοκή) αλλά ταυτοχρόνως σοβαρό (όσο κι εκεί που χρειάζεται), συγκινητικό και φορτισμένο στα σημεία. Επιπλέον, δίνει μια «μπουκιά» περιπέτειας και μία αγωνίας, για την ποικιλία.
Καλύτερα να μην αποκαλύψω κάτι από τη δράση. Διάφοροι χαρακτήρες, άκρως γοητευτικοί, λαμβάνουν μέρος στο βιβλίο κρατώντας σημαντικότατους ρόλους αλλά, αν θέλετε να γίνω πιο ρομαντική, αρκεί να σας πω πως εδώ μέσα εσωκλείεται όλη τη ομορφιά του κόσμου. Και βρίσκεται σε ένα συναίσθημα που η συγγραφέας περιγράφει ως εξής: Με πήρε αγκαλιά και επιτέλους ένιωσα ότι βρισκόμουν σπίτι μου. Επίσης, εσωκλείονται και πολλές αξίες και σοφιστίες, που σε πάνε μπροστά, όπως όταν η ηρωίδα λέει: ...μόνοι μας φτιάχνουμε τη μοίρα μας, οπότε εγώ θα έκανα τη ζωή μου όπως την ήθελα.
Πρόκειται για άκρως σαγηνευτικό βιβλίο και απίστευτα απολαυστικό, που δεν θέλεις να αφήσεις από τα χέρια σου. Οι τρελές σκηνές του σε διασκεδάζουν τα μάλα και σε κάνουν να γελάς με έντονα χαχανητά (αν είστε ντροπαλοί –ή έχετε άγνοια κινδύνου– δοκιμάστε να το διαβάσετε εντελώς μόνοι· εγώ πάντως που το είχα βάλει στην τσάντα της θαλάσσης και το διάβαζα στην πλαζ έγινα στόχος πολύ γρήγορα –πείτε στη συγγραφέα ότι το «πούλησα» σε πέντ' έξι–, αλλά υπάρχει πάντα η πιθανότητα να ποντάρετε σε αυτό ακριβώς οπότε...) ενώ η αισθηματική του ιστορία είναι από εκείνες που θα χαρακτήριζα απρόβλεπτες και, παράλληλα, μοναδικές.
Αν υπάρχει μια σύγχρονη Σταχτοπούτα (χωρίς την κακιά μητριά, το γοβάκι και τις κολοκύθες, καταλάβατε πώς το λέω) τότε αυτή λέγεται Αλεξία ενώ ο καλός της είναι ο πιο πιο πιο πιο... τέλειος άντρας του κόσμου: είδωλο, ο πόθος όλων των γυναικών, συναρπαστικός, υπερυπέροχος, εξαιρετικός κ.α. κι αυτή η συνθήκη κατατάσσει την κυρία Συκιανάκη στους παραμυθάδες που άγγιξαν το ιδανικό αντικείμενο πόθου.
Αν με ρωτάτε –το γνωρίζω ότι δε με ρώτησε κανείς αλλά αφού θα σας τα πω που θα σας τα πω...– το βιβλίο λειτουργεί ως ψυχοθεραπεία, αγχολυτικό χάπι, ψυχαγωγία και ξέσκασμα μαζί. Επίσης, σε ταξιδεύει και σε συναρπάζει. Τελικά σε κερδίζει με το σπαθί του. Επιβάλλεται δε για όσες αισθάνονται κάπως ντάουν.
Είναι μια αισθηματικοκοινωνική κωμωδία που θα θυμάστε.
Αναζητήστε το!
