Τους προβληματισμούς και τις ανασφάλειες ενός κοριτσιού λίγο πριν το κατώφλι της εφηβείας, υπό τη μορφή ημερολογίου, διατυπώνει πολύ εύστοχα και με αρκετή δόση χιούμορ, η πρωτοεμφανιζόμενη στα γράμματα Άννα Λύκου. Ένα ημερολόγιο σαν αυτό που αρκετοί από μας, λίγο πολύ, κρατήσαμε κάποια στιγμή στα παιδικά/εφηβικά μας χρόνια. Άλλοι γιατί θέλαμε ν' αποτυπώσουμε τις σκέψεις για ό,τι αλλόκοτο ή θαυμαστό μας περιέβαλλε, άλλοι για να πειραματιστούμε με τις λέξεις και τον κόσμο της γραφής, πάντως όλοι βρήκαμε καταφύγιο και θαλπωρή στη μυστική αυτή κρυψώνα.
Η ηρωίδα μας, η Φερενίκη, στα δώδεκά της, έχει πολλά να την απασχολούν. Αναπάντητα ερωτήματα και απορίες ταλανίζουν την εύθραυστη ύπαρξή της. Αν και όπως σχολιάζει η ίδια, υστερεί στον προφορικό λόγο, στα γραπτά της στο σχολείο δείχνει αξιοθαύμαστο ζήλο και ύστερα από παρότρυνση των γονιών, αποφασίζει να καταπιαστεί με το γράψιμο.
Απευθύνεται στο ημερολόγιο, σαν σε έμπιστο φίλο, κάποιον που θα είναι εκεί για να την ακούσει, γιατί ξέρει πως δεν θα την προδώσει ποτέ. Είναι ο προσωπικός της εξομολόγος, ο συνδετικός κρίκος με ό,τι την απομονώνει. Έχει τόσα να διαχειριστεί, το σύμπαν της γεμάτο! Το διαζύγιο των γονιών της, τον πρόωρο θάνατο του λίγων μηνών αδερφού, τις σκέψεις που άλλοτε είναι φωτεινές σαν λιακάδα και άλλες φορές σκοτεινές σαν εφιάλτη…
Όλα την εντυπωσιάζουν, για όλα έχει κάτι να πει… κι επειδή θησαύριζαν καιρό μέσα της, το ξέσπασμά της στο χαρτί είναι μια γενναία κατάθεση ψυχής, πνοή ελευθερίας στα πρέπει των μεγάλων, ένα δημιουργικό παράθυρο, τέλος, στη φαντασία που αφήνει ανοιχτό κάθε ορίζοντα.
Σ' αυτό το καταφύγιο είμαστε κι εμείς ευπρόσδεκτοι. Τα όσα, με πολύ χαριτωμένο τρόπο περιγράφει, αφορούν και εμάς. Γιατί ποιος ή ποια δεν θυμάται τον πρώτο παιδικό έρωτα από το σχολείο, την αγαπημένη δασκάλα, τις φιλίες, τις αμέριμνες βόλτες στα πάρκα συνοδεία των γονέων, τα ήσυχα απογεύματα μιας Κυριακής;
Η Φερενίκη όμως, δεν μιλά μόνο γι' αυτά. Ο δύσκολος αποχωρισμός απ' τον πατέρα, που βλέπει αραιά και πού, ο νέος σύντροφος της μητέρας, η διαμάχη των γονιών, ο κόσμος ραγισμένος… κι εκείνη ένα κομμάτι του παζλ που παλεύει να ενωθεί με τα υπόλοιπα… χείμαρρος τα όσα την πνίγουν. Ο νέος φίλος την ακούει προσεχτικά, είναι δίπλα της, πρέπει όλα να ειπωθούν… κι ενώ στην αρχή εξομολογείται σε τακτική βάση όσα την βασανίζουν, κατόπιν του απευθύνεται σε πιο αραιά διαστήματα, μόνο όταν έχει συμβεί κάτι σημαντικό… φαίνεται πως οι εκμυστηρεύσεις της, αρχίζουν σιγά σιγά να την απελευθερώνουν· αυτή η φιλία θα διαρκέσει όσο διαρκούν και οι αγωνίες. Έναν χρόνο, ώσπου να τελειώσει την έκτη δημοτικού.
Στο ενδιάμεσο θα παρελάσουν πανηγυρικά οι χαρές πλάι στις λύπες, οι φοβίες με το θάρρος… θα μάθουμε τις αγαπημένες της συνήθειες, θα κάνουμε παρέα με τον παιχνιδιάρη γάτο, θ' απολαύσουμε το πρωινό μας κοιτάζοντας τα σύννεφα που αλλάζουν σχήματα στον ουρανό…
Κι εντέλει θ' ανακαλύψουμε πως το πιο φωτεινό, ελπιδοφόρο της όνειρο, αυτό που παίρνει κουράγιο και δύναμη σαν αναπολεί, είναι ένα καλάθι με πρασινισμένες πατάτες, που άνθισαν και απλώθηκαν σε ολάκερη την κουζίνα…σαν την μικρή μας ηρωίδα που βιάζεται ν' ανθίσει, σαν όλους εμάς που ήμασταν κάποτε παιδιά.
Είμαι πλέον σίγουρη πως κάπου στις εβδομήντα σελίδες αυτού του ημερολογίου, έχω απαντηθεί με τη συγγραφέα, έχω γνωρίσει ένα κομμάτι, μικρό ίσως, από τα παιδικά της χρόνια…
Τι λέτε; πάμε κι εμείς ν' ανακαλύψουμε πού έχουμε καταχωνιάσει το δικό μας;
Η παιδική μας ηλικία είναι εκεί και περιμένει.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Το βιβλίο Ανθισμένες πατάτες της Άννας Λύκου, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Άνω Τελεία.
