Χρήστου Ντικμπασάνη
Μπορεί να κρύβεσαι
στις ρίζες των εξώκοσμων δέντρων,
στις ενοχές των πεθαμένων αστεριών,
στις μαύρες τρύπες των τύψεών μου,
στην ανήσυχη αρμονία της διαστρικής σκόνης,
Δε ξέρω πια πόσες ημέρες
κάθομαι και αφουγκράζομαι
τον ήχο της ανάσας σου Ζωή
Σαφώς το κορμί σου είναι εύπλαστο
μέσα στην ακαμψία του,
μαλακό σαν ένα λευκό περιστέρι
που καταφέρνει να τραβήξει το ενδιαφέρον μου,
καθώς πέφτει εκούσια στο στόμα του σκοταδιού
μα εγώ εξακολουθώ να σε ακούω Ζωή μου
Δεν έχω χάσει ούτε μια κραυγή σου
🍃
Copyright © Χρήστος Ντικμπασάνης All rights reserved, 2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Συνοδεύεται από πίνακα Γιώργου Αναστασιάδη (Narcissus and Echo, μελάνι, 2022)