Τρία σκαλοπάτια από το πεζοδρόμιο

Μάνου Καραβασίλη

Μονόλογος

Ρόλος: Άντρας (45 ετών)

Εικόνα πρώτη

Σκηνικό ένα μικρό δωμάτιο. Γραφείο, καρέκλα, ένα κρεβάτι κ.ά. Με το άνοιγμα των φώτων βλέπουμε τη σκηνή άδεια. Μπαίνει μέσα ο Άντρας, φοράει γυαλιά και φθαρμένα ρούχα. Κρατάει στα χέρια του μια κλειστή ομπρέλα.

Άντρας: Μέρα και η σημερινή! Να πάει και να μην ξανάρθει! Ακούς εκεί; Να μου πει εμένα ο διευθυντής ότι δεν κάνω καλά τη δουλειά μου! Όχι. Δεν το δέχομαι. Είκοσι χρόνια εκεί μέσα έχω δώσει το αίμα μου και την ψυχή μου! Εγώ κρατάω το γραφείο! Μπορεί να είμαι ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων και κάπως ταπεινός αλλά όχι, δεν μπορώ να το καταπιώ αυτό! Όχι, δεν μπορώ! Εγώ τη δουλειά μου την θεωρώ λειτούργημα και το γραφείο σπίτι μου! Δεν μιλάω μια, δεν μιλάω δύο, αλλά όχι, φτάνει, μέχρι εδώ. Όχι να δουλεύω από το πρωί μέχρι το βράδυ σαν το σκυλί να παίρνω και μισθό τρεις και εξήντα και να τα ακούω κιόλας! Πάει πολύ, πάει πολύ! Πες κύριε διευθυντά και μια καλή κουβέντα, δεν θα την πεις στον βρόντο! Είμαι ένας υποδειγματικός υπάλληλος. Δουλεύω λες και είναι δική μου η επιχείρηση! Τόσο πολύ αγαπάω την εργασία μου και τον χώρο στον οποίο εργάζομαι. Δεν έχω κάνει κάτι στη ζωή μου για εμένα, ούτε ένα δώρο δεν μου έχω πάρει! Και όμως ποτέ μου δεν διαμαρτυρήθηκα. Δεν πειράζει έλεγα, την άλλη φορά, έχει ο Θεός. Αλλά την άλλη φορά και την άλλη φορά, πέρασαν τα χρόνια και δεν μου έδωσα τίποτα. Τίποτα απολύτως. Ούτε ένα ταξίδι δεν έκανα στη ζωή μου, και γιατί να το κάνω το ταξίδι; Με τι λεφτά; Μία δεν μου μένει και ας δουλεύω τόσο πολύ και με τέτοια θέρμη! Τίποτα δεν πήρα για εμένα. Ούτε μια καμπαρντίνα για αυτές τις κρύες μέρες και νύχτες! Δεν βαριέσαι!

(Του φεύγει σιγά σιγά ο θυμός)

Ούτε ένα σπιτάκι δεν έχω δικό μου! Αυτό το δωμάτιο μόνο έχω. Τρία σκαλιά κάτω από το πεζοδρόμιο! Πότε μου δεν ήθελα ανέσεις! Δεν γύρεψα ποτέ μου μια μεγάλη και άνετη ζωή! Απλά πράγματα ήθελα πάντα στη ζωή μου. Τα απλά είναι πάντα και τα καλύτερα. Λίγα πράγματα και έχω το κεφάλι μου ήσυχο. Η ευτυχία δεν βρίσκεται στα υλικά αγαθά, στην ψυχή μας βρίσκεται. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι είναι καλός ο διευθυντής μου. Μου δείχνει εμπιστοσύνη. Ορίστε!

(Βγάζει από το σακάκι του τρεις δεσμίδες με λεφτά)

Μου τα εμπιστεύτηκε. Μου τα έδωσε για να τα καταθέσω την Δευτέρα στην τράπεζα. Θα πήγαινα σήμερα αλλά είχαν απεργία. Δευτέρα πρωί πρωί τα πάω για κατάθεση και μετά στη δουλειά μου! Εμένα μου αρέσουν οι νοικοκυρεμένες δουλειές! Βεβαίως! Άλλωστε, για να πω και την αλήθεια, δεν με γεμίζει χαρά η σκέψη ότι θα έχω δύο ολόκληρες μέρες τόσα χρήματα σπίτι μου. Χρήματα! Για αυτά εδώ τα ρημάδια έχουν σκοτώσει άνθρωπο! Κακό πράγμα τα λεφτά! Δηλαδή, όχι ακριβώς κακό πράγμα, αλλά... τα λες και μπελά! Με αυτά τα χρήματα θα αγόραζα αυτό εδώ το δωματιάκι! Αλλά δεν είναι δικά μου! Είναι δικά μου; Όχι δεν είναι δικά μου. Θα ήθελα βέβαια να ήτανε αλλά... δεν βαριέσαι! Και τι να τα κάνω; Βέβαια ο διευθυντής μου κάτι θα τα κάνει αλλά δεν βαριέσαι! Πρέπει να βρω ένα μέρος για να τα βάλω. Αλλά πού

(Πιάνει το κεφάλι του)

Αμάν, κάθε τρεις και λίγο αυτός ο φρικτός πονοκέφαλος. Πω πω! Πολύ ενοχλητικός. Τέλος πάντων. Πού μπορώ να τα βάλω για να μην τα βρει κανείς. Δεν περιμένω κανέναν βέβαια μέσα στο Σαββατοκύριακο αλλά κάπου θέλω να τα βάλω για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο. Πού όμως; Πότε μου δεν έχω πιάσει στα χέρια μου τόσα πολλά χρήματα. Χμ, δεν είναι τελικά και τόσο μπελάς όσο νόμιζα. Το χρήμα ανοίγει πόρτες, έτσι έλεγε ο μακαρίτης ο πατέρας μου. Κι εδώ που τα λέμε ποτέ μου, στα σαράντα πέντε μου χρόνια που ζω, δεν μου άνοιξε ποτέ καμία πόρτα. Ωραία αυτή η αίσθηση. Η αίσθηση του να έχεις χρήματα! Α, το βρήκα! Θα τα βάλω στο κρεβάτι μου, δεν θα το υποψιαστεί κανένας!

(Βάζει τα χρήματα κάτω από το μαξιλάρι του)

Ωραία θα κοιμηθώ απόψε! Αχ!

(Βγάζει το σακάκι του)

Και αυτή η υγρασία άλλο πράγμα, χτυπάει στα κόκαλα.

(Βάζει το σακάκι στον καλόγερο. Κάθεται στο γραφείο του, βγάζει τα γυαλιά του, ανοίγει το συρτάρι του γραφείου του και βγάζει ένα κουλούρι. Το τρώει)

Έχει ξεραθεί λίγο. Αλλά καλό είναι. Αν πεινάς είναι καλό.

(Πιάνει το κεφάλι του για μια στιγμή, μετά κόβει κι άλλο κουλούρι και τρώει, χτυπάει το τηλέφωνο, το σηκώνει)

Ναι. Ο ίδιος. Ποιος είπατε ότι είστε; Α, εσείς γιατρέ. Τι κάνετε; Οι εξετάσεις; Για τους πονοκεφάλους μου. Ε,  λοιπόν; Τι λένε οι εξετάσεις;

(Παγώνει για λίγο το ύφος του)

Δύο μήνες; Είναι τόσο σοβαρά τα πράγματα, ε; Δεν... Δεν το είχα φανταστεί! Νόμιζα πως ήταν κάτι πιο απλό. Ναι καταλαβαίνω. Σε δύο μήνες θα είμαι στον πατέρα μου! Ευχαριστώ γιατρέ! Χαίρετε!

(Κλείνει το τηλέφωνο)

Δεν είναι δυνατόν! Δύο μήνες ζωή έχω. Μόνο δύο μήνες ζωής. Και δεν έχω πάρει την καμπαρντίνα που τόσο πολύ ήθελα! Ούτε μια καμπαρντίνα δεν μου πήρα! Ωραία με φρόντισα! Πολύ ωραία με φρόντισα!

(Ανάβει τσιγάρο)

Δεν μπορώ να το πιστέψω! Μου φαίνεται σαν μια κακόγουστη φάρσα! Μια ανόητη φάρσα! Εγώ... τόσο νέος... φεύγω; Τώρα;

(Σηκώνεται)

Δεν ξέρω τι να πω, τα έχω χαμένα. Μια ολόκληρη ζωή δούλευα νύχτα μέρα, γινόμουνα θυσία για τους άλλους, για τους φίλους μου, τους συναδέλφους μου, για το καλό της επιχείρησης, για τον διευθυντή μου. Όχι, όχι! Δεν έκανα κάτι καλό για εμένα! Δεν μου έδωσα τίποτα, δεν μου πρόσφερα το παραμικρό! Είχα χρόνο, έτσι έλεγα, έτσι νόμιζα. Ε, ήμουνα ανόητος και αφελής! Δεν έχω χρόνο. Δύο μήνες, αυτό μόνο έχω, τίποτα άλλο. Δύο μήνες και μετά η αιώνια παύση! Ω Θεέ μου, ήμουν απροετοίμαστος! Και φυσικό είναι. Πού να φανταστώ ότι... Μου φαίνεται στα αλήθεια απίστευτο!

Σιγά σιγά σβήνουν τα φώτα μέχρι που γίνεται απόλυτο σκοτάδι

Εικόνα δεύτερη

Στον ίδιο χώρο. Λίγη ώρα αργότερα.

Άντρας: Δηλαδή κάνοντας έναν μικρό απολογισμό, έζησα σαρανταπέντε χρόνια και δεν κατάφερα τίποτα στη ζωή μου. Τίποτα απολύτως. Δεν παντρεύτηκα. Δεν έκανα παιδιά. Δεν αγάπησα. Δεν διεκδίκησα αυτά που έπρεπε γιατί δεν ήθελα να στεναχωρήσω τους άλλους. Δεν μου έδωσα τίποτα γιατί περίμενα το αύριο για να μου δώσω, που τώρα αυτό το αύριο έχει γίνει χθες και μακρινό παρελθόν! Μπράβο, πολύ ωραία τα κατάφερα, μπράβο μου! Ε, λοιπόν έχω αρχίσει να πιστεύω ότι είμαι ηλίθιος! Από το κεφάλι μου δεν έκανα τίποτα στη ζωή μου! Από την εντιμότητά μου. Μην μιλήσεις θα πληγώσεις τον έναν, μην απαιτήσεις θα στεναχωρήσεις τον άλλον, ωραία ούτε πλήγωσα ούτε στεναχώρησα κανέναν, μόνο έναν, αυτόν που έπρεπε να είχα αγαπήσει πιο πολύ και δεν τον αγάπησα. Εμένα! Ναι, εμένα! Αλλά αν δεν έχει απαιτήσεις ο άνθρωπος για τον εαυτό του, έχει λύπη στην έξοδο της ζωής του! Τι θα μπορούσα να είχα κάνει και δεν το έκανα; Χμ, βρε χρόνε, τι κείμενα γράφεις πάνω στις ζωές μας! Ξεπερνάς την φαντασία όλου του κόσμου! Κρίμα, κρίμα! Και ήθελα τόσο μια καμπαρντίνα! Τώρα, άστην! Και με καμπαρντίνα και χωρίς καμπαρντίνα ξέρω τι θα γίνει! Ό,τι περιμένατε να γίνει σε πολλά χρόνια γίνεται σε δύο μήνες! Τώρα δεν μπορώ όμως να κάνω τίποτα! Σαν τι θα μπορούσα δηλαδή να έκανα τώρα; Άλλωστε ότι γράφει δεν ξεγράφει! Θα πεθάνω! Ωραία! Σχήμα λόγου δηλαδή το ωραία!

(Μικρή παύση)

Μήπως θα μπορούσα να έκανα τώρα κάτι για εμένα; Έστω να με αγαπήσω και τώρα; Τις τελευταίες στιγμές μου; Αλλά πώς; Τι μπορώ να κάνω τώρα για εμένα; Τι μπορώ να μου προσφέρω; Αφού και να θέλω δεν μπορώ. Δεν γίνεται, αφού δεν έχω χρήματα, να πάω ένα ταξίδι, να κάνω κάτι, έτσι για να με ευχαριστήσω. Πώς θα γίνει κάτι τέτοιο; Αφού μου λείπουν τα χρήματα.

(Κοιτάζει στο κρεβάτι του)

Ε; Όχι, όχι βρε συ, όχι. Τι είναι αυτό που σκέφτηκες; Εσύ; Σε όλη σου τη ζωή ήσουνα τίμιος, τι κοιτάς τώρα τα ξένα χρήματα; Αυτά δεν είναι δικά σου. Μην τα κοιτάς! Ο καθένας θα κοιτάει τα χρήματά του. Εσύ κοίτα τα δικά σου! Πού είναι τα δικά σου χρήματα; Πού τα έχεις βάλει; Α, εδώ είναι!

(Πηγαίνει και ανοίγει ένα συρτάρι, βγάζει κάτι κέρματα)

Ορίστε τα δικά σου χρήματα. Αυτά εδώ είναι! Με αυτά μπορείς να πάρεις ό,τι θες.

(Απογοητευμένος)

Η αλήθεια τώρα που το σκέφτομαι είναι ότι δεν είναι και τόσα πολλά. Ίσως να μην φτάνουνε για να κάνω κάτι για εμένα. Για να μου πάρω ένα δώρο. Για να μου προσφέρω κι εμένα κάτι μετά από τόσα χρόνια. Αλλά δεν πειράζει. Ίσως αργότερα να μπορέσω να μου κάνω ένα δώρο. Έτσι, για να ευχαριστηθώ και εγώ προσφέροντας κάτι στον εαυτό μου. Κάτι μικρό. Ότι... ότι με έχω αγαπήσει τελικά. Ότι τα πάω καλά με εμένα. Κάποια άλλη στιγμή ίσως καταφέρω αυτό που τώρα δεν μπορώ να δώσω στον εαυτό μου. Ένα μικρό δώρο ότι δεν με προσπέρασα και ότι κάτι άξιζα και εγώ. Και αν δεν βρήκα ποτέ έναν άνθρωπο για να με αγαπήσει δεν πειράζει. Αγάπησα εγώ τον εαυτό μου! Φτάνει αυτό, έτσι δεν είναι; Και αν δεν είναι κάτι ολοκληρωμένο, είναι σίγουρα κάτι καλό. Κάτι που όλοι μας πρέπει να κάνουμε. Αυτό θα είναι το καλύτερο δώρο για εμάς, να αγαπάμε αυτό που είμαστε. Και ας μην είμαστε και τέλειοι! Άλλωστε κανένας μας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι τέλειος! Και κάποια στιγμή θα μου πάρω την καμπαρντίνα που τόσο πολύ μου αρέσει. Έχω δύο μήνες καιρό! Ας την πάρω και την τελευταία μέρα, δεν έχω πρόβλημα! Καλοδεχούμενη είναι πάντα η καμπαρντίνα για εμένα! Άλλωστε δεν χρειάζονται τα χρήματα για να είναι κανείς ευτυχισμένος. Ή χρειάζονται; Όχι! Δεν χρειάζονται. Η ευτυχία ξεκινάει από αλλού. Από την ψυχή μας. Από την καρδιά μας. Από αυτά που θέλουμε, από αυτά που σκεφτόμαστε. Άρα, μπορώ να βρω την ευτυχία μέσα μου. Μπορώ να χαμογελάω και να νιώθω ευτυχία με απλά καθημερινά πράγματα. Μπορώ να πάω και να σταθώ στον καθρέφτη και να μου πω «εσένα πολύ σε αγαπάω». Δεν έχει σημασία που δεν το είχα κάνει ποτέ μου. Μπορώ να το κάνω τώρα. Ποτέ δεν είναι αργά για τίποτα. Χμ, μετά τους δύο μήνες για εμένα θα είναι αργά! Αλλά πάλι... μήπως έκανε λάθος ο γιατρός; Μήπως αυτά τα αποτελέσματα των εξετάσεων δεν αφορούν εμένα; Βέβαια θα μου πεις, ο άνθρωπος γιατρός είναι, επιστήμονας, αλλά λέω μήπως έκανε λάθος; Άλλωστε άνθρωπος είναι! Όλοι οι άνθρωποι κάνουμε λάθη! Έτσι δεν είναι; Γιατί να μην έκανε και αυτός ένα λάθος; Η αλήθεια είναι ότι έχω δυνατούς πονοκεφάλους, με μεγάλη διάρκεια κιόλας, αλλά αυτό συμβαίνει σε πολλούς, σε πάρα πολλούς ανθρώπους. Απέχει πολύ αυτό που νιώθω με αυτό που μου είπε ο γιατρός! Είναι άλλη κατηγορία! Τελείως άλλη! Μήπως έκανε λάθος. Μήπως. Δεν ξέρω τι να πω. Το εύχομαι πάντως να έχει κάνει λάθος. Αλλά όχι! Δεν έχει κάνει κανένα λάθος ο άνθρωπος. Και οφείλω να αποδεχτώ αυτό που έγινε.

(Θυμώνει)

Πήγα και έκανα εξετάσεις μόνο και μόνο από περιέργεια για το από πού μπορεί να οφείλονται αυτοί οι πόνοι στο κεφάλι μου. Δεν περίμενα να ακούσω κάτι τέτοιο! Άκου δύο μήνες. Δύο μήνες. Όσο και να θέλω να το αποδεχτώ είναι πολύ σύντομο αυτό το διάστημα. Άντε να το αποδεχτώ και να προσπαθήσω να ζήσω ό,τι δεν έζησα μέσα σε σαρανταπέντε χρόνια ζωής! Ωραία πες το αποδέχομαι. Πάει αυτό, το αποδέχτηκα. Πώς θα μπορέσω να ζήσω μέσα σε δύο μήνες ό,τι δεν έζησα μέσα σε τόσα χρόνια; Πραγματικά μου φαίνεται πάρα πολύ δύσκολο.

(Μικρή παύση)

Ποτέ μου δεν σκέφτηκα τον εαυτό μου. Ποτέ μου δεν έκανα κάτι για εμένα. Πότε μου δεν κοίταξα τι έχω ανάγκη να κάνω για εμένα, τι μου λείπει, τι μου χρειάζεται, κάτι που θα με εξελίξει σαν άνθρωπο και θα με κάνει ακόμα πιο ολοκληρωμένο. Ποτέ μου δεν τα σκέφτηκα όλα αυτά. Ποτέ μου! Δυστυχώς. Τώρα όμως θα τα σκεφτώ. Θα τα σκεφτώ και θα τα κάνω πράξη. Βεβαίως! Πρώτα πρώτα, θέλω να θέσω στον εαυτό μου ένα ερώτημα. Γιατί δεν παντρεύτηκα; Μπορεί να μην έχω πολλά χρήματα, αλλά αυτό δεν είναι απάντηση ειλικρινής που δικαιολογεί την, ας πούμε, εργένικη ζωή μου. Η μόνη απάντηση που μου έρχεται τώρα στο μυαλό μου, είναι ότι δεν παντρεύτηκα επειδή δεν με πρόσεξα! Άστο για πιο μετά έλεγα και άστο για πιο μετά! Σαρανταπέντε πήγα! Και αν δεν έβγαιναν αυτές οι εξετάσεις, νομίζω ότι θα το σκεφτόμουν αυτό όταν θα πήγαινα εξήντα! Ωραία. Πες ότι εδώ απάντησα, και με όλη μου την ειλικρίνεια μάλιστα. Τώρα τι μπορώ να κάνω; Είπαμε έχω δύο μήνες καιρό! Νομίζω ότι δεν προλαβαίνω να παντρευτώ! Πότε να βρω γυναίκα; Πότε να αγαπηθούμε; Πότε να παντρευτούμε; Δεν φτάνει ο χρόνος μου, δεν φτάνει! Και μετά η σύζυγος μου να μείνει χήρα; Όχι! Κάτι άλλο πρέπει να γίνει. Κάτι που μπορεί να είναι ακόμα και πιο σημαντικό από τον γάμο! Τι να είναι άραγε πιο σημαντικό από τον γάμο; Η αγάπη! Ναι, αυτό είναι! Η αγάπη είναι πάντα πιο σημαντική από τον γάμο! Η αγάπη είναι πιο σημαντική από όλα! Άρα λοιπόν πρέπει να βρω μια γυναίκα και να την αγαπήσω. Βέβαια αυτά τα πράγματα δεν γίνονται σχεδιασμένα. Αλλά δεν έχω και πολύ χρόνο. Είπαμε, δύο μήνες. Μόνο δύο μήνες. Άρα λοιπόν, θα βρω μια γυναίκα, χμ, μεταξύ τριάντα δύο με σαράντα είναι καλά. Θα έρθουμε κοντά. Πολύ κοντά. Και αυτό είναι! Θα ζήσω κάτι που δεν έχω ζήσει. Αυτό είναι το πρώτο που θα κάνω για εμένα. Αυτό είναι ότι σημαντικότερο για τα προσωπικά ενός άντρα! Και για τη γυναίκα το ίδιο ισχύει βέβαια. Θέλω όμως να κάνω και κάτι άλλο. Θέλω κάτι που να αφορά το επάγγελμά μου. Λοιπόν, τη Δευτέρα το πρωί πηγαίνω στο γραφείο του διευθυντή μου. Του χτυπάω την πόρτα με θάρρος και του ζητάω αύξηση και προαγωγή! Εάν δεχτεί τα αιτήματά μου έχει καλώς, εάν δεν τα δεχτεί πολύ απλά παραιτούμαι. Δεν έχω κανέναν σκοπό να περάσω τους τελευταίους μήνες της ζωής μου σε ένα μουχλιασμένο γραφείο με μισθό τρεις και εξήντα! Ούτε στην ίδια θέση που είχα από νεαρός. Την αξίζω άλλωστε την προαγωγή. Τόσα προσφέρω κάθε μέρα επί τόσα χρόνια στην επιχείρηση αυτή! Πρέπει να διεκδικήσω το δίκιο μου! Ποτέ μου δεν το διεκδίκησα, ε, ας το διεκδικήσω λοιπόν τώρα! Τώρα που πεθαίνω έβαλα μυαλό τελικά! Άρα έχουμε και λέμε. Θα αγαπήσω και θα πάρω αύξηση και προαγωγή! Ωραία! Λαμπρά! Βέβαια τώρα θα μου πει κανείς τι στο καλό θέλω αύξηση για τους δύο τελευταίους μήνες της ζωής μου; Δίκιο έχεις, μόνο που δεν είναι η αύξηση το ζητούμενο αλλά η προσωπική μου ικανοποίηση! Να ευχαριστηθεί και εμένα η ψυχή μου! Και όταν φύγω από αυτόν τον κόσμο, που είναι μέσα στην ανισότητα, να λέω έκανα το ένα, έκανα το άλλο, έκανα όμως και το σπουδαιότερο. Με αγάπησα.

(Παύση)

Όσον αφορά τη δουλειά μου, από τη Δευτέρα. Τώρα το άλλο θέμα, της αγάπης, από αύριο. Θα πλησιάσω μια γυναίκα που δεν ξέρω, θα πλησιάσω μια γυναίκα που μου είναι τελείως άγνωστη. Άγνωστη και ξένη. Ή όχι; Μήπως υπάρχει κάποια γυναίκα ελεύθερη, που τέλος πάντων είχε δείξει για εμένα κάποιο ενδιαφέρον; Μήπως δεν την είχα προσέξει τόσα χρόνια; Και πώς να την πρόσεχα να μου πεις; Σήκωνα καθόλου κεφάλι από τα γραφεία της επιχείρησης; Καθόλου. Δουλειά και μόνο δουλειά! Ήμουνα μια ζωή πολύ ταπεινός άνθρωπος! Καλή η ταπεινότητα αρκεί να μην αδικούμε τον εαυτό μας! Και εγώ, κακά τα ψέματα, έχω αδικήσει πολύ τον εαυτό μου! Τόσο πολύ που θα νόμιζε κάποιος πως δεν με αγάπησα ποτέ. Ποτέ μου! Και τώρα να σκεφτώ πια γυναίκα μπορεί να είναι γοητευμένη από εμένα και που θα θέλει να φτιάξουμε κάτι ωραίο, κάτι όμορφο! Κάτι που θα μείνει και μετά από το πέρασμά μας σε αυτή τη ζωή! Στο γραφείο; Όχι, όχι καμία. Δύο είναι, αλλά είναι παντρεμένες, η μια έχει και δύο παιδιά. Σε άλλον χώρο; Αλλά σε ποιον άλλον χώρο θα μου πεις; Μια ζωή σπίτι δουλειά, δουλειά σπίτι ήμουνα. Κανένα ενδιαφέρον δεν παρουσιάζει η ζωή μου! Λες και κοιμότανε η ευτυχία μου! Χμ, για φαντάσου! Στη γειτονιά; Στον μικρόκοσμό μου; Όχι, όχι τίποτα! Άρα λοιπόν θα είναι καινούργια η γυναίκα! Ωραία. Θα αρχίσω να πηγαίνω σε μέρη που δεν πήγαινα. Θα αρχίσω να ζω ότι δεν ζούσα. Θα πηγαίνω σε εστιατόρια ας πούμε. Θα πηγαίνω στο σινεμά. Άλλωστε μου αρέσουν οι ταινίες! Θα πηγαίνω στο θέατρο! Έχει κόσμο αρκετό σε αυτά τα μέρη! Ωραία! Ξεκινάω από αύριο. Μόνο που πρέπει να αλλάξω τα ρούχα μου! Είναι παλιά και φθαρμένα! Θα πρέπει να φορέσω κάτι άλλο. Κανένα ρούχο της προκοπής τέλος πάντων! Αλλά πού να το βρω τώρα; Δεν έχω χρήματα! Λίγα έπαιρνα και τα έδινα. Ποιος έχει ανάγκη; Εσύ; Εγώ είμαι εδώ. Βάλε και το νοίκι, βάλε και το φως. Βάλε τα έξοδα του μήνα όλα, πού να φτάσουν τα χρήματα; Μόνο κάτι κέρματα μου έμειναν! Α, το βρήκα! Αυτό είναι, πώς δεν το είχα σκεφτεί; Θα ζητήσω τα ρούχα από έναν συνάδελφό μου! Είναι σε καλύτερη οικονομική κατάσταση από εμένα! Ε, καλά έκανε ο άνθρωπος! Να κοιτάμε πρώτα τον εαυτό μας και μετά τους άλλους! Αυτό είναι το σωστό! Από εμάς ξεκινάνε όλα! Αν δεν αγαπήσουμε πρώτα εμάς, πώς θα αγαπήσουμε τους άλλους; Αν δεν φροντίσουμε πρώτα εμάς, πώς θα φροντίσουμε τους άλλους; Έτσι είναι, έτσι είναι! Να είμαστε εμείς πρώτα καλά με εμάς, με τους εαυτούς μας κι έτσι θα μπορούμε και θα είμαστε σε θέση να είμαστε σημαντικοί για τον συνάνθρωπό μας! Ωραίες φιλοσοφίες! Όταν φτάνεις στην άκρη του γκρεμού τα σκέφτεσαι έτσι. Πριν όμως από αυτό δεν σκέφτεσαι τίποτα, γιατί δεν σκέφτεσαι τον εαυτό σου!

(Μικρή παύση)

Αύριο το πρωί θα περάσω από το σπίτι του συναδέλφου μου. Θα τον παρακαλέσω για ένα παντελόνι και ένα πουκάμισο... εάν έχει και καμία καμπαρντίνα, έστω και λίγο φθαρμένη και δεν την χρειάζεται δηλαδή ο άνθρωπος, ας μου την δώσει. Ωραία! Πάει και αυτό. Δεν έχω σκοπό να του πω ότι πεθαίνω. Δεν υπάρχει λόγος. Αυτό θα είναι το δικό μου μυστικό που δεν θα αποκαλύψω ποτέ μου και σε κανέναν. Τουλάχιστον, όχι πέντε δέκα μέρες πριν συμπληρωθούν οι δύο μήνες μου. Οι τελευταίοι δύο μου μήνες.

(Πιάνει το κεφάλι του)

Σκοτάδι

Εικόνα τρίτη

Φως. Στον ίδιο χώρο. Το άλλο βράδυ.

Άντρας (Φορώντας αλλά ρούχα και η καμπαρντίνα κρεμασμένη στον καλόγερο): Ένα υπέροχο και γλυκό πλάσμα! Ένα γοητευτικότατο πλάσμα! Μια πανέμορφη γλυκιά κοπέλα που ποτέ μου δεν είδα καμία που να της μοιάζει! Τόσο ωραία! Τόσο ωραία! Πανέμορφη! Για εμένα η ομορφότερη πάνω στη γη! Πολύ άσχημα είχα κάνει που είχα γυρίσει την πλάτη μου στη ζωή! Έγκλημα ήτανε αυτό! Μεγάλο έγκλημα! Ε, λοιπόν κατάλαβα κάτι που είναι πολύ σημαντικό και χρήσιμο για τη ζωή. Η ζωή δεν αγαπάει αυτούς που δεν την αγαπάνε! Δεν χαμογελάει ποτέ η ζωή σε εκείνους που δεν της χαμογελάνε! Από χθες το βράδυ που άρχισα να αγαπάω τη ζωή, αγαπώντας εμένα, έμεινα στ' αλήθεια γοητευμένος από τις κρυφές ομορφιές που έχει! Ναι, κρυφές είναι οι ομορφιές της. Και είναι κρυμμένες στην ψυχή του κάθε ανθρώπου! Και οι περισσότεροι δεν το γνωρίζουμε! Για φαντάσου! Και είναι τόσο απλός ο δρόμος για την ευτυχία τελικά! Απλός και σύντομος! Ε, λοιπόν αυτό είναι κάτι που δεν το περίμενα! Νόμιζα ότι τα χρήματα είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ευτυχία! Ευτυχώς έκανα λάθος! Το να θες εσύ να είσαι ευτυχισμένος είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ευτυχία! Είναι τόσο απλό όσο ακριβώς ακούγεται! Τα υλικά αγαθά δεν έχουν καμία απολύτως σημασία για να έχει υπάρξει η ευτυχία μας! Καλά το έλεγα από μικρό παιδί, μπελάς είναι τα χρήματα. Μπελάς και αχρείαστα! Είτε είχα λεφτά είτε δεν είχα, εγώ δύο μήνες! Χμ, όχι περισσότερο! Δύο μήνες! Και αυτό εδώ το δωματιάκι πολύ μου αρέσει. Φτωχικό αλλά ζεστό. Ανθρώπινο και φιλόξενο! Και ας είναι τρία σκαλοπάτια από το πεζοδρόμιο, που πρέπει να κατεβείς! Εάν ο άνθρωπος θέλει να είναι ευτυχισμένος μπορεί να το κάνει! Ακόμα και σε ένα τόσο μικρό δωματιάκι! Εδώ. Εδώ που θα φέρω τη γυναίκα της ζωής μου! Που την γνωρίζω λίγες ώρες και που με έκανε να αισθανθώ ότι γέμισε όλη μου τη ζωή. Και ότι δικαιώθηκε η γέννησή μου, η ύπαρξή μου, μόνο και μόνο επειδή την γνώρισα. Μόνο και μόνο επειδή την αγάπησα. Και θα την αγαπώ πάντα, ας περάσουνε και δύο μήνες ας περάσουνε και εκατόν δύο μήνες! Χαράς το πράγμα! Εδώ μιλάμε για αγάπη! Είναι τίποτα άλλο σαν την αγάπη; Όχι! Τίποτα δεν είναι σαν την αγάπη! Ακόμα ούτε και η ίδια η ζωή! Εγώ χάνω τη ζωή μου σε δύο μήνες, αλλά κέρδισα μια αγάπη! Δεν θέλω τίποτα άλλο! Δηλαδή, το άλλο που θέλω θα γίνει στη δουλειά μου τη Δευτέρα το πρωί! Έτσι. Αυτός που δουλεύει πρέπει να αμείβεται καταλλήλως! Βεβαίως! Έτσι είναι, έτσι είναι!

(Παύση)

Έχει τόσο ωραία ψυχή! Σαν ένα παιδί, τόσο αγνή και άσπρη! Είναι ακόμα πιο όμορφη μέσα της από ό,τι είναι έξω της! Πανέμορφη, υπέροχη, μοναδική! Έχει ένα ωραίο σώμα, άψογες αναλογίες, είναι ψηλή, με υπέροχα κάστανα μάτια. Έχει μια τέλεια μέση! Πανέμορφα χέρια που όταν με αγκαλιάσει θα νιώσω την απόλυτη χαρά και ευτυχία! Το μεθύσι της αγάπης είναι συναρπαστικό! Δεν υπάρχει καλύτερο μεθύσι από αυτό! Και δεν το ήξερα ο ανόητος! Μα ζωή ήταν αυτή που ζούσα τόσα χρόνια! Επιτρέπεται η ζωή να έχει τόσες ομορφιές και εγώ να έχω άλλου τον νου μου; Αχ, τελικά πρέπει να ομολογήσω ότι φέρθηκα αισχρά στον εαυτό μου! Γιατί το έκανα; Ούτε που ξέρω τι να απαντήσω! Δεν βαριέσαι! Σημασία δεν έχει τι δεν έκανα, σημασία έχει τι κάνω. Ε, και τώρα είναι η αλήθεια ότι κάνω πολλά για τον εαυτό μου! Επιτέλους, επιτέλους με αγάπησα! Νόμιζα ότι με αγαπούσα αλλά όχι, δεν με αγαπούσα. Τώρα άρχισα να με αγαπάω. Και δες το χαρούμενο πρόσωπό μου, δες το κέφι και την όρεξη που έχω για τη ζωή! Για τη ζωή μου! Είμαι στ' αλήθεια τόσο ευτυχισμένος! Θα ζήσω χωρίς να αδικήσω την παρουσία μου για δύο μήνες! Και θα κάνω σε αυτούς τους δύο μήνες ό,τι δεν θα έκανα σε χίλια χρόνια! Να είναι καλά ο γιατρός που μου είπε ότι θα πεθάνω! Να ζήσει χίλια χρόνια ο άνθρωπος! Αλλά όχι, καλύτερα να του ευχηθώ να ζήσει μέσα σε όλα και να ρουφάει κάθε στιγμή της ζωής του, έτσι και λίγο αν είναι να ζήσει θα γίνει πολύ! Η πρώτη μου ευχή θα είναι να ζει κάποιος καλά και μετά πολύ! Αχ, τι ωραία που τα έχω ξεκαθαρίσει όλα μέσα μου! Γι' αυτό είμαι τόσο ευτυχής! Για αυτό είμαι τόσο χαρούμενος! Επειδή ξέρω τι θέλω, και αυτό που θέλω είναι να ζω χωρίς τύψεις, να ζω με αγάπη για τον εαυτό μου, να ζω με αγάπη για το υπέροχο πλάσμα που γνώρισα, που αγάπησα και που θα αγαπώ για πάντα! Εάν οι δύο μήνες ζωής ήτανε δύο χρόνια ζωής τότε θα της έκανα σίγουρα πρόταση γάμου! Αλλά δεν πειράζει, καλά και έτσι, πολύ καλά και έτσι. Βεβαίως. Το θέμα είναι να καταλάβεις, ας καταλάβεις και αργά. Αλλά να καταλάβεις!

(Μικρή παύση)

Βέβαια η αλήθεια είναι ότι στεναχωριέμαι που θα φύγω και θα αφήσω αυτήν την αγάπη στη μέση της διαδρομής, χωρίς να την εξελίξω. Αλλά αυτό είναι κάτι που δεν εξαρτάται από εμένα! Μακάρι να είχα τη δυνατότητα να αναβάλλω τον θάνατό μου, αλλά δυστυχώς αυτό δεν γίνεται! Βέβαια το καλύτερο από όλα θα ήταν να μην υπήρχε θάνατος και έτσι να περνάμε όλοι απαλλαγή. Αλλά εάν δεν υπήρχε θάνατος δεν θα εκτιμούσαμε τη ζωή! Έτσι είναι, έτσι είναι. Άλλωστε θα μπορούσα να ήμουνα απόλυτα υγιής και να έφευγα από άλλο λόγο. Τόσα ατυχήματα γίνονται κάθε μέρα! Μπορεί και εγώ να ήμουνα ένα τέτοιο θύμα. Δεν βαριέσαι! Ας τα αφήσω αυτά. Αύριο το μεσημεράκι θα την δω. Θα της πω ό,τι νιώθω, ό,τι αισθάνομαι. Ωραία. Πιστεύω να ανταποκριθεί. Σίγουρα θα ανταποκριθεί. Το ξέρω. Μου αρέσει πολύ να διαβάζω μέσα στα μάτια της! Και αυτό που διαβάζω είναι ότι με αγαπάει! Φαίνεται. Έτσι είναι η αγάπη. Θέλει χρόνο για να έρθει. Αλλά δεν χρειάζεται καθόλου χρόνο για να εκδηλωθεί. Αυτό έχω μάθει, και το έμαθα σήμερα, με το που την είδα, με το που αντίκρισα αυτά τα δύο υπέροχα και λαμπερά ματάκια! Πόσο την αγαπάω, πόσο! Αγαπάμε όλοι οι άνθρωποι χωρίς γιατί και πώς. Μόνο αγαπάμε. Αυτό θέλουμε και τίποτα άλλο. Αυτό μας βγαίνει χωρίς κάποια λογική εξήγηση. Η αγάπη δεν είναι η εξήγηση, η αγάπη είναι η ίδια η ζωή! Και πολύ πιο όμορφη από τη ζωή!

(Μικρή παύση)

Κοίτα πώς ήταν η ζωή μου μέχρι χθες. Και κοίτα πώς είναι σήμερα! Πραγματικά λες και είμαι άλλος άνθρωπος!

(Παύση)

Ευτυχώς που μου έκοψε και πήγα στο σινεμά! Ήμουνα πολύ τυχερός! Εκεί την γνώρισα! Είναι υπέροχο συναίσθημα να αγαπάς, και είναι επίσης υπέροχο συναίσθημα να ξέρεις ότι κάποιος σε αγαπάει αληθινά και σε νοιάζεται! Πόσο πλούσιος έγινα μέσα σε μια στιγμή! Λες και ξαναγεννήθηκα! Και τι είχα στερήσει στον εαυτό μου τόσα πολλά χρόνια! Όλα άλλαξαν από την στιγμή που έμαθα τα αποτελέσματα των εξετάσεών μου. Χμ, όταν άρχισα να αγαπάω τη ζωή τότε με αγάπησε και εκείνη! Αύριο λοιπόν ραντεβού! Το πρώτο μου ραντεβού! Με τη γυναίκα που αγαπάω, με τη γυναίκα που θέλω. Αύριο ραντεβού με την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου!

Σκοτάδι

Εικόνα τέταρτη

Φως. Στον ίδιο χώρο. Το επόμενο μεσημέρι. Η σκηνή είναι για λίγο άδεια. Μπαίνει μέσα ο Άντρας σφυρίζοντας. Βγάζει την καμπαρντίνα του και την κρεμάει στον καλόγερο. Κάθεται στο γραφείο του.

Άντρας: Με αγαπάει. Μου το είπε. Μου το έδειξε. Με αγαπάει. Αυτό το υπέροχο και μοναδικό πλάσμα δεν ξέρει ποτέ του να λέει ψέματα. Είναι στ' αλήθεια μοναδική. Ένα δώρο που ήρθε την στιγμή που δεν το περίμενα. Ένα δώρο που ήρθε ακριβώς την στιγμή που το χρειαζόμουνα. Που το είχα πιο πολύ ανάγκη από καθετί άλλο στον κόσμο. Επιτέλους η ζωή μού χαμογελάει. Της χαμογέλασα και μου χαμογέλασε. Έτσι είναι αυτά. Ξεκινάς κάτι εσύ και ξεκινάει και ο άλλος. Ό,τι δίνεις παίρνεις. Ευγένεια δίνεις; Ευγένεια θα πάρεις. Αγάπη δίνεις; Αγάπη θα πάρεις. Προσβολές δίνεις; Προσβολές θα πάρεις. Χαμόγελο έδωσα στη ζωή χαμόγελο μου έδωσε και εκείνη! Πολύ απλή τελικά είναι η ζωή και εμείς την κάνουμε πολύ σύνθετη. Μας αρέσουν οι λεπτομέρειες και να χάνουμε τον χρόνο μας χωρίς να κοιτάμε εκεί που πρέπει και με τον τρόπο που πρέπει!

(Μικρή παύση)

Θα έρθει να μείνει μαζί μου. Της το πρότεινα και το δέχτηκε. Είναι μικρός βέβαια ο χώρος. Ένα μικρό δωματιάκι, που είναι τρία σκαλοπάτια κάτω από το πεζοδρόμιο. Τι σημασία έχει όμως αυτό; Καμία σημασία δεν έχει. Σημασία έχει να ζεις! Και επιτέλους, μετά από τόσα χρόνια, ύστερα από τόσες και τόσες στερήσεις, ζω! Πόσο έχω πλουτίσει τις τελευταίες ημέρες! Ευτυχώς! Ζω ό,τι δεν έζησα τόσα χρόνια! Κέρδισα μέσα από μια λύπη μια τεράστια ευτυχία και ολοκλήρωση ως άνθρωπος! Δεν θέλω τίποτα άλλο και δεν μου χρειάζεται τίποτα άλλο. Ό,τι μου έλλειπε το βρήκα. Μόνο που στεναχωριέμαι γιατί ξέρω ότι δεν θα ζήσω. Μετά θα μείνει μόνη της. Μετά θα την κάνω, έστω και άθελά μου, να κλάψει και να στεναχωρηθεί. Αλλά τι να κάνω; Μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι. Να καθυστερήσω λίγο, όσο μπορώ δηλαδή αυτό το συμβάν! Δεν μπορώ όμως. Μπορώ να τα βάλω με πολλούς. Όχι όμως με τον Δημιουργό μου. Άλλωστε, όπως κατάλαβα, όλα είναι γραμμένα. Και τα ευχάριστα γραμμένα, και τα δυσάρεστα γραμμένα. Και ό,τι γράφει, όπως λένε, δεν ξεγράφει. Μόνο να μην λυπηθεί πολύ. Ίσως βέβαια να της έλεγα την αλήθεια αλλά... δεν θέλω να το κάνω. Δεν ξέρω γιατί, αλλά βαθιά μέσα μου, έχω την πεποίθηση ότι θα ζήσω! Έχω ένα πάρα πολύ καλό προαίσθημα. Μακάρι να βγει αληθινό, μακάρι!

(Ανοίγει το συρτάρι του γραφείου του και βγάζει κάτι κέρματα)

Δεν είναι πολλά. Αλλά φτάνουν. Άλλωστε αύριο θα ζητήσω αύξηση και προαγωγή μαζί. Πιστεύω να την πάρω. Αυτά εδώ δεν είναι πολλά. Αλλά τουλάχιστον είναι δικά μου. Μου ανήκουνε. Τα έχω δουλέψει!

(Σηκώνεται)

Όσο για αυτά εδώ...

(Βγάζει τα χρήματα που είναι κάτω από το μαξιλάρι)

...δεν είναι δικά μου, δεν τα έχω δουλέψει, ούτε θυμάμαι να μου τα χάρισε ο διευθυντής μου. Εσάς δεν σας χρειάζομαι! Αύριο θα σας βάλω στην τράπεζα! Αύριο θα απαλλαγώ από εσάς! Χμ, σκέψου λέει να τα έπαιρνα και να έφευγα. Μαζί της. Ερωτευμένοι και πλούσιοι. Αλλά όχι. Δεν είμαι τρελός για να χαλάσω την καλύτερη στιγμή της ζωής μου τώρα! Κλεμμένα λεφτά μόνο κακό κάνουνε και ας νομίζουν κάποιοι άλλοι το αντίθετο. Καμία φορά εμείς οι άνθρωποι νομίζουμε για σωστό το λάθος. Έχω δυνατό χαρακτήρα. Δεν μου ανήκετε. Μου αρέσουν πιο πολύ τα κέρματά μου. Δεν έχω συνηθίσει άλλωστε σε πολλά λεφτά! Μόνο μπελάδες είναι αυτά τα χρήματα. Μόνο μπελάδες!

(Πιάνει το κεφάλι του)

Πάλι ο πόνος! Σωστό μαρτύριο όταν με πιάνει! Και ούτε ξέρω το γιατί. Δύο μήνες... παρά δύο μέρες. Μετά πέφτουν οι τίτλοι του τέλους. Αλλά μέχρι τότε ας ζήσω όσο γίνεται καλύτερα και πλουσιότερα.

(Σηκώνεται)

Πλουσιότερα χωρίς λεφτά! Αλλά με πλούτο αγάπης! Αυτό είναι, με πλούτο αγάπης!

Σκοτάδι

Εικόνα πέμπτη

Φως. Στον ίδιο χώρο. Το άλλο απόγευμα. Η σκηνή είναι για λίγο άδεια. Μπαίνει μέσα νευριασμένος ο Άντρας.

Άντρας: Α, να χαθείς! Σαν δεν ντρέπεσαι, μεγάλος άνθρωπος! Δεν μου δίνει λέει ούτε την προαγωγή μου μα ούτε και την αύξησή μου. Μωρέ τι μας λες! Παραιτήθηκα και ησύχασα! Ούτε να σε δω θέλω μα ούτε και να σε ακούσω! Χαράς την επιχείρηση που διευθύνεις! Εσύ δεν έχεις ιδέα πού πάνε τα τέσσερα! Καλύτερα που ήρθαν έτσι τα πράγματα, χίλιες φορές καλύτερα! Ακόμα και τους τελευταίους δύο μήνες της ζωής μου θα έδινα κάθε πρωί για να είμαι στη δουλειά! Πολύ που το εκτίμησες, τι να σου πω! Φτάνει πια! Τόσα χρόνια δεν σου ζήταγα μια αύξηση επειδή μου έλεγες «ξέρω εγώ, θα το κάνω όταν έρθει η ώρα». Ψέματα έλεγες και το χειρότερο από όλα ξέρεις ποιο είναι; Ότι τα ψέματα δεν τα έλεγες μόνο σε εμένα! Σε εσένα έλεγες τα ψέματα, στον εαυτό σου τα έλεγες. Αλλά δεν με νοιάζει! Στ' αλήθεια ούτε με νοιάζει ούτε με ενδιαφέρει καθόλου! Χαράς τη δουλειά! Πόσες και πόσες φορές δεν μου είχε δώσει χρήματα για να τα πάω στην τράπεζα και εγώ τα κράταγα σπίτι μου αν έβρισκα κλειστή την τράπεζα. Βρε ουστ! Άντε πια! Και την άλλη μέρα τα πήγαινα. Και τα πρόσεχα σαν τα μάτια μου. Μην χάσει τίποτα το μεγάλο αφεντικό! Αλλά έφταιγα κι εγώ, έφταιγα έφταιγα! Πάνω από όλα η δουλειά έλεγα. Το καθήκον! Αλλά όχι. Φτάνει, φτάνει, φτάνει! Εγώ πάνω από όλα! Εγώ. Το αξίζω. Έχω το δωματιάκι μου, έχω την ψυχή μου καθαρή, αγνή, έχω και τη γυναίκα της ζωής μου και σε δύο μήνες παρά... τρεις μέρες φεύγω. Αλλά θα αποφασίσω εγώ πώς θα φύγω. Με το κεφάλι ψηλά θα φύγω. Αύριο το κορίτσι μου θα έρθει να μείνει εδώ. Τι άλλο θέλω για να είμαι ευτυχισμένος και χαρούμενος; Τίποτα άλλο. Τίποτα άλλο! Οι θυσίες φτάνουν. Τελειώσανε για πάντα. Σε έναν άνθρωπο χρωστάω. Στον εαυτό μου. Που ποτέ δεν πείραξε κανέναν, που ποτέ του δεν αδίκησε κανέναν, που πάντα μέτραγε τις κουβέντες του για να μην στεναχωρήσω κανέναν. Βρε φτάνει λέω. Βαρέθηκα πια! Ένας καλός άνθρωπος να βλέπει τόσα κακά στη ζωή του δηλαδή; Βρε άντε από εκεί! Γιατί και η υπομονή μου εξαντλήθηκε! Να είσαι καλός και να βλέπεις καλό το καταλαβαίνω. Το να είσαι καλός και να βλέπεις μόνο κακό ε, αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να το καταλάβω. Αλτ! Μέχρι εδώ. Φτάνει! Φτάνει! Φτάνει! Όλα κι όλα, δεν είναι για πέταμα ο εαυτός μου! Τώρα έχω το κοριτσάκι μου. Αυτό το γλυκό και υπέροχο πλάσμα! Έχω αυτήν και έχω όλον τον κόσμο! Μαζί της όσο θα ζήσω θα είμαι καλός και γλυκός. Τρυφερός και ήρεμος. Υπομονετικός και πράος. Αλλά με την αδικία των ανθρώπων όχι! Η καλοσύνη και η ανεκτικότητα τελείωσε εκεί! Τελείωσε για πάντα! Τι έχουμε εδώ; Μου μιλάς καλά; Θα σου μιλήσω και εγώ καλά! Μου δείχνεις σεβασμό; Θα σε σεβαστώ και εγώ! Μου φέρεσαι εσύ σαν να μην με υπολογίζεις; Δεν θα σε υπολογίσω ούτε και εγώ. Ό,τι μου δίνεις θα σου δίνω. Όπως μου φέρεσαι θα σου φέρομαι. Όπως με αντιμετωπίζεις θα σε αντιμετωπίζω. Έτσι είναι, έτσι είναι, έτσι. Το πώς θα φερθώ σε εσένα εξαρτάται μόνο από εσένα!

(Πιάνει το κεφάλι του)

Αχ, θύμωσα πολύ και με έπιασε το κεφάλι μου. Πω πω! Με πονάει πολύ! Το νιώθω πιο πολύ από τις άλλες φορές. Αλλά έχω ακόμα καιρό. Δεν θα πεθάνω πριν κάνω πραγματικότητα αυτά που θέλω. Λοιπόν, θα μείνω με το κοριτσάκι μου εδώ. Και θα ψάξω να βρω μια δουλειά, αν δεν είναι γραφείου ας είναι ό,τι να 'ναι. Το πρωί λοιπόν θα έχω την εργασία μου και το μεσημέρι θα με περιμένει εδώ η αγαπημένη μου. Θα τρώμε μαζί, θα πηγαίνουμε μαζί βόλτες, θα πηγαίνουμε μαζί να τρώμε, να πίνουμε, να διασκεδάζουμε και να χαιρόμαστε τη ζωή μας. Είναι τόσο ωραία η ζωή! Τόσο όμορφη και με υπέροχες στιγμές που αξίζει να ζεις. Με λίγα και καλά αλλά αξίζει να ζεις! Αξίζει! Τι να πω, δεν ξέρω, ευτυχώς που αρρώστησα και έγινα καλά! Πολύ καλά έγινα! Άκου! Παραμέλησα την προσωπική μου ζωή, για ποιον λόγο; Για να δουλεύω με τρεις και εξήντα στην επιχείρηση ενός άδικου και σκληρού αφεντικού. Τη δουλειά του έκανε ο κύριος, ε, λοιπόν τη δουλειά μου θα κάνω και εγώ!

(Πιάνει πάλι το κεφάλι του)

Με έπιασε ξανά! Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί σήμερα έχει πιο δύναμη ο πόνος. Επειδή θύμωσα μάλλον! Μήπως να πάω πάλι στον γιατρό; Τι έχω να χάσω; Τίποτα χειρότερο δεν θα μπορέσει να μου πει. Τουλάχιστον έχω τώρα πια ζήσει κάποιες στιγμές που είναι σαν να αναπληρώνουν σαράντα πέντε χρόνια ζωής. Τόση διάρκεια είχε η δική μου ζωή. Σαράντα πέντε χρόνια, που είναι πολύ λίγα και άγονα μπροστά στις τελευταίες μέρες που είχαν στ' αλήθεια ζωή! Ζωή δεν είναι ζω χρόνια, ζωή είναι ζω στιγμές. Και εγώ θέλω η κάθε στιγμή μου να έχει ζωή, και μετά η ζωή μου να έχει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διάρκεια! Αύριο θα πάω στον γιατρό! Να δω επιτέλους γιατί σήμερα οι πόνοι ήταν αρκετά χειρότεροι! Για να δω τι θα γίνει!

Σκοτάδι

Εικόνα έκτη

Φως. Στον ίδιο χώρο. Δώδεκα μέρες αργότερα. Ακούγεται απαλή μουσική. Μπαίνει από την πόρτα ο Άντρας. Κάθεται στο γραφείο του. Ανάβει τσιγάρο.

Άντρας: Λοιπόν. Για να δούμε, τι θα δούμε. Έκανα πάλι εξετάσεις από την αρχή. Σήμερα βγαίνουνε τα αποτελέσματα. Μου είπε ο γιατρός μου να κάνω ξανά τις εξετάσεις επειδή ο πόνοι στο κεφάλι γινόντουσαν μεγαλύτεροι. Σε λιγάκι θα γνωρίζω. Α, το άλλο είναι ότι ευτυχώς βρήκα δουλειά. Δηλαδή μου βρήκε δουλειά ο άνθρωπός μου. Σε γραφείο δουλεύει αυτή, σε γραφείο έβαλε και εμένα! Να είναι καλά το κοριτσάκι μου. Λοιπόν, έχουμε και λέμε. Σήμερα κλείνουν δώδεκα μέρες από το βράδυ που έμαθα ότι εγώ σε δύο μήνες φεύγω. Άρα, μου μένουνε; Πόσες μέρες μου μένουνε; Σαράντα οκτώ! Ωραία! Τι ωραία δηλαδή; Τέλος πάντων. Ε, το μόνο ωραίο είναι ότι έζησα μέσα σε δώδεκα μέρες αυτά που δεν έζησα σαράντα πέντε ολόκληρα χρόνια! Δεν βαριέσαι! Τουλάχιστον από τόσα χρόνια θα θυμάμαι λίγες μέρες, κάτι είναι και αυτό! Α, το κοριτσάκι μου μένει μαζί μου πια. Ε, καιρός ήτανε να νιώθω κάποιον μέσα στο σπίτι μου. Ζεστό δωματιάκι αλλά χωρίς μια συντροφιά, κάτι του έλλειπε τόσα χρόνια. Ευτυχώς όμως, βρήκα τι του έλλειπε. Και τώρα πια είναι εδώ. Τρία σκαλοπάτια κάτω από το πεζοδρόμιο το σπίτι μου αλλά εδώ μέσα βρίσκω τη χαρά και τη γαλήνη, και τώρα μάλιστα με αυτή τη γυναίκα βρίσκω και τις χαμένες μου στιγμές, βρίσκω και εμένα. Μεγάλη υπόθεση να βρει κανείς τον εαυτό του. Στ' αλήθεια μεγάλη υπόθεση!

(Σηκώνεται)

Αυτό είναι το δωμάτιό μου που με συντρόφευε σαν ήμουνα μόνος, και δούλευα και δούλευα, χωρίς να πληρώνομαι όμως όσο άξιζα, ούτε με χρήματα, ούτε στην συμπεριφορά κάποιων έβλεπα αυτό που άξιζα να δω. Βεβαίως. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά για να αλλάξει ο άνθρωπος τη ζωή του. Αρκεί να το θέλει βέβαια. Αρκεί να έχει δει πού έκανε λάθος και πού όχι. Και εγώ κατάλαβα πού έκανα το λάθος. Η αδικία που έκανα στον εαυτό μου ήταν το μεγαλύτερο λάθος. Ευτυχώς το είδα. Ευτυχώς το κατάλαβα. Και πιο ευτυχώς από όλα το διόρθωσα. Έπρεπε να μου πούνε ότι θα πεθάνω για να το βάλω στόχο να ζήσω! Χμ, έτσι είναι, έτσι είναι, έτσι. Αχ.

(Χτυπάει το τηλέφωνο)

Ήρθαν τα μαντάτα. Ο γιατρός μου θα είναι.

(Σηκώνει το τηλέφωνο)

Ναι. Ο ίδιος είμαι γιατρέ. Πες μου. Ναι. Τις προάλλες είχα θυμώσει πολύ και είχα πιο δυνατούς πόνους στο κεφάλι. Να σου πω, ισχύουνε οι δύο μήνες, ε; Δεν θέλω να είναι πιο σύντομα, έχω δουλειές να τελειώσω. Για πες μου. Ούτε δύο μήνες; Γιατί βρε γιατρέ; Θα ζήσω κανονικά, πώς; Αφού εσύ μου είπες δύο μήνες; Λάθος! Και οι δεύτερες εξετάσεις που έκανα τι λένε; Πονοκέφαλος απλός όπως πιάνει όλους τους ανθρώπους; Τώρα, τι να σου πω! Να σε βρίσω για αυτά που μου είχες πει στις πρώτες εξετάσεις που έκανα ή να σε ευχαριστήσω γιατί αν δεν μου έλεγες αυτά τα πράγματα τώρα θα ήμουνα ακόμα σε μια άδικη επιχείρηση και θα 'μουνα και ανύπαντρος. Γιατί τώρα γιατρέ μου εγώ σκοπεύω να παντρευτώ! Βεβαίως. Πολύ καλά άκουσες. Αφού δεν είμαι άρρωστος σίγουρα θα παντρευτώ! Τώρα ξέρω την ομορφιά της ζωής καλύτερα από όλους. Το κατάλαβες γιατρέ μου; Καλύτερα από όλους!

(Κλείνει το ακουστικό)

Ωραία! Παντρεύομαι! Τι να κάνουμε; Τα γραπτά! Ό,τι είναι γραμμένο, ό,τι είναι γραμμένο...

Σκοτάδι

Copyright © Μάνος Καραβασίλης All rights reserved

Πρώτη δημοσίευση

Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Raphael Perez (Πορτρέτο άντρα, ακριλικό σε καμβά)