Θεόφιλου Γιαννόπουλου
Ωσάν Όμηρος τυφλός
μ' ένα ραβδί στο χέρι σεργιανώ
παραπατώντας στα ερείπια της πόλης
Κι όσο ριζώνουν μέσα μου τυραννικά οι ενοχές
αναζητώ τα ίχνη του πολιτισμού μας να βρω,
Μα μονάχα σειρήνες θανάτου ακούω στων ανθρώπων τα σύννεφα,
και σα ξεραμένο φύλλο τελικά περιδιαβαίνω τις εποχές
στηριζόμενος στα κιτάπια των σοφών για εξιλέωση
Οι άνθρωποι των τηλεοράσεων ωστόσο
ξεχνούν όσα βλέπουν
Και στ' αλήθεια,
αντιμετωπίζει κίνδυνους η υστεροφημία μας
σε τούτες τις μέρες που λογιζόμαστε σοφοί,
αφού αναλόγως το συμφέρον μας, το δίκαιο αλλάζει
Ωστόσο,
παραμένει όντως αξιομνημόνευτη η τεχνολογία μας,
αφού με την ίδια ευκολία που δίνει ζωή
ανερώτητα επίσης πίσω την αρπάζει…
🌾
Copyright © Θεόφιλος Γιαννόπουλος All rights reserved, 2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε γλυπτό Ιωάννας Αμπατζή (Αποδόμηση)
