Ξεκινήσαμε το μακρύ αυτό οδοιπορικό των Μεσόγειων πριν από 15 εβδομάδες. Στην πορεία γνωρίσαμε μία προς μία όλες τις περιοχές που ανήκουν στα Μεσόγεια, ακόμα και κάποιες ξέμπαρκες (Μαραθώνας, Νέα Μάκρη, Ανάβυσσος, Λαύριο) μόνο και μόνο γιατί κολλούσαν κάπου εκεί γεωγραφικά, δημογραφικά ή ιστορικά.
Το ζήτημα είναι να μην αφήσουμε παραπονεμένη κάποια περιοχή, που δικαιωματικά ανήκει στα Μεσόγεια. Και υπάρχει μια τελευταία περιοχή που ήρθε επιτέλους η ώρα της.
Κυρίες και κύριοι για το τέλος αφήσαμε τη Βάρη, που επειδή είναι κοινός δήμος με την Βούλα και την Βουλιαγμένη θα τις πάρει η μπάλα όλες μαζί. Ένας δήμος 3Β λοιπόν που έχει κι ένα τέταρτο Β, τη Βάρκιζα.
Πάμε λοιπόν πίσω στο Κορωπί κεφ. 4, σελίδα 2, παράγραφος 8, στο σημείο που βρισκόμαστε στη διασταύρωση που πάει αριστερά για αεροδρόμιο και ευθεία για Αγία Μαρίνα. Εμείς παίρνουμε τον δρόμο δεξιά για Βάρη.
Πολλοί θα νομίζετε ότι η λέξη βγαίνει από τα οικογενειακά βάρη που φορτώνεται κάθε νοικοκυριό και στην περιοχή μαζεύτηκαν όλοι οι κακομοίρηδες νοικοκυραίοι, όμως η αλήθεια είναι λίγο πιο μακάβρια. Η ονομασία δεν είναι ελληνική, προέρχεται από τη λέξη varr, που στα αλβανικά σημαίνει τάφος, μνήμα, κάτι που επιβεβαιώθηκε κατά τις ανασκαφές όταν βρέθηκαν πολλά οργανωμένα νεκροταφεία.
Χαιρετάμε στρατιωτικά στα δεξιά μας τη Σχολή Ευελπίδων και προχωράμε ακάθεκτοι. Λίγο πιο κάτω, πάλι στα δεξιά μας, βλέπουμε έναν λόφο με την πολύ εξευγενισμένη ονομασία (#not) ο λόφος του Κρεμασμένου Λαγού, εκεί όπου, όπως λέει ο μύθος ή κάποιος τύπος που έβλεπε πολλά θρίλερ στην τηλεόραση, κάποιος κρέμασε ένα κομμάτι ξύλο σε ένα δέντρο και διαλαλούσε ότι ήταν λαγός.
Κι ήταν Παρασκευή και 13. Και τον έλεγαν Τζέισον. Και κρατούσε ηλεκτρικό πριόνι. Κι ακόμα παραμένει αυτή η ονομασία στην περιοχή! Περιμένουν φαίνεται να βγει το σίκουελ. Εγώ λέω να το κάνουν ακόμα πιο σπλατεριά. Τι θα λέγατε για τον λόφο του ξεκοιλιασμένου ελαφιού ή του διαμελισμένου σκίουρου; Ή του τσαλαπατημένου τσαλαπετεινού! Πιο ποιητικό ακόμα.
Στο γκραν γκινιόλ της υπόθεσης συνεισφέρει και το γεγονός ότι εκεί πάνω, στα ψηλά, βρίσκεται το νεκροταφείο της Βούλας χαρίζοντας μια υπέροχη θέα σε όσους φιλοξενεί στην τελευταία τους κατοικία.
Ξεπερνώντας όλα τα μακάβρια εμπόδια φτάνουμε στην τοπ περιοχή της Βάρης.
Μέχρι τώρα φάγαμε και ήπιαμε στα κουτούκια της Παιανίας, ξεκοκκαλίσαμε τα παϊδάκια στις χασαποταβέρνες των Καλυβίων, γευτήκαμε τα θαλασσινά μας στις ψαροταβέρνες της Ραφήνας –δεν πιστεύω να έχετε παράπονο. Όμως εδώ πια μιλάμε για το κάτι άλλο! Άρτος και θεάματα!
Κυρίες και κύριοι, κρεατοφάγοι, παμφάγοι, άντε και οι ολίγον βίγκαν, σας παρουσιάζω τη Μέκκα της σπαλομπριζόλας, το απαύγασμα της τσίκνας, το απόσταγμα της προβατίνας, την μπρουτάλ ηδονή του χλαπακιάσματος, τον ύμνο της σαβουροφαγίας, το Βατερλό των χορτοφάγων...
...εντάξει υπάρχει και η άλλη πλευρά που λέει ότι εκεί βρίσκεται το πάρτι της χοληστερίνης, η ταφόπλακα των φιλόζωων, το ξεφάντωμα των τριγλυκερίδιων, το ναυάγιο των καρδιολόγων, το στραπάτσο των διατροφολόγων.
Όλες οι απόψεις δεκτές όταν μιλάμε για τα περίφημα Βλάχικα Βάρης!
Εδώ, πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος, καθώς περνάτε αμέριμνοι με το αυτοκίνητο, να σας αρπάξει κανένας τσολιάς από το παράθυρο, να σας καθίσει στο τραπέζι όπου βρίσκονται ήδη παραταγμένα τα προκαταρκτικά και να βρεθείτε να έχετε φάει τρία κιλά προβατίνα πριν καλά καλά καταλάβετε τι συμβαίνει.
Η ιστοσελίδα nou-pou.gr μας ενημερώνει ότι ήταν Σαρακατσάνοι βοσκοί αυτοί που ξεχειμώνιαζαν στην περιοχή στις αρχές του 20ού αιώνα και σιγά σιγά εγκαταστάθηκαν εκεί, όμως τότε όποιον έβλεπαν να έχει πρόβατα βλάχο τον φώναζαν, έτσι βαφτίστηκε και ολόκληρη η περιοχή Βλάχικα αντί για Σαρακατσάνικα.
Φεύγουμε παραπατώντας από το πολύ φαΐ και προσέχοντας μη γλιστρήσουμε μιας και έχει αρχίσει να βγαίνει η λίγδα κι από τα αφτιά και συνεχίζουμε τον δρόμο μας.
Δεξιά μας είναι η λεωφόρος Βουλιαγμένης, που βγάζει κατευθείαν στην Ακρόπολη, όμως εμείς συνεχίζουμε ευθεία για να βγούμε στην λεωφόρο Ποσειδώνος, γνωστότερη και ως παραλιακή για τις κόντρες και τα δυστυχήματα που γίνονται εκεί κάθε βράδυ.
Δεξιά μας όλη αυτή την ώρα βρίσκεται η Βούλα. Έχετε πετύχει στη λαϊκή να πουλάνε καρπούζια με τη βούλα; Εδώ τη βούλα, αντί για τα καρπούζια, την έβαζαν στα κεφάλια αυτών που περνούσαν από την περιοχή για να δείχνουν ότι έχουν πληρώσει διόδια. Κι έτσι πήρε το όνομά της ολόκληρη η περιοχή.
Και αφού αποκτήσουμε και τη δικιά μας βούλα στις όμορφες κεφάλες μας, συνεχίζουμε παραλιακά προς νότο για Βουλιαγμένη και Βάρκιζα.
Από δω και πέρα θα πρέπει να πληρώσετε για να προχωρήσουμε. Όχι διόδια, σαν την Βούλα, ούτε βούλα θα σας βάλουμε. Όμως δεν μπορώ να σας παρουσιάζω περιοχές όπως το Καβούρι, τη Βάρκιζα, τον Λαιμό και τον Αστέρα Βουλιαγμένης και να την βγάλετε στο τζάμπα. Μιλάμε για μερικές από τις ακριβότερες περιοχές της Ευρώπης. Και μόνο που αναπνέετε εσάνς μεγαλοπιασμένων χοντρολεφτάδων, που λούζονται στα χρυσοπετροδολάρια πρέπει να πληρώσετε το κατιτίς σας.
Μην το πάρετε προσωπικά, δεν φταίτε εσείς που γεννηθήκατε φτωχάντζες.
Αν όλοι έχετε βάλει βαθιά το χέρι στη τσέπη πάμε να συνεχίσουμε την ξενάγηση. Αν το παίζετε και καλά τίποτα υπεράνω επαναστάτες ενάντια στο κατεστημένο, παρακαλώ να περιμένετε εδώ, θα σας μαζέψουμε στην επιστροφή.
Πρώτα συναντάμε τα Καβούρια. Μικρό και μεγάλο. Παραλίες, πάρκα, πρασινάδα, γήπεδα, όλα τα καλά κι ακριβά. Μετά έρχεται η παραλία του Αστέρα. Εδώ θα πληρώσετε κάτι έξτρα, διότι δεν είναι δυνατόν να βουτάτε εκεί που έβαζε το πωπουδάκι της η Μπριζίτ Μπαρντό, ούτε να πατάτε με τις ψωροσαγιονάρες σας εκεί που χαλάρωνε μια Χριστίνα Ωνάση. Συνεχίζουμε στη χερσόνησο του Λαιμού όπου ανεβαίνει λιγουλάκι ακόμα η ταρίφα και τερματίζει το κοντέρ μιας και είναι η κρεμ ντε λα κρεμ ολόκληρης της Βουλιαγμένης.
Αφού πλέον έχετε ξεπαραδιαστεί από τη μεγαλομανία σας φεύγουμε γρήγορα και πάμε να δούμε τη λίμνη της Βουλιαγμένης.
Στο οδοιπορικό που κάναμε μέχρι τώρα είδαμε σε πολλά σημεία και σε ολόκληρη την Ελλάδα πανέμορφες περιοχές με ονόματα που εμφανώς τις αδικούν. Εδώ είναι μία ακόμα τέτοια περίπτωση· η Βουλιαγμένη πήρε το όνομά της από τη λίμνη που υπάρχει εκεί και δημιουργήθηκε από καθίζηση (καλά μην τρομάζετε, πριν δύο χιλιάδες χρόνια έγινε). Η λίμνη της Βουλιαγμένης έχει χαρακτηριστεί ως φυσικό μνημείο και προστατεύεται ως τοποθεσία ιδιαίτερου φυσικού κάλους. Τι άλλο να πεις; Τίποτα! Α, ναι! Έχει και υπόγεια περάσματα σε μεγάλο βάθος και πολύ μυστήριο, που διατηρούν αμείωτο οι κάτοικοι της περιοχής.
Παίρνουμε ένα παγωτάκι και φεύγουμε για Βάρκιζα αφού πρώτα περάσουμε από τέσσερα κρυφά λιμανάκια με τα νούμερα 0, 1, 2 και 3. Αν σας αρέσει ο γυμνισμός, εκεί είναι το καλύτερο μέρος για σας. Παρκάρετε κάπου δίπλα στον δρόμο, κουτρουβαλήστε μέχρι κάτω στα βράχια και απολαύστε τον ήλιο και το νερό στο γυμνό σας κορμί.
Απέναντι ακριβώς βλέπουμε τη νησίδα Φλέβες, ανεκμετάλλευτη μέχρι τώρα, να ξέρετε όμως ότι σε λίγο καιρό θα κόβετε φλέβες για να πάτε εκεί. Κάτι αραβικά κεφάλαια παίζουν να κάνουν επενδύσεις σύντομα.
Και τελειώνουμε με την πανέμορφη Βάρκιζα. Έπειτα από μία εμπεριστατωμένη έρευνα που ΔΕΝ έκανα, σκέφτηκα ότι το Βαρ- το πήρε από τη Βάρη, τάφοι δηλαδή κι εκεί. Όμως το -ζα σημαίνει μικρό, μικροί τάφοι δηλαδή. Νεκροταφιάκι θα την λέγαμε σε ελεύθερη μετάφραση που ΕΥΤΥΧΩΣ δεν σκέφτηκε κανείς άλλος μέχρι τώρα. Κι εγώ μία που το είπα και μία που το ξέχασα! Μόνο Βάρκιζα, μια χαρά είναι κι έτσι!
Αυτά για σήμερα, τέλος τα Μεσόγεια, στο επόμενο έχουμε το τελικό διαγώνισμα. Διαβάστε καλά ρεμάλια! Είναι δύσκολες οι ερωτήσεις και ο νικητής θα πάρει πλούσια δώρα. Κάντε και σκονάκια εν ανάγκη, αρκεί να έχετε φαντασία, εμείς επιβραβεύουμε τις έξυπνες ιδέες.
Αν θέλετε να σας παρουσιάσουμε, όπως θέλουμε εμείς, όχι όπως θέλετε εσείς, κάποιες περιοχές (εκτός Αττικής) στείλτε μας το γράμμα σας στο geozo@otenet.gr (βάλτε κι ένα κατοσταρικάκι μέσα στον φάκελο για εισιτήρια και έξοδα διαμονής, να έρθουμε να χαρούμε την περιοχή από κοντά και να μπορέσουμε να την αποδομήσουμε παρουσιάσουμε με την ησυχία μας).
Και μην ξεχάσετε να μας ακολουθήσετε στα social (ναι εμείς είμαστε οι «Από πού κι ως πού!») που θα βρείτε στο τέλος της σελίδας.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα της εικαστικού, από τη Βάρη, Έφης Πολίτη-Ψωίνου
