Σαν δραπέτης

Μανώλη Α. Κατσούλη

Είναι καλοκαίρι, ντάλα μεσημέρι

σε ακρογιαλιά, κάτω από ελιά,

μες στις ερημιές, μες στα χρώματα,

μες στις μουσικές, μες στ' αρώματα,

σε ηδονικά μυρωδικά και χάδια,

σαν δραπέτης χάνομαι για λίγο.

Σ' αγαπάω.

Διψάω για σένα, μικρή μου μεταξένια,

ρόδινη αυγή και ηλιοβασίλεμά μου,

μάτια γελαστά, δάκρυα ζεστά,

φλογερά φιλιά και μαλλιά ξανθά,

σε ηδονικά μυρωδικά και χάδια,

σαν δραπέτης χάνομαι για λίγο.

Σ' αγαπάω.

Το πνεύμα και το σώμα μου σ' αγγίζει,

μπαρκάρω να έρθω εκεί,

βάρκα μου έχω τη νοερή αγκαλιά σου,

πυξίδα μου τα άστρα της ματιάς σου,

σε ηδονικά μυρωδικά και χάδια,

σαν δραπέτης χάνομαι για λίγο.

Σ' αγαπάω.

Κι αν θαλασσοταραχή με βρίσκει και μπουρίνι

με ρίχνουν στα βαθιά νερά να σεργιανάω,

τίποτα δε με τρομάζει, δε με σταματά.

Το πνεύμα και το σώμα μου σ' αγγίζει,

σε ηδονικά μυρωδικά και χάδια,

σαν δραπέτης χάνομαι για λίγο.

Σ' αγαπάω.

Μακριά απ' την κόλαση της λογικής

μες στις ερημιές, μες στα χρώματα,

μες στις μουσικές, μες στ' αρώματα,

αγκαλιάζω τ' αστέρια, τον κόσμο μου,

σε ηδονικά μυρωδικά και χάδια,

σαν δραπέτης χάνομαι για λίγο.

Σ' αγαπάω.

🌾

Copyright © Μανώλης Α. Κατσούλης All rights reserved

Πρώτη δημοσίευση

Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Viktor Shvaiko (The village, λάδι σε καμβά)