«Μέρα μεσημέρι τον φάγανε, στον δρόμο. Τον γαζώσανε μπροστά σε όλο τον κόσμο και κανείς δεν ξέρει τίποτα.»
Με τις αναγνωστικές μου «απαιτήσεις» διαρκώς να αυξάνονται, έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι αν τελικά εμείς, ως αναγνωστικό κοινό, βάζουμε οι ίδιοι/ες εμπόδια στην απόλαυση των λογοτεχνικών έργων. Αναζητώντας, εμμονικά, το επόμενο αριστούργημα που θα μας καθηλώσει δεν δίνουμε τον χώρο και τον χρόνο στους/στις συγγραφείς να καλλιεργήσουν τα έργα τους πάνω σε ένα πρόσφορο έδαφος. Και κάπου εδώ τίθενται κάποια ερωτήματα που θα μας προβληματίσουν.
Μήπως θα πρέπει να βάλουμε την φιλαναγνωσία σε μία πιο ρεαλιστική βάση;
Μήπως οφείλουμε να αρχίσουμε να εμπιστευόμαστε και νέους/ες συγγραφείς, που κάνουν τώρα το λογοτεχνικό τους ντεμπούτο;
Μήπως η παρουσία νέων συγγραφέων και η οπτική τους σχετικά με τα βιβλία δύναται να φέρει έναν αέρα αναζωογόνησης και να ειπωθούν πράγματα που δεν έχουν λεχθεί έως σήμερα;
Είμαι μία εκ των αναγνωστριών που έχω εκφέρει πολλάκις την άποψη πως υπάρχουν νέοι/ες συγγραφείς που θα οδηγήσουν μελλοντικά τη λογοτεχνία σε ακόμη πιο λαμπρά μονοπάτια. Μία νέα μου «ανακάλυψη», που έθεσε τον πήχη ψηλά, είναι η ανερχόμενη και με ένα έμφυτο ταλέντο συγγραφέας Βάσω Βεκρή, με το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο «Πάροδος», το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Βακχικόν. Ένας τίτλος που σε συνδυασμό με την εικόνα που κοσμεί το εξώφυλλο με προβλημάτισε και με έβαλε σε σκέψεις...
Η ζωή και η πορεία μας μέσα σε αυτήν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένας δρόμος με ένα τέλος αβέβαιο. Μία οδός που διέπεται από αρετή. Σε αυτήν τη διαδρομή υπάρχουν κανόνες και πρότυπα, που πρέπει να ακολουθούμε πιστά ώστε να μη ξεφεύγουμε από την ορθή πορεία μας, αλλά και για να μην ερχόμαστε αντιμέτωποι/ες με όσα θεωρούνται κακώς κείμενα και επιβλαβή... Αυτό, όμως, που εντέχνως μας αποκρύπτουν μέχρι να φτάσουμε σε κάποια ηλικία και να το μάθουμε, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, είναι πως παράλληλα με τον δικό μας δρόμο, υπάρχει και μία πάροδος που δεν φέρει κάποιο όνομα, μα μία αρνητική σημασία.
Ένας κρατούμενος δολοφονείται στη διάρκεια μιας εξόδου του. Κι η ψυχίατρος σύντροφός του ξεκινάει ένα ταξίδι με τη μηχανή. Να δει. Να θυμηθεί. Να καταλάβει… Τι σχέση μπορεί να έχει η εργασία που της ανατέθηκε με τη δολοφονία; Και ο καθηγητής Ψυχιατρικής πόσο καθαρός είναι; Πόσα γνωρίζει ο περιβόητος –εντός και εκτός φυλακών– Μαύρος; Σε μια παράλληλη διαδρομή ενηλικίωσης, ένας νεαρός μουσικός, παλεύοντας με τους προσωπικούς του δαίμονες, θα έρθει αντιμέτωπος με επικίνδυνα μυστικά.Ένα μυθιστόρημα με αστυνομική πλοκή. Με ήρωες ανθρώπινα νησιά, που κινούνται στις παρόδους της ζωής. Η αλήθεια δεν είναι πάντα αυτό που φαίνεται. Ή, μάλλον, η αλήθεια είναι μπροστά μας, αλλά δεν τη βλέπουμε. Μια ιστορία αγάπης πέρα από τον θάνατο.«Υπομονή, κορίτσι μου, και θα 'ρθει καβαλάρης»…(Περίληψη οπισθόφυλλου)
Το ποινικό σύστημα στη χώρα μας και η δικαιοσύνη έχουν ως σκοπό, όχι την τιμωρία, αλλά τον σωφρονισμό και την ομαλή επανένταξη στην κοινωνία όλων αυτών των ανθρώπων. Άνθρωποι που παρέβησαν τους νόμους κι εγκλημάτησαν με ή χωρίς αιτία. Ισχύει όμως κάτι τέτοιο στην πραγματικότητα ή είναι ακόμη μία ψευδαίσθηση μέσα στην οποία ηθελημένα ζούμε; Ελάτε. Ας πούμε αλήθειες.
Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει για ανθρώπους που ενώ εξέτισαν την ποινή τους, διέπραξαν κάποιο χειρότερο έγκλημα και μπήκαν ξανά στη φυλακή;
Ποιο το μερίδιο του νομικού μας συστήματος, το δικό μας και της κοινωνίας στο σύνολό της;
Νοιαζόμαστε για αυτούς τους ανθρώπους ή τους αφήνουμε έρμαιους στη μοίρα τους και στους όποιους νόμους και κανόνες που διοικούν εκ των έσω τις φυλακές;
Πώς αναμένουμε από εκείνους να πράξουν με ορθό τρόπο, όταν ως κοινωνία δεν τους δίνουμε τα ανάλογα εφόδια, όπως δεύτερες ευκαιρίες στην εργασία και μία ομαλή επανένταξη στο σύνολο, δίχως ρατσιστικές τάσεις και προκαταλήψεις;
Αν εμείς δεν τους αντιμετωπίσουμε ως ανθρώπους κι όχι ως άψυχα αντικείμενα, πώς αναμένουμε να φερθούν σύμφωνα με τα πρότυπα της κοινωνίας;
Διαφθορά μερίδας των κρατικών μηχανισμών και προσώπων που εμπλέκονται άμεσα σε αυτούς, ανιδιοτελής φιλία, εκμετάλλευση ανθρώπων του περιθωρίου προς ίδιον όφελος των λίγων, αγνός έρωτας που γεννιέται στις πιο αντίξοες συνθήκες και τρέφεται από το φως του φεγγαριού και το θαλασσινό νερό είναι μερικοί από τους βασικούς άξονες του παρόντος βιβλίου. Ένα βιβλίο με βαθιά κοινωνικό χαρακτήρα και αλήθειες που πρέπει να ειπωθούν.
Στα λοιπά θετικά στοιχεία προστίθενται ο δυναμικός και ορμητικός λόγος της συγγραφέως, το άφθονο λεξιλόγιο, ο ρεαλισμός που διέπει το κείμενο σε όλες τις εκφάνσεις του, καθώς και η σκιαγράφηση των χαρακτήρων των προσώπων που έχουν ως αποτέλεσμα ένα καλογραμμένο και ποιοτικό βιβλίο, που αν δεν ξέραμε πως μιλάμε για το πρώτο έργο της συγγραφέως δεν θα το αντιλαμβανόμασταν. Ένα βιβλίο που μου άρεσε πολύ και θεωρώ πως αξίζει να διαβάσετε κι εσείς.
Καλή ανάγνωση!
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
