Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας γουόνα μπι βασιλιάς που τον έλεγαν Πάλλαντα. Ανιψιός του Περσέα, αδερφός του Αιγέα και θείος του Θησέα αν σας λέει κάτι... Τίποτα; Ντιπ ντουβάρια πχια; Από το ένα αφτί μπαίνει απ' το άλλο βγαίνει; Τελοσπάντων ό,τι μάθατε μάθατε, δεν θα σκάσω εγώ για σας! Έρχονται και εξετάσεις οσονούπω... Ουφ, θα πατώσετε βρε! Τι θα γράψετε; Μηδέν; Ρεζίλι θα με κάνετε...
Συνεχίζω γιατί θα συγχυστώ και είμαι ντεφορμέ αυτόν τον καιρό σε παντός είδους συγχύσεις. Αυτός ο τύπος λοιπόν, ο Πάλλας (σαν παράτονος κινηματογράφος ακούγεται ή είναι ιδέα μου;) πήγε να κάνει μπαγαποντιά στον ανιψιό του και βασιλιά της Αθήνας, τον Θησέα. Έβαλε τα 50 παιδιά του να του στήσουν ενέδρα και να τον σκοτώσουν για να γίνει αυτός βασιλιάς της Αθήνας. Έλα μου όμως που ο Θησέας ήταν παλιά καραβάνα, εδώ έφαγε ολόκληρο Μινώταυρο, στα πενήντα παιδαρέλια θα κολλούσε; Όχι μόνο δεν την πάτησε αλλά σκότωσε και τους περισσότερους από τους πενήντα.
Κι ο Πάλλας, σα βρεγμένη γάτα, ταπεινωμένος, ξεφτιλισμένος και καταρρακωμένος, πήγε κι έχτισε το βασίλειό του έξω από την Αθήνα σε μια περιοχή που την ονόμασε Παλλήνη!
Τα χρόνια πέρασαν και οι Τούρκοι, που οι αρχαιοελληνικές ονομασίες τούς κάθονταν στο στομάχι, άλλαξαν το Παλλήνη στο πολλά βαρύ και όχι, Χαρβάτι. Μετά την απελευθέρωση το Χαρβάτι παρέμεινε Χαρβάτι παρότι μεταβιβάστηκε στην ιδιοκτησία του Έλληνα, Γεωργίου Αργυρόπουλου.
Σήμερα θα πάθαινε εγκεφαλικό ο Αργυρόπουλος με τόσο φόρο μεταβίβασης που θα είχε να πληρώσει, συν ΕΝΦΙΑ, συν φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσίας, συν φόρο αλληλεγγύης, συν, συν, συν... Αλλά τότε ήταν άλλες εποχές, τα οικόπεδα αλλάζαν χέρια δίνοντας απλώς... τα χέρια και λογαριασμό δεν έδιναν στην εφορία...
Δεν ξέρω αν έχετε ιδέα από την περιοχή αλλά δεν μιλάμε για ένα απλό οικοπεδάκι, μιλάμε για γκουμούτσα ολόκληρη! Ακόμα κι ο Τράγκας θα ζήλευε τέτοια περιουσία. Από Σταυρό και Γέρακα μέχρι Πικέρμι από την μία πλευρά και τις Μπαλάνες και την Κάντζα από την άλλη. (Από εκεί που ξεκινήσαμε το οδοιπορικό μας, αχ, με πιάνει μια συγκίνηση τώρα που τα θυμάμαι. Αχ, βαχ, τι νοσταλγία!)
Η οικοπεδάρα αυτή, που λέτε, έγινε το προικιό της κόρης του Αργυρόπουλου, της Ελένης, που παντρεύτηκε τον πρώτο Γάλλο πρέσβη στην Ελλάδα, κάποιον μεσιέ Αχιλλέα Ρουάν.
Ο μεσιέ Ρουάν είπε μερσί, άνοιξε και ένα Σατό Λαφίτ του 1824 από τα αμπέλια της περιοχής και το ήπιε στην υγειά του χουβαρντά πεθερού.
Το ζευγαράκι όμως δεν τα πήγαινε και πολύ καλά και κάποια μέρα χώρισε. Και κατά πως φαίνεται αυτός ο μπάμιας, ο μεσιέ Ρουάν, είχε λερωμένη τη φωλιά του γιατί δεν διεκδίκησε και τίποτις από το κτήμα! Απλώς τα μάζεψε, είπε «Α τουτ αλέρ» και την έκανε με αλαφρά πηδηματάκια. Κρίμα το Σατό Λαφίτ!
Αλλά κι η Λενιώ τα βρήκε σκούρα οικονομικά (δεν ζούσε κι ο Τράγκας τότε να της δώσει καμιά συμβουλή) κι έτσι αναγκάστηκε να χωρίσει στα τρία την οικοπεδάρα, να κρατήσει τα δυο και να πουλήσει το τρίτο το... μακρύτερο στον Γάλλο ναύαρχο μεσιέ Μπρουά.
Τα παλούκια στα οικονομικά συνεχίζονταν ακάθεκτα, όπως ακάθεκτο συνεχιζόταν και το βίτσιο της Λενιώς με τους Γάλλους, κι έτσι το 1843 πούλησε και τα υπόλοιπα 2/3 στον πρόξενο της Γαλλίας στην Σύρο, με το όνομα σιδηρόδρομο αλέ ρετούρ (πάρτε βαθιά ανάσα), μεσιέ Αλέξανδρο Λουδοβίκο Ιωσήφ ντε Ρουζού (για τους γαλλομαθείς ιδού το ακριβές Alexandre Louis Joseph de Roujoux).
...
Τώρα εσείς περιμένετε να βγει η Ζέτα Μακρυπούλια στην ιστορία αλλά δεν θα σας κάνω τη χάρη. Το παραμύθι δεν έχει ούτε νεράιδες ούτε πριγκίπισσες.
Ο Α.Λ.Ι. ντε Ρου(κ)ζού(κ), που κι αυτός ήταν πολύ χουβαρντάς με τα χρήματα των (Γ)άλλων, αγόρασε και το υπόλοιπο 1/3 (το μακρύτερο...) από τον συμπατριώτη του μεσιέ Μπρουά, ένωσε και πάλι την περιουσία της Λενιώς κι έχτισε ένα παλάτι (γαλλιστί Παλάς) για να μένει μαζί με τη γυναίκα του, μαντάμ Ανθούσα Παλάσκα, μετέπειτα μαντάμ Ρου(κ)ζού(κ).
Το ότι κάποια περιοχή εκεί την ονόμασαν Ανθούσα είναι εντελώς τυχαίο, θα σας εξηγήσω μετά, υπάρχουν και συμπτώσεις σε αυτή τη ζωή, μην είστε συνωμοσιολόγοι, δεν ψεκάζανε εκείνη την εποχή τα αεροπλάνα.
Όμως τα χουβαρνταλίκια του Ρου(κ)ζού(κ) δεν του βγήκαν σε καλό. Πέθανε 9 χρόνια αργότερα μέσα στα χρέη που του άφησε το Χαρβάτι. Έτσι η μαντάμ Ανθούσα, χήρα Ρου(κ)ζού(κ), το έδωσε για ένα κομμάτι ψωμί στον τότε Δήμαρχο Αθηναίων Εμμανουήλ Κουτσικάρη με την υπόσχεση να μας δίνει για είκοσι χρόνια ντουζ πουάν η Γαλλία στη γιουροβίζιον, μιας και είχε τα κονέ.
Του πήρε έξι μήνες του Κουτσικάρη για να καταλάβει ότι τούτο το παλιοχώραφο είναι συφοριασμένο και δεν έχει στον ήλιο μοίρα. Το πούλησε με τη σειρά του κι εκείνος.
Επόμενος τραγοπόδαρος ιδιοκτήτης ο εφοπλιστής Ιωάννης Θεοφιλάτος, που έσπασε ρεκόρ καταφέρνοντας να το κρατήσει για 30 ολόκληρα χρόνια μέχρι να το πάρει η Μαρία Καλλιφρονά.
Αυτή, άλλη γκαντέμω, το έχασε από το κράτος μέσα σε 9 χρόνια. Το 1913 λοιπόν το κράτος το απαλλοτρίωσε και τα 10 χιλιάδες στρέμματα κατανεμήθηκαν σε 48 οικογένειες κι αργότερα ξαναπήρε το όνομα Παλλήνη.
Με τόσες μεταβιβάσεις θα έπρεπε να το είχε πάρει όλο η εφορία όμως, είπαμε, άλλες εποχές τότε, δεν είναι όπως τώρα που μόλις πας να αγοράσεις 2-3 διαμερίσματα στο Μονακό ή κανένα ρετιρέ στο Παρίσι και πέντε βίλες στη Μύκονο έρχεται η εφορία και σου λέει, «Επ! Πόθεν έσχες, κύριε Τράγκα;» (τυχαίο όνομα).
Η υπεύθυνη εφορία για ολόκληρη την Ανατολική Αττική, κατά σύμπτωση, εδρεύει εκεί, στην Παλλήνη. Όπως εκεί εδρεύει και η Νομαρχία Ανατολικής Αττικής και πιο συγκεκριμένα το τμήμα Πολεοδομίας, πασίγνωστο για τις σβέλτες (not!) συνδιαλλαγές του με το κοινό, τους μη χρηματισμούς των υπαλλήλων του (not!) και την άψογη εξυπηρέτηση (not!) ιδίως κατά τη δεκαετία του 2000, την περίοδο της μεγάλης ανοικοδόμησης των Μεσογείων.
Άλλωστε από κάπου εκεί πέρα ξεκίνησε κάνοντας την πρώτη του επένδυση ο Γιώργος Κοσκωτάς. Αγόρασε κάτι περιοδικά και κάτι ραδιοφωνικούς σταθμούς και τα στέγασε στη ΓΡΑΜΜΗ Α.Ε. στη λεωφόρο Μαραθώνος. Μετά άρχισε να χτίζει λιθαράκι λιθαράκι την περιουσία του, αγόρασε την Τράπεζα Κρήτης, τον Ολυμπιακό, κάτι ξενοδοχεία, κάτι εργοστάσια, κάτι πολιτικούς, κάτι δημοσιογράφους, ώσπου στο τέλος έμεινε με ένα δωματιάκι 3x3 στο τμήμα VIP των φυλακών Κορυδαλλού.
Αν δεν τον έχετε ακουστά γκουγκλάρετε να μάθετε. Εσείς τώρα που κουνάτε το κεφάλι σας και τα θυμάστε όλα αυτά, ένα μόνο θα σας πω...
Έχει πάνω από 20 (ολογράφως είκοσι, αγγλιστί twenty) χρόνια που βγήκε από τη φυλακή και εργάζεται ως χρηματοοικονομικός σύμβουλος!
Ναι χωνέψτε το. Τόσο πολύ μεγαλώσατε!
Φεύγουμε από την Παλλήνη και πάμε σε μια διπλανή περιοχή στην οποία ένας μετέπειτα ιδιοκτήτης, ο Ιάσων Αυλωνίτης, το 1952 αποφάσισε να την ονοματίσει «Αυλών».
ΟΧΙ από το όνομά του, μη νομίζετε ότι ήταν κανένας μεγαλομανής που σκεφτόταν την υστεροφημία του. ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ! Επειδή αυλών σημαίνει κοιλάδα και η περιοχή του θύμιζε κοιλάδα, και καλά. Πάντως, μόλις ο κύριος Ιάσων μετακόμισε σε κοιλάδα χλοερή οι γείτονες άρπαξαν την ευκαιρία να αλλάξουν το όνομα και στο τραπέζι έπεσε μία και μοναδική προσφορά σε πολλές εκδόσεις.
— Έχουμε τόσα άνθη εδώ, γιατί δεν βγάζουμε την πόλη μας θεά των Άνθεων;
— Μήπως να το κάναμε μονολεκτικό;
— Να την πούμε Χλωρίς; Το αρχαιοελληνικό όνομα της θεάς!
— Όχι ρε φίλε, μου θυμίζει χλωρίνη.
— Να την πούμε Φλόρα, στο λατινικό;
— Πολύ φλώρικο!
— Να την πούμε Ανθούσα, που είναι και στα νέα ελληνικά;
— Έκλεισε, Ανθούσα!
Μήπως κατάπιατε τη γλώσσα σας τώρα κύριοι συνωμοσιολόγοι, ε; Ε;
Και για να ξέρετε, έζησαν αυτοί βίον ανθόσπαρτον κι εμείς ανθοσπαρτότερον.
Παρακάτω βρίσκουμε τρεις περιοχές σε μία: Γαργηττός, Σταυρός και Γέρακας πορευόντουσαν χωριστά για πολλά πολλά χρόνια ώσπου έφτασε η ώρα της ένωσης. Την ώρα της ψηφοφορίας οι κάτοικοι του Γαργηττού έκαναν γαργάρα, οι κάτοικοι του Σταυρού έκαναν τον σταυρό τους, μόνο οι κάτοικοι του Γέρακα ψήφισαν και φυσικά επικράτησε το Γέρακας, όνομα που του έδωσε ο Ιέραξ, ένας λογοθέτης του 16ου αιώνα!
Αυτά για σήμερα, και μην ξεχνάτε, αν θέλετε να σας παρουσιάσουμε, όπως θέλουμε εμείς, όχι όπως θέλετε εσείς, κάποιες περιοχές (εκτός Αττικής) στείλτε μας το γράμμα σας στο geozo@otenet.gr (βάλτε κι ένα κατοσταρικάκι μέσα στον φάκελο για εισιτήρια και έξοδα διαμονής, να έρθουμε να χαρούμε την περιοχή από κοντά και να μπορέσουμε να την αποδομήσουμε παρουσιάσουμε με την ησυχία μας).
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε φωτογραφίες αρχείου από την εποχή του τρύγου. Οι κάτοικοι λένε πως κατά μήκος της λεωφόρου Μαραθώνος και ως την Ανθούσα οργίαζαν τα αμπέλια και ο τρύγος.
