Όταν διαβάζετε ή ακούτε τη φράση «μνιάμ σε ροή» σίγουρα δεν περιμένετε να σημαίνει κάτι άλλο εκτός από κάτι που είναι ευχάριστα γευστικό και γι' αυτό πρέπει ευνόητα να έχει μία συνεχή ροή.
Στην περίπτωση όμως του Ζε Μήτσου –κατά κόσμον Δημήτρη Μπαρμπαγιάννη– αποκτά πολύμορφο κινούμενο περιεχόμενο.
Άλλοτε σαν μια καρδιά σ' ένα ψυγείο νεκροτομείου, η οποία εκτός της ψυχρότητας που νιώθει δεν μπορεί και να θυμηθεί πώς κατέληξε εκεί.
Μόνο εικόνες ανάκατες της έρχονται από παντού. Σαν σφαίρες κατακούτελα ή σαν μπουνιές στο στομάχι ή σαν έναν Μήτσο γεμάτο με κακάκια περαστικών οι οποίοι τον τσαλαπατάνε κιόλας κι άντε τώρα να σηκωθεί απ' το πάτωμα χωρίς να 'ναι γεμάτος από τον ιδρώτα της ντροπής η οποία τον έχει περιλούσει.
Να 'ταν όμως μόνο αυτό καλά θα ήταν. Είναι πολλές οι μορφές όπως σας είπα. Όπως της καθημερινής τρεχάλας για έναν μισθό σκατά, μα που πρέπει να γίνει διότι η ΔΕΗ πρέπει να πληρωθεί γιατί αν δεν πληρωθεί πώς θα βλέπει ο Μήτσος να φάει την πίτσα με αντζούγιες και γενικά πώς θα βλέπει στο σκοτάδι του σπιτιού όπως τόσα σπίτια εδώ στις συνοικίες και τους δήμους του Πειραιά, που όλο και περισσότερο χάνουν το ηλεκτρικό τους ρεύμα;
Αφήστε δε το κυριότερο! Πώς θα μπαίνει μετά να βλέπει, έστω και στα κρυφά, τον εαυτό του να κοιμάται; Να κοιμάται μεν αλλά τελικά να καταλήγει να στέκεται όρθιος μπροστά σε ανοιχτό μικρόφωνο και να μας φωνάζει ευτυχώς: «Αφού αλλάζεις εσύ, αφού αλλάζω και γω, θ' αλλάζουμε αυτόν τον κόσμο κάθε μέρα!».
Αυτόν τον κόσμο με τις πλατείες που θάφτηκε ο παιδικός εαυτός, με τα κρεβάτια που κρύβονταν τα τέρατα και που δυστυχώς ακόμη για πολλούς κυριαρχεί η αυταπάτη ότι και σήμερα υπάρχουν, σ' αυτόν τον κόσμο που άξιος κρίνεσαι μόνο με το πόσα likes σου κάνουνε.
Αυτόν τον κόσμο που το φτυάρι πολλών γονέων και μετά δασκάλων καταλήγει να σκάβει για να βγάλει μέσα από ξεραμένους κήπους πολλά φέρετρα με παιδικά κορμάκια που χαστουκίστηκαν θανάσιμα έξω τους και μέσα τους από τους ίδιους ανίκανους που τώρα τα ξεθάβουν.
Αυτόν τον κόσμο που στιγματίζει μέχρι λιωσίματος το να είσαι gay, παχουλός, κοινωνικά συνειδητοποιημένος, ταξικά αλληλέγγυος.
Και που γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο, κι εν αντιθέσει φίλε Μπαρμπαγιάννη με το να πας να κοιμηθείς με τον χοντρούλη, που είναι σε αποσύνθεση, ακούγοντας δήθεν αγαπημένες φωνές να ξαναρίχνουν χώμα πάνω σας, πες του χοντρούλη να σηκώσει ανάστημα, να αγαπά τον εαυτό του διότι ως γνωστόν τούτο το χώμα είναι και δικό τους μα είναι και δικό μας κι αλίμονο σε όποιον πάει να μας το πάρει.
Μήπως όμως όλο αυτό το Μνιάμ σε ροή περιέχει μόνο μορφές; Όχι ασφαλώς. Περιέχει και γόνιμους προβληματισμούς!
Για τους ανθρώπους-κλιμακοστάσια που θα 'χουνε φως και το πρωί. Για τους φίλους στην αυλή που θα τους θυμίζουν να αγαπάνε στο έμπα τον εαυτό τους και στο φεύγα τη ζωή! Να τολμάνε να εκτίθενται, να κρατάνε απ' το χέρι το μικρό Εγώ τους, να το κοιτάνε κατάματα και να μην τρέμουν πια αλλά να αφήνουν ισχυρά τ' αποτυπώματά τους μες στην λάσπη.
Επιπλέον το Μνιάμ σε ροή έχει παράθυρα και πόρτες. Ναι, παράθυρα και πόρτες, που οδηγούν σε διάφορα μέρη. Σε βιβλιοθήκες με γράμματα εναντίον των ιδιοκτητών τους γραμμένα όμως από το δικό τους χέρι που τα εκτόξευε σαν βελάκια πάνω στα ζωτικά σημεία τους. Με ζωγραφισμένες αναμνήσεις ταραγμένου νευρικού συστήματος, που ξόδεψε νύχτες και μέρες να καταλάβει αν θέλει να αυτοκτονήσει ή απλά αν αρέσκεται στον ρόλο της πριγκίπισσας του δράματος. Δράμα είπα; Ναι, δράμα είπα. Να και άλλο ένα πεδίο προβληματισμού σχετικά με το Μνιάμ σε ροή και τις ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις όπως η θεραπεία μέσω της ποίησης και των ειδών θεραπευτικού γραπτού λόγου. Όπως κι η Δραματοθεραπεία.
Να δηλαδή και οι διάλογοι με το τραύμα, με το σώμα, με τις τοποθεσίες όπου σημειώθηκε μεγάλος πόνος, να και η πληγωμένη προσωπικότητα με τον εσώψυχο καλλιτέχνη κι επόπτη να προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανές και δυνατές τις αντιλήψεις για μια τουλάχιστον αξιοπρεπή ζωή.
Ζωή στην οποία θα βλέπει ο καθένας άφοβα τι κρύβει μέσα του, ζωή στην οποία δεν θα ξεχνιούνται οι απαραίτητες ανάσες για τη συνέχισή της, χωρίς να νοιάζεται για το τι θα ειπωθεί εναντίον της όταν αυτή θα σεργιανά έντιμα στη γύρα, δηλαδή στο φυσικό της έδαφος.
Και σαν μαζευτούν πολλές ζωές και δημιουργηθεί ανθρώπινη αλυσίδα ορατή από το διάστημα, άντε έστω από την Σελήνη, τότε με την ίδια για όλες τις ζωές κατεύθυνση να δημιουργηθεί και η νέα ροή. Με βουνά να μετακινούνται, δέντρα να φυτεύονται, γενιές να ονειρεύονται και τα χρόνια να περνάνε αστραπιαία και να συνεχίζεται η ζωή με ό,τι σπείρεται με ανιδιοτέλεια. Γιατί αυτό είναι και το ζόρικο. Να μένεις σε κίνηση. Για να αποκτήσεις ουσία, αξία και νόημα.
Για να μη σε σκοτώνει κανένας τρόμος. Για να ταΐζεις μόνο μέλι κι όχι σκατά την εσωτερική σου κοινωνία.
Για να σώνεσαι από τον γκρεμό. Γκρεμό; Όχι πια γκρεμός.
Γκρεμό το λέγαμε πριν! Τώρα; Τώρα τον λέμε ανηφόρα!
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου