Η νουβέλα Είκοσι τσουβάλια λίρες, διαθέτει έναν αλληγορικό τίτλο, που μπορεί μεν να σε παραπέμπει σε πλούσιες καταστάσεις, όμως θα πρέπει να γνωρίζετε ότι δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το χρήμα, αλλά με την αμέριστη αξία του συναισθήματος.
Ο δημιουργός της Θεοφάνης Παπαδόπουλος –ένα μικρό βιογραφικό του υπάρχει στο τέλος της παρουσίασης– μας παραθέτει με εύστοχη γραφή την ιστορία του Στέφανου, ενός παιδιού που έζησε, μεγάλωσε και στερήθηκε την μητρική φιγούρα και όλα τα παρελκόμενά της.
Το χάδι, η αγκαλιά, η τρυφερότητα και η αγάπη της μάνας, είναι αξίες ανεκτίμητες που κάθε παιδί έχει ανάγκη, καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του. Ο Στέφανος λίγο μετά τη γέννησή του και μέχρι την ηλικία των πέντε έμεινε με τη γιαγιά του, μιας και ο αποτυχημένος γάμος των γονιών του, η φτώχεια και ο μέθυσος πατέρας του, οδήγησαν τη μητέρα του να αποτελέσει μια από τις πολλές μετανάστριες της Γερμανίας.
Μετά την ηλικία των πέντε, αναγκάστηκε να φιλοξενηθεί σε ένα ορφανοτροφείο της περιοχής, μια Παιδόπολη, βιώνοντας στα εύθραυστα χρόνια που ακολούθησαν, την τιμωρία, την αδικία και την έλλειψη θαλπωρής και αγάπης, όπου τα τελευταία συστατικά είναι ικανά να σε κάνουν να νιώθεις ασφάλεια και ευτυχία.
Περιπλανήθηκε τα επόμενα χρόνια ανάμεσα στο ορφανοτροφείο και το χωρίο του στις καλοκαιρινές διακοπές και η φιγούρα της μάνας όποτε τύχαινε να συναντηθούν, του ήταν πιο ξένη από κάθε άλλον άνθρωπο. Μεγαλώνοντας, ένιωθε βάρος και αποξένωση από όλους, μετέβη στη Γερμανία για να δουλέψει και να συντηρηθεί αλλά χωρίς να έχει καμία απολύτως σχέση με τη βιολογική του μητέρα. Η μόνη καλή της πράξη απέναντι στον γιο της ήταν η γυναίκα που του προξένεψε και πραγματικά στάθηκε δίπλα του προσπαθώντας να καλύψει ακόμη και το χαώδες κενό της μάνας.
Πρόκειται για μια από καρδιάς εξομολόγηση, μια κατάθεση ψυχής των ανείπωτων παραπόνων και ερωτηματικών, που βαραίνουν την καρδιά του Στέφανου, πάνω από το μνήμα της μητέρας που γηροκόμησε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, μα που ποτέ δεν κατάφερε να νιώσει σαν πραγματική του μητέρα. Νιώθει να έχει πετρώσει μέσα του τόσο βάναυσα η αγάπη που, ανίκανος πια, δεν μπορεί να εξωτερικεύσει τα όσα θα ήθελε απέναντι σε έναν άνθρωπο που πότε δε γνώρισε και ποτέ δεν αποτέλεσε για τον ίδιο την μητρική φιγούρα που τόσο είχε ανάγκη.
Πράγματι, διαβάζεται με μια ανάσα, αλλά σε κατακλύζουν πολλά συναισθήματα, μιας και τα παιδικά βιώματα του ήρωα της ιστορίας αλλά και οι τραυματικές του εμπειρίες, είναι ικανά να σε σημαδέψουν για πολύ καιρό αφού έχεις ολοκληρώσει την ανάγνωσή του.
Τα ψήγματα αγάπης, που αναζητά ένα παιδί από τη μάνα, είναι η κεντρική ιδέα του βιβλίου και ο απολογισμός του Στέφανου μέσα από την πένα του Θεοφάνη Παπαδόπουλου είναι ικανά να σας καθηλώσουν.
Από κάθε βιβλίο που διαβάζω, επιλέγω μια φράση για να την μοιραστώ μαζί σας. Από το βιβλίο Είκοσι τσουβάλια λίρες, επέλεξα την παρακάτω:
Γιατί εμείς οι άνθρωποι γινόμαστε τόσο σκληροί και αδιάφοροι ώρες ώρες και κοιτάμε μόνο τον εαυτό μας;
Ο Θεοφάνης Παπαδόπουλος γεννήθηκε στο Περιθώρι Δράμας το 1962. Από το 1982 ζει στον Βόλο με την οικογένειά του, έχοντας αποκτήσει δύο παιδιά και τέσσερα εγγόνια. Εργάστηκε ως ιδιωτικός υπάλληλος για είκοσι επτά χρόνια και τελευταία ως αγρότης. Το συγγραφικό του κίνητρο ήρθε όταν μία γερόντισσα, μετά από μια εξομολόγηση ζωής, του είπε ότι αυτό θα μπορούσε να γίνει ένα καλό βιβλίο.
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής και σας το προτείνω ανεπιφύλακτα.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
