Whiteweight

Hlín Leifsdóttir

Λευκή πλημμύρα

Σαν ο ουρανός βαραίνει τα γυμνά δέντρα

και η νύχτα ταλαντεύεται στα κλαριά τους

λίγο πριν πέσει

στους ώμους μιας μικρόσωμης γυναίκας

που πίσω στο σπίτι της οδεύει

με μια τσάντα πλαστική, που βρίθει από έλλειψη

                                τότε δε θα τον μνημονεύσουμε

σαν το μικρό αγόρι

με έναν πλέον διάτρητο χαρταετό

γεμίσει τον ουρανό με τον ήχο των σχισμένων του φτερών

                                τότε, δε θα πούμε λέξη για αυτόν

σαν η γυναίκα το κεφάλι της σηκώσει

και δει τις κορυφές των δέντρων που τον ουρανό ματώνουν

ενώ το αγόρι έκπληκτο κοιτά

τα άφυλλα δέντρα, τώρα εμπρός να τεντώνουν τα κλαριά τους

λες κι έχουν ξανά ανταμωθεί

με τα χαμένα κόκκινά τους φύλλα

                                τότε,

                                ειδικά τότε,

                                δε θα μιλήσουμε για αυτόν

και ύστερα

αφότου θα έχουμε περιπλανηθεί ως τα βάθη του δάσους

και τα πουλιά θα έχουν πετάξει μακριά

αφήνοντας στα κλαριά που κάποτε έστεκαν

μονάχα μια λευκή σιγή

με τον ήχο των βημάτων πια υπόκωφο

και τα χνάρια μας να έχουν πια κρυφτεί

ο δρόμος του γυρισμού θα έχει πλέον χαθεί

κι όσο ο ουρανός ροδίζει

                                τότε, δε θα τον μνημονεύσουμε

                                δε θα πούμε ξανά ούτε λέξη για εκείνον

αντιθέτως, θα θυμόμαστε

εν μέσω της λευκής σιγής

τις νιφάδες που λησμόνησαν βροχή να γίνουν

όσο διέσχιζαν τους θερμούς ανέμους

στο ταξίδι τους προς στη γη

                                γιατί δεν είναι άλλωστε ταιριαστό

                                που ενόσω τις φωνές μας χάνουμε

                                να θυμηθούμε ότι αυτές λαλιά δε θα έχουνε ποτέ;

Πόσο μάλλον χτύπο στη σιδερένια στέγη

και στα τζάμια

της μικρής σοφίτας

από αυτούς που νανουρίζουν τα παιδιά

Όχι, όχι περισσότερο απ' όσο εμείς

που πια δε μπορούμε καν να ψιθυρίσουμε

μπορέσαμε να τραγουδήσουμε

Ας μην τις λησμονούμε

καθώς το μονοπάτι του γυρισμού χάνεται

και τα κλαριά βαραίνουν από τη σιωπή

                                Και ελπίζουμε ότι θα έχει αποκοιμηθεί ζεστά,

                                και ελπίζουμε ότι θα ονειρεύεται γλυκά,

                                κι εμείς δε θα τον μνημονεύσουμε ποτέ ξανά

🌾

Whiteweight

When the sky strains bare trees

night dangles from their branches

onto the shoulders of a slight woman

on the walk home

with a plastic bag, overfull with its own emptiness

                                now, we won't bring him up

When a little boy with a torn kite

Sweeps the sky with the beating of frayed wings

                                now, we won't say one word about him

When the woman looks up

and sees the treetops have scraped the sky to blood

and the boy gapes in wonder

at the leafless trees, now stretching their branches

toward a return

of the red leaves they've lost

                                we will not

                                least of all now

                                speak of him

And later

when we've long wandered into the woods

and the birds have flown off

leaving in their stead white quiet on the branches

the sound of footsteps, muffled

our footprints, covered

the path back finally lost

as the sky pinkens

                                Then we will never again speak

                                not a single word of him

Instead, we'll remember

in the midst of the white silence

of grains of snow that forgot to melt into rain

in the warming air on the way to earth

And isn't it fitting

that just as we lose our voices

we remember they'll never have a voice?

Much less beat against the iron roof

and the window panes

of the little attic room

lulling the child to sleep

No, no more than we

who can no longer whisper

are made able to sing

We remember them

as the path back vanishes

and branches bend under the heft of silence

                                And we hope he's sound asleep

                                We hope he's dreaming sweetly

                                We will never mention him again

🌾

Copyright © Hlín Leifsdóttir All rights reserved

Μετάφραση από τα ισλανδικά στα αγγλικά: Meg Matich

Μετάφραση στα ελληνικά: Michelle Morgan Houwers

Σημειώσεις:

Ο αγγλικός τίτλος του ποιήματος, Whiteweight, αποτελείται από τις λέξεις white(=λευκός) και weight(=βάρος) και μεταφράζεται κυριολεκτικά ως «αυτός που έχει λευκό βάρος». Ο πρωτότυπος τίτλος στα ισλανδικά είναι «Hvítflæði» και πρόκειται για μια φτιαχτή λέξη, που σημαίνει λευκή πλημμύρα, και ομοιοκαταληκτεί με τη λέξη hvítblæði (που σημαίνει λευχαιμία), κάτι που στα ισλανδικά μπορεί να ακούγεται όμορφο και τρομακτικό ταυτόχρονα.

Το ποίημα διαβάστηκε στην εκδήλωση της ομάδας «Απόδραση στον λόγο και την τέχνη» με θέμα «Ποίηση και φτώχεια - αφιέρωμα στις κοινωνικές κουζίνες» που πραγματοποιήθηκε στις 19 Ιουνίου 2022 στο Locomotiva.

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Μαργαρίτας Τελιανίδου (Το πρώτο χιόνι)

Ανταπόκριση για το koukidaki: Θεοχάρης Παπαδόπουλος

Επιμέλεια ανάρτησης: Τζένη Κουκίδου