Σταυρούλας Δεκούλου
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13
Την επομένη το πρωί, ο Στέφανος αφού πήρε πρωινό με τη γυναίκα του και φίλησε την κοιλιά της που, αν και δεν φαινόταν ακόμα, έκρυβε μέσα για εκείνον τον πιο σπάνιο θησαυρό του κόσμου, ντύθηκε και πήγε να βρει τον Ορέστη Θαλασσινό. Τον έψαξε στις καφετέριες και τα ζαχαροπλαστεία, στις φιλολογικές λέσχες, ακόμη και στο σπίτι του. Η αναζήτηση υπήρξε μάταιη. Είχε φύγει ταξίδι, του είπανε, για να εμπνευστεί και να γράψει τη νέα του ποιητική συλλογή. Όμως ακόμα κι όταν ρώτησε πού θα πήγαινε, πήρε την απάντηση ότι ο Θαλασσινός ήταν ένας bon viveur, με τη ζωή του μοιρασμένη στο αψέντι, την ποίηση και τον έρωτα. Ο Στέφανος κατάλαβε πως τα πράγματα δεν ήταν τόσο όμορφα όσο ήθελε η Ελένη να πιστεύει. Η μικρή του αδελφή είχε πιαστεί αιχμάλωτη μέσα σε έναν ιστό λέξεων και είχε παραδώσει την καρδιά της και την ψυχή της στα χέρια ενός ξεδιάντροπου ενήλικα.
Γύρισε στο σπίτι του με μισή καρδιά και μίλησε στη Μυρτώ. Η ταραχή της δεν περιγράφεται. Όσο σκεφτόταν την κατάσταση της Ελένης, το μικρό της ηλικίας της και το μεγάλο της φορτίο μάτωνε η ψυχή της. Πρότεινε στον Στέφανο να πάνε μαζί να τη δούνε. Δεν ήξερε πού θα κατέληγε όλη αυτή η ιστορία, μα η μικρή ήθελε την αμέριστη βοήθεια και κατανόησή τους. Το ίδιο και η μητέρα της και πεθερά της. Η καθεμιά για διαφορετικούς λόγους. Η μικρή Ελένη, τόσο όμορφη και τόσο προδομένη! Μπροστά σε μια κατάσταση που δεν της ταίριαζε ούτε της άξιζε. Ήταν πολύ μυαλωμένο και σοβαρό κορίτσι η Ελένη. Αλλά η φωτιά της νεότητας, η μαγεία του έρωτα, τα θλιμμένα μάτια και οι λέξεις, αχ, οι λέξεις μπορούν να λυγίσουν και τις πιο ισχυρές αντιστάσεις.
Στο σπίτι παίχτηκε μια σκηνή δράματος μοναδική. Η Ελένη κόντεψε να καταρρεύσει μαθαίνοντας για το φευγιό του Ορέστη. Υποχώρησε η γη κάτω από τα πόδια της κι έπεσε ο ουρανός σαν ταφόπλακα και την πλάκωσε. «Όλα ήταν ψέματα λοιπόν;» μουρμούρισε κοιτώντας τους. «Τόσο πολύ ξεγελάστηκα;» είπε κι έβαλε τα κλάματα. Η Μυρτώ έτρεξε και την έκλεισε στην αγκαλιά της. «Μην στενοχωριέσαι πουλάκι μου» είπε. «Συμβαίνουν αυτά. Παντού υπάρχουν άνθρωποι καλοί και κακοί, δυνατοί και αδύναμοι. Μην στενοχωριέσαι. Δεν φταις εσύ. Εσύ, είσαι παιδί ακόμα. Τα παιδιά είναι ρομαντικά και ονειροπόλα, γι' αυτό όλοι πρέπει να τα προστατεύουμε». Μίλαγε η Μυρτώ κι έκλαιγε μαζί με την Ελένη.
— «Και τώρα τι θα γίνει;» ρώτησε η κυρά Αρετή. «Αυτή η κατάσταση πρέπει ν' αντιμετωπιστεί με κάποιον τρόπο. Αυτά τα πράγματα δεν μπορούν να μείνουν κρυφά για πολύ».
— «Νομίζω πως είναι ώρα να μιλήσουμε σοβαρά. Δεν έχουμε καιρό για χάσιμο» είπε η Μυρτώ. «Ελένη μου θέλω να με ακούσεις πολύ προσεκτικά κι εσύ Στέφανε κι εσείς μητέρα. Δυο λύσεις υπάρχουν. Η μια είναι να διακόψει η Ελένη την κύηση. Όμως η Ελένη είναι ανήλικη και δεν ξέρω αν και κατά πόσο επιτρέπεται αυτό. Επίσης, αν υπάρξει κάποια επιπλοκή θα εμποδίσει την Ελένη μας, στο μέλλον, να κάνει παιδάκια μ' έναν άνθρωπο καλό που θα την αγαπάει και θα τον αγαπά κι αυτή». Η Μυρτώ σταμάτησε και πήρε μια μεγάλη ανάσα. Ζήσε λίγο νερό και ο Στέφανος πετάχτηκε σαν αστραπή να της φέρει. Αν η κυρία Αρετή δεν ήταν τόσο αναστατωμένη πραγματικά θα είχε αντιδράσει στην κίνηση αυτή του γιου της, μιας και αυτή ήταν μεγαλωμένη αλλιώς και σπάνια είχε ζητήσει κάτι από τον σύζυγό της.
Η Μυρτώ ήπιε μια γουλιά νερό και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα είπε: «Υπάρχει και μια ακόμα λύση» και κοίταξε τον άντρα της να δει πώς θ' αντιδρούσε σε κάτι τέτοιο. «Μητέρα, Ελένη, είμαι κι εγώ έγκυος». Η στιγμή ήταν τέτοια που δεν άφηνε περιθώρια για χαρές και συγχαρίκια γι' αυτό ακόμα και την έκπληξη στο βλέμμα τους η Μυρτώ την εξέλαβε ως χαρά. Και συνέχισε: «Αν η Ελένη θέλει να γεννήσει το παιδί, θα κανονίσουμε να έρθει στο σπίτι μας. Εκεί θα περάσουμε τους επόμενους έξι μήνες μαζί. Ο γιατρός μου θα μας παρακολουθεί και τις δυο και όταν πλησιάζουν οι μέρες θα φροντίσει να γεννήσουμε μαζί. Έτσι, εμείς Στέφανε θα πούμε ότι κάναμε δίδυμα και η Ελένη μας μόλις συνέλθει λίγο από τη λοχεία θα επιστρέψει στο σπίτι σας, λέγοντας ότι επέστρεψε από το Παρίσι όπου είχε πάει για να βρει σχολή ζωγραφικής για να σπουδάσει».
— «Μυρτώ...» γύρισε και την κοίταξε ο Στέφανος. «Καταλαβαίνεις τι λες; Αντιλαμβάνεσαι τι φορτίο είν' αυτό για σένα;»
— «Κόρη μου», είπε η κυρά Αρετή, «θα έκανες κάτι τέτοιο για το παιδί μου;»
— «Και για το παιδί σας και για το εγγόνι σας και για τον άντρα μου, μητέρα!» είπε η Μυρτώ δακρυσμένη. «Δεν μπορεί η Ελένη μας να πληρώσει τις συνέπειες της αφέλειας ενός ενήλικα». «Ελένη μου, τι λες; Θα το σκεφτείς; Εξάλλου αν κάτι αλλάξει και γυρίσει ο Ορέστης μπορείτε να πάρετε το μωρό σας και να φύγετε» είπε η Μυρτώ στη μικρή Ελένη. «Αν όχι, θα μεγαλώσει μαζί με το δικό μας κι εσύ θα μπορείς να είσαι όσο κοντά του θες. Ε; Τι λες ψυχή μου;»
Ο Στέφανος πήγε κοντά της και της φίλησε τα χέρια. Η κυρα-Αρετή έκλαιγε με μάτια γεμάτα ευγνωμοσύνη. Μόνο η Ελένη στεκόταν αμίλητη, χαμένη στον κόσμο της. Η Μυρτώ με τον Στέφανο έφυγαν και άφησαν την Ελένη να σκεφτεί. Γυρνώντας σπίτι, ο Στέφανος κοιτούσε τη γυναίκα του σχεδόν με ευλάβεια.
Οι επόμενοι μήνες πέρασαν σχετικά γρήγορα και ήρεμα. Η Μυρτώ με την πρόφαση μιας δύσκολης εγκυμοσύνης έμενε μέσα στο σπίτι παρέα με την Ελένη. Ο γιατρός της, τις παρακολουθούσε και τις δυο κατ' οίκον. Η κυρία Αρετή τις επισκέπτονταν σχεδόν καθημερινά και τις βοηθούσε σε ό,τι χρειάζονταν. Ετοίμασαν σιγά σιγά τα προικιά των μωρών, τις πάνες, τα πλεκτά ζιπουνάκια. Ο Στέφανος όλον αυτόν τον καιρό έκανε μικρά ταξίδια και κάθε δυο μέρες ήταν σπίτι του.
Copyright © Σταυρούλα Δεκούλου All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Εξώφυλλο: Ράμπα Τάμπα (Άγγελος Μαρίνου)
Η νουβέλα της Σταυρούλας Δεκούλου, Το βραβείο, δημοσιεύεται κατ' αποκλειστικότητα στο koukidaki σε συνέχειες. Διαβάστε το επόμενο μέρος.
