Μάνου Καραβασίλη
Πράξη Δεύτερη
Φως. Στον ίδιο χώρο. Μια στιγμή μετά.
Γυναίκα: Τι εννοείς ότι μπορεί εσύ να μην είσαι έτοιμη για τον γάμο; Αυτός ο άνθρωπος σε αγαπάει θα γίνει άντρας σου. Πρέπει να τον παντρευτείς.
Κόρη: Και εσύ έπρεπε να μην έφευγες. Έπρεπε να κράταγες τον δικό σου άντρα. Άλλωστε είχατε μαζί και ένα παιδί. Αλλά δεν σε ένοιαζε το παιδί σου τόσο πολύ, αυτό κατάλαβα.
Γυναίκα: Το παιδί μου ήταν, είναι και θα είναι πάντα πάνω από όλα. Πιο ψηλά από όλα εσύ είσαι. Μόνο εσύ.
Κόρη: Λες ψέματα.
Γυναίκα: Λάθος. Σου λέω την αλήθεια. Αλλά και εγώ τότε ήμουνα άπειρη, δεν ήξερα τη ζωή, είκοσι δύο χρόνων, τι πείρα και τι εμπειρία απαιτείς να είχα τότε. Τότε ήμουν σχεδόν παιδί.
Κόρη: Ένα παιδί με άντρα, εραστή και μια κόρη.
Γυναίκα: Κράτησε μόνο δύο μήνες. Τον είχα γνωρίσει μετά που γέννησα εσένα. Ήταν ένα λάθος μου αυτός ο άνθρωπος.
Κόρη: Τότε γιατί πηγές μαζί του;
Γυναίκα: Γιατί πήγα μαζί του; Επειδή ο πατέρας σου δεν με νοιαζότανε, δεν με αγαπούσε. Δεν με ήθελε.
Κόρη: Πριν τον γάμο όμως σε ήθελε, έτσι δεν είναι;
Γυναίκα: Έτσι είναι.
Κόρη: Τι άλλαξε μετά; Γιατί δεν σε ήθελε;
Γυναίκα: Με ήθελε αλλά δεν μου το έδειχνε... οι δουλειές του πηγαίνανε χάλια, από το κακό στο χειρότερο. Δεν έφταναν οι συνηθισμένες ώρες εργασίας για να πάνε καλύτερα τα πράγματα. Έπρεπε να έμενε στο γραφείο του μέχρι πολύ αργά. Έτσι άρχισα να νιώθω την αδιαφορία του.
Κόρη: Σου είχε μιλήσει ποτέ για τις δυσκολίες που αντιμετωπίσει στη δουλειά του;
Γυναίκα: Δεν μου το είπε. Δεν το ήξερα.
Κόρη: Έπρεπε να σου το έλεγε, έπρεπε να σου μίλαγε.
Γυναίκα: Έπρεπε. Αλλά δεν το έκανε.
Κόρη: Γιατί εάν σου το έλεγε ίσως να μην χωρίζατε ποτέ.
Γυναίκα: Όπως βλέπεις ούτε και ο πατέρας σου ήθελε να κάνει μαζί μου έναν διάλογο με κάθε ειλικρίνεια για τα προβλήματα που μπήκαν ανάμεσά μας.
Κόρη: Όταν γεννήθηκα; Πώς ήταν; Περιόρισε κάπως τις πολλές ώρες στη δουλειά του;
Γυναίκα: Όχι. Δεν τις περιόρισε. Δούλευε πάντα πολύ.
Κόρη: Και πότε σταμάτησε να δουλεύει πολύ;
Γυναίκα: Μόλις χωρίσαμε.
Κόρη: Αυτό δεν σου λέει τίποτα;
Γυναίκα: Αυτό μου λέει ότι ο πατέρας σου με αγαπάει.
Κόρη: Ναι. Σε αγαπάει. Είχαν φτιαχτεί οι δουλειές του τότε;
Γυναίκα: Όχι. Οι δουλειές του πηγαίνανε κάτω, αλλά δεν έδειχνε να τον νοιάζει καθόλου αυτό. Τον απασχολούσε μόνο να τα βρούμε.
Κόρη: Σου είπε πολλές φορές να κάνετε μια προσπάθεια για να τα βρείτε;
Γυναίκα: Ναι. Μου το είπε πολλές φορές αυτό.
Κόρη: Και εσύ γιατί δεν ήθελες;
Γυναίκα: Γιατί είχα πονέσει πολύ.
Κόρη: Μα ήταν ο άντρας σου.
Γυναίκα: Ήταν ο άντρας μου που πίστεψα, που αγάπησα, ήταν ο άντρας που με πρόδωσε. Έστω και χωρίς να το θέλει.
Κόρη: Από ένα πείσμα χωρίσατε, το έχεις καταλάβει;
Γυναίκα: Το έχω καταλάβει. Δεν είναι μικρό πράγμα το πείσμα.
Κόρη: Όχι δεν είναι μικρό πράγμα, αφού αντί για την καρδιά σου αγαπάς με τον εγωισμό σου, τότε το πείσμα καταστρέφει τα πάντα, και ιδίως ό,τι πιο πολύ αγάπησες. Και... και ο άλλος; Πότε μπήκε στη ζωή σου;
Γυναίκα: Λίγο μετά τη γέννησή σου. Δεν ήτανε κάτι σοβαρό. Ήθελα μόνο να ξεφύγω από την ρουτίνα.
Κόρη: Ήθελες να παντρευτείς αυτόν τον άνθρωπο;
Γυναίκα: Ήθελα να τον παντρευτώ. Αλλά δεν τον παντρεύτηκα.
Κόρη: Γιατί αυτός ο γάμος δεν έγινε ποτέ; Ποιος δεν τον ήθελε αυτό τον γάμο; Εσύ ή αυτός;
Γυναίκα: Εγώ δεν τον ήθελα. Να κάνεις έρωτα με κάποιον και να σκέφτεσαι κάποιον άλλον. Να σε αγγίζει κάποιος και να νομίζεις ότι σε αγγίζει αυτός που αγαπάς. Είναι σωστή κόλαση αυτό το πράγμα. Αλήθεια σου λέω. Σωστή κόλαση.
Κόρη: Μην σε νοιάζει, σε καταλαβαίνω. Μπορώ να έρθω και εγώ στη θέση σου.
Γυναίκα: Το μόνο που δεν θέλω είναι να έρθεις στη θέση μου.
Κόρη: Έχεις πονέσει πολύ, το ξέρω. Το καταλαβαίνω απόλυτα.
Γυναίκα: Το καταλαβαίνεις απόλυτα. Αυτό όμως δεν με κάνει να νιώθω ευτυχισμένη. Θέλω να σου ζητήσω μια χάρη.
Κόρη: Τι χάρη; Για πες μου.
Γυναίκα: Να αγαπάς τον άντρα σου. Να μην πας ποτέ με άλλον. Να μην του πεις ποτέ ψέματα. Να μιλάτε πάντα για όλα. Να μιλάτε ανοιχτά, χωρίς περιστροφές, χωρίς ψέματα. Και να του δείχνεις ότι τον αγαπάς, να του το δείχνεις με χίλιους δυο τρόπους.
Κόρη: Εντάξει. Αυτό θα κάνω, θα τιμάω τον άντρα μου. Στον θυμό μου πάνω τα είπα αυτά. Με συγχωρείς. Στα αλήθεια με συγχωρείς. Συγνώμη που σε πίκρανα, ενώ εσύ ήρθες για τον γάμο μου, γεμάτη χαρά και ευτυχία εγώ σε πλήγωσα. Με συγχωρείς. Αλλά πίστεψέ με δεν το ήθελα. Η μια κουβέντα έφερε την άλλη. Ο ένας πόνος τον άλλον πόνο. Από την άλλη όμως χάρηκα πολύ που το ξεκαθαρίσαμε. Είπαμε όλες τις αλήθειες μας, για πρώτη φορά στην κοινή μας ζωή είπαμε τόσες πολλές αλήθειες. Όχι, τώρα που το ξανασκέφτομαι, πρέπει να χαίρομαι και εγώ και εσύ για όλα αυτά που σήμερα είπαμε. Ναι. Ήταν ό,τι καλύτερο κάναμε ποτέ. Και αν θέλεις να ξέρεις αυτήν την κουβέντα έπρεπε να την κάναμε καιρό πριν. Κάναμε έναν διάλογο, έναν μεγάλο και ουσιαστικό διάλογο. Ρίξαμε φως στο σκοτάδι. Ρίξαμε νερό στο χώμα... και ξαφνικά όλα μυρίζουν τόσο ωραία. Στα αλήθεια, ποτέ μου δεν έχω νιώσει τόσο μεγάλη και αληθινή χαρά, ποτέ μου δεν έχω νιώσει τόση αγαλλίαση.
Γυναίκα: Και εγώ το ίδιο νιώθω. Χαρά και αγαλλίαση, αποτέλεσμα ενός όμορφου διαλόγου. Ενός διαλόγου που έπρεπε να γινότανε πολύ καιρό πριν. Αλλά πάλι καλά θα μου πεις που έγινε και τώρα. Και τώρα είναι σπουδαίο, και τώρα έχει την αξία του.
Κόρη: Ένας τέτοιος διάλογος θα έσωζε τον γάμο σου, την ευτυχία σου, το ότι πίστεψες σε έναν άνθρωπο και εκείνος δεν σε πρόδωσε. Ότι κανείς δεν σε πρόδωσε, μόνο ένας σου έκανε κακό. Και αυτός ο ένας είναι ο εγωισμός σου. Απαίσιο πράγμα ο εγωισμός ανάμεσα σε αυτούς που αγαπιούνται. Στα αλήθεια απαίσιος. (Χτυπάει το τηλέφωνο. Το σηκώνει η Κόρη) Λέγετε; Ναι, η ίδια. Δεν ακούω καλά, ποιος είναι; (Με μεγάλη χαρά) Α, εσύ Μπαμπά! Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που σε ακούω. Πού είσαι; Α, θα έρθεις αύριο. Ναι μπαμπά, χαίρομαι πάρα πολύ. Α, ξέρεις είναι εδώ η μαμά. Ήρθε, ναι. Τι; Αν θέλει να σου μιλήσει; Γιατί ρωτάς; Υπήρχε περίπτωση να μην θέλει να σου μιλήσει; Σου την δίνω. Πολλά φιλιά από εμένα. Σε περιμένουμε αύριο... όλοι σε περιμένουμε πατέρα, όλοι. (Δίνει το ακουστικό στην Γυναίκα)
Γυναίκα (Στο τηλέφωνο): Ναι. Γεια σου... τι κάνεις; Καλά. Χαίρομαι. Χαίρομαι που είσαι καλά. Εδώ είμαι με την κόρη μας. Είναι... είναι πολύ ευτυχισμένη και πολύ τυχερή, το παιδί που θα παντρευτεί είναι πολύ καλός. Δηλαδή... δεν τον έχω δει ακόμα... με συγχωρείς, είμαι λίγο συγκινημένη. Όχι μόνο για τον γάμο του παιδιού μας. Για... για εσένα είμαι συγκινημένη. Είχα να σε ακούσω βλέπεις πολλά χρόνια. Αν και έχουμε το παιδί μας εμείς χαθήκαμε κάπως. Έτσι δεν είναι; Όχι ότι φταις εσύ, ούτε εσύ φταις ούτε εγώ... ή για να το πω καλύτερα φταίω και εγώ και εσύ. Γιατί χωρίσαμε μπορείς να μου πεις; Πέρασαν είκοσι χρόνια και ακόμα δεν έχω απαντήσει σε αυτό. Γιατί; Τι έφταιξε; Τι πήγε λάθος; Αν θέλεις αύριο που θα έρθεις μιλάμε για όλα αυτά που μπήκαν ανάμεσά μας, για όλα αυτά που μας πόνεσαν. Και πού ξέρεις; Ίσως να μπορέσουμε να βρούμε κάποια λύση. Ίσως να μπορέσουμε να απαντήσουμε σε κάποιο ερώτημα ή σε κάποια ερωτήματα. Τι; Έχεις γκριζάρει; Χμ, θα σου πηγαίνουν τα γκρίζα μαλλιά. Τα γκρίζα μαλλιά δεν λένε ότι πάνε με την ωριμότητα; Ε, τώρα είσαι πιο ώριμος και πιο γοητευτικός. Πάντα ήσουνα γοητευτικός δηλαδή. Θα περιμένω να τα πούμε αύριο. Και... και αν μπορέσουμε να βρούμε αυτό που δεν είχαμε βρει πριν από είκοσι χρόνια. Ίσως έτσι να έχουμε και άλλη κοινή ζωή. Εσύ και εγώ. Όπως τότε. Τώρα μπορούμε να είμαστε πιο προσεκτικοί με την καρδιά του άλλου. Η κόρη μας, μας έχει και ένα δώρο, δεν θα στο αποκαλύψω όμως τώρα, θα το μάθεις σύντομα όμως. Τι; Ναι, ναι αυτό είναι! Το βρήκες, είναι έγκυος! Έτσι το εγγόνι μας θα βρει τη γιαγιά και τον παππού ερωτευμένους, όπως τότε, όπως πριν είκοσι χρόνια. Θα σε δω αύριο καλέ μου, σε περιμένουμε. Γεια σου. (Το κλείνει) Τι με κοιτάς; Μια γυναίκα όταν είναι ερωτευμένη δεν μπορεί να το κρύψει ποτέ. Τώρα άλλωστε το ξέρεις και εσύ αυτό.
Κόρη: Τι σου είπε; Σε αγαπάει;
Γυναίκα: Ναι. Με αγαπάει.
Κόρη: Και τι άλλο σου είπε;
Γυναίκα: Θα σου πω αλλά μην γελάσεις.
Κόρη: Δεν θα γελάσω. Τι άλλο σου είπε;
Γυναίκα: Μου ζήτησε να με παντρευτεί. Να με ξαναπαντρευτεί δηλαδή.
Κόρη: Αυτό είναι ό,τι καλύτερο έχω στη ζωή μου. Σε διαβεβαιώ.
Γυναίκα: Και εγώ το ίδιο. Όμως... αυτό μπορεί να γίνει τώρα; Τώρα που πέρασαν τόσα χρόνια;
Κόρη: Γιατί να μην γίνει; Ίσα ίσα τώρα έχετε και οι δύο πιο πολλή πείρα και εμπειρία. Τώρα σας έχει μάθει η ζωή να κάνετε κάτι που δεν σας το είχαν μάθει ποτέ τα κατά τα άλλα υπέροχα νιάτα σας. Τώρα η ωριμότητα που έχετε από τη ζωή σάς πήρε τα νιάτα αλλά σας έδωσε κάτι άλλο, κάτι υπέροχο, κάτι μοναδικό, σας έδωσε υπομονή.
Γυναίκα: Σπουδαίο χάρισμα η υπομονή, ένα από τα πιο χρήσιμα χαρίσματα που μπορεί να έχει άνθρωπος. Του είναι χρήσιμο, γιατί η υπομονή είναι πολύτιμη και μοναδική. Οδηγεί στο να μην βγάζουμε γρήγορα και άσκοπα συμπεράσματα. Οδηγεί στο να μην βιαζόμαστε στα συμπεράσματά μας.
Κόρη: Τώρα λοιπόν που έχεις την υπομονή μπορείς να κρατήσεις τον γάμο σου. Τον γάμο σου, που θα κάνεις πάλι με τον ίδιο άνθρωπο εννοώ. Άλλωστε έναν άνθρωπο αγαπάμε και αυτόν διαλέγουμε για την κοινή μας ζωή. Με αυτόν θέλουμε να ζήσουμε και με αυτόν να δούμε μαζί τις χαρές και τις πικρές της ζωής. Και με αυτόν να περάσουμε από την επίγεια στην αιώνια ζωή.
Γυναίκα: Το ξέρω όμως... όπως και να το κάνουμε, κακά τα ψέματα, έχουν περάσει τόσα χρόνια, πολλά χρόνια, είκοσι ολόκληρα χρόνια έχουνε περάσει, δεν τα λες και λίγα...
Κόρη: Πάλι μου τα γυρνάς!
Γυναίκα: Όχι, μωρό μου δεν στα γυρνάω απλώς... Το σκέφτομαι. Θέλω να το σκεφτώ κι άλλο, θέλω να το σκεφτώ καλύτερα. Είμαι σαράντα οκτώ χρόνων, δεν είμαι κανένα κοριτσάκι.
Κόρη: Μα και αυτός τώρα δεν είναι κανένα αγοράκι. Έχει γκρίζα μαλλιά, έτσι δεν σου είπε στο τηλέφωνο;
Γυναίκα: Έτσι μου είπε στο τηλέφωνο, ότι έχει μου είπε γκρίζα μαλλιά. Θα είναι πολύ γοητευτικός με τα γκρίζα μαλλιά όμως... Κακά τα ψέματα, πρέπει να βλέπουμε την αλήθεια μέσα στα μάτια, όσο και αν μας πονάει, έχουμε αλλά βιώματα τώρα. Δεν είμαστε οι ίδιοι. Τα χρόνια αλλάζουν τους ανθρώπους.
Κόρη: Τα χρόνια ομορφαίνουν τους ανθρώπους. Τους κάνουν πιο ώριμους, πιο συζητήσιμους, υπάρχει στην ωριμότητα μια λάμψη που είναι πιο απλή, που είναι πιο αληθινή και πιο ώριμη από αυτή τη λάμψη που έχουν τα νιάτα. Είναι ωραία η κάθε ηλικία με ό,τι φέρνει. Άλλωστε τώρα ό,τι και αν νιώσεις δεν θα είναι σαν την πρώτη φορά γιατί θα φρενάρει η λογική τα πράγματα και αυτό φέρνει την ηρεμία, που είναι τόσο πολύτιμη για τον άνθρωπο. Μα κάποιες φορές είναι και σπάνια!
Γυναίκα: Δεν ξέρω. Μίλησα μαζί του όμως... όμως αγάπη μου είναι αλλιώς να κάνω μια προσπάθεια μαζί του. Είναι πολύ δύσκολο. Πολύ παράξενο. Δεν με καταλαβαίνεις;
Κόρη: Πώς δεν σε καταλαβαίνω! Σε καταλαβαίνω και πολύ καλά μάλιστα. Όλα αυτά τα χρόνια γίνατε άγνωστοι. Ξένος ο ένας για τον άλλον. Αυτό δεν είναι;
Γυναίκα: Αυτό. Όπως το είπες. Γίναμε ξένος ο ένας για τον άλλον. Έτσι νιώθω.
Κόρη: Υπάρχει όμως και άλλη μια περίπτωση.
Γυναίκα: Δηλαδή; Τι είδους περίπτωση υπάρχει;
Κόρη: Η απόσταση να σας ένωσε, η σωματική απόσταση να έφερε πιο κοντά της ψυχές σας. Και μάλιστα δύο ψυχές που αγαπιούνται τόσο.
Γυναίκα: Ένας ωκεανός αγάπης γεννήθηκε με την απόσταση, γιατί κατάλαβα τα λάθη μου, και εκείνος κατάλαβε τα δικά του λάθη.
Κόρη: Καταλάβατε όμως και κάτι άλλο. Ότι η αγάπη ζει συνέχεια αφού υπάρχει, και δεν μπορεί να την χωρίσει τίποτα. Ούτε τα χιλιόμετρα μα ούτε και ο χρόνος. Ίσα ίσα, τα χιλιόμετρα και ο χρόνος και η όποια δυσκολία ενώνει τους ανθρώπους, τους ενώνει και δεν τους χωρίζει. Έτσι και εσάς, όλα αυτά που ήταν εμπόδια και δυσκολίες σας δυνάμωσαν την αγάπη, δεν σας την ελάττωσαν. Όλα τελικά έγιναν για το καλό σας.
Γυναίκα: Ποιο καλό μας; Εδώ πέρα χάσαμε είκοσι χρόνια.
Κόρη: Είκοσι χρόνια μπορείς να τα κερδίσεις μέσα σε λίγες στιγμές. Μια αγκαλιά, ένα φιλί και γεμίζει το κενό, αναπληρώνει τον χαμένο χρόνο. Παίρνεις τη ζωή σου πίσω. Πίσω μάνα, πίσω!
Γυναίκα: Αυτό που λες δεν είναι καθόλου εύκολο.
Κόρη: Δεν καταλαβαίνω γιατί έχεις πάλι αναστολές.
Γυναίκα: Γιατί έχω λογική.
Κόρη: Τώρα η λογική δεν σου χρειάζεται.
Γυναίκα: Γιατί τώρα δεν μου χρειάζεται η λογική;
Κόρη: Γιατί είναι τρελό και ανισόρροπο να χρησιμοποιεί ένας άνθρωπος την λογική του παντού. Ακόμα και εκεί που δεν χρειάζεται. Και στην αγάπη η λογική μόνο καλό δεν κάνει.
Γυναίκα: Δηλαδή για να καταλάβω, δεν είναι λογικό να είμαι λογική;
Κόρη: Ακριβώς. Ακούγεται αστείο το ξέρω. Αλλά πίστεψέ με δεν είναι αστείο. Ζήσε την αγάπη σου και τον έρωτα σου ξανά με τον άντρα σου χωρίς να ρωτήσεις κανέναν και τίποτα. Κανέναν να μην ρωτήσεις, το άκουσες; Κανέναν! Ούτε τον ίδιο σου τον εαυτό.
Γυναίκα: Δεν με απασχολεί ο κόσμος. Ποτέ μου δεν με απασχόλησε ο κόσμος. Άλλο σκέφτομαι.
Κόρη: Δηλαδή; Τι άλλο σκέφτεσαι;
Γυναίκα: Τον καθρέφτη μου. Να, κοίταξέ με, καλά κοίταξέ με, δεν είμαι πια νέα, έχω σπάσει λίγο στο πρόσωπο, έχω πάρει και κάποια κιλά από τότε που παντρεύτηκα τον πατέρα σου. Να, εδώ, δες, έχω και δύο ρυτίδες. Μικρές θα μου πεις, αλλά είναι ρυτίδες.
Κόρη: Και δεν χαίρεσαι; Σε κάνουν ακόμα πιο ωραία οι ρυτίδες σου! Τώρα είσαι πιο όμορφη από ποτέ. Αλήθεια σου λέω. Τώρα είσαι εκατό φορές πιο όμορφη από τότε που ήσουνα πιτσιρίκα.
Γυναίκα: Έτσι λες; Μήπως το λες από αγάπη ή μήπως δεν θέλεις να με στεναχωρήσεις; Αφού ο καθρέφτης μου, μου θυμίζει πάντα τα χρόνια που πέρασαν. Και όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν πέρασαν χωρίς την κοινή ζωή με τον πατέρα σου. Δεν ήμασταν μαζί.
Κόρη: Δεν ήσασταν μαζί στο σώμα. Όμως όλα αυτά τα χρόνια πέρασαν και εσείς ήσασταν μαζί, στην αγάπη, στην σκέψη, στο νοιάξιμο, στη λύπη, στην απουσία, άρα μαζί μεγαλώσατε, άλλωστε πάντα είχατε εμένα, ήμουνα ο κοινός σας στόχος. Μαζί είστε από την πρώτη μέρα που γνωριστήκατε, όλα τα άλλα δεν χρειάζονται. Δεν έχουν νόημα. Ξέρεις πόσοι άνθρωποι που αγαπιούνται είναι κοντά και όμως δεν έχουν βρει τον τρόπο που θα μπορέσουνε να πούνε όλα όσα θέλουνε; Τους λείπει κάτι. Η γέφυρα τους λείπει. Αυτή ενώνει. Ε, λοιπόν αυτή τη γέφυρα εσείς την έχετε βρει. Το πληρώσατε πολύ ακριβά είναι η αλήθεια, όμως μέσα από τα λάθη σας βρήκατε την αληθινή ευτυχία. Από τα λάθη μαθαίνουν οι άνθρωποι, όχι από τα σωστά.
Γυναίκα: Από λάθη οι γονείς σου άλλο τίποτα. Τι να κάνουμε με τα λάθη;
Κόρη: Να μην τα σκεφτόμαστε. Είναι τόσο απλό.
Γυναίκα: Εσύ πάντα όλα σωστά τα βλέπεις. Και όλα θετικά. Γιατί;
Κόρη: Γιατί και στο πιο άσχημο θα υπάρχει και ένα όμορφο, και ας είναι μικρό και ταπεινό. Η ομορφιά πάντα ξεχωρίζει.
Γυναίκα: Και εσύ είσαι όμορφη. Και πέρα από την εξωτερική ομορφιά σου, είσαι όμορφη μέσα σου. Μέσα στην ψυχή σου, μέσα στην καρδιά σου. Και στον υπέροχο και ίσως κάπως μοντέρνο τρόπο σκέψης σου.
Κόρη: Η ζωή είναι απλή, ό,τι έφυγε έφυγε, ό,τι είναι να έρθει θα έρθει, δεν φοβάμαι τον καθρέφτη μου και δεν υπολογίζω τα λάθη μου. Με τα μάτια μας είδαμε πολλά, και καλά και άσχημα. Με την ψυχή μας όμως ας βλέπουμε μόνο ό,τι μας ευχαριστεί. Γιατί η ψυχή μας πρέπει να είναι πάντα ήρεμη φωτεινή και ευτυχισμένη! Αυτήν θα έχουμε για πάντα άλλωστε μαζί μας. Μέρα νύχτα, κάθε στιγμή και κάθε λεπτό. Την ψυχή μας μητέρα. Την ψυχή μας.
Γυναίκα: Ωραία λοιπόν, ας κρατήσουμε την ψυχή μας και τα λάθη ας ξεχαστούν για πάντα. Έκαναν τον κύκλο τους. Μάθαμε μέσα από αυτά. Ωραία. Δεν πρέπει να μείνουν λεπτό ζωντανά πια.
Κόρη: Αύριο ξημερώνει μια καινούργια μέρα στη ζωή σου για εσένα και τον πατέρα αλλά και για εμένα, αύριο θα είστε όπως πριν. Αύριο θα είστε όπως πραγματικά θέλατε να είστε στα είκοσι χρόνια σιωπής. Θα είστε αγαπημένοι.
Γυναίκα: Και πιστεύω να ξέρεις όλο αυτό σε ποιον το χρωστάμε. Σε εσένα το χρωστάμε. Σε εσένα το οφείλουμε και σε ευχαριστώ πάρα πολύ. Και εγώ και ο πατέρας σου. Σε ευχαριστούμε.
Κόρη: Αφού δεν μπόρεσα να σας κρατήσω τότε που ήμουνα μικρή, μπόρεσα να σας κρατήσω τώρα που μεγάλωσα. Και είμαι πολύ ευτυχισμένη για αυτό.
Γυναίκα: Μην το λες αυτό. Ο θυμός και ο εγωισμός ματάκια μου είναι άσχημα πράγματα όσον αφορά ένα ζευγάρι ανθρώπων που αγαπιούνται πολύ και είναι παντρεμένοι. Θέλω να πω ότι εάν δεν ήσουνα εσύ, μπορεί με τον πατέρα σου τα πράγματα να ήτανε πολύ χειρότερα. Μας κράτησες. Στα αλήθεια μας κράτησες, όχι να είμαστε μαζί, αλλά σίγουρα να είμαστε αγαπημένοι. Και αυτό σίγουρα είναι που μετράει και έχει σημασία. Η γέννησή σου και η αγάπη μας για εσένα μας ένωσε.
Κόρη: Το ξέρω και χαίρομαι. (Χτυπάει το τηλέφωνο) Τώρα ποιος είναι; (Σηκώνει το ακουστικό) Ναι; Ναι. μπαμπά. Ναι. η μαμά έφυγε. Θα έρθει πάλι εδώ αύριο. Έχει μια φίλη εδώ και θα κοιμηθεί στο σπίτι της. Για πες μου... κόκκινα τριαντάφυλλα θα της αρέσουνε σίγουρα. Πάντα αγαπούσε πολύ αυτά τα λουλούδια σε αυτό το χρώμα. Τι; Θα πεις να της τα φέρουνε εδώ; Ωραία. Θα είναι μια πολύ ευχάριστη έκπληξη για τη μαμά. Ναι, πατέρα μου. Να πατήσει πάνω στα
λουλούδια. Είναι τόσο πολύ ωραίο αυτό που με κάνετε και νιώθω. Σας είμαι ευγνώμων πραγματικά! Θα σε δω αύριο καλέ μου πατέρα. Σε φιλάω! Γεια σου. (Το κλείνει) Τελικά ξέρεις κάτι μητέρα; Σε αγαπάει πιο πολύ από ό,τι νόμιζα.
Γυναίκα: Τελικά αυτό κατάλαβα και εγώ. (Αγκαλιάζονται) Είναι ωραίο να σε θυμάται ο άνθρωπός σου στέλνοντας σου δύο λουλούδια και λέγοντας σου λίγα λόγια τρυφερά.
Κόρη: Έτσι άρχισα και εγώ με τον άνθρωπό μου. Λίγα πράγματα απλά μα που γίνονται τόσο σημαντικά όταν σου προσφέρονται με αγάπη.
Γυναίκα: Η αγάπη νικάει τα πάντα. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα σαν την αγάπη.
Απαλή μουσική ενώ σβήνουν σιγά σιγά τα φώτα
Σκοτάδι
Copyright © Μάνος Καραβασίλης All rights reserved
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Saundra Lane Galloway (Mother and Daughter, ακρυλικό σε χαρτί)