Δεν μπορείτε να πείτε! Ασυνήθιστος και μη αναμενόμενος ο τίτλος για ένα λογοτεχνικό έργο, με δεδομένο πως δεν τυγχάνει συχνά ένας/μία δημιουργός να χρησιμοποιεί ως τίτλο του βιβλίου του/της το όνομα μίας φαρμακευτικής ουσίας. Ειδικότερα όταν εκείνη φέρει ένα αρνητικό πρόσημο και έχει συνδεθεί με κάποια παρανομία (και διατέλεση αυτής) στο μυαλό μεγάλης μερίδας των πολιτών. Όμως, ο ανερχόμενος συγγραφέας Κωνσταντίνος Τσάβαλος φαίνεται πως δεν στέκεται στις όποιες προκαταλήψεις και στους δήθεν καθωσπρεπισμούς και χαράσσει με θράσος και θάρρος –τολμώ να πω– την δική του πορεία, η οποία δεν χωρά σε στεγανά και σε κοινά αποδεκτά «καλούπια»...
Αφετηρία, λοιπόν, της ανάγνωσης του βιβλίου ο τίτλος του. Κι όμως, δεν μπορώ να στρέψω τόσο εύκολα το βλέμμα μου από αυτόν και ειδικά από τον τρόπο που έχει επιλεχθεί να γραφτεί πάνω στο εξώφυλλο. Πέρα από τα κεφαλαία γράμματα, η λέξη είναι χωρισμένη σε δύο μέρη «ντοπα» - «μίνη». Σαν να τονίζεται το πρώτο συνθετικό, που την καθιστά ακόμη πιο γνώριμη και οικεία στα αφτιά μας. Κι αν σταθούμε και στο λευκό χρώμα των γραμμάτων, σε συνδυασμό με το πως έχει τραβηχθεί προς τα κάτω το γράμμα «η» στο τέλος της λέξης ντοπαμίνη, προμηνύει πως κάτι παραπάνω από το αναμενόμενο υπάρχει (;)... Όχι, δεν είμαι μία φωτεινή παντογνώστρια, μα κάθε τίτλο βιβλίου τον προσεγγίζω ως έναν ακόμη γρίφο προς επίλυση και όξυνση της κριτικής μου ικανότητας και σκέψης.
Και περνάμε στην εικόνα της νυχτερινής Αθήνας, που στολίζει το εξώφυλλο. Αυτό το κόκκινο χρώμα, που δεν ταιριάζει μόνο με το αίμα, μα έρχεται να τονίσει την ένταση όσων συμβαίνουν κατά τη διάρκεια των βραδινών ωρών. Η νύχτα σίγουρα δεν είναι και ο πιο καλός σύμβουλος, με δεδομένο πως οι όποιες αντιστάσεις δείχνουν να κάμπτονται, καθώς το ποτό και άλλες παραισθησιογόνες ουσίες αρχίζουν σταδιακά να κατακλύζουν το σώμα και το μυαλό μας. Η λογική μοιάζει να πηγαίνει περίπατο και το θυμικό να αναλαμβάνει τα ηνία, χωρίς να μας ενδιαφέρουν οι όποιες συνέπειες κι ο αντίκτυπός τους στη ζωή μας.
Εάν διαβάσατε το βιογραφικό του συγγραφέα, θα δείτε πως επιλέγει να ντύσει τον κεντρικό του ήρωα με κάποια δικά του αυτοβιογραφικά στοιχεία. Ένας ήρωας, που κάθε άλλο παρά αρεστός μπορεί να θεωρηθεί, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα μας περάσει αδιάφορος. Είναι σαν να συγκεντρώνει πάνω του –πάντα με έναν αλλιώτικο τρόπο– πολλά από τα κακώς κείμενα και τις παθογένειες που ταλανίζουν την κοινωνία μας, τουλάχιστον, την τελευταία εικοσαετία όλο και πιο έντονα... Σαν να έχουμε, δηλαδή, μία παράλληλη σκιαγράφηση του ήρωα και της κοινωνίας, που όμως συμπίπτουν σε πολλά σημεία κι αλληλοσυμπληρώνονται...
Είναι ένας κυνικός και απαθής τριαντάρης που εργάζεται ως δημοσιογράφος στην Αθήνα της δεκαετίας του '00.
Απεχθάνεται τους πάντες και τα πάντα, πρωτίστως τη δουλειά του, τους συναδέλφους του και, γενικά, οποιονδήποτε συναντάει στον δρόμο του –με απειρο-ελάχιστες εξαιρέσεις.
Σε αυτό το σχεδόν δεκαετές ταξίδι του μέσα στην αθηναϊκή ημέρα και κυρίως την αθηναϊκή νύχτα, θα προσπαθήσει απεγνωσμένα να συμφιλιωθεί με το τέρας της απότομης ενηλικίωσης, με μόνο του σύμμαχο τον καλύτερό του φίλο, παρέα με αλκοόλ και τόνους κοκαΐνης.
Όταν όμως μια σειρά από άσχετα μεταξύ τους γεγονότα και συμβάντα καταστρέφουν ολοσχερώς τη φούσκα μέσα στην οποία ζει, τότε του απομένει μόνο ένα πράγμα.
Να πάρει την αμείλικτη εκδίκησή του από τον απατεώνα εργοδότη του, τους φορτικούς γονείς του και την κυκλοθυμική σύντροφό του.
Κυρίως όμως να πάρει, έστω και καθυστερημένα, τη ρεβάνς από τον ίδιο του τον εαυτό.
Μια σκοτεινή, βίαιη, σατιρική, αστεία και άκρως διασκεδαστική αποτύπωση της προ και μετά Ολυμπιακής Ελλάδας, ιδωμένης μέσα από ένα ζευγάρι μάτια πρησμένα από τα ναρκωτικά, τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια.
(Περίληψη οπισθόφυλλου)
Ο συγγραφέας Κωνσταντίνος Τσάβαλος έχει έναν αιχμηρό, οξυδερκή, αυτοσαρκαστικό και κυνικό λόγο, που σε αντίθεση με τον βασικό του ήρωα, τον βρήκα πολύ αρεστό όσον αφορά τις αναγνωστικές μου προτιμήσεις. Το ντεμπούτο του στον χώρο της λογοτεχνίας γίνεται με πάθος και μας παρασύρει θέλοντας και μη. Για μένα, δεν μιλάμε απλά για ένα ακόμη μυθιστόρημα με κοινωνικές προεκτάσεις, μα για ένα κείμενο γεμάτο από μηνύματα με πολλούς αποδέκτες και κυρίως τον ίδιο μας τον εαυτό. Ένα κείμενο πλούσιο από ρεαλισμούς και εικόνες που μένουν για καιρό νωπές στη μνήμη μας. Και κάπου εδώ, θα ολοκληρώσω τις σκέψεις μου για το βιβλίο και θα σας εκμυστηρευτώ πως αυτό που θα κρατήσω από την επαφή μου μαζί του, είναι η στοχευμένη και ξεκάθαρη θέση του συγγραφέα ενάντια στην χρήση ναρκωτικών ουσιών. Αναζητήστε το!
Καλή ανάγνωση!
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Το μυθιστόρημα του Κωνσταντίνου Τσάβαλου, Ντοπαμίνη, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν.
