Υπάρχουν αστυνομικές ιστορίες, ντετέκτιβ στόρις, ιστορίες εγκλημάτων ή θρίλερ αγωνίας κ.ο.κ. που διαθέτουν έξυπνη υπόθεση, πρωτότυπη ή ιντριγκαδόρικη. Υπάρχουν άλλες που διαθέτουν ιδιαίτερους ήρωες και απίθανους, μοναδικούς ερευνητές. Υπάρχουν κι εκείνες που διαθέτουν τέλεια πλοκή ή το τέλειο μυστήριο που θα σε συναρπάσει ως την τελευταία λέξη. Ακόμα καλύτερα όμως όταν στο ίδιο βιβλίο συνδυάζονται όλα αυτά μαζί, συμφωνείτε;
Δεν είχα ξαναδιαβάσει Daniel Cole. Όταν όμως είδα στο βιογραφικό του πως ο νεαρός τραυματιοφορέας παράτησε την πρωινή δουλειά επειδή υπέγραψε συμφωνία έκδοσης τριών βιβλίων και την τηλεοπτική τους μεταφορά (μαζί) ενώ οι εκδότες του είχαν διαβάσει (μόλις) τα τρία πρώτα κεφάλαια από τΗ μαριονέτα του, τίποτα δεν θα με κράταγε μακριά από το μυθιστόρημα. Ακόμα πιο εντυπωσιακή ήταν η συνέχεια, καθώς ο τίτλος έπιασε την κορυφή των ευπώλητων της Μεγάλης Βρετανίας και κυκλοφόρησε σε περισσότερες από 35 χώρες (στιλ κάουντινγκ). Στη χώρα μας, Η μαριονέτα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, σε κανονικό αλλά και σε μέγεθος τσέπης, που είναι ιδανικό τούτη την εποχή λόγω διακοπών, ξαπλώστρας και θαλλάσιων μπάνιων.
Τα πάντα ξεκινούν με ένα μακελειό. Βρισκόμαστε σε μια δικαστική αίθουσα τη στιγμή που βγαίνει η απόφαση για έναν δολοφόνο ο οποίος κρίνεται αθώος. Την ετυμηγορία ακολουθεί ένα αλαλούμ που οδηγεί στο χάος· ουσιαστικά σε αυτό που περιγράφουν οι συγγραφείς του είδους με τη φράση «ξέφυγαν τα πράγματα». Τέσσερα χρόνια μετά, ο απόηχος εκείνης της ημέρας εξακολουθεί να «συνοδεύει» και να επηρεάζει τα πρόσωπα, που ήταν παρόντες σε εκείνη την αίθουσα, ποικιλοτρόπως. Τέσσερα χρόνια μετά είναι και η χρονιά της μαριονέτας και μιας λίστας που προβλέπει θανάτους –για ν' ακολουθήσουν. Και μιας σειράς εντυπωσιακών φόνων, που ξετυλίγονται σελίδα τη σελίδα, προσφέροντας θριλερική ατμόσφαιρα, νουάρ αποχρώσεις, μπόλικο σασπένς και εξελίξεις που κόβουν την ανάσα, αλλάζουν άρδην τα δεδομένα, ανατρέπουν και προκαλούν την έκπληξη.
Όλα ξεκινούν –ή επανεκκινούνται– με ένα πτώμα έξι θυμάτων και κανέναν ύποπτο. Μια ανθρώπινη μαριονέτα, αποτελούμενη από μέλη έξι δολοφονηθέντων, και μια λίστα άλλων έξι στόχων, που περιλαμβάνει και τον αστυνόμο Γουίλιαμ Φοκς ή, όπως είναι πιο γνωστός στον χώρο, Γουλφ.
Σκοτώνεις [...] γιατί κάνει τους αδύναμους να νιώθουν δυνατοί.
Ο συγγραφέας σίγουρα ξέρει πώς να στήνει πλοκή, πώς να κάνει αποκαλύψεις, πώς να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον, πώς να δομεί μια ιστορία και πώς να την αφηγείται... και πολλά άλλα, όμως ξέρει και πώς να σκαρώνει τέλεια ψυχογραφήματα για κάθε έναν χαρακτήρα ξεχωριστά... και, εντέλει, τίποτα δεν είναι τυχαίο· δεν ξέρω τι είδαν σε εκείνον οι εκδότες του διαβάζοντας τα πρώτα τρία κεφάλαια του βιβλίου, όμως ξέρω πόσο γοητευτικός είναι ο λόγος του, πόσο ενδιαφέρουσα η συνθήκη του, πόσο «κύριος» της αφήγησης δείχνει από την πρώτη σελίδα και πόσο «τεχνίτης» είναι... και προφανώς οι πωλήσεις του και οι δεκάδες μεταφράσεις μόνο τυχαίες δεν είναι.
Όσο διαβάζεις τόσο καλύτερο γίνεται. Για να φτάσει σε μια ιδανική κορύφωση και σε μία εξαίσια, αριστοτεχνική τελική αναμέτρηση (όπως του αξίζει). Δεν απογοητεύει πουθενά, ούτε στο ελάχιστο και δεν πλατειάζει πουθενά, ούτε στο ελάχιστο. Αντιθέτως κρατάει ένα τέμπο σε όλη την έκταση και σε βάζει μέσα στο «παιχνίδι», όχι μόνο ως απλό παρατηρητή του.
Αναμφίβολα αριστοτεχνικός και ταλαντούχος. Αναμφίβολα ένας πολλά υποσχόμενος συγγραφέας που θα ξαναδιαβάσω μετά βεβαιότητος.
Στη λίστα, ειδικά για τους λάτρεις του είδους!
