Καλημέρα σας! Σήμερα θα ασχοληθούμε με την Λού…
Βζοοοοουυουουουουοουοοουουοουοουυοοουοουουουουουοοοοουυουουουουοουοοουουοουοουυοοουοουουουουου
Τι; ΤΙ ΛΕΤΕ; ΔΕΝ ΑΚΟΥΣΑΤΕ ΤΙΠΟΤΑ; Α, συγγνώμη πέρασε αεροπλάνο, πώς έγινε αυτό; Σπάνια συμβαίνει. Τέλος πάντων, θα το συνηθίσετε.
♫ Όταν βλέπω αεροπλάνομου 'ρχεται να σου την κάνωκαι να εξαφανιστώ ♪
Τραγουδούσε κάποτε η Λίτσα Γιαγκούση και ακόμα το τραγουδούν πολλοί αγανακτισμένοι κάτοικοι της Αρτέμιδας που κυρίως ΑΚΟΥΝΕ παρά βλέπουν τα αεροπλάνα.
Σήμερα λοιπόν θα ασχοληθούμε με τη Λούτσα, παρντόν Αρτέμιδα. Η Λούτσα είναι μία ακόμα απόδειξη ότι το όνομα δεν κάνει την πόλη. Κανένα τοπωνύμιο δεν μπορεί να χαλάσει την ομορφιά ενός τόπου, το είδαμε στην περίπτωση της Κακής θάλασσας, το είδαμε στο Αυλάκι, αλλά το βρίσκουμε μπροστά μας σε πολλές ακόμα περιπτώσεις όπως στη Βουλιαγμένη, στη Δράμα, στη Μαλακάσα, στη Σκόπελο, στην Κατάρα.
Το όνομα Λούτσα βγαίνει από το αρβανίτικο Llucë που σημαίνει λάσπη, υγρός βαλτώδης τόπος. Και πράγματι, υπάρχει στην περιοχή Αλυκές, δίπλα στο γήπεδο και πολύ κοντά στην παραλία, ένας υδροβιότοπος ο οποίος βρίσκεται υπό καθεστώς απολύτου προστασίας για περισσότερα από 170 είδη πουλιών αλλά και πολλών ερπετών, αμφίβιων και θηλαστικών. Ένας από τους λίγους εναπομείναντες υδροβιότοπους στην Αττική που οφείλουμε να προστατέψουμε.
Το 1981 πήρε την επωνυμία Αρτέμιδα εξαιτίας του ναού της Ταυροπόλου Αρτέμιδος (μην ψαρώνετε, η ίδια θεά είναι, άλλο παρατσούκλι) που είχε βρεθεί από το 1925. Κάτι θεμέλια μόνο, μια κουτσουλιά, σε σχέση με το ιερό της Βραυρωνίας Αρτέμιδος που βρέθηκε στη Βραυρώνα. Θυμάστε που τα λέγαμε στο κεφάλαιο Μαρκόπουλο; Όχι; Λουστείτε τα τώρα που έφτασε η ώρα της ανακεφαλαίωσης! Δεν σας λέω τίποτα, να πάτε να βρείτε το κεφάλαιο Μαρκόπουλο και να διαβάσετε για τη Βραυρώνα! Ορίστε μας!
Ήταν δίκαιο λοιπόν να αλλάξει το κακόηχο «Λούτσα» και έγινε πράξη. Μην ξανακούσω Λούτσα. Από δω και πέρα Αρτέμιδα θα λεγόμαστε!
Η Λούτσα, παρντόν, Αρτέμιδα έγινε γνωστή και δημοφιλής για ένα σωρό λόγους.
Πρώτον είναι κοντά στην Αθήνα και έχει πολλές και ωραίες, ατέλειωτες, αμμουδερές παραλίες με ρηχά νερά κατάλληλα για οικογένειες με μικρά παιδιά ώστε να αποφεύγονται τα: «Όχι στα βαθιά Γιωργάκηηηηηη! Έβγα έξω γιατί θα φας ξύλο!».
Βρέχεις τα πόδια σου, περπατάς, περπατάς, φτάνει το νερό στο γόνατο, περπατάς, περπατάς, βρέχεις το μαγιό, περπατάς, περπατάς, ξανά στον αστράγαλο το νερό, κάνεις ένα χιλιόμετρο, έχεις γίνει πτώμα στην κούραση για να βρέξεις λαιμουδάκι και τρομαγμένη που δεν μπορείς να διακρίνεις την ομπρέλα σου πλέον, αν και το νερό ακόμα δεν ξεπερνάει τις μασχάλες, αποφασίζεις να βγεις, πάντα με το δίλημμα: «Μήπως να βγω απέναντι στην Εύβοια; Πιο κοντά μου φαίνεται!».
Δεύτερον, έχει αστικό λεωφορείο. Και μάλιστα δύο γραμμές και είναι και διπλά και τακτικά, ιδίως το καλοκαίρι. Που σημαίνει ότι με 2.40€ πας, κάνεις το μπανάκι σου και γυρίζεις.
Τρίτον, οι παραλίες της δεν είναι οργανωμένες και είναι και πολλές και μεγάλες και βραβευμένες με γαλάζια σημαία, που σημαίνει ότι με 2.40€ πας, κάνεις το μπανάκι σου και γυρίζεις.
Τέταρτον, είναι κόμβος καθώς βρίσκεται ανάμεσα στο αεροδρόμιο και το λιμάνι της Ραφήνας. Ένα δεκάλεπτο με το αυτοκίνητο κι από τα δύο.
Κάπως έτσι όμως δημιουργούνται μερικά σενάρια, όπως...
Βζοοοοουυουουουουοουοοουουοουοουυοοουοουουουουουοοοοουυουουουουοουοοουουοουοουυοοουοουουουουου
Να περάσει και αυτό το αεροπλάνο, συνήθως δεν περνάνε τόσο συχνά, το καλοκαίρι αυξάνονται τα δρομολόγια… Ανά 5 λεπτά. Το βράδυ είναι ακόμα πιο αραιά. Δεν είναι τίποτα, θα το συνηθίσετε. Τι λέγαμε; Α, ναι, τα σενάρια.
Σενάριο πρώτο, The good:
Μπαίνεις στο 304 ή το 305, και σε τρία τέταρτα το πολύ, κατεβαίνεις στην Αρτέμιδα, παίρνεις καφεδάρα στο χέρι, απλώνεις κορμάρα στην παραλιάρα, βουτάς στην θάλασσαρα πεντακαθαρίδου, βγαίνεις, τσιμπάς μια πιτογυράρα χωρίς τζατζίκι, μη βρομάς κιόλας στο λεωφορείο, και γυρίζεις σπίτι χαλαρουίτα. Αξία 7,5€ (τιμές αναπροσαρμοσμένες με το ηλιέλαιο στα ύψη).
Σενάριο δεύτερο, The bad:
Μπαίνεις στο λεωφορείο και είσαι όρθια, στοιβαγμένη σαν σαρδέλα μέχρι να φτάσεις στην παραλία, παίρνεις έναν καφέ σε καφετέρια με ξαπλώστρα μιας και ελεύθερη περιοχή να απλώσεις πετσέτα δεν υπάρχει, τσακώνεσαι με αυτούς που παίζουν ρακέτες πάνω από το κεφάλι σου: «Εδώ βρε βρήκατε να παίξετε; Να φύγετε να πάτε αλλού», βουτάς στη θάλασσα για να ξεδώσεις μιας και κανείς δεν έχει σκοπό να φύγει να πάει αλλού, βγαίνεις αφού έχεις ξεσπάσει σε όλους αυτούς που περνάνε βζιιιιιιν δίπλα από το κεφάλι σου με τα γουιντσέρφινγκ, τα κανό, τα καγιάκ, τα κρις κραφτ, τις μπανάνες, τα παραπέντε και τα «παραπέντε να 'ναι οι ώρες σου παλιό@^&%%@#% που τρέχεις σαν μανιακός. Εδώ κολυμπούν παιδάκια βρε αχαΐρευτε!» Παρ' όλες τις αντιξοότητες λες να φας κάτι και νιώθεις πραγματικά τυχερή που βρήκες μια τάβλα τύπου τραπέζι, έστω και δίπλα στην πανβρόμικη τουαλέτα, στο χειρότερο ταβερνείο της περιοχής για να τσιμπήσεις μια χωριάτικη και μια χοιρινή μπριζόλα αποφεύγοντας διακριτικά το τζατζίκι που παίζει παντού ως γαρνιτούρα. Γυρίζεις στοιβαγμένη σαν σαρδέλα, με το ίδιο λεωφορείο, τους ίδιους ιδρωμένους συνεπιβάτες και την ίδια μπόχα x2. Αξία 30€ (τιμές αναπροσαρμοσμένες με αγγουροντομάτα και ξαπλώστρες στα ύψη). Νεύρα στο όριο.
Υπάρχει όμως και τρίτο σενάριο, θα το δούμε αμέσως μετά το διαφημιστικό διάλειμμα μήνυμα της ημέρας:
Όχι σκουπίδια στην παραλία, αν πάρεις και δυο τρία των άλλων φεύγοντας, ακόμα καλύτερα.
Επιστρέφουμε με…
Σενάριο τρίτο, The Hell:
Μπαίνεις στο λεωφορείο και για μιάμιση ώρα (αφού έχει διαβολεμένη κίνηση) είσαι όρθια, στοιβαγμένη σαν σαρδέλα. Το λεωφορείο χαλάει ανάμεσα σε κάτι αμπέλια έξω από τα Σπάτα και περιμένεις το επόμενο που έρχεται γεμάτο μεν, αλλά ο οδηγός σάς λυπάται: «Στριμωχτείτε λίγο να σας πάρει όλους, κρίμα να μείνουν οι άνθρωποι στο λιοπύρι.». Που πιο λιοπύρι είναι μέσα γιατί δεν λειτουργεί το αιρκοντίσιον. Κουδούνι από τη ζέστη, τη μπόχα και την ταλαιπωρία εκτοξεύεσαι τρεις στάσεις νωρίτερα, γιατί άνοιξε η πόρτα στο ξαφνικό, και σέρνεις τα πόδια σου μέχρι την παραλία. Στην οποία παραλία δεν υπάρχει ούτε χιλιοστό ελεύθερο για να κάτσεις… έστω όρθια… έστω στις μύτες των ποδιών σου… Αναπολείς με ευχαρίστηση τις ημέρες που πλακωνόσουν με τους ρακετάδες, πλέον ούτε καρφίτσα δεν πέφτει κάτω. Στη θάλασσα στα πενήντα πρώτα μέτρα βλέπεις μόνο κεφάλια, από κει και πέρα ανάμεσα στα γουιντσέρφινγκ, τα κανό, τα καγιάκ, τις μπανάνες, τα παραπέντε, τα παραδέκα και τα παρά πολλά πλεούμενα και πετούμενα αρχίζει να ξεχωρίζει ένα παχύ στρώμα γλοιώδους λίπους από αντηλιακά και πολύχρωμες πλαστικές σακούλες που επιπλέουν. Φεύγεις αηδιασμένη, παίρνεις σβάρνα όλα τα φαγάδικα να βρεις κάτι να βάλεις στο στόμα σου και καταλήγεις να τρως στο όρθιο μία τζατζίκι με μισή μερίδα πατάτες πλαστικές, μιας και «τέτοια ώρα κοπελιά, μόνο αυτά μας έμειναν». Μπαίνεις στο τέταρτο λεωφορείο που περνάει, καθώς όλα τα προηγούμενα ήταν φουλ και πατάνε και γκάζι στις στάσεις μην τυχόν και κάποιοι επίδοξοι παρκουράδες καταφέρουν και γραπωθούν από τα παράθυρα. Αν και σε όλο το λεωφορείο κυριαρχεί μια μπόχα άνευ προηγουμένου, οι περισσότεροι σε κοιτάζουν με ύφος: «Μα καλά ρε κοπέλα μου, πόσο τζατζίκι έφαγες;». Φτάνεις μεσάνυχτα σπίτι σου και ορκίζεσαι να μην το ξανακάνεις ποτέ αυτό. Ο όρκος κρατάει μέχρι την επόμενη Κυριακή. Αξία ανεκτίμητη μη συμπεριλαμβανομένου του ψυχίατρου. Νεύρα τσατάλια.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της πόλης είναι…
Βρουουμ Βρουουμ βρρρρρρρρρρουουουουουουουμ, πατ πατ πατ πατ
Αυτό ήταν μηχανάκι, έχουμε κι απ' αυτά, θα τα συνηθίσετε. Πολλή κίνηση σήμερα και στον αέρα και στους δρόμους και στη θάλασσα. Συνεχίζουμε όμως. Λέγαμε ότι τα μεγαλύτερα προβλήματα της πόλης είναι η έλλειψη υποδομών (κυρίως σε δρόμους, πεζοδρόμια, αποχέτευση, σχολικά κτήρια –το 2001 είχε 3 δημοτικά και τώρα δεν φτάνουν τα 7) και η ηχορύπανση (αεροπλάνα στον αέρα, μηχανάκια με φασαριόζικες εξατμίσεις στους δρόμους και μπαράκια με τέρμα τη μουσική μέχρι το πρωί στις παραλίες).
Στη δεκαετία του '90 η Άρτεμις ήταν μια πόλη 10 χιλιάδων κατοίκων και σε πολύ λίγο χρόνο, με την κατασκευή του αεροδρομίου, έφτασε τις 25 χιλιάδες μόνιμους κάτοικους ενώ τα καλοκαίρια, με παραθεριστές και τουρίστες, ξεπερνάει τις 125 χιλιάδες. Μόνο που οι υποδομές εξακολουθούν να είναι για εκείνες τις 10 χιλιάδες…
Τα τελευταία χρόνια η πόλη κάνει απελπισμένες προσπάθειες να κάνει έθιμο μια γιορτή σαν αυτή του Άγιου Πέτρου στα Σπάτα, και μάλιστα τα κατάφερε δυο φορές προ κορωνοϊού. Μιλάμε για την γιορτή της Σαρδέλας. Όχι όμως μια τυχαία γιορτή Σαρδέλας. Διότι γιορτή σαρδέλας έχει μέχρι και το Βελημάχι Γορτυνίας, στα 860 μέτρα υψόμετρο δίπλα από την Κοντοβάζαινα με τα κοψίδια και τον κόκορα τον κρασάτο.
Η Αρτέμιδα χρειαζόταν μια πιο γκουρμέ φάση, επιπέδου τελικής πεντάδας Μάστερσεφ! Εδώ δεν είναι Σπάτα να τα πετάς όλα σε μια κατσαρόλα και να βγαίνει στιφάδο (βάζει το χέρι του κι ο Άγιος Πέτρος βέβαια). Εδώ η πολιούχος Αγία Μαρίνα είναι πολύ πιο επιλεκτική, θέλει γκουρμεδιές, όχι σαβουρομασαμπούκες.
Γι' αυτό τον λόγο έχουν επιστρατευτεί δεκάδες σεφ απ' όλη τη χώρα, οι επονομαζόμενοι Σαρδελοσέφ, με ειδική εκπαίδευση στο αντικείμενο, χιλιάδες ώρες εμπειρίας στο μαγείρεμα του συγκεκριμένου ψαριού και είναι έτοιμοι να μας εντυπωσιάσουν με ανεπανάληπτες γεύσεις.
Από το μενού σας προτείνουμε μερικά ανεπανάληπτα εδέσματα όπως: Σαρδέλα μαριναρισμένη au gravlax, σαρδέλα τυλιγμένη με μπέικον, σαρδέλα γεμιστή με λάχανο μπρεζέ, σαρδέλα μπριλέ με πέστο φουντουκιού ενώ για επιδόρπιο μην ξεχάσετε να δοκιμάσετε μους σαρδελών με ζελέ λεμόνι.
Καλώς ήρθα…
Βζοοοοουυουουουουοουοοουουοουοουυοοουοουουουουουοοοοουυουουουουοουοοουουοουοουυοοουοουουουουου
Έλεγα λοιπόν, καλώς ήρθα…
Βρουουμ Βρουουμ βρρρρρρρρρρουουουουουουουμ, πατ πατ πατ πατ
Ουφ! Περάσανε όλοι; Οκ! Καλώς ήρθατε στη Λούτσα, παρντόν, στην Αρτέμιδα ήθελα να πω!
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Yvonne Marie Darby (Buzy Beach Day)