Βαγγέλη Δημούλα
Είχε ωραίο όνομα η μάνα εκείνη
την έλεγαν Ειρήνη
πέντε παιδιά μεγάλωσε σε μαύρα χρόνια
και δέκα εγγόνια.
Τ' όνομά της δεν ακούστηκε ξανά
κι όμως παράπονο κανένα
τα χείλη και τα μάτια τα στεγνά
στης Αλβανίας τα βουνά
Τον πρώτο της τον Γιο, τον νιόγαμπρο, τον Ζηλωτή
εκεί που ο χάροντας του έστρωσε κρεβάτι
λαχτάρα να τον δει να ορθοπατεί
σε κάποιο ανθισμένο μονοπάτι.
Ο πόνος έγινε σφιγμένο στόμα
έφυγε, πέρασε ο καιρός
μα αυτός εκεί ακόμα.
Πληγή που παραμένει
τη ζωγραφίσαν στα κελιά τόσοι φυλακισμένοι
κι όσοι για μια υπογραφή κι έναν Ειρήνης στίχο
στηθήκανε στον τοίχο.
Και σήμερα υποκριτικά μιλάνε για Ειρήνη
και κάνουν τάχα πως δακρύζουν
κι ότι συμπονάνε τους Λαούς, τα κτήνη
όλα αυτά που από τον πόλεμο πλουτίζουν.
Μα να που μεγαλώσαν τα παιδιά
τα τράβηξε ο χρόνος απ' το χέρι
έχοντας όλα στην καρδιά
σύμβολο άσπρο της Ειρήνης περιστέρι.
Και η γριά η Ρήνα
επιτέλους στα στερνά της
εδάκρυσε από χαρά σαν άκουσε
από χιλιάδες στόματα εγγονιών
να λένε το όνομά της!
🌾
Copyright © Βαγγέλης Δημούλας All rights reserved, 2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Μαρίας Βλασερού