Φεύγοντας από το Λαύριο κάνουμε μια παράκαμψη στη λεωφόρο Λαυρίου για να επισκεφτούμε τον Άγιο Κωνσταντίνο, παλιότερα γνωστό ως Καμάριζα, ένα πανέμορφο χωριό σ' ένα ύψωμα μέσα στο πράσινο.
Εκεί βρίσκονται 4 ορυχεία με στοές που συνδέονται μεταξύ τους και ολόκληρη η περιοχή χαρακτηρίζεται ως ορυκτολογικός παράδεισος ενώ αποτελεί πόλο έλξης των ορυκτολογικών μουσείων όλου του κόσμου, των επιστημόνων αλλά και των συλλεκτών.[1]
Καθίστε τώρα, έχω να σας διηγηθώ μια ιστορία.
Ήταν κάποτε μια πόλη δίχως όνομα. Ακόμα και στον χάρτη φαινόταν σαν πόλη αλλά κανείς δεν ήξερε πώς λέγεται. Στις πινακίδες υπήρχε κενό στη θέση του ονόματος, κι έτσι οι ξένοι δεν γνώριζαν ποτέ την ύπαρξή της. Αλλά και οι κάτοικοι των γύρω πόλεων δεν είχαν πολλά πάρε δώσε.
Μια μέρα οι κάτοικοι είπαν «δεν πάει άλλο, πρέπει να δώσουμε ένα όνομα στην πόλη μας». Μαζεύτηκαν όλοι στην κεντρική πλατεία της πόλης δίχως όνομα και είπαν να ρίξουν μερικές ιδέες. Έλα όμως που κανένα όνομα δεν τους άρεσε! Όχι μόνο διαφωνούσαν αλλά κοντέψαν να πιαστούν στα χέρια. Και τότε εμφανίστηκε σαν από μηχανής θεός ένας περαστικός, πολύ γέρος, πολύ σοφός και με πολύ μακρύ μούσι.
— Γιατί τσακώνεστε ορέ λεβέντες;
— Δεν έχουμε όνομα για την πόλη μας. Και δεν μπορεί να μας λένε η «πόλη δίχως όνομα» κι εμείς να είμαστε οι διχωσονοματιώτες, είναι προσβλητικό.
— Το λοιπόν, εγώ θα σας βαφτίσω την πόλη, δέχεστε;
Δεν το πολυσκέφτηκαν είναι η αλήθεια. Σου λέει, πολύ γέρος είναι, πολύ σοφός είναι, έχει και πολύ μακρύ μούσι, κάτι παραπάνω θα ξέρει από μας. Ομόφωνα δέχτηκαν. Ο πολύ σοφός γέροντας έξυσε το πολύ άτριχο κρανίο του και τους ρώτησε:
— Τι βγάζει μπόλικο η περιοχή σας ορέ παλικάρια;
— Χαρουπιές! Απάντησαν με μια φωνή οι κάτοικοι της πόλης δίχως όνομα.
Ο πολύ σοφός γέροντας έξυσε το πολύ μυτερό πιγούνι του και αποφάνθηκε:
— Θα έλεγα να την πείτε Χαρουπιά αλλά το βρίσκω πολύ μπανάλ για όνομα πόλης.
— Τις χαρουπιές τις λένε και κερωνίες, σοφέ γέροντα! Μήπως να την βγάλουμε Κερωνία;
Ο πολύ σοφός γέροντας έξυσε την πολύ μακριά μύτη του και αποφάνθηκε:
— Πολύ κλισέ το βρίσκω. Σε λίγο θα γεμίσει ο τόπος Κερωνίες.
Ένας νεαρός χωρικός πετάχτηκε από το πλήθος:
— Τις λένε και… Αλλά μπα δεν…
— Πώς; Πες μου νεαρέ, μην ντρέπεσαι. Τον παρότρυνε ο πολύ σοφός γέροντας απλώνοντας το πολύ μακρύ του χέρι.
— Ε, να, τις λένε και… κερατέες…
— Αυτό είναι! Χοροπήδησε ενθουσιασμένος ο πολύ σοφός γέροντας. Κερατέα θα την πείτε! Αυτό είναι ένα πολύ ωραίο όνομα. Πληθωρικό! Πρωτότυπο! Βαρύγδουπο!
— Είστε σίγουρα σοφός; Ρώτησε κάποιος από το πλήθος, όμως η απάντηση του πολύ σοφού γέροντα χάθηκε ανάμεσα στους ξέφρενους πανηγυρισμούς.
Κι έτσι, οι κάτοικοι αντί να πούνε στον πολύ σοφό γέροντα: «ευχαριστούμε πολύ θα σας ειδοποιήσουμε», βάφτισαν την πόλη τους Κερατέα! Φήμες λένε ότι μετά τα βαφτίσια ο πολύ σοφός γέροντας αναβαθμίστηκε σε ΠΑΡΑ πολύ σοφό γέροντα αν και δεν ξαναπάτησε στην πόλη-βαφτιστήρα του, αηδιασμένος από την αχαριστία των κατοίκων που δεν τον τίμησαν ούτε με ένα πολύ μικρό άγαλμα.
Κι από τότε, οι διχωσονοματιώτες ονομάζονται… Α, όχι, δεν θα σας πω πώς ονομάζονται, θα σας πω πώς ΔΕΝ ονομάζονται. ΔΕΝ ονομάζονται Κερατάς/ού, ή κερατούκλης/α. Εντάξει;
Όπως αλλιώς θέλετε πείτε τους: Κερατιώτης/ισσα, Κεραταιός/έα, κάτοικος Κερατέας, διαλιέχτε άφοβα.
Η Κερατέα είναι μια πόλη γύρω στα 16 χιλιόμετρα βόρεια του Λαυρίου, που έχει καμιά δεκαριά χιλιάδες κατοίκους και είναι τίγκα στα χαρούπια ή αλλιώς κέρατα ή ξυλοκέρατα αν δεν το έχετε καταλάβει.
Στον δήμο Λαυρεωτικής ανήκουν και δύο υπέροχες παραλίες κοντά στην Κερατέα.
Η πρώτη είναι η Κακή Θάλασσα, για την οποία οι φήμες λένε ότι ο πάρα πολύ σοφός γέροντας, μετά τα βαφτίσια της Κερατέας, πέρασε και από εκεί προτείνοντας να αλλάξουν το όνομα σε «Πάρα Πολύ Κακή Θάλασσα» αλλά τελικά επικράτησε η λογική και διατηρήθηκε το αρχικό όνομα.
Η παραλία σε πείσμα της ονομασίας, είναι υπέροχη, η αμμουδιά μοναδική, τα νερά πεντακάθαρα, υπάρχει μάλιστα και ένας κάθετος βράχος κατάλληλος για αναρρίχηση, που τον προτιμούν πολλοί λάτρεις του αθλήματος.
Λίγο νοτιότερα βρίσκεται το Δασκαλειό, μια εξίσου υπέροχη παραλία με τρία ήσυχα λιμανάκια. Στην περιοχή παλιότερα ζούσαν εργάτες στα μεταλλεία του Λαυρίου, υπάρχουν μάλιστα σήραγγες που συνέδεαν το χωριό με τα ορυχεία. Με δύο οργανωμένες παραλίες και μια ακόμα μη οργανωμένη, προσφέρει πολλές επιλογές για μια ημερήσια εκδρομή για καφεδάκι, ψαράκι, ποτάκι-σε-μπιτς-μπαράκι, βραδινό-μπανάκι.
Θυμάστε που στο κεφάλαιο «Σαρωνικός» είχαμε μιλήσει για (ποιον;) τον Θορικό, 1-0! Αν και ο Θορικός ανήκει στον δήμο Λαυρεωτικής είχαμε πει να τον αναφέρουμε τότε για να κατανοήσετε καλύτερα τα Καλύβια. Και τον κάναμε τράμπα με (ποιον;) τον Κουβαρά, 1-1!
Ιδού λοιπόν το τίμημα: Ένας οικισμός που απλώνεται σε 25 χιλιάδες στρέμματα, στην πλειοψηφία τους δάση.
Ώρα για κουίζ. Από πού πήρε το όνομά του ο Κουβαράς;
α) Από κάποιον που τον λέγαν Κουβαρά,
β) Από κάποιον που τον λέγαν Κουβά,
γ) Από κάποιον που τον λέγαν Κούβα,
δ) Από τον Βούδα, τον Κούδα, τον Ιησού κι Ιούδα,
ε) Ονομάστηκε έτσι επειδή έχει μια ευθεία στη λεωφόρο Λαυρίου όπου οι οδηγοί πάνε μαλλιά κουβάρια.
Το α θα ήταν πολύ εύκολο και δεν σας έχω συνηθίσει σε ευκολάκια.
Το δ –ελπίζω να μην απάντησε κανένας αυτή τη μπούρδα.
Το ε –ένας έξυπνος θα σκεφτόταν ότι δεν υπάρχει χωριό Μαλλιάς, άρα δεν γίνεται να πάνε Μαλλιά-Κουβαρά. Απορρίπτεται.
Κούβας ή Κουβάς λοιπόν; Ε, λοιπόν, ο εξωτικός Κουβαράς, κυρίες και κύριοι, το φυσικό μπαλκόνι των Μεσογείων, που μπορείς να αγναντέψεις μέχρι την Εύβοια, την Άνδρο και την Τζια, το καταπράσινο χωριουδάκι που βρίσκεται ανάμεσα σε επτά δασόφυτους λόφους, ιδρύθηκε από τον Κούβα, κι αυτό είναι το μόνο που γνωρίζουμε γι' αυτόν τον κύριο. Και πολύ ασχοληθήκαμε μαζί του.
Και κάπου εδώ αποχαιρετούμε οριστικά τους δήμους Σαρωνικού και Λαυρεωτικής και παίρνουμε τον δρόμο του βορρά. Αριβεντέρτσι!
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στην εικόνα βλέπετε πίνακα Pablo Picasso (Κεφάλι γυναίκας, λάδι σε μουσαμά, 1939). Ο συγκεκριμένος πίνακας, που είχε κλαπεί από την Εθνική Πινακοθήκη το 2012, βρέθηκε τελικά, τον Ιούνιο του 2018, σε έναν θάμνο στην Κερατέα.
[1] Πηγή
