Βαγγέλη Δημούλα
Βγήκα απ' την παρέα, τους ρώτησα πού πάνε
στρατιώτες ντυμένοι, για ποιους πολεμάνε
και στην πλάτη τους τόσους
καινούργιους σταυρούς κουβαλάνε;
Μου είπαν πως τους κλείνω τον δρόμο
και στο πλάι με 'σπρώξαν
και πως μ' αυτά που ρωτάω
δεν με θέλουν μαζί τους να πάω
— Είσαι τυφλός και δεν την βλέπεις
τη φωτιά του πολέμου που πλησιάζει
φαίνεται για την πατρίδα δεν σε νοιάζει
μείνε εδώ λοιπόν να βγάζεις λόγους
να τραγουδάς και να μιλάς για πρόσφυγες και γυρολόγους.
Τράβηξαν για τα σύνορα, τα διάβηκαν με θάρρος
όλα παιδιά της γειτονιάς, γνωστοί, συμμαθητές, φίλοι παλιοί
κι από κοντά ο Χάρος με την μεγάλη του στολή.
Γύρισα στην συντροφιά μου
και πιάσαμε να λέμε για πατρίδες
όχι μόνο για σένα Ελλάδα ομορφιά μου
μα για καθεμιά που έζησε πολέμων καταιγίδες.
Θρήνος και κρίμα για να αυγαταίνει το χρήμα
βλέπεις μόνα τους τα όπλα δεν σκοτώνουν
φταίνε κι όσοι τα σηκώνουν
και μεταξύ τους γίνονται στόχοι
φαντάζεστε όλοι αυτοί να λέγαν ΌΧΙ;
Κι έρχεται η ώρα που ξαναρωτάς
γείτονα για ποιον σκοτώνεις
συνάδελφε,για ποιόνε πολεμάς
μήπως για εσένα, μήπως για εμάς;
Αν θέλεις φίλε να παλέψεις
για μια καλύτερη ζωή ν' αγωνιστείς
υπάρχουν κι άλλου είδους όπλα
που εύκολα μπορείς να τα ζωστείς.
Είναι εκείνα που τα φοβούνται οι σατανάδες
κι απ' το λιβάνι πιο πολύ
είναι η κιθάρα σου, οι ταμπουράδες
η λύρα, το σαντούρι, το βιολί
είναι το τραγούδι, το χαρτί και το μολύβι
το χρώμα, του θεάτρου η σκηνή
είναι του εργάτη η γροθιά η υψωμένη
του Ποιητή και του Δασκάλου η φωνή!
🌾
Copyright © Βαγγέλης Δημούλας All rights reserved, 2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Γιώργου Αναστασιάδη