Κατερίνας Λιβιτσάνου-Ντάνου
Αυτές τις μέρες η ζωή μας όλη
μια σκληρή απάνθρωπη πολεμική ταινία
που ξετυλίγεται όλο το εικοσιτετράωρο,
που μας μαυρίζει την ψυχή
που μας βυθίζει στα τάρταρα
Μαυρισμένος ουρανός, καμμένη φύση,
γκρεμισμένα σπίτια, πόλεις έρημες,
γυμνές, βαμμένες με μπόλικο αίμα!
Άνθρωποι κλεισμένοι στα καταφύγια
κι άλλοι νεκροί, ακίνητοι δίχως ψυχή
κι άλλοι τρομαγμένοι, μεγάλο πλήθος!
Εκείνο το βλέμμα των παιδιών,
που οι μανάδες τους προσπαθούν
να τα προστατέψουν κι εκείνο το κλάμα
των μανάδων που χάνονται στην αγκαλιά
των ανδρών τους, καθώς όλοι τους πάνε
να πολεμήσουν για την πατρίδα!
Ω Θεέ μου, πώς μπορεί να είναι
τέτοιο κτήνος ο άνθρωπος!
Πώς γίνεται να αφανίζει ένα πλάσμα
που τον ικετεύει να ζήσει, να στερεί
μια αγκαλιά, μια στέγη, μια πατρίδα
και να βάφει τόσο εύκολα τη Γη
με αίμα αθώο και να επαίρεται
πως έχει όπλα νέας τεχνολογίας αρκετά!
Είμαστε στην αρχή μιας παράξενης
Άνοιξης και γνωρίζουμε το σκοτεινό
προφίλ ενός φρικτού πολέμου,
που αγνοούμε τη συνέχεια και το τέλος του!
🌾
Copyright © Κατερίνα Λιβιτσάνου-Ντάνου All rights reserved, 2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Συνοδεύεται από έργο ζωγραφικής Ρεκούμη Οδυσσέα (Προσευχή, κάρβουνο)
