Μάνου Καραβασίλη
Τα πρόσωπα του έργου:
Μακ, 80 ετών
Φαν, 66 ετών
Σκηνικό: Ένα δωμάτιο. Δύο καρέκλες.
ΜΑΚ: Πού με έφερες; Δεν βλέπω τίποτα. Πού με έφερες, σε ρώτησα.
ΦΑΝ: Άκουσα τι με ρωτήσατε.
ΜΑΚ: Άκουσες αλλά δεν απάντησες. Πού με έφερες;
ΦΑΝ: Δεν ξέρω. Για αυτό και δεν σας απάντησα.
ΜΑΚ: Να απαντούσες. Άλλωστε όλα είναι σχετικά, όλοι ξέρουμε και όλοι δεν ξέρουμε. Αλλά στ' αλήθεια, δεν ξέρεις πού ήρθαμε;
ΦΑΝ: Εδώ είναι ένα σπίτι. Συγκεκριμένα εδώ είναι ένα δωμάτιο. Στο δωμάτιο ενός σπιτιού είμαστε.
ΜΑΚ: Μπορείς να γίνεις πιο συγκεκριμένος;
ΜΑΚ: Δεν ξέρεις αν μπορείς να γίνεις πιο συγκεκριμένος;
ΦΑΚ: Όχι. Δεν ξέρω πού είμαστε.
ΜΑΚ: Τότε είμαστε στο σωστό μέρος.
ΦΑΚ: Με μπερδέψατε.
ΜΑΚ: Είναι εδώ κοντά άνθρωποι ή όχι;
ΦΑΝ: Μόνοι είμαστε. Δεν υπάρχουν εδώ κοντά άνθρωποι. Είμαστε μόνοι μας. Εσείς και εγώ.
ΜΑΚ: Κάνεις άλλος;
ΦΑΝ: Κάνεις άλλος.
ΜΑΚ: Ωραία είναι εδώ. Περιέγραψε μου σε παρακαλώ, τι υπάρχει μέσα στο δωμάτιο που είμαστε;
ΦΑΝ: Δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά μόνο δύο καρέκλες.
ΜΑΚ: Δεν είναι κι άσχημα.
ΦΑΝ: Τι είπατε;
ΜΑΚ: Δεν είπα τίποτα. Λέγε μου εσύ.
ΦΑΝ: Τι να σας πω;
ΜΑΚ: Γιατί δεν με βάζεις να κάτσω κάπου. Έχει είπες δύο καρέκλες, έτσι δεν είπες;
ΦΑΝ: Έτσι, έτσι είπα.
ΜΑΚ: Κάθισέ με λοιπόν.
(Ο Φαν καθίζει τον Μακ)
ΜΑΚ: Αχ, επιτέλους. Ξεκουράζομαι. Ωραίο πράγμα η ξεκούραση, όσο πιο κουρασμένος είσαι τόσο πιο πολύ είσαι σε θέση να εκτιμήσεις ένα κάθισμα που σου προσφέρεται. Όπως και με το νερό. Αν δίψας πολύ πίνεις τις σταγόνες της βρύσης με όρεξη και χαρά. Οι διψασμένοι πάντα διψάνε. Αλήθεια, δεν μου είπες, πόσες μέρες ταξιδεύαμε;
ΦΑΝ: Δύο μέρες και δύο νύχτες. Πεινάτε;
ΜΑΚ: Φαΐ υπάρχει ή ρωτάς από ευγένεια αν πεινάω;
ΦΑΝ: Έχω ένα ψάρι. Θέλετε να το φάμε τώρα;
ΜΑΚ: Δεν μου αρέσουν τα ψάρια.
ΦΑΝ: Είχα την αίσθηση πως σας αρέσουν τα ψάρια.
ΜΑΚ: Δεν μου αρέσουν τα ψάρια. Τίποτα άλλο έχεις μαζί σου για φαΐ;
ΦΑΝ: Όχι. Τίποτα άλλο.
ΜΑΚ: Κάτι θα βρούμε τότε.
ΦΑΝ: Μου φαίνεται δύσκολο να βρούμε εδώ φαγητό.
ΜΑΚ: Τόσο χαλιά είναι;
ΦΑΝ: Δεν είναι χάλια. Είναι παράξενα.
ΜΑΚ: Περίφημα.
ΦΑΝ: Πώς είστε; Πώς νιώθετε;
ΜΑΚ: Εγώ; Πώς είμαι; Πώς νιώθω; Περίφημα.
ΦΑΝ: Πρέπει να βρω φαΐ. Πρέπει να φάμε.
ΜΑΚ: Κάτι θα βρεθεί. Το θέμα είναι ότι νικήσαμε, ότι είμαστε σε ένα μέρος για μια καινούργια αρχή. Πρέπει να αρχίσω να ζω, ξέρεις. Έστω και τώρα, τα μαλλιά μου άσπρα, κάτασπρα για την ακρίβεια, αλλά πρέπει να αρχίσω έστω και τώρα να ζω... να ζω για μένα. Αρκετά με όλους, φτάνει, φτάνει πια με όλα. Τώρα έχω δουλειά, πολλή δουλειά. Θέλω να γνωρίσω τον εαυτό μου, καλύτερα και να του δώσω ό,τι δεν του έδωσα ποτέ. Βέβαια θα μου πεις ότι εδώ δεν υπάρχει φαΐ για να μου δώσω, αλλά αυτό πίστεψέ με δεν με πειράζει. Θα βρω κάτι για να μου δώσω. Αλήθεια, ψάρι είπες ότι έχεις φέρει, ε;
ΦΑΝ: Μάλιστα κύριε, ψάρι. Είχα την αίσθηση ότι σας αρέσει το ψάρι και μάλιστα πολύ.
ΜΑΚ: Καλά λοιπόν, θα φάω ψάρι.
ΦΑΝ: Αφού δεν σας αρέσει.
ΜΑΚ: Για αυτό θα το φάω. Πρέπει κάποια στιγμή ξέρεις να αρχίσω να τρώω και ό,τι δεν μου αρέσει. Αν το έκανα αυτό θα με εκτιμούσα πολύ.
ΦΑΝ: Δεν σας καταλαβαίνω.
ΜΑΚ: Χαίρομαι.
ΦΑΝ: Είστε παραδοξολόγος.
ΜΑΚ: Νομίζω πως ακούω βήματα. Εσύ ακούς βήματα;
ΦΑΝ: Ακούω και εγώ βήματα.
ΜΑΚ: Νομίζω ότι τα βήματα έπαψαν να ακούγονται. Τώρα ακούς βήματα;
ΦΑΝ: Τώρα δεν ακούω βήματα.
ΜΑΚ: Τι μέρα έχουμε σήμερα;
ΦΑΝ: Νομίζω Δευτέρα.
ΜΑΚ: Είχα την εντύπωση ότι είχαμε Τρίτη.
ΦΑΝ: Τώρα που το λέτε, ναι, έχουμε Τρίτη.
ΜΑΚ: Τρίτη, ε; Ωραία. Περίφημα.
ΦΑΝ: Μπορώ να καθίσω δίπλα σας;
ΜΑΚ: Μπορείς να με ρωτήσεις άλλη μια φορά;
ΦΑΝ: Λέω μπορώ να καθίσω δίπλα σας;
ΜΑΚ: Ναι μπορείς. Έλα κάτσε, κάτσε δίπλα μου.
ΦΑΝ: (Κάθεται) Είμαι και εγώ κουρασμένος.
ΜΑΚ: Θα χαρείς λοιπόν και εσύ ξεκούραση. Ωραία που είναι η ξεκούραση!
ΦΑΝ: Γιατί φύγαμε; Γιατί ήρθαμε εδώ;
ΜΑΚ: Δεν ξέρεις;
ΦΑΝ: Όχι.
ΜΑΚ: Ήθελα να κάνω μια αλλαγή στη ζωή μου και στην καθημερινότητά μου. Καλά έκανα. Είχα βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια. Με είχε κουράσει αυτή η ζωή.
ΦΑΝ: Στο σπίτι σας υπήρχαν πολλά φαγητά. Και οι καρέκλες ήταν πιο άνετες. Υπήρχε και ζεστή, ενώ εδώ κάνει κρύο.
ΜΑΚ: Κρύο έχει εκεί που είσαι και θες να φύγεις.
ΦΑΝ: Σας αρέσει τόσο πολύ αυτό το μέρος;
ΜΑΚ: Ναι. Μου αρέσει πολύ αυτό το μέρος.
ΦΑΝ: Εμένα όχι.
ΜΑΚ: Δεν έχεις καλό γούστο.
ΦΑΝ: Μα τι σας αρέσει από εδώ; Βρισκόμαστε σε ένα άθλιο μέρος.
ΜΑΚ: Κάνε πως δεν το βλέπεις.
ΦΑΝ: Μα το βλέπω.
ΜΑΚ: Δυστυχισμένος όποιος βλέπει μόνο με τα μάτια του.
ΦΑΝ: Κάνει και κρύο.
ΜΑΚ: Άμα θες μπορείς να φύγεις.
ΦΑΚ: Και εσείς;
ΜΑΚ: Εγώ βολεύτηκα εδώ μία χαρά.
ΦΑΝ: Λέτε ψέματα.
ΜΑΚ: Λέω αλήθεια. Πίστεψέ με.
ΦΑΝ: Μα πώς γίνεται αυτό; Το μέρος είναι άθλιο.
ΜΑΚ: Το σπίτι μου ήταν άθλιο.
ΦΑΝ: Το σπίτι σας το ζηλεύουν πολλοί.
ΜΑΚ: Αυτό δεν τους κάνει καλόγουστους.
ΦΑΝ: Για όλα έχετε μια απάντηση.
ΜΑΚ: Και εσύ για όλα έχεις μια ερώτηση.
ΦΑΝ: Μα είναι ωραία αυτή η ζωή που κάνουμε τώρα;
ΜΑΚ: Εμένα μου αρέσει πολύ αυτή η ζωή που κάνω.
ΦΑΝ: Εγώ θα φύγω από εδώ. Δεν μου αρέσει αυτή η ζωή.
ΜΑΚ: Μα δεν την ξέρεις αυτή τη ζωή.
ΦΑΝ: Δεν βλέπω να έχει και κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
ΜΑΚ: Κοιτάς πάντα με τα μάτια σου, αυτό είναι το κακό με σένα.
ΦΑΝ: Εσείς με τι κοιτάτε;
ΜΑΚ: Με την ψυχή μου ανόητε.
ΦΑΝ: Έχω και εγώ ψυχή, δεν βλέπω όμως τίποτα από όλα αυτά που εσείς βλέπετε. Γιατί;
ΜΑΚ: Δεν είναι ότι δεν βλέπεις, είναι ότι δεν αφήνεις τον εαυτό σου να δει. Τρομερό αυτό που κάνεις, τρομερό! Να 'ξερες τι χαρά και τι ευτυχία στερείς από τον εαυτό σου! Ας σου πω ένα παράδειγμα. Εδώ που είμαστε, έχει κόσμο; Όχι. Δεν έχει κόσμο. Και όμως μπορείς να φανταστείς ότι έχει κόσμο, πολύ κόσμο, δεν είναι φαντασία, είναι το περιθώριο που αφήνεις εσύ σε σένα. Ή και το αντίθετο· μπορεί εδώ να έχει κόσμο, πολύ κόσμο, αλλά να νιώθεις μόνος, όχι από απελπισία, μόνος από ιδέα. Προσοχή στις σκέψεις και στο μυαλό. Πολλά πράγματα, σχεδόν όλα, εξαρτώνται από τις σκέψεις και το μυαλό. Αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο αλλά και το μεγαλύτερο λάθος. Σαν ένα αυτοκίνητο που κάποιος ξέρει να το οδηγεί και το πάει όπου θέλει και σαν κάποιον άλλον που δεν ξέρει να οδηγεί και το πάει στον γκρεμό. Πρόσεχε λοιπόν τις σκέψεις σου και τους γκρεμούς! Να αξιοποιείς το μυαλό σου προς την ευτυχία και το καλό και όχι προς τη δυστυχία και την στεναχώρια. Όσους ανθρώπους βλέπω να έχουν μια ζωή δεν σημαίνει ότι ζούνε κιόλας. Εύκολο είναι να ξεχωρίσω τον ζωντανό από τον πεθαμένο αλλά δύσκολο είναι να βρω ποιος ξέρει να ζει και ποιος ξέρει να πεθαίνει. Γιατί, εγώ τόσα χρόνια τι έκανα; Νομίζεις ότι ζούσα; Δεν ζούσα. Δεν ζούσα. Κακά τα ψέματα ας πούμε και καμιά αλήθεια. Πώς ζούσα; Πότε ζούσα; Επειδή ανέπνεα; Ω, μην γελιέσαι. Δεν έχει καμία σχέση αυτό. Το θέμα της ζωής δεν είναι να δουλεύουν τα όργανά σου, το θέμα της ζωής είναι πριν από όλα να έχεις γνωρίσει τη χαρά. Και ας μην την έχεις. Η χαρά χάνεται στους ανθρώπους, ξέρεις πότε; Όταν την αναβάλουν. Περιμένουν να χαρούν, περιμένουν να γελάσουν, περιμένουν να ζήσουν. Αύριο, μεθαύριο, και έτσι πάει το σήμερα για αυτούς, πάει το τώρα για αυτούς, και έτσι γερνάνε και πεθαίνουν χωρίς να έχουν ζήσει. Είναι τρομερό! Στ' αλήθεια είναι τρομερό. Αλλά μην νομίζεις πως τους κατηγορώ, το αντίθετο κιόλας. Εγώ τους συμπονάω αυτούς τους ανθρώπους. Αυτοί αξίζουν κάθε οίκτο. Έτσι είναι, έτσι είναι, έτσι. Άλλωστε για να είμαι απόλυτα σωστός δίκαιος και ειλικρινής, έτσι ήμουνα και εγώ... μέχρι πριν λίγο. Μέχρι πρότινος. Είχα ζωή αλλά δεν ήξερα να την ζήσω. Είχα πολλούς λόγους για να χαμογελάω αλλά δεν χαμογέλαγα, είχα λόγο για να είμαι ευτυχισμένος αλλά δεν ήμουνα ευτυχισμένος. Εσύ... εσύ τα ξέρεις όλα, από πρώτο χέρι, έτσι δεν είναι; Δεν μιλάς. Σωπαίνεις. Όμως η αλήθεια είναι αυτή και δεν μπορείς να την αλλάξεις. Κανείς δεν μπορεί να αλλάξει την αλήθεια. Όλοι όμως μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο. Να φτιάξουμε οι ίδιοι, εμείς, μια άλλη αλήθεια, από την αρχή. Δεν θα το μάθει ποτέ κανείς. Μόνο εμείς οι ίδιοι θα το ξέρουμε. Οι άνθρωπος κοιτάει τον άνθρωπο εξωτερικά, ποτέ του εσωτερικά. Καταλαβαίνεις τι σου λέω; Και εγώ το ίδιο έκανα και το έκανα μια ολόκληρη ζωή. Είναι σαν να πας σε μια έκθεση ζωγραφικής και να κοιτάς το πρώτο πλάνο της ζωγραφιάς, αυτό βλέπεις και αυτό κρίνεις. Κοιτάς ας πούμε μια κοπέλα, μια κοπέλα που χαμογελάει. Και αν είναι ψέμα αυτό; Και αν δεν χαμογελάει στα αλήθεια, τότε γιατί την σκέφτεσαι χαρούμενη; Αφού άλλη είναι η αλήθεια της. Άλλη ήταν και η δική μου αλήθεια. Η δική σου αλήθεια ποια είναι;
ΦΑΝ: Η δικιά μου αλήθεια φτιάχτηκε από τη δικιά μου ζωή. Κάποια πράγματα νομίζω δεν αλλάζουν ποτέ. Δεν μπορεί ένας άνθρωπος, όποιος και να είναι αυτός, να αλλάξει τη ζωή του. Ούτε τη ζωή του μπορεί να αλλάξει ούτε και την αλήθεια του. Νομίζω ότι έχω δίκαιο. Μια ζωή και μια ιστορία. Δεν χωράνε διασκευές. Εμένα αυτό μου έχει διδάξει η ζωή μου τόσα χρόνια.
ΜΑΚ: Κατάλαβα.
ΦΑΝ: Τι πράγμα καταλάβατε;
ΜΑΚ: Το ψάρι για εσένα θα είναι πάντα ψάρι.
(Παύση)
ΦΑΝ: Η κόρη μου έφυγε πριν δεκαεφτά χρόνια. Ήταν νέα ωραία και φιλότιμη. Ωραίος χαρακτήρας με πολλά προσόντα. Δυστυχώς όμως... την συνέχεια την ξέρετε. Την σκότωσαν. (Μικρή παύση) Τι ψέμα μου μένει να μου πω;
ΜΑΚ: Δεν μίλησα για ψέμα. Ίσα ίσα, μίλησα για την αλήθεια. Αλήθεια να σου πεις. Αλήθεια. Μια άλλη αλήθεια, που να γλυκαίνει τον πόνο σου, που να ομορφαίνει τον πόνο σου. Σε όλα τα πράγματα υπάρχει ομορφιά, γιατί να μην υπάρχει και στον πόνο; Είναι καθήκον σου να βοηθήσεις τον εαυτό σου με την κατάλληλη αλήθεια. Με μια όμορφη αλήθεια, που θα φέρει πίσω στη ζωή την κόρη σου. Δεν είναι καθόλου δύσκολο, μην νομίζεις.
ΦΑΝ: Έχουν περάσει χρόνια. Έχω συνηθίσει στη μια αλήθεια. Δεν μπορώ να αλλάξω τώρα.
ΜΑΚ: Οι αλήθειες που δίνουν ανακούφιση στον πόνο και λύτρωση στο μυαλό δεν έχουν χρόνο. Είναι πάντα ευπρόσδεκτες, είναι πάντα καλοδεχούμενες. Αφού δίνουν λύτρωση, να τις αγαπάς, να τις αγαπάς όπως την κόρη σου!
ΦΑΝ: Μα η κόρη μου έχει πεθάνει.
ΜΑΚ: Για αυτό να γεννηθεί η δική σου αλήθεια.
ΦΑΝ: Σας το είπα και πριν δεν το θεωρώ και τόσο εύκολο. Είναι δύσκολο... δύσκολο και σκληρό.
ΜΑΚ: Δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο και σκληρό από έναν πατέρα να θάβει την κόρη του.
ΦΑΝ: Αυτό σωστό ακούγεται.
ΜΑΚ: Ό,τι ακούγεται σωστό είναι και σωστό.
ΦΑΝ: Και αυτό ακούγεται σωστό!
ΜΑΚ: Αν θες, η κόρη σου δεν θα πεθάνει ποτέ.
ΦΑΝ: Ποια αλήθεια μπορεί να με σώσει;
ΜΑΚ: Υπάρχουν χιλιάδες αλήθειες που είναι σε θέση να σε σώσουν, σκέψου την καλύτερη και κάνε την δώρο στον εαυτό σου και στην κόρη σου.
ΦΑΝ: Για να είμαι ειλικρινής δεν βρίσκω καμία αλήθεια που μπορεί να με σώσει.
ΜΑΚ: Το ότι δεν βρίσκεις καμία αλήθεια δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει και καμία αλήθεια.
ΦΑΝ: Δεν είναι όλα τόσο εύκολα όσο τα λέτε.
ΜΑΚ: Δεν είναι όλα τόσο δύσκολα όσο τα φαντάζεσαι.
ΦΑΝ: Είστε πάντα με την απάντηση σε κάθε ερώτηση.
ΜΑΚ: Η απάντηση είναι πιο δυνατή από όλες τις ερωτήσεις. Η ερώτηση δεν ξέρει, η απάντηση γνωρίζει.
ΦΑΝ: Και η αλήθεια πού βρίσκεται;
Μακ: Εκεί που είναι η αγάπη. Μην νομίζεις ότι η κόρη σου δεν λυπάται για εσένα. Λυπάται και πονάει. Η αλήθεια που της πέταξες είναι η αλήθεια που βρήκες. Για την αγάπη της βρες της μια άλλη αλήθεια, μια αλήθεια λιγότερο επώδυνη και περισσότερο ανακουφιστική. Δεν το έκανες όταν πέθανε, κάν' το τώρα που είναι ήδη νεκρή.
ΦΑΝ: Κάνεις δεν μπορεί να αγοράσει αλήθειες. Γιατί λοιπόν να το κάνω εγώ αυτό; Η αλήθεια είναι μία, η ζωή είναι μια και ο θάνατος είναι ένας.
ΜΑΚ: Η παραίτησή σου βρίσκεται στη δειλία σου.
ΦΑΝ: Δεν είμαι δειλός.
ΜΑΚ: Είσαι.
ΦΑΝ: Δεν είμαι δειλός.
ΜΑΚ: Το είπες δύο φορές. Ο γενναίος δεν λέει ότι δεν είναι δειλός. Ο γενναίος δείχνει τι είναι.
ΦΑΝ: Είμαι ρεαλιστής. Αυτό είμαι. Μόνο αυτό είμαι.
ΜΑΚ: Μπράβο. Μόνο που ο ρεαλισμός σου ανήκει στη ζωή που χρεώθηκες εσύ και όχι στη ζωή που έφτιαξες εσύ.
ΦΑΝ: Είναι το ίδιο ζωή και αλήθεια;
ΜΑΚ: Η ζωή είναι το χαρτί της ζωγραφιάς. Η αλήθεια είναι η ζωγραφιά. Μπορείς να φτιάξεις τη δική σου ζωγραφιά πάνω στη δική σου αλήθεια. Εμείς οι άνθρωποι δεν έχουμε τίποτα παρά μόνο την αλήθεια μας. Ας την κάνουμε λοιπόν όσο πιο ωραία γίνεται.
ΦΑΝ: Εσείς στη θέση μου, τι αλήθεια θα βρίσκατε; Το παιδί μου πέθανε, τι μπορώ να φτιάξω τώρα;
ΜΑΚ: Τι μπορείς να φτιάξεις τώρα; Καλή ερώτηση! Ας πούμε... η κόρη σου είναι εδώ. Δεν έφυγε ποτέ. Ήταν, είναι και θα είναι πάντα δίπλα σου. Μόνο που... κάπου έχει πάει. Κάπου που έχει να κάνει με ζωή. Και είναι πολύ χαρούμενη εκεί που είναι, είναι πολύ ευτυχισμένη. Και σε αγαπάει, και θέλει και εσύ να είσαι χαρούμενος και ευτυχισμένος. Σαν να έλαμψε το πρόσωπο σου. Ναι, ναι, ναι χάρηκες. Χάρηκες που τελικά η κόρη σου είναι πάντα στη ζωή σου, πάντα στην καρδιά σου και τώρα είναι κάπου και περνάει υπέροχα. Χαμογέλασες, μετά από τόσα χρόνια χαμογέλασες. Για φαντάσου! (Σηκώνεται) Το ψάρι μπορεί να γίνει κρέας και η νεκρή σου κόρη ζωντανή. Η Δευτέρα μπορεί να γίνει Τρίτη. Η σκληρή καρδιά, παιδική καρδιά. Και ποιον πείραξες σε παρακαλώ για την αλήθεια που έφτιαξες; Πείραξες κανέναν; Ενόχλησες κανέναν; Όχι. Κανέναν. Απολύτως κανέναν.
ΦΑΝ: Το ψέμα και η αλήθεια έχουν αντίθετη κατεύθυνση. Το ψέμα οδηγεί στη λύπη και η αλήθεια πάει στη χαρά. Η δική μου αλήθεια.
Μακ: Είδες ποσό απλό ήταν τελικά; Την αλήθεια της ζωής την ξέρουμε και ακριβώς επειδή την ξέρουμε την καταργούμε. Την αλήθεια μας την φτιάχνουμε μόνοι μας και την λατρεύουμε. Και όσο πιο καλή την φτιάχνουμε την αλήθεια απέναντί μας τόσο πιο πολύ την λατρεύουμε.
ΦΑΝ: Έχω δικαίωμα στη δική μου αλήθεια;
ΜΑΚ: Εδώ πέθανε η κόρη σου και δεν έχεις δικαίωμα στη δική σου αλήθεια;
Πότε θα μάθεις επιτέλους να διεκδικείς και εσύ από τη ζωή;
ΦΑΝ: Δεν είναι δύσκολο να έχω την αλήθεια μου. Ίσα ίσα, τελικά είναι εύκολο, πολύ εύκολο.
ΜΑΚ: Είναι εύκολο και ευχάριστο. Τόσα χρόνια αν δεν είχα τη δική μου αλήθεια! Για φαντάσου! Για φαντάσου!
(Μεγάλη παύση)
ΦΑΝ: Θέλετε να φάμε;
ΜΑΚ: Σε λίγο. Δεν βιάζομαι.
ΦΑΝ: Θα μείνουμε εδώ;
ΜΑΚ: Δεν σου αρέσει;
ΦΑΝ: Κάνει κρύο.
ΜΑΚ: Νομίζω ότι κάνει ζέστη.
ΦΑΝ: Έχει πολλή ζέστη.
ΜΑΚ: Εδώ θα βρω...
ΦΑΝ: Τι θα βρείτε εδώ;
ΜΑΚ: Ό,τι ψάχνω.
ΦΑΝ: Τι ψάχνετε;
ΜΑΚ: Ό,τι δεν έχω βρει.
ΦΑΝ: Είναι σίγουρο;
ΜΑΚ: Όλα τα καλά είναι σίγουρα.
ΦΑΝ: Και τα άσχημα; Είναι σίγουρα;
ΜΑΚ: Μα δεν υπάρχουν άσχημα.
ΦΑΝ: Νόμιζα πως υπήρχαν.
ΜΑΚ: Νόμιζες λάθος.
ΦΑΝ: Ο θάνατος της κόρης μου δεν ήταν κάτι άσχημο;
ΜΑΚ: Τώρα που έχεις την αλήθεια σου όχι.
ΦΑΝ: Πριν την αλήθεια μου ήταν άσχημο.
ΜΑΚ: Έπρεπε να είχες εφεύρει μια αλήθεια και χωρίς να στο έλεγα.
ΦΑΝ: Δεν ήξερα ότι έχει τόσο καλά αποτελέσματα.
ΜΑΚ: Η ζωή θα σου φέρει το πρόβλημα εσύ θα φέρεις τη λύση.
ΦΑΝ: Είμαι πιο δυνατός από το πρόβλημα;
ΜΑΚ: Το πρόβλημα δεν έρχεται ποτέ για να σε νικήσει, έρχεται μόνο για να σε ενοχλήσει.
ΦΑΝ: Το κάθε πρόβλημα έχει τη δική του αλήθεια;
ΜΑΚ: Μια δική σου αλήθεια για το κάθε πρόβλημα και τότε οι αλήθειες γίνονται χρήσιμες. Σε βοηθούν, σε πάνε στη χαρά.
ΦΑΝ: Η χαρά δεν βρίσκεται στο πρόβλημα, η χαρά βρίσκεται στην αλήθεια.
ΜΑΚ: Αγάπα την αλήθεια σου, είναι δικό σου κομμάτι.
ΦΑΝ: Είναι αληθινό κομμάτι;
ΜΑΚ: Υπάρχει πολλή ψευτιά, γιατί η αλήθεια σου να μην είναι αληθινή;
ΦΑΝ: Την αλήθεια για την κόρη μου την ξέρουν όλοι.
ΜΑΚ: Αυτοί έχουν τη δική τους αλήθεια, τους βολεύει, τους εξυπηρετεί. Εσύ τώρα έχεις την αλήθεια που βολεύει και εξυπηρετεί εσένα.
ΦΑΝ: Πόσες αλήθειες υπάρχουνε;
ΜΑΚ: Οι αριθμοί και οι αλήθειες δεν έχουν τέλος.
ΦΑΝ: Η κόρη μου είχε τέλος.
ΜΑΚ: Μην εγκαταλείψεις την αλήθεια σου ποτέ. Μόνο αυτή σε αγαπάει αληθινά.
ΦΑΝ: Η ζωή με αγαπάει;
ΜΑΚ: Σε αγαπάει.
ΦΑΝ: Έχασα την κόρη μου.
ΜΑΚ: Βρήκες την αλήθεια σου.
ΦΑΝ: Ναι, αλλά η κόρη μου;
ΜΑΚ: Ναι, αλλά η αλήθεια σου;
ΦΑΝ: Η κόρη μου πέθανε.
ΜΑΚ: Ναι, αλλά η αλήθεια σου ζει, πίστεψέ το.
ΦΑΝ: Δεν ξέρω αν ζει η αλήθεια μου.
ΜΑΚ: Όσο την ποτίζεις με πίστη ζει.
ΦΑΝ: Και πού να βρω κουράγιο για να έχω πίστη;
ΜΑΚ: Μόνο κουράγιο μπορεί να κάνει ο άνθρωπος. Έχει τεράστια αποθέματα από κουράγιο.
ΦΑΝ: Εσύ έχεις κουράγιο;
ΜΑΚ: Για να ξεκινάω μια ζωή στα ογδόντα έχω κουράγιο, ναι.
ΦΑΝ: Νομίζω πως δεν έχω κουράγιο.
ΜΑΚ: Νομίζεις λάθος.
ΦΑΝ: Τώρα τι αρχή θα κάνεις; Πώς θα ζήσεις;
ΜΑΚ: Από μια άγραφη σελίδα δεν κινδυνεύεις να σβήσεις τίποτα. Τώρα ξεκινάω.
ΦΑΝ: Και το τέλος;
ΜΑΚ: Ποτέ δεν υπάρχει τέλος.
ΦΑΝ: Αφού κάνεις μια καινούργια αρχή, δεν παραδέχεσαι ότι υπήρχε ένα τέλος;
ΜΑΚ: Δεν μίλησα για τέλος.
ΦΑΝ: Αλλά γιατί μίλησες;
ΜΑΚ: Για αρχή. Μόνο για αρχή.
ΦΑΝ: Αφού αρχίζεις. Αφού ξεκινάς τώρα.
ΜΑΚ: Ξεκινάω τώρα, όπως ξεκινάει τώρα ένα μωρό τη ζωή του.
ΦΑΝ: Το μωρό έχει όλο το μέλλον μπροστά του.
ΜΑΚ: Το μέλλον της ψυχής ανήκει σε όλους.
ΦΑΝ: Και το σώμα; Και τα νιάτα;
ΜΑΚ: Αφού το σώμα και τα νιάτα έχουν μικρή διάρκεια τα κρύβω μες στην ψυχή μου που έχει το αιώνιο.
ΦΑΝ: Έχεις δύναμη ψυχής.
ΜΑΚ: Έχω ψυχή. Και όποιος έχει ψυχή έχει και δύναμη.
ΦΑΝ: Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι ψυχή;
ΜΑΚ: Όλοι έχουμε ψυχή. Διαφέρουμε όμως στο τι κρύβουμε μέσα στην ψυχή μας.
ΦΑΝ: Εσύ τι κρύβεις μέσα στην ψυχή σου;
ΜΑΚ: Ό,τι αγάπησα το κράτησα, ό,τι με πόνεσε το έστειλα στον αγύριστο.
ΦΑΝ: Είναι δύσκολο αυτό.
ΜΑΚ: Για να σηκώνεις το κεφάλι θέλεις θάρρος. Για να σκύβεις το κεφάλι θέλει χαμηλή αυτοπεποίθηση.
ΦΑΝ: Έχεις αυτοπεποίθηση;
ΜΑΚ: Έχω. Πάντα είχα. Από παιδί είχα. Όταν κάποιος δεν με θαύμαζε τον θεωρούσα βλάκα και ηλίθιο. Και τότε με θαύμαζα ακόμα πιο πολύ. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε άξιοι θαυμασμού.
ΦΑΝ: Είσαι σίγουρος για αυτό;
ΜΑΚ: Φυσικά. Να θαυμάζεις ένα μικρό έργο ενός ζωγράφου. Θα κάνει αργότερα ένα μεγάλο έργο, μπορεί και ένα έργο που θα μείνει για πάντα σε αυτόν τον κόσμο.
ΦΑΝ: Δεν μπορώ να θαυμάζω πράγματα που δεν μου αρέσουνε.
ΜΑΚ: Δεν θαυμάζεις πράγματα, θαυμάζεις την προσπάθεια.
ΦΑΝ: Δεν προσπαθούνε όλοι.
ΜΑΚ: Αυτός που δεν προσπάθησε δεν έτυχε να ακούσει ποτέ για την προσπάθεια.
ΦΑΝ: Εσύ από εδώ και πέρα, τι θα κάνεις;
ΜΑΚ: Πιο πριν τι έκανα;
ΦΑΝ: Είχες ένα σπίτι και μια γυναίκα.
ΜΑΚ: Τι άλλο είχα;
ΦΑΝ: Είχες λεφτά.
ΜΑΚ: Και τι άλλο είχα;
ΦΑΝ: Εργοστάσια, επιχειρήσεις, τα πάντα. Ότ,ι δεν είχαν πολλοί άνθρωποι, είχες εσύ.
ΜΑΚ: Τα πολλά πλούτη δεν μου δώσανε ιδιαίτερη χαρά.
ΦΑΝ: Γιατί;
ΜΑΚ: Οποίος έχει έναν πλούτο έχει και μια φτώχεια. Και όποιος έχει μια φτώχεια έχει και έναν πλούτο.
ΦΑΝ: Είμαστε όλοι ίδιοι;
ΜΑΚ: Κάνουμε τα πάντα για να είμαστε όλοι διαφορετικοί.
ΦΑΝ: Κάνουμε λάθος;
ΜΑΚ: Η φτώχεια αλλάζει. Ο πλούτος αλλάζει. Το μόνο που δεν αλλάζει είναι το ίδιο πράγμα. Δεν αλλάζει ο θάνατος. Αυτός θα μας αγκαλιάσει όλους.
ΦΑΝ: Τέτοια αγκαλιά να μου λείπει.
ΜΑΚ: Ο θάνατος είναι ωραίος, αρκεί να έρθει στην ώρα του.
ΦΑΝ: Και ποια είναι η κατάλληλη ώρα του θανάτου;
Μακ: Όταν όλοι οι δικοί σου έχουν φύγει απ' τη ζωή, τότε είναι η κατάλληλη ώρα να πας να τους βρεις. Είναι σαν να ξεκινάς για να δεις κάποιον σε ραντεβού, να έχει και άλλα άτομα, το ραντεβού όμως το δικό σου να μην έρχεται. Τότε φεύγεις αφού δεν ήρθε ο άνθρωπος που ήθελες και ας είναι και άλλοι εκεί. Δεν τους ξέρεις τους άλλους. Δεν σε ενδιαφέρουν οι άλλοι. Οι άλλοι μένουν με τους άλλους, έτσι και όταν πεθαίνει κάποιος αφήνει τους άλλους και πάει στους δικούς του. Όπου και αν είναι οι δικοί του.
ΦΑΝ: Άρα ο θάνατος είναι μια καινούργια αρχή.
ΜΑΚ: Είναι η συνέχεια της αρχής.
ΦΑΝ: Όταν λέμε αρχή... τι ακριβώς εννοούμε;
ΜΑΚ: «Θέλω». Η αρχή σημαίνει «θέλω».
ΦΑΝ: (Μετά από μεγάλη παύση) Τελικά θα μείνεις εδώ;
ΜΑΚ: Τελικά θα μείνω εδώ.
ΦΑΝ: Η γυναίκα σου και η περιουσία σου;
ΜΑΚ: Η γυναίκα μου πεθαίνει. Ήδη δεν με αναγνωρίζει. Για αυτό ακριβώς θα μείνω εδώ. Για να την θυμάμαι όπως θέλω. Και όταν πεθάνω θα πάω κοντά της. Να συνεχίσουμε την αρχή μας.
ΦΑΝ: Μέχρι τότε; Μέχρι να πας κοντά της; Τι θα κάνεις αφού θα έχει πεθάνει;
ΜΑΚ: Δεν θα έχει αλλάξει τίποτα.
ΦΑΝ: Λέω να μείνω κοντά σου. Λέω να μην φύγω.
ΜΑΚ: Τότε μείνε. Έχουμε δύο δικές μας αλήθειες να μοιραζόμαστε.
ΦΑΝ: Θα μείνω. Θα φας ψάρι;
ΜΑΚ: Θα φάω ψάρι.
(Ο Φαν βγάζει το φαγητό. Βλέπει πως δεν είναι ψάρι.)
ΦΑΝ: Δεν είχα ψάρι. Έκανα λάθος.
ΜΑΚ: Παραλίγο να μην τρώγαμε επειδή έκανες λάθος. Γι' αυτό κάποιοι δεν ζούνε την αλήθεια τους. Επειδή δεν κοιτάζουν. Δεν κοιτάζουν να φτιάξουν τη ζωή τους γιατί νομίζουν ότι οι αλήθειες της ζωής τους είναι δυνατές. Αλλά όχι. Η δική σου αλήθεια είναι δυνατή, γιατί είναι δική σου και σου ανήκει. Βάλε τώρα να φάμε. Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα. Ας το γιορτάσουμε!
(Σκοτάδι)
Copyright © Μάνος Καραβασίλης All rights reserved
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Eastman Johnson (The Funding Bill)